บทนำ : คำสารภาพ

งานมงคลสมรสอันยิ่งใหญ่จบลงแล้ว เสียงดนตรีและการเฉลิมฉลองที่ดังกึกก้องตลอดเจ็ดวันเจ็ดคืน บัดนี้ได้ถูกแทนที่ด้วยความเงียบงัน เหลือเพียงความอ่อนล้าที่ฉาบอยู่บนใบหน้าของทุกคน เว้นเสียแต่องค์รัชทายาทผู้เป็นศูนย์กลางของงานในวันนี้

ฉลองพระองค์มงคลลายมังกรห้าเล็บสีแดงสดขับให้พระพักตร์ของพระองค์ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงเนตรคมที่เคยเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่น บัดนี้กลับฉายแววหม่นหมองและว่างเปล่า 

นี่คือการสมรสกับธิดาอ๋อง ที่เกิดขึ้นจากราชโองการของพระบิดา จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ เพื่อค้ำจุนราชบัลลังก์และถ่วงดุลอำนาจกับแคว้นที่บิดาของนางกุมอำนาจทางทหารไว้ทั้งหมด

ขบวนส่งตัวเคลื่อนไปตามระเบียงยาวที่ประดับด้วยโคมไฟสีแดงสลัว องค์รัชทายาทก้าวพระบาทไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า หัวใจของพระองค์หนักอึ้งราวกับถูกถ่วงด้วยโซ่ตรวนแห่งความทรงจำ พระองค์ไม่ได้ทอดพระเนตร พระชายา ผู้เป็นธิดาของอ๋องนักรบผู้เกรียงไกรที่เดินอยู่เคียงข้างเลยแม้แต่น้อย ในห้วงคำนึงมีแต่ภาพของสตรีอื่น…

รอยยิ้มและแววตาใสซื่อของเด็กสาวชาวบ้านในวัยเยาว์…

แววตาที่ไม่ยอมแพ้โชคชะตาของทาสหญิง...

ท่าร่ายรำอ่อนช้อยที่แฝงไปด้วยความยั่วยวนของนางระบำในดินแดนแสนไกล…

กลิ่นชาหอมกรุ่นที่ถูกมือคู่หนึ่งวางลงบนโต๊ะยามวิกาล…

เสียงสวดภาวนาในภาษาที่ไม่คุ้นเคยของนักบวชหญิงในดินแดนตะวันตก…

ความทรงจำเหล่านั้นยังคงตราตรึง เมื่อยิ่งใกล้ต้องเข้าหอกับสตรีที่พระองค์ต้องแต่งด้วยเหตุผลทางการเมือง และต้องยกเป็นชายาเอกโดยไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  แทนที่จะเป็นหนึ่งในนางที่เขารัก จิตใจก็ยิ่งดำดิ่งสู่ความอาลัย

ในที่สุดบานประตูห้องหอถูกปิดลง ตัดขาดพวกเขาจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานและเครื่องหอมมงคล ทว่าในสายตาขององค์รัชทายาท มันไม่ต่างอะไรจากกรงทองที่งดงามแต่ไร้ซึ่งอิสรภาพ

พระชายาในชุดเจ้าสาวสีแดงงดงามนั่งลงบนขอบเตียงอย่างสงบเยือกเย็น ผ้าคลุมหน้าสีแดงโปร่งบางบดบังใบหน้าของนางไว้ ทำให้ไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าธิดาแห่งอ๋องผู้ทรงอำนาจกำลังรู้สึกเช่นไร ความเงียบที่โรยตัวลงมาระหว่างพวกเขานั้นน่าอึดอัดเสียจนแทบหายใจไม่ออก

ในที่สุด องค์รัชทายาทก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้น พระองค์ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้คำหลอกลวงเป็นรากฐานของสัมพันธภาพที่เปราะบางนี้

