บทที่ 8 บุญคุณต้องทดแทน

"หยุดเดี๋ยวนี้!!!"

เสียงจากด้านหลังทำให้ลั่วหนิงฮวาและจางสงต้องหันไปมอง ก่อนจะพบกับชายฉกรรจ์ใบหน้าโหดเหี้ยมสองคนที่ก้าวเดินเข้ามาหานาง 

"เอาตั๋วเงินคืนมา"

หนึ่งในชายฉกรรจ์สองคนนั้นยื่นมือมาทางลั่วหนิงฮวา พร้อมกับออกคำสั่ง น้ำเสียงของเขาฟังดูไร้ความเป็นมิตรและยังข่มขู่อีกด้วย 

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองชายผู้นั้นตอบอย่างไม่ลดละ 

"เจ้านายเจ้าให้มาทวงคืนหรือ?" 

"อย่าสู่รู้ ส่งตั๋วเงินมา" 

"นี่เป็นตั๋วเงินของข้า" 

"อย่าให้ข้าต้องใช้กำลัง หากไม่ยอมส่งมาให้ข้าแต่โดยดี ข้าจะใช้ไม้นี่ฟาดพวกเจ้าทั้งสองเสีย!!!"

"พวกเจ้านี่พูดไม่รู้ฟังจริงเชียว นี่มันเงินข้า!!!" 

"เช่นนั้นขออภัยด้วยที่ข้าต้องล่วงเกินแม่นาง"

"ตามสบาย"

ชายฉกรรจ์ผู้นั้นเตรียมจะพุ่งเข้ามาหาลั่วหนิงฮวา แต่ทว่านางกลับหลบหลีกได้อย่างพลิ้วไหว มือสวยยื่นออกไปแย่งไม้ในมือของชายผู้นั้นได้อย่างรวดเร็ว พวกมันไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ กว่าจะรู้ตัวก็ถูกนางใช้ไม้นั้นฟาดใส่ไม่ยั้งเสียแล้ว 

ผัวะ!!!

"อ๊าสสส!!!"

"จางสง ยืนบื้ออยู่ทำไม ฟาดมันสิ!!! ฟาดให้ตายไปเลย!!!"

"ขอรับลูกพี่!!!"

ชายฉกรรจ์สองคนส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด พวกนั้นถูกลั่วหนิงฮวาฟาดไม้ใส่ไม่ยั้งจนล้มลงไปกองกับพื้น เพราะร่างนี้ยังบอบบางนักจึงใช้แรงได้ไม่ดีเท่าที่ควร เห็นทีนางคงต้องหาทางฝึกฝนตนเองเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อยแล้ว 

"หยุดนะพวกเจ้า!!!"

ไม้ในมือของลั่วหนิงฮวาชะงักไปทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง 

เป็นชายผู้นั้นที่โยนลูกเต๋ากับนาง! 

เขาเป็นบุตรชายเจ้าของโรงพนันแห่งนั้น

เหตุใดนางจึงรู้น่ะหรือ ก็ผีสาวตนนั้นกระซิบบอกนางอย่างไรเล่า!

ชายผู้นั้นพุ่งเข้ามาหาลั่วหนิงฮวาทันที ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้านางและจ้องมองนางอย่างไม่ลดละ 

"เจ้าตีคนของข้า!!!" 

"คนของเจ้ามาทวงเงินข้าก่อน นี่มันเงินข้า อ้อ เป็นเจ้าสินะที่ส่งคนพวกนี้มา" 

"ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร" 

"ไสหัวไป ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า" 

"มันอยู่ตรงนั้น!!!"

ยังไม่ทันที่ลั่วหนิงฮวาจะได้จากไป ก็ปรากฏชายฉกรรจ์มาเพิ่มอีกสองคน พวกมันจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่กับนางด้วยแววตาที่เหี้ยมโหด 

ลั่วหนิงฮวาที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกริ่มในใจ 

อ้อ ไอ้หมอนี่โดนคนไล่ฆ่ามา? 

เมื่อคิดได้เช่นนั้นลั่วหนิงฮวาจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที 

"พี่ชายเขาอยู่นี่ มาจับตัวเขาไปเลย" 

"นี่เจ้า!!!"

"ทำไมเล่า หรืออยากให้ข้าช่วย!!!"

"ใครขอร้องเจ้ากัน!"

"เช่นนั้นก็ดี ข้าไปก่อนละ" 

"ช้าก่อน!!!"

"หืม"

"ช่วยข้าด้วย"

"ได้สิ ห้าพันตำลึง" 

"หา?" 

"ข้าช่วยเจ้า เจ้าจ่ายมา ตั๋วเงินห้าพันตำลึง" 

"จะปล้นข้าหรือ!!!" 

