บทที่ 17 ทุบตีคนชั่ว

หลังจากวันนั้นจางเหยียนเหว่ยก็ไม่ได้พบเจอกับไป๋เหมยเหม่ยอีก เขาเองก็มีงานให้ต้องไปทำเช่นเดียวกัน นั่นคือตามล่าหาตัวคนบงการที่ส่งคนมาลอบสังหารจางจิ้งเฉวียนและจางหนิงหนิง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาตัวผู้บงการไม่พบ จางเหยียนเหว่ยขมวดคิ้วมุ่นรู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีที่มาที่ไปน่าแปลกยิ่งนัก เขาส่งคนไปสืบหาทั้งในเมืองหลวงและนอกเมืองหลวง แต่กลับไม่พบเบาะแสใดที่จะโยงถึงตัวผู้สั่งการได้ พวกมันกลับเก็บตัวเงียบซ่อนเร้นแฝงกายได้อย่างไม่น่าเชื่อ

วังหลวง

ด้านฮ่องเต้จางเหลียนไห่ที่ได้ทราบว่าจางเหยียนเหว่ยยังไม่พบเบาะแสใดก็ค่อนข้างกังวลใจไม่น้อย เขารู้ดีว่าหลานชายผู้นี้มีฝีมือไม่ธรรมดา อีกทั้งยังมีทหารรับใช้ที่ไม่ขึ้นตรงต่อราชสำนักอีกหลายแสนนาย เป็นทหารที่จางเหยียนเหว่ยฝึกฝนขึ้นมาเองกับมือ ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาเองก็มีความหวาดกลัวในตัวหลานชายผู้นี้ว่าอาจมีใจคิดก่อกบฏ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกไป เพราะเกรงว่าจะทำร้ายจิตใจของจางเหยียนเหว่ยเอาได้

ยิ่งรู้ว่าจางเหยียนเหว่ยตั้งแต่กลับเมืองหลวงก็ไม่เคยกลับเข้าไปที่จวนจวิ้นอ๋องเลย อยู่แต่ที่โรงน้ำชาเขาก็ยิ่งไม่สบายใจ จวนอ๋องยามนี้ราวกับจวนร้าง โชคดีที่หลายปีมานี้เขาสั่งให้คนเข้าไปดูแลไม่ได้ขาด

อีกเรื่องหนึ่งก็คือ จางเหยียนเหว่ยนั้นชอบไปที่จวนตระกูลไป๋อยู่บ่อยครั้ง เขารู้ว่าตระกูลไป๋ไม่เคยมีใจคิดกบฏ แต่คนนอกจะมองเช่นไรเล่า นี่คือสิ่งที่เขาเป็นกังวล

อีกเรื่องก็คือเขาไม่ต้องการให้จางเหยียนเหว่ยสนิทสนมกับไป๋เหมยเหม่ยมากนัก สตรีที่จะเข้ามาเป็นพระชายาเอกจวิ้นอ๋องควรจะเป็นสตรีที่งดงามเพียบพร้อมไม่มีตำหนิจึงจะเหมาะสม

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดหัวไม่น้อยเลย ความทุกข์ใจเพียงหนึ่งเดียวของเขาก็คือจางเหยียนเหว่ยเพียงเท่านั้น

“ฝ่าบาท จวิ้นอ๋องเสด็จมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เกากงกง ขันทีคนสนิทเอ่ยกับฮ่องเต้จางเหลียนไห่ด้วยท่าทีนอบน้อม ฮ่องเต้จางเหลียนไห่ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาทันที

“ให้เขาเข้ามาเร็ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไม่นานนักจางเหยียนเหว่ยก็ก้าวเดินเข้ามาในห้องทรงอักษร เขาจ้องมองฮ่องเต้จางเหลียนไห่ด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะเอ่ย

“ข้าส่งจดหมายมาแจ้งเรื่องพวกนักฆ่าแล้วมิใช่หรือ เหตุใดจึงเรียกข้ามาอีก หรือว่าท่านเห็นข้าว่างมากนัก”

มาถึงก็เอ่ยวาจาเหน็บแนมเขาเช่นนี้เสียแล้ว ฮ่องเต้จางเหลียนไห่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง

“อาเหยียน เราพูดจากันดีๆ เช่นแต่ก่อนไม่ได้แล้วจริงๆ หรือ”

“มีสิ่งใดก็รีบเอ่ยมาเถิดเสด็จลุง”

เมื่อเห็นว่าจางเหยียนเหว่ยรักษาระยะห่างถึงเพียงนี้ ฮ่องเต้จางเหลียนไห่จึงไม่อยากเซ้าซี้เขาอีก

“ข้าจะหาสตรีดีๆ สักคนให้เจ้า ได้ยินว่าตระกูลจ้าวนั้นมีบุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอกนางหนึ่งงดงามเพียบพร้อม...”