"พระชายาหลี่" สุรเสียงของพระองค์แหบพร่าและแฝงความเจ็บปวด "ข้า... ไม่อาจเป็นสามีที่ดีให้เจ้าได้… ข้าขออภัย"

ความเงียบคือคำตอบที่ได้รับ แต่นั่นก็ดีแล้ว พระองค์เพียงต้องการสารภาพความจริงทีกินหัวใจ

"อย่างที่เจ้ารู้มา ก่อนข้าจะมาวิวาห์กับเจ้า ข้าได้ออกเดินทางไปยังดินแดนตะวันตกเพื่อการทูตและการแสวงหาความรู้ มันทำให้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าพบเรื่องราวมามากมาย… หัวใจของข้า... มันไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว ข้าได้มอบมันให้กับสตรีหลายนางที่พบเจอ... แต่พวกนางทุกคน... ล้วนถูกโชคชะตาพรากไปจากข้าจนหมดสิ้น… ข้าตั้งใจจะรับพวกนางกลับมาด้วย แต่พวกนางกลับตายหรือหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย..."

พระองค์ก้มหน้าลง ยอมรับชะตากรรมที่ต้องจมอยู่กับความสูญเสียไปตลอดชีวิต แต่แทนที่จะเป็นเสียงร่ำไห้หรือตัดพ้อต่อว่า กลับได้ยินเพียงเสียงเสียดสีของแพรไหมเบาๆ

เมื่อเงยพระพักตร์ขึ้น องค์รัชทายาทก็ต้องเบิกเนตรกว้างด้วยความตกตะลึง

บนโต๊ะเล็กข้างเตียง พระชายาของพระองค์กำลังบรรจงวางของบางอย่างลงทีละชิ้น... ชิ้นแล้วชิ้นเล่า…

ปิ่นหยกขาวรูปดอกมู่หลาน ของแทนใจชิ้นแรกที่มอบให้เด็กสาวชาวนาผู้มีรอยยิ้มสดใส

หวีไม้จันทน์หอมสลักลายเมฆที่ซื้อให้ทาสสาวเพื่อเป็นสัญญาแห่งอิสรภาพ

กำไลข้อเท้าเงินร้อยกระพรวน ที่เคยส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งทุกครั้งที่นางระบำผู้เป็นที่รักร่ายรำ

ตลับเงินรูปไข่ที่มอบให้สาวใช้ในปราสาทอันห่างไกล

และสมุดบันทึกปกหนัง บันทึกการเดินทางฉบับที่คัดลอกด้วยลายมือเพื่อมอบให้นักบวชหญิงผู้มีจิตใจงดงาม

ของทุกชิ้นคือสิ่งที่พระองค์มอบให้หญิงสาวที่รัก... และคิดว่าได้สูญเสียพวกนางไปตลอดกาล…

"สตรีที่พระองค์เอ่ยถึง..." น้ำเสียงของพระชายาดังขึ้นลอดผ่านผ้าคลุมหน้า มันเยือกเย็นและเรียบนิ่งจนน่าขนลุก "คือเจ้าของสิ่งของเหล่านี้... ใช่หรือไม่เพคะ?"

องค์รัชทายาทตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาปเป็นหิน ในพระทัยเกิดคำถามมากมายเหลือคณา นางไปได้ของพวกนี้มาได้อย่างไร!? 

เครือข่ายอำนาจของบิดานาง ส่งคนไปจัดการพวกนางงั้นหรือ!?

“ใช่… แต่เจ้า… ได้มันมาอย่างไรกัน?”

"ดูเหมือนองค์รัชทายาทจะทรงมีคนรักมากมายเหลือเกินนะเพคะ… อยากทรงทราบหรือว่าหม่อมฉันได้มันมาอย่างไร?" นางเอ่ยถามช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ มุมปากภายใต้ผ้าคลุมยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยือกเย็น “สตรีเหล่านั้น… หม่อมฉันรู้จักดีเพคะ”