บทที่ 7 เงินก้อนแรก

ลั่วหนิงฮวาเดินเข้าไปในโรงพนัน ก่อนจะปรายตามองไปโดยรอบ คนเฝ้าประตูที่เห็นนางก็รีบเข้ามาขวางทันที 

"แม่นางน้อย นี่มิใช่สถานที่ที่เจ้าจะเข้ามาเที่ยวเล่นได้" 

"ข้าไม่ได้มาเที่ยวเล่น ข้าจะเล่นการพนันต่างหาก"

"เอ๋?" 

"ข้ามีเงิน" 

"หึ! เช่นนั้นก็เข้าไป"

ชายผู้คุมประตูเหลือบมองใบหน้างดงามของลั่วหนิงฮวาคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเยาะในใจ คอยดูเถิด พวกเขาพบเจอสตรีเช่นนี้มามากนัก ทำเป็นอวดเก่ง สุดท้ายก็ใช้ร่างกายมาขัดดอกแทน เรื่องราวเช่นนี้มีให้เห็นไม่เว้นวัน

ลั่วหนิงฮวามิได้เอ่ยสิ่งใด นางก้าวเดินเข้ามาในโรงพนันหลัวหยงโดยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นใดใดเลยแม้แต่น้อย ภายในประดับตกแต่งได้หรูหราไม่เบา ผู้คนด้านในก็มากมายจนหนาตาไปหมด 

จางสงที่เดินตามลั่วหนิงฮวาเข้ามาก็รีบเอ่ยถามทันที

"ลูกพี่ ท่านจะเล่นจริง ๆ หรือ?" 

"จริงสิ เจ้าเห็นลูกเต๋านั่นหรือไม่"

"ลูกเต๋า? โยนลูกเต๋าน่ะหรือ?" 

"ใช่แล้ว ตามข้ามา" 

ลั่วหนิงฮวาเดินตรงไปยังโต๊ะที่ใช้สำหรับโยนลูกเต๋า เมื่อไปถึงก็พบกับชายผู้หนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ 

"เอาละ เอาละ พี่น้องทั้งหลาย วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้ร่วมสนุกสนาน การเล่นโยนลูกเต๋าจะมีเพียงสามรอบเท่านั้น รอบแรกข้าจะให้ใช้ลูกเต๋าได้เพียงอันเดียว ใครแต้มสูงกว่าข้าถือว่าชนะ รอบสองใช้ลูกเต๋าสองลูก ใครทายผลได้ใกล้เคียงที่สุดเป็นผู้ชนะ และรอบที่สาม ใครสามารถโยนลูกเต๋าสามลูกให้ออกมาหน้าเหมือนกันมีแต้มมากกว่าทั้งสามลูก ก็รับตั๋วเงินไปเลยหนึ่งพันตำลึง"

เหล่าผู้คนที่ได้ยินถึงกับซู้ดปาก บ้าไปแล้ว ใครมันจะทำได้กัน!!! 

"แม่นางข้าช่วยเจ้าได้นะฮิ ๆ"

เสียงเย็นยะเยือกเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหูของลั่วหนิงฮวา เมื่อหันไปมองก็พบกับผีสาวตนเดิมที่นางเจอตรงแม่น้ำ แต่วันนี้ค่อนข้างแต่งกายงดงามไม่น่ากลัวเท่าวันนั้น 

ลั่วหนิงฮวามองผีสาวตนนั้นด้วยแววตาที่เรียบเฉย ก่อนจะครุ่นคิดบางอย่างขึ้นมาได้ 

หากนางเล่นเองย่อมไม่ชนะเป็นแน่ เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่ให้ผีตนนี้ช่วยเสียเล่า 

เมื่อคิดได้เช่นนั้นลั่วหนิงฮวาจึงเอ่ยถามเสียงเบา 

"เจ้าช่วยข้าได้จริง ๆ หรือ?"

"แน่นอน แต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยนหนึ่งข้อ" 

"แลกเปลี่ยนสิ่งใด"

"หากข้าทำให้แม่นางชนะได้ แม่นางจะต้องช่วยขุดร่างของข้าที่ใต้ต้นดอกเหมยตรงริมแม่น้ำขึ้นมา แล้วส่งร่างข้ากลับไปให้ท่านแม่ที่บ้านเกิด ข้าอยากกลับบ้าน" 

ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่น ผีสาวเองเมื่อเห็นว่าลั่วหนิงฮวาเงียบไปก็เริ่มลนลาน 

"แม่นาง เจ้าเป็นคนเดียวที่เห็นข้า ข้าไร้คนพึ่งพิง มาทำงานหาเงินแต่กลับล้มป่วยจนตาย พวกเขาตามหาญาติพี่น้องข้าไม่พบ จึงฝังข้าอย่างอนาถาอยู่ที่นั่น แม่นางเจ้าช่วยข้าสักคราเถอะนะ รู้หรือไม่ว่าข้าดีใจเพียงใดที่รู้ว่าเจ้ามองเห็นข้าน่ะ" 

"เอาละ หยุดพล่ามเสียที ข้าตกลง แต่หากว่าเจ้าคิดมาล้อเล่นกับข้า ข้าจะขุดศพเจ้ามาเผาเล่นเสีย!!!" 