“หากไม่อยากเร่งวันตายให้นาง ข้าขอเตือนว่าอย่ายัดเยียดนางเข้ามาในชีวิตข้า”

“จางเหยียนเหว่ย ข้าทำไปเพื่อเจ้าทั้งนั้น!!!”

“ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ใช่บุรุษที่ดีงามเท่าใดนัก หากข้าอารมณ์ไม่ดีแล้วเกิดพลั้งมือฆ่านางขึ้นมา เกรงว่าจะต้องลำบากท่านหาข้อแก้ต่างกับจวนตระกูลจ้าวอีก หากท่านยังดึงดันก็รอดูจุดจบของสตรีนางนั้นได้เลย”

ไม่รอให้ฮ่องเต้จางเหลียนไห่เอ่ยสิ่งใดต่อ จางเหยียนเหว่ยก็เดินจากไปเสียแล้ว ทิ้งให้บุรุษวัยกลางคนผู้ได้ชื่อว่าเป็นฮ่องเต้ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

เจ้าไม่เข้าใจข้า ข้าเพียงอยากหาสิ่งดีๆ มอบให้เจ้าเพื่อชดเชยเรื่องราวในครั้งนั้น

ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศช่างดีไม่น้อย วันนี้ไป๋เหมยเหม่ยลองนำผลไม้ที่มีประจำฤดูมาเคลือบน้ำตาลขาย พบว่ามีคนให้การตอบรับที่ดีไม่น้อยเลย อีกทั้งหม้อไฟก็ขายหมดเร็วกว่าทุกวัน นางจึงเตรียมจะปิดร้าน แต่ว่ากลับมีใครบางคนเดินเข้ามาเสียก่อน

“น้องเหมยเหม่ยจะปิดร้านแล้วหรือ พี่ฟ่านเหลียนว่าจะมากินหม้อไฟร้านเจ้าเสียหน่อย”

ไป๋เหมยเหม่ยปรายตามองฟ่านเหลียนคราหนึ่งด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะเอ่ย

“หมดแล้ว”

นางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ฟ่านเหลียนจ้องมองไป๋เหมยเหม่ยด้วยแววตาแทะโลม เขาอยากจะฉีกทึ้งเสื้อผ้านางออกให้หมดเสียตรงนี้ แล้วกอดจูบลูบคลำนาง เขาอยากรู้เหลือเกินว่าสตรีหม้ายที่ถูกสามีหย่านั้นจะมีสิ่งใดสึกหรอไปบ้างหรือไม่ เขาไม่รังเกียจที่นางเคยมีสามีมาก่อน ขอเพียงได้เชยชมนางสักครั้งก็พอ

ไป๋เหมยเหม่ยเมื่อได้เห็นว่าฟ่านเหลียนส่งสายตาแทะโลมนางไม่เลิกราก็รู้สึกรังเกียจยิ่งนัก คราก่อนยังไม่เข็ดสินะที่โดนนางจัดการไป หากมันกล้าลวนลามนางอีกครั้ง นางจะจัดการมันให้หนักกว่าครั้งก่อนเลยคอยดู

“คุณหนู บ่าวเก็บของเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

เฉียวเหลียนที่เดินออกมาจากด้านในห้องครัว เมื่อเห็นฟ่านเหลียนยืนอยู่หน้าร้านก็ขมวดคิ้วมุ่น คุณชายฟ่านผู้นี้เอะอะก็มาตามแทะโลมคุณหนูของนางตลอด นางไม่ชอบหน้าเขาเลย

ไป๋เหมยเหม่ยคร้านจะสนใจฟ่านเหลียนอีก นางจึงหันไปเอ่ยกับเฉียวเหลียนทันที

“เรากลับกันเถิด”

