บทที่ 8

หลังรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย เจียงอวี้เฉิงก็เดินกลับเรือนเจิ้งจื้อของตนเองตามความทรงจำเดิม โดยมีหม่งหู่และติงหลี่ บ่าวรับใช้คนสนิทเดินตามหลังไม่ห่าง

เจียงอวี้เฉิงยังคงทำกิจวัตรประจำวันทุกอย่างเช่นเดิม เพื่อไม่ให้ผู้ใดผิดสังเกต

เรือนเจิ้งจื้อเป็นเรือนส่วนตัวของเขาตั้งอยู่ในมุมที่เงียบสงบที่สุดของจวนเจิ้นกั๋วกง มีกำแพงเตี้ย ๆ ที่ก่อด้วยอิฐสีเทาและประตูไม้สีเข้มที่เรียบง่าย

ภายในลานเรือนไม่ได้ประดับด้วยดอกไม้หลากสีสัน แต่เป็นสวนหินที่จัดวางอย่างมีศิลปะ พร้อมด้วยต้นไผ่ที่เอนไหวไปตามสายลม และบ่อน้ำขนาดเล็กที่มีกอหญ้าขึ้นเขียวขจี ช่วยสร้างบรรยากาศที่เงียบสงบ

เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องโถงกลางจะพบกับพื้นไม้สีเข้มที่ขัดเงาจนขึ้นเงา ผนังประดับด้วยภาพวาดพู่กันลายภูเขาและแม่น้ำ  โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง พร้อมกระดานหมากล้อมที่ยังคงมีตัวหมากวางค้างไว้อยู่ บ่งบอกถึงกิจกรรมยามว่างที่ซื่อจื่อคนก่อนชื่นชอบนอกเหนือจากการจับกระบี่และทวนยาว

ห้องที่เป็นส่วนตัวที่สุดคือห้องทำงานและห้องพักผ่อนที่มีกลิ่นหอมของไม้จันทน์หอมที่ใช้จุดบูชา ผนังห้องเต็มไปด้วยชั้นหนังสือที่สูงจรดเพดาน ไม่ได้มีเพียงตำราพิชัยสงครามเท่านั้น แต่ยังมีตำราการปกครองและบทกวีอีกนับไม่ถ้วน

ในมุมหนึ่งของห้องมีหุ่นไม้สำหรับฝึกซ้อม พร้อมด้วยกระบี่ยาวและทวนชิงกวง ทวนประจำตัวของเขาที่ถูกแขวนไว้บนผนังในมุมที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เจียงอวี้เฉิงหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะไม้ พลางครุ่นคิด เขาต้องการทบทวนความทรงจำใหม่ทั้งหมดเสียก่อน จึงจะสามารถวางแผนการต่อไปในอนาคตได้ “ข้าอยากเขียนอักษรเสียหน่อย”

“ขอรับ นายน้อย” หม่งหู่รีบไปจัดเตรียมแท่นฝนหมึก และฝนหมึกให้อย่างตั้งใจ ส่วนติงหลี่ก็เพิ่มไฟตะเกียงที่โต๊ะให้สว่างขึ้น

จนเมื่อทุกอย่างตระเตรียมเสร็จเรียบร้อย เจียงอวี้เฉิงจึงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ แล้วเอ่ยไล่พวกเขาให้ออกไป “พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

“ขอรับ นายน้อย” หม่งหู่และติงหลี่ก้มศีรษะแล้วล่าถอยออกจากจวนอย่างนอบน้อม

บรรยากาศในจวนกว้างเหลือเพียงเจียงอวี้เฉิงเพียงผู้เดียว เขาหยิบพู่กันที่แขวนไว้มาจุ่มหมึก ก่อนจะเริ่มเขียนอักษรตามเรื่องราวที่จำได้จากบันทึกของตระกูลเจียง

เย่เฉิง... รองแม่ทัพของกองทัพที่ทรยศเจิ้นกั๋วกง

เจียงอวี้เฉิงหลับตานึกทบทวน การใส่ร้ายเริ่มต้นขึ้น หลังงานอภิเษกขององค์หญิงใหญ่ ด้วยข้อหาสมคบคิดกับแคว้นศัตรูอย่างแคว้นต้าถัง

พยานปากเอกมีแค่เย่เฉิงเพียงคนเดียว

แล้วทำไมเย่เฉิงถึงยอมทรยศตระกูลเจียง เพราะอะไร?