"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า" 

"ก็ได้!!!" 

ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังชายฉกรรจ์สองคนนั้นที่เตรียมพุ่งเข้ามาหาพวกนาง 

ลั่วหนิงฮวาเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างว่องไว นางฟาดไม้ใส่พวกมันอย่างเต็มแรง ทุกจุดที่ไม้ฟาดใส่ล้วนเป็นจุดสำคัญ พวกมันล้มลงบาดเจ็บร้องโอดครวญอย่างน่าเวทนา

ยะฮู้!!! ช่างสนุกยิ่งนัก 

"ยืนบื้ออยู่ทำไม หนีสิ!!!"

ลั่วหนิงฮวากระชากคอเสื้อของชายผู้นั้นให้วิ่งตามนางไปทันที ทั้งสามคนวิ่งมาถึงแม่น้ำหน้าเรือนของลั่วหนิงฮวา ก่อนจะทรุดกายนั่งลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย 

"ไม่น่าจะตามมาทันแล้ว" 

"ขอบใจเจ้ามาก" 

"เอามา ตั๋วเงินห้าพันตำลึง" 

ลั่วหนิงฮวายื่นมือไปตรงหน้าชายผู้นั้น เขาถลึงตาใส่นางเล็กน้อย 

"เอามา!!! ข้าไม่รับผ่อน จ่ายสดเท่านั้น!!!"

"ชิ!"

เมื่อจนปัญญาเขาจึงนำตั๋วเงินส่งให้นางห้าพันตำลึง โชคดีที่เมื่อครู่เขานำเงินติดตัวมาด้วย หากมิใช่ว่าพบเจอคู่อริเก่า คงไม่ต้องถูกนางรีดไถเช่นนี้แน่ 

"ข้าชื่อหลัวเฟิง เจ้าล่ะ" 

"เรียกข้าว่า หนิงเอ๋อร์ก็ได้"

"หึ ข้าไม่ขอบใจเจ้าหรอกนะ เพราะเจ้าน่ะเอาเงินข้าไปหมดแล้ว" 

"เงินเพียงเท่านี้เจ้าย่อมหาใหม่ได้ ดีกว่าต้องตกตายไป หากเป็นเช่นนั้น คู่รักของเจ้าที่เป็นบุรุษรูปงามคงเสียใจแย่" 

"นี่เจ้า!!!"

"ข้าเห็น ข้ารู้ โลกรู้ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ"

"ห้ามบอกผู้ใด!!!"

"เจ้ามีสิ่งใดมาอุดปากข้าหรือไม่?"

หลัวเฟิงเม้มริมฝีปากแน่น ในใจนึกสาปแช่งลั่วหนิงฮวาเป็นพันครั้ง 

"ข้าจะส่งตั๋วเงินมาให้เจ้าอีก พอใจหรือไม่" 

"ดีมากสหายรัก ฮ่า ๆ ๆ"

"ใครสหายเจ้ากัน หึ!!! คราวหน้าอย่าไปที่โรงพนันของข้าอีก ลูกค้าเช่นเจ้าไปบ่อยครั้งเห็นทีโรงพนันข้าคงล่มจมเป็นแน่!!!"

"ข้าชอบโรงพนันของเจ้า ไว้จะแวะไปอีก" 

"นี่เจ้า ข้าบอกว่าไม่ให้ไป!!!"

"ข้าต้องฟังเจ้าหรือ ข้าเป็นผู้มีพระคุณของเจ้านะ" 

"พระคุณอันใดกัน ข้าจ่ายเงินให้เจ้าไปแล้ว!!!" 

"มันคนละส่วนกัน ตั๋วเงินห้าพันตำลึงนี่ถือเป็นค่าทำขวัญที่เจ้าส่งคนมาทำร้ายข้า ส่วนเรื่องที่ข้าช่วยเจ้าถือเป็นบุญคุณ เจ้าต้องตอบแทน" 

"เจ้าเล่ห์นักนะ" 

"ไม่ได้หรือ เช่นนั้นเห็นทีเรื่องราวของเจ้ากับ..." 

"ก็ได้!!! เจ้าต้องการสิ่งใด!"

เมื่อไร้หนทางโต้เถียง หลัวเฟิงจึงต้องจำยอม เขาไม่มีทางยอมให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องอับอายขายหน้าเพราะเขาเป็นอันขาด เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงหันไปมองลั่วหนิงฮวาที่ยามนี้มีเพียงใบหน้าเรียบเฉยไม่สะทกสะท้านสิ่งใดแม้แต่น้อย ยิ่งมองเขาก็ยิ่งเสียวสันหลังพิกล 

ลั่วหนิงฮวายื่นหน้าเข้าไปหาเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย 

"เรามาทำการค้าขายร่วมกันเถอะ"