ในขณะที่ไป๋เหมยเหม่ยกำลังจะเดินไปที่รถม้า อยู่ๆ ฟ่านเหลียนก็ยื่นมือมาคว้าแขนของนางเอาไว้ ไป๋เหมยเหม่ยที่เห็นเช่นนั้นก็จ้องมองฟ่านเหลียนอย่างเอาเรื่อง

“ปล่อยข้า”

ฟ่านเหลียนยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างคนที่ไร้ยางอาย เขาโน้มใบหน้าเข้ามาหานางพลางทำจมูกฟุดฟิดคล้ายสูดดมบางอย่าง ไป๋เหมยเหม่ยรีบเบี่ยงกายหลบอย่างรังเกียจ

“น้องเหมยเหม่ย กลิ่นตัวเจ้าช่างหอมนัก ข้าอยากจะลองดมดูข้างในเหลือเกินว่ามันจะหอมสักเพียงใด”

“ปากของเจ้านี่มันเหม็นเน่าจริงเชียว ไม่มีความเป็นบุรุษที่ดีเลยแม้แต่น้อย”

ฟ่านเหลียนส่งเสียงเหอะออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“เหมยเหม่ย เจ้ายังกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับข้าอีกหรือ หากเจ้าดีจริง หยางเจ๋อหยวนจะมอบหนังสือหย่าให้เจ้าทำไมกัน หากเจ้าได้ข้าเป็นสามีคนที่สองนี่ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว ดีกว่าไปได้พวกพ่อค้าหรือว่าขอทานข้างถนนพวกนั้นเสียอีก เจ้าเองก็เสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว ยังจะมาเล่นตัวอีกทำไมกัน”

เฉียวเหลียนที่เห็นฟ่านเหลียนใช้วาจาเน่าเหม็นว่าร้ายไป๋เหมยเหม่ยก็ทนไม่ไหว รีบเอ่ยปากปกป้องเจ้านายของตนทันที

“คุณชายฟ่านอย่ากล่าววาจาเหลวไหล คุณหนูของข้ายังบริสุทธิ์อยู่ นายน้อยหยางไม่เคยแตะต้องคุณหนูของข้าเลยแม้แต่ปลายเล็บ!!!”

“เฉียวเหลียนเงียบ!!!”

ไป๋เหมยเหม่ยหันมาเอ่ยกับเฉียวเหลียนคราหนึ่ง ด้านฟ่านเหลียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ดวงตาลุกวาว เขาใช้สายตาหื่นกามแทะโลมไป๋เหมยเหม่ยหนักขึ้นไปอีก แม้กระทั่งผู้คนที่เข้ามาชมละครงิ้วฉากนี้ต่างก็ซุบซิบนินทากันไปต่างๆ นานา

ต้องเป็นสตรีน่าเกลียดเพียงใดกัน สามีจึงไม่เคยแตะต้องนาง

ได้ยินว่าสามีนางเอาแต่อยู่กับแม่นางฟ่านผู้เป็นภรรยารอง ไม่เคยมาหานางเลยสักครา

นางชั่วร้ายออกปานนั้น ผู้ใดจะหลับนอนกับนางลงกัน

เสียงวิจารณ์มากมายดังออกมาเป็นระยะ ไป๋เหมยเหม่ยพยายามข่มกลั้นอารมณ์ ยุคสมัยนี้อยู่ยากจริงๆ สตรีจะขยับตัวสิ่งใดก็ต้องเป็นขี้ปากให้คนเอาไปนินทาเล่นอยู่เสมอ

ฟ่านเหลียนจ้องมองไป๋เหมยเหม่ยราวกับมองอาหารอันโอชะ ก่อนจะเอ่ย

“เจ้ายังไม่เคยเสียตัวเลยหรือ ดีเลย เช่นนั้นข้าก็จะเป็นสามีคนแรกให้เจ้าเอง”

ฟ่านเหลียนพยายามจะเข้ามาลวนลามไป๋เหมยเหม่ย เฉียวเหลียนรีบเข้ามาช่วยนายตนทันที แต่ทว่ากลับถูกฟ่านเหลียนง้างมือตบจนนางล้มลงไปกองกับพื้น

“เฉียวเหลียน!!!”

