บทที่ 2: ความจริงใต้ผ้าคลุม

พระชายานิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ปล่อยให้ความเจ็บปวดในน้ำเสียงขององค์รัชทายาทล่องลอยอยู่ในความเงียบงันของห้องหอ ก่อนที่สุรเสียงอันราบเรียบของนางจะดังขึ้นทำลายทุกสิ่ง

“หม่อมฉันได้ปิ่นนี้มา... จากคุณชายผู้หนึ่งเพคะ”

องค์รัชทายาทขมวดพระขนงกับคำตอบที่ไม่คาดคิด 

“คุณชาย?”

“เพคะ” นางตอบรับ “เมื่อหลายปีก่อน หม่อมฉันในวัยเยาว์รู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตที่ถูกตีกรอบอยู่ในจวนอ๋อง หม่อมฉันปรารถนาจะได้เห็นโลกภายนอก อยากสัมผัสชีวิตของชาวบ้านที่แท้จริง จึงได้ขออนุญาตบิดาปลอมตัวเป็นหญิงสาวสามัญชน ออกไปใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ชายป่า พร้อมกับองครักษ์และนางข้าหลวงคนสนิทเพียงสองคน สวมบทเล่นเป็นพ่อแม่ลูก”

หัวใจขององค์รัชทายาทกระตุกวูบ... เรื่องราวของนางช่างคล้ายคลึงกับของพระองค์เหลือเกิน

“มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของหม่อมฉัน” นางเล่าต่อ น้ำเสียงเจือความฝันหวาน “หม่อมฉันได้เรียนรู้วิธีเก็บสมุนไพร แยกแยะเห็ดมีพิษ ได้หัวเราะอย่างเต็มเสียงโดยไม่ต้องกังวลถึงยศศักดิ์ และที่นั่นเอง... หม่อมฉันได้พบกับคุณชายรูปงามผู้หนึ่งที่หนีความวุ่นวายมาพักผ่อนหย่อนใจเช่นกัน เราตกหลุมรักกันอย่างรวดเร็ว”

องค์รัชทายาทแทบหยุดหายใจ 

“เขามอบปิ่นหยกนี้ให้หม่อมฉัน... เป็นสัญญาใจว่าจะกลับมารับหม่อมฉันไปอยู่ด้วย” นางเว้นจังหวะ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ “แต่โชคชะตาก็เล่นตลก... ไม่กี่วันหลังจากนั้น บิดาก็มีราชการด่วน เรียกตัวหม่อมฉันกลับจวนอ๋องอย่างกะทันหัน ทำให้เราต้องคลาดจากกันไปนับแต่นั้น”

เรื่องราวที่เหมือนกันราวกับแกะทำให้องค์รัชทายาทรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ความหวังที่เคยริบหรี่ดับวูบลง ถูกแทนที่ด้วยความโกรธระลอกใหม่

“อย่ามาล้อเล่นกับข้า!” พระองค์ตวาด “เจ้าได้ยินเรื่องของข้าแล้วจึงมาแต่งเรื่องเลียนแบบรึ! คิดว่าข้าโง่เขลาถึงเพียงนั้นเชียวหรือ!”

“หม่อมฉันไม่ได้แต่งเรื่องเพคะ” นางตอบกลับอย่างสงบ “เพราะมีอยู่ประโยคหนึ่ง... ที่พระองค์ไม่ได้เล่าออกมา”

“ประโยคอะไร?”

พระชายาหันหน้ามาทางพระองค์เต็มตัว แม้จะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า แต่พระองค์ก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องตรงมา 

“ในวันที่พระองค์ชายผู้นั้นมอบปิ่นนี้ให้หม่อมฉัน... พระองค์บอกว่า... ‘รอยยิ้มของเจ้าสดใสกว่าตะวัน ข้าจะปกป้องมันเอง ไม่ใช่ด้วยอำนาจ แต่ด้วยหัวใจของข้า ได้โปรดมาอยู่กับข้าเถอะ’ ประโยคนี้ พระองค์ไม่ได้เล่าเมื่อครู่ใช่หรือไม่เพคะ?”

องค์รัชทายาทตัวแข็งทื่อราวกับถูกฟ้าผ่า เป็นความจริง... นั่นคือคำพูดที่พระองค์กระซิบกับนางในวันนั้น เป็นคำพูดส่วนตัวที่พระองค์ไม่ได้เอ่ยออกมาเมื่อครู่!

“พระองค์เรียกหม่อมฉันแต่พระชายาหลี่ ท่านหญิงหลี่ อาจเป็นเพราะถูกคลุมถุงชน แล้วพระองค์ทรงทราบนามจริงของหม่อมฉันบ้างไหมเพคะ?”

