บทที่ 6 โรงพนันหลัวหยง

ท้ายที่สุดเหล่าบุรุษผู้เคราะห์ร้ายก็มิอาจต้านทานลั่ว หนิงฮวาได้ พวกเขานอนซมอยู่กับพื้นรู้สึกระบมไปทั่วทั้งกาย ในใจนึกหวาดกลัวสตรีน้อยนางนี้ยิ่งนัก 

ลั่วหนิงฮวาหยิบไก่ย่างที่เหลือขึ้นมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย นี่นับเป็นความดีความชอบของโจรมือใหม่พวกนี้ที่นำอาหารมาให้นางถึงที่ 

เหล่าชายชุดดำลอบมองลั่วหนิงฮวาเป็นระยะ ในใจนึกสบถด่าทอนางเป็นพันครั้ง 

หน้าด้านยิ่งนัก!!! ทุบตีผู้อื่นแล้วยังเอาไก่เขาไปกินอีก!!! 

หัวหน้าชายชุดดำจ้องมองลั่วหนิงฮวาอย่างไม่ลดละ จู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็พลันปรากฏขึ้นในหัวของเขา 

สตรีเก่งกาจถึงเพียงนี้ หากพวกเขาได้ติดตามย่อมดีไม่น้อย บางคราอาจจะไม่ต้องอดตายเลยด้วยซ้ำ 

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ชายชุดดำจึงส่งยิ้มหวานเยิ้มไปให้ลั่ว หนิงฮวา ลั่วหนิงฮวารับรู้ได้ว่ามีคนจ้องมองนางอยู่ จึงหันกลับไปมองทันที ใบหน้าเย็นชาของนางทำให้หัวหน้าชายชุดดำถึงกับสะดุ้งโหยง 

"มองข้าด้วยเหตุอันใดกัน?" 

"เอ่อ..." 

"รีบพูดมา ก่อนที่ข้าจะเอาไม้นี่ฟาดเจ้าอีกรอบ" 

ไม่กล้าแล้ว!!! แม่นางโปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด!!!" 

"ศิษย์?" 

ลั่วหนิงฮวาหันไปจ้องมองหัวหน้าชายชุดดำด้วยสายตาที่เรียบเฉย ใบหน้าสวยเงียบสงบราวกับมิรับรู้สิ่งใด แต่ทว่าในใจกลับครุ่นคิด 

เอาโจรมาเป็นศิษย์ ผู้ใดเขาทำกัน?

"ข้ามิได้เก่งกาจปานนั้น คงมิอาจรับเจ้าเป็นศิษย์ได้" 

"แม่นาง เอ่อ ลูกพี่!!! พวกข้ายอมเป็นมือเป็นเท้าให้ท่าน ขอเพียงให้พวกเราได้กินอิ่มนอนหลับก็พอ!!!" 

"แล้วสภาพข้าในตอนนี้เหมือนคนกินอิ่มหรือ?" 

หัวหน้าชายชุดดำมีท่าทางเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที ลูกน้องของพวกเขาต่างก็มองหน้ากันไปมาด้วยความงุนงง 

"ลูกพี่ ด้วยความสามารถของลูกพี่ ข้าเชื่อว่าท่านทำได้ ข้าจะสนับสนุนลูกพี่เอง ถุย!!!" 

หัวหน้าชายชุดดำไอออกมาคราหนึ่ง ก่อนที่ฟันหน้าของเขาจะกระเด็นหลุดมาอยู่ตรงหน้าของลั่วหนิงฮวา 

"เอ่อ...ลูกพี่ มันโยกได้สักพักแล้ว พอโดนไม้หน้าสามของลูกพี่ มันเลยหลุดออกมาทั้งราก" 

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองหัวหน้าชายชุดดำด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย แต่ทว่าในใจกลับด่าทอไม่ยั้ง 

สารเลว!!! ดีไม่กระเด็นมาโดนหน้าข้า 

ฟาดให้หักหมดปากดีหรือไม่!!!

หน้าบัดซบนี่ก็ตึงยิ่งนัก!!! จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้ 

"ลูกพี่!!!"

"หยุด!!! ตกลง ข้ารับพวกเข้ามาเป็นลูกน้อง ว่าแต่พวกเจ้ามิใช่ว่าถูกทางการตามจับตัวอยู่หรอกนะ?" 

"ไม่ ๆ ๆ ไม่แน่นอนลูกพี่ พวกข้าเพิ่งหัดปล้น" 

ดียิ่งนัก บัดซบจริง ๆ สวรรค์ส่งอะไรมาให้ข้าวะเนี่ย!!! 

"เช่นนั้นวันนี้พวกเจ้าไปจับปลา เยอะเท่าใดยิ่งดี ข้าจะนำไปขาย" 

"ลูกพี่จะไปเองหรือ?" 