ไป๋เหมยเหม่ยโมโหแล้ว นางหันมาจ้องมองฟ่านเหลียนคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

“เจ้ากล้าดีเช่นไรจึงกล้ามาทำร้ายบ่าวของข้า!!! วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าจำจนวันตายเลยฟ่านเหลียน”

พลั่ก!!!

ไป๋เหมยเหม่ยใช้มือข้างที่ว่างชกเข้าไปที่ใบหน้าของฟ่านเหลียนอย่างเต็มแรง จนบุรุษตรงหน้าดวงตาเลื่อนลอยปล่อยมือที่จับแขนนางเอาไว้ในทันที ไป๋เหมยเหม่ยกำลังจะพุ่งเข้าไปต่อยซ้ำ แต่ทว่ายังไม่ทันที่ไป๋เหมยเหม่ยจะทุบตีฟ่านเหลียนให้สาแก่ใจ ก็พบว่ามีคนผู้หนึ่งก้าวเดินเข้ามาก่อนจะยกเท้าถีบฟ่านเหลียนจนกระเด็นลอยไปนอนร้องโอดครวญอยู่ที่กองขยะเสียแล้ว ฟ่านเหลียนกระอักโลหิตออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะมองบุรุษตรงหน้าด้วยแววตาที่ขุ่นเคือง

“ท่านอ๋องมาได้เช่นไรเพคะ”

“มานานแล้ว เมื่อครู่เจ้าออกแรงเบาไปหน่อยนะ ควรจะออกแรงมากกว่านี้ เอาให้มันฟันร่วงหมดปากไปเลย”

ไป๋เหมยเหม่ยจ้องมองจางเหยียนเหว่ยคราหนึ่ง เป็นเขาที่ถีบฟ่านเหลียนจนกระเด็น ด้านฟ่านเหลียนที่คิดจะหาเรื่องต่อ แต่เมื่อได้ยินคำว่าท่านอ๋องก็หน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที

จางเหยียนเหว่ยจ้องมองที่ข้อมือของไป๋เหมยเหม่ย ซึ่งยามนี้แดงเป็นรอยมือเพราะถูกฟ่านเหลียนฉุดกระชากก็บังเกิดโทสะขึ้นมาในใจ เขาเดินเข้าไปหาบุรุษเฮงซวยผู้นั้นทันที ฟ่านเหลียนที่เห็นเช่นนั้นก็รีบถอยร่นหนีอย่างหวาดกลัว แม้เขาจะโง่แต่ก็พอรู้ ท่านอ๋องหรือ แคว้นไท่เหลียงมีท่านอ๋องสองคน คนแรกคือชินอ๋องจางเหวินฟู่ที่ไม่กลับเมืองหลวงมาสักระยะแล้ว ส่วนท่านอ๋องอีกคนคือจวิ้นอ๋องหนุ่มผู้ที่เพิ่งกลับมาจากสมรภูมิสงคราม

เป็นจวิ้นอ๋องผู้นั้นไม่ผิดแน่ แม้เขาจะไม่เคยเห็นหน้าท่านอ๋องผู้นี้ แต่ดูจากรัศมีความอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาเขาก็คิดว่าตนเองเดาไม่ผิดเป็นแน่

“ทะ ท่าน อั๊ก!!!”

ไม่รอให้ฟ่านเหลียนเอ่ยสิ่งใด จางเหลียนเหว่ยก็ยกปลายเท้าเตะเสยไปที่ปลายคางของฟ่านเหลียนอย่างเต็มแรง จนฟ่านเหลียนสลบเหมือดไปทันที ก่อนจะหันมาเอ่ยกับองครักษ์ของตน

“ส่งตัวเขากลับจวนตระกูลฟ่าน บอกว่าเขารังแกสตรีไปทั่ว ข้าพบเข้าจึงกล่าวเตือน แต่เขากลับต่อต้านจึงถูกข้าสั่งสอน หากมีปัญหาก็มาหาข้าได้”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

ผู้คนที่รุมล้อมส่งเสียงซุบซิบนินทาก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นว่าจางเหยียนเหว่ยปรายตามองก็รีบสลายหายไปในทันที ไป๋เหมยเหม่ยถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะหันไปช่วยพยุงเฉียวเหลียนขึ้นมา แล้วจึงหันมามองจางเหยียนเหว่ย