ก่อนที่พระองค์จะได้ตรัสสิ่งใด พระชายาก็ยกมือขึ้นช้าๆ ปลดผ้าคลุมหน้าสีแดงโปร่งบางนั้นออก เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามหมดจดภายใต้เครื่องประทินโฉมของเจ้าสาว ดวงตาคู่ใสซื่อที่เคยหลอกหลอนพระองค์ในความฝันมาตลอดหลายปีกำลังจ้องมองมา…

จากนั้นนางก็ลุกขึ้นยืน ปลดขอเกี่ยวฉลองพระองค์เจ้าสาวลายหงส์ที่หนักอึ้งออกอย่างไม่ไยดี ปล่อยให้แพรพรรณสีแดงสดกองลงบนพื้น เผยให้เห็นอาภรณ์ผ้าฝ้ายเนื้อหยาบสีมอซอที่นางสวมไว้ข้างใน... ชุดของหญิงสาวชาวบ้านที่พระองค์คุ้นเคยเป็นอย่างดี

นางหยิบผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำบนโต๊ะขึ้นมา บรรจงเช็ดเครื่องสำอางหนาเตอะบนใบหน้าออกทีละน้อย จนปรากฏใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเด็กสาวในความทรงจำ... เด็กสาวที่มีรอยยิ้มสดใสกว่าตะวันยามเช้าที่พระองค์คุ้นตา...

“ซิงจวน...” สุรเสียงขององค์รัชทายาทสั่นพร่า เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

นางแย้มยิ้ม... เป็นรอยยิ้มที่พระองค์โหยหามาตลอด 

“หม่อมฉันรอคอยวันนี้มาตลอดเพคะองค์รัชทายาท... พระองค์ไม่ได้ผิดสัญญาเลย”

วินาทีนั้น กำแพงแห่งความโกรธแค้นและความสิ้นหวังขององค์รัชทายาทก็พังทลายลงจนหมดสิ้น พระองค์โผเข้าไปกอดร่างนั้นไว้แน่นราวกับกลัวว่านางจะหายไปอีกครั้ง กลิ่นดินและกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ ที่เคยเป็นดั่งความทรงจำอันห่างไกล บัดนี้หวนกลับมาอยู่กับความเป็นจริงในอ้อมแขนของพระองค์

“ซิงจวน... เป็นเจ้าจริงๆ... ข้าคิดว่าข้าจะไม่ได้พบเจ้าอีกแล้วในชีวิตนี้” พระองค์พร่ำบอกด้วยสุรเสียงอู้อี้อยู่ที่ซอกคอนาง

“หม่อมฉันก็เช่นกันเพคะ” นางตอบ กอดพระองค์กลับแน่น “วันที่ต้องจากมาโดยไม่ได้ร่ำลา หัวใจของหม่อมฉันแทบสลาย แต่เมื่อกลับถึงจวน หม่อมฉันก็ตั้งปณิธานไว้... ว่าจะต้องหาทางกลับไปอยู่เคียงข้างพระองค์ให้ได้ หม่อมฉันจึงรบเร้าพระบิดา... ให้อภิเษกสมรสนี้เกิดขึ้นเพคะ”

องค์รัชทายาทคลายอ้อมกอดออก มองหน้านางด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้น 

“ข้าขอโทษ... ข้าขอโทษซิงจวน ข้าไม่เคยรู้เลยว่าสตรีที่บิดาเลือกให้คือเจ้า... ที่ข้าออกเดินทางผจญภัยไปไกลแสนไกล ก็เพื่อหนีการแต่งงานที่ข้าคิดว่าไร้ซึ่งความรัก... เพื่อหนีจากสตรีที่ไม่รู้จัก... แต่แท้จริงแล้วคือคนที่ข้าโหยหามาตลอด...”

ความดีใจที่ได้พบรักแรกกลับคืนมาทำให้พระองค์ลืมสิ้นถึงความขุ่นข้องก่อนหน้า แต่แล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นกองสิ่งของอีกสี่ชิ้นที่ยังคงวางอยู่บนโต๊ะ... หวีไม้จันทน์... กำไลข้อเท้าเงิน... ตลับเงิน... และสมุดบันทึก

“แต่... ซิงจวน” พระองค์เอ่ยถามด้วยความสับสน “ข้าดีใจเหลือเกินที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง แต่... แล้วของชิ้นอื่นเล่า... เจ้าได้มันมาอย่างไรกัน?”