"ใช่ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร?" 

"ข้าชื่อจางสงขอรับ ส่วนคนอื่น ๆ" 

"ไม่ต้อง ข้าขี้เกียจจำ จำแค่ชื่อเจ้าคนเดียวก็พอ จางสงต่อไปนี้เจ้าต้องดูแลเรือนนี้ของข้าและทำตามที่ข้าสั่ง หากเจ้าเชื่อฟังข้า รับรองว่าเจ้าจะมีกิน ลูกเมียเจ้าจะไม่ลำบาก" 

"ขอรับ" 

จางสงยิ้มแย้มดีใจทันที แต่ทว่าลั่วหนิงฮวากลับคิดไม่ตก 

รับคนมามากถึงเพียงนี้จะเอาที่ไหนกินกันนะ แต่ช่างเถิด!!! ขายฝันไปก่อน ให้พวกเขาช่วยจับปลาไปขาย แล้วค่อยคิดหาทางก็แล้วกัน 

เมื่อพวกจางสงออกไปจับปลาแล้ว แม่นมหยางและซือลี่ก็รีบเข้ามาหาลั่วหนิงฮวาทันที 

"คุณหนู!!! อย่ารับพวกนั้นเลยนะเจ้าคะ บ่าวกลัว!!!" 

"บ่าวก็กลัวเจ้าค่ะ!!!"

"ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่" 

"แต่คุณหนู!!!" 

"แม่นมหยาง ท่านคิดว่าข้าอ่อนแอเฉกเช่นแต่ก่อนหรือ ท่านคิดใหม่เถิด" 

ลั่วหนิงฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ นางเบื่อจะอธิบายเรื่องพวกนี้ที่สุด 

ไม่ว่าลั่วหนิงฮวาคนเก่าจะอ่อนแอเพียงใดก็ตาม แต่ยามนี้ร่างนี้เป็นของนาง ไม่มีทางที่นางจะอ่อนแอยอมให้ผู้ใดมารังแกได้โดยเด็ดขาด 

ไม่นานนักจางสงและพวกก็จับปลามาได้มากมาย ลั่ว หนิงฮวารู้สึกพึงพอใจไม่น้อย นางสั่งให้แม่นมหยางและซือลี่ช่วยกันทำปลาเหมือนคราวที่แล้ว ก่อนจะเดินทางไปที่ตลาดพร้อมกับจางสงเพียงสองคน แม่นมหยางพยายามห้ามปรามแต่ก็ไร้ผล 

ตลาด

ลั่วหนิงฮวากวาดตามองไปโดยรอบด้วยความครุ่นคิด การได้มาเห็นตลาดชุมชนในสมัยโบราณเช่นนี้นับเป็นเรื่องที่เปิดหูเปิดตาไม่น้อย 

แม่นมหยางบอกนางว่ามีเถ้าแก่ร้านหนึ่งรับซื้อปลาจากนาง ร้านของเขาตั้งอยู่ที่ตรอกถนนติดกับโรงพนันหลัวหยง จางสงดูจะชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี เขาพานางมาถึงร้านที่แม่นม หยางบอก เถ้าแก่ร้านดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสตรีน้อยมาขายปลา แต่เมื่อสอบถามทราบว่าเป็นแม่นมหยางที่ส่งนางมา จึงรับซื้อโดยไม่ไต่ถามสิ่งใดอีก 

ครานี้ขายได้ถึงสามตำลึงเงิน ค่อนข้างเยอะไม่น้อย ลั่ว หนิงฮวาหันไปมองโรงพนันหลัวหยงคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มในใจ 

นานแล้วสินะที่ไม่ได้เล่นการพนัน? 

ลั่วหนิงฮวารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง น่าเสียดายที่ใบหน้านี้เป็นอัมพาต มิเช่นนั้นคงได้เห็นรอยยิ้มงดงามเจิดจ้าของนางไปแล้ว 

นางน่ะ ชื่นชอบการเล่นพนันยิ่งนัก!

จางสงที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยถามลั่วหนิงฮวาด้วยความสงสัย 

"ลูกพี่ นี่ท่าน" 

"ข้าจะเข้าไปเล่นในโรงพนันแห่งนั้น" 

"จะดีหรือลูกพี่ หอพนันหลัวหยงขึ้นชื่อว่าโกงกินผู้คนไม่น้อย มีอย่างที่ไหนใครเล่นได้เยอะพวกเขากลับมิยอมให้ก้าวออกมาจากโรงพนัน!" 

"หึ! ข้าอยากลองดูสักครา" 

"ลูกพี่!"

"หากไม่อยากฟันร่วงอีกซี่ก็จงตามข้ามา"