เขามาช่วยนางอีกแล้ว

ทุกคราที่คิดจะหลบหลีกเขา เขาก็เป็นฝ่ายมาปรากฏตัวต่อหน้านางทุกครั้ง

จางเหยียนเหว่ยก้าวเดินเข้ามาหานางก่อนจะเอ่ย

“เป็นอันใดหรือไม่”

ไป๋เหมยเหม่ยส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ไม่เป็นอันใดเพคะ ขอบคุณท่านอ๋องมาก หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ จะรีบพาสาวใช้กลับจวน”

จางเหยียนเหว่ยที่เห็นท่าทีของไป๋เหมยเหม่ยก็ขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกว่าวันนี้นางเหมือนจะทำตัวรักษาระยะห่างจากเขา ทั้งที่หลายวันก่อนนางยังยิ้มแย้มพูดจากับเขาเป็นอย่างดีอยู่เลย 

ไป๋เหมยเหม่ยเองก็ทุกข์ใจไม่น้อย คำพูดของไป๋จินเซียงในวันนั้นทำให้นางคิดได้ ว่านางไม่คู่ควรกับเขา

จางเหยียนเหว่ยจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาที่ครุ่นคิด ก่อนหน้านี้เขากำลังไปที่โรงน้ำชา แต่กลับพบว่าไป๋เหมยเหม่ยกำลังถูกบุรุษผู้หนึ่งหาเรื่อง เมื่อมองให้ดีก็พบว่าเป็นฟ่านเหลียน บุตรชายของเสนาบดีกรมกลาโหมนั่นเอง อีกทั้งน้าสาวของฟ่านเหลียนยามนี้ยังเป็นถึงสนมเอกของเสด็จลุงเขา และยังให้กำเนิดองค์ชายรองอีกด้วย ตั้งแต่เขากลับมาเมืองหลวงก็ได้รู้เรื่องราวในเมืองหลวงไม่น้อย ได้รู้จักขุนนางหลายตระกูล รวมถึงความเป็นไปของเมืองหลวงในระยะนี้ด้วย

เขารู้สึกไม่ชอบใจที่ฟ่านเหลียนเอ่ยวาจาไม่ดีกับไป๋เหมยเหม่ย เขามองดูอยู่นานจนกระทั่งทนไม่ไหวจึงกระโดดถีบเข้าให้

เขามองเห็นแววตาของนางมีความดีใจที่ได้พบเขา แต่ทว่านางกลับทำท่าทีเหินห่างกับเขานี่มันคือสิ่งใดกัน

ไป๋เหมยเหม่ยถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง นางพยายามไม่มองเขาอีก รีบพยุงเฉียวเหลียนให้เข้าไปนั่งในรถม้า คิดเพียงว่าอยากจะรีบกลับจวนให้เร็วที่สุด 

“ช้าก่อน”

ไป๋เหมยเหม่ยพลันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มมองที่แขนของตนก็พบว่ายามนี้จางเหยียนเหว่ยกำลังคว้าจับแขนของนางเอาไว้ ไป๋เหมยเหม่ยตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

“เอ่อ ท่านอ๋อง ปล่อยหม่อมฉันเถิดเพคะ”

“ไปกับข้า ส่วนสาวใช้ของเจ้าข้าจะให้คนของข้าไปส่งนางกลับจวนเอง”

“จะพาหม่อมฉันไปที่ใดเพคะ”

“ตามมาเถิด ข้าไม่พาเจ้าไปทำเรื่องไม่ดีหรอก”

จางเหยียนเหว่ยจ้องมองไป๋เหมยเหม่ยคราหนึ่ง ก่อนจะคว้าจับมือของนางเอาไว้แน่นแล้วจึงพานางเดินไปโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนเลยแม้แต่น้อย ไป๋เหมยเหม่ยตกใจไม่น้อย แต่กลับไม่อยากปล่อยมือจากเขา นางจ้องมองแผ่นหลังของบุรุษร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ข้าคิดจะหลบ แต่ท่านกลับมาตามติด ท่านคิดสิ่งใดอยู่กันแน่จางเหยียนเหว่ย