"ได้แน่นอนแม่นาง" 

จางสงที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากลั่วหนิงฮวานัก เมื่อเห็นว่าลูกพี่ของตนทำปากขมุบขมิบก็ขมวดคิ้วมุ่น 

หรือว่าลูกพี่กำลังสื่อสารกับเทพสวรรค์! 

เทพสวรรค์จะลงมาร่วมเล่นการพนันกับลูกพี่หรือ?

โอวววววว เขาติดตามไม่ผิดคนจริง ๆ ลูกพี่ช่างบารมีล้นเหลือนัก 

เมื่อตกลงกับผีสาวตนนั้นได้แล้ว ลั่วหนิงฮวาจึงก้าวเดินไปตรงหน้าชายผู้นั้น ก่อนจะเอ่ยกับเขา

"ข้าจะร่วมเล่นทั้งสามรอบ" 

เสียงพูดของนางทำให้ผู้คนถึงกับต้องหันไปมอง ก่อนจะพบกับสตรีอายุราว ๆ สิบสี่ปี ใบหน้างดงามหวานล้ำแต่ทว่ากลับเรียบเฉยราวกับไร้อารมณ์ตอบสนองต่อสิ่งใดรอบตัว 

เป็นลั่วหนิงฮวา 

ชายผู้นั้นจ้องมองนางอย่างไม่ลดละ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาแต่แฝงเอาไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างพิจารณา

"แม่นางแน่ใจหรือ?"

"แน่ใจสิ"

"เช่นนั้นเชิญแม่นางนั่งลงเถิด"

"รบกวนพี่ชายแล้ว"

แม้น้ำเสียงจะเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ แต่ทว่าใบหน้าและแววตาของนางกลับเย็นชาราวกับน้ำแข็ง สร้างความหวาดหวั่นให้แก่เขาไม่น้อย 

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองลูกเต๋าตรงหน้าอย่างพิจารณา การโยนลูกเต๋าเริ่มขึ้นแล้ว ผีสาวเองก็คอยกระซิบกระซาบนางเป็นระยะ 

สองตาแรก ลั่วหนิงฮวาชนะอย่างไร้ข้อกังขา ชายผู้นั้นหรี่ตามองนางอย่างไม่ลดละ แต่ก็เห็นเพียงสตรีตรงหน้าที่มีใบหน้านิ่งสงบ ไม่แสดงท่าทีหรือยิ้มแย้มแม้แต่น้อย 

จนกระทั่งถึงการเล่นครั้งที่สาม 

ครานี้ลั่วหนิงฮวาต้องเป็นคนเล่นมันเอง 

ผู้คนต่างลุ้นกันจนใจหายใจคว่ำ จนกระทั่งนางเทลูกเต๋าสามลูกออกมาบนโต๊ะ ผู้คนถึงกับอ้าปากค้าง 

สวรรค์!!! ลูกเต๋าสามลูก แต้มสูงเหมือนกันหมด อีกทั้งยังออกมาหน้าเดียวกันหมดอีกด้วย!!! 

นางเป็นเทพเซียนแปลงกายลงมาเล่นหรืออย่างไร!!! 

"ข้าชนะแล้ว เอาตั๋วเงินมาหนึ่งพันตำลึง"

ลั่วหนิงฮวายื่นมือไปตรงหน้าชายผู้นั้น เขายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้คนนำตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงมามอบให้แก่นาง ลั่วหนิงฮวารับมันมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับจางสง 

ชายผู้นั้นลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะหันไปสั่งคนให้ตามนางออกไป 

ลั่วหนิงฮวาเก็บตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงไว้กับตัว นางเดินอย่างไม่รีบไม่ร้อน ผ่านตรอกซอกซอยน้อยใหญ่อย่างอารมณ์ดี 

ระหว่างทางลั่วหนิงฮวาจึงหันไปเอ่ยถามจางสง 

"เจ้าพอจะรู้หรือไม่ว่าโรงพนันหลัวหยงผู้ใดกันที่เป็นเจ้าของ"

"ไม่รู้แน่ชัดขอรับ รู้เพียงว่าเจ้าของมีบุตรชายเพียงคนเดียว แต่กลับมีรสนิยมชื่นชอบบุรุษด้วยกัน เรื่องนี้มีคนไม่มากนักที่รู้" 

"แล้วเจ้ารู้ได้เช่นไร?"

"เอ่อ...ข้าเคยได้ยินคนเขาพูดกัน"

"อ้อ เจ้านี่ใช้งานได้ไม่เลว"