หลักฐานมัดตัวคือสารลับสองส่วน ส่วนแรกคือจดหมายจากเจิ้นกั๋วกง แต่เป็นแบบสำเนาที่เย่เฉิงคัดลอกไว้ มันเลยจึงเป็นลายมือของเย่เฉิง ดังนั้น ส่วนนี้เย่เฉิงสามารถเนรมิตขึ้นมาเองได้ไม่ยาก

ส่วนที่สองคือสารลับจากแม่ทัพใหญ่เฉินของแคว้นต้าถังที่ตอบกลับมาพร้อมการตอบตกลงที่จะให้ตระกูลเจียงได้ขึ้นเป็นใหญ่ ครองบัลลังก์แทนราชวงศ์ชิง

ส่วนนี้ ยังไงก็ไม่สามารถทำขึ้นเองได้ อีกทั้งยังมีการตรวจสอบแล้วว่าเป็นของจริง นั่นแปลว่ามีคนลอบติดต่อแม่ทัพใหญ่เฉินจริง ๆ และถึงขั้นร่วมมือกับเขาเพื่อใส่ร้ายตระกูลเจียงอีกด้วย!!

เจียงอวี้เฉิงเบิกตาโตด้วยความตกตะลึง เมื่อตระหนักถึงความร้ายแรงของเหตุการณ์ที่มากเกินกว่าที่คิดไว้!

คนร้ายตัวจริงที่ทรยศแคว้น ลอบติดต่อแม่ทัพศัตรู ร่วมมือกันเพื่อจัดการปลดดาบ ทำลายโล่ของแคว้นอย่างตระกูลเจียง มันไม่มีสมองบ้างเลยรึไง?

ในสมัยโบราณอย่างนี้ การทหารนับว่าเป็นสิ่งที่สำคัญเป็นอย่างมาก การที่มีเจิ้นกั๋วกงและกองทัพตระกูลเจียงคอยปกป้องแคว้นก็ถือว่าเป็นเกราะสำคัญที่ทำให้แคว้นอื่นไม่กล้ารุกราน

แล้วการที่พวกมันสมคบคิด ล้างบางตระกูลแม่ทัพอย่างนี้แล้ว แล้วพวกมันจะปกครองดูแลแคว้นต่อได้ยังไง?

เดี๋ยวก่อน! ตามบันทึก… ราชวงศ์จวงรับช่วงต่อบัลลังก์จากราชวงศ์ชิง สามารถดูแลแคว้นมาได้หลายร้อยปี หรือว่าจะเป็นเพราะมีการตกลงเรื่องผลประโยชน์ที่ลงตัวไว้เรียบร้อยแล้ว?

เดี๋ยวก่อน... ข้อมูลให้วิเคราะห์เยอะเกินไป

ใจเย็น ๆ เอาใหม่...

เจียงอวี้เฉิงตวัดปลายพู่กันเขียนคำว่า เจียง แล้วจึงกากบาททับ

ตัวร้ายที่ร่วมมือกับศัตรู เลือกกำจัดแม่ทัพอย่างตระกูลเจียงที่จงรักภักดีต่อบ้านเมืองและราชวงศ์ชิง...

จงรักภักดีต่อบ้านเมือง มันเป็นผลประโยชน์ร่วมกันของทั้งแคว้น ทุกคนสามารถหลงระเริงกับความสุขสบายในเมืองหลวงได้ ก็เพราะมีกองทัพตระกูลเจียง ดังนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่อาจปฏิเสธผลประโยชน์นี้ได้ ด้วยตระกูลเจียงเป็นเหมือนสุนัขเฝ้าบ้าน มีย่อมดีกว่าไม่มีอยู่แล้ว

จงรักภักดีต่อราชวงศ์ชิงอย่างนั้นเหรอ?

เพราะเจิ้นกั๋วกงเลือกที่จะสนับสนุนให้ฮ่องเต้ชิงหยางมาขึ้นครองบัลลังก์ต่อ ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้น ไม่มีสายเลือดราชวงศ์ชิงเหลืออยู่แล้ว แปลว่าความจริงแล้ว ตัวโกงตั้งใจจะฮุบบัลลังก์ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วใช่ไหม?

แต่เพราะตระกูลเจียงสอดมือเข้ามาขวาง อีกทั้งยังเสนอตัวเป็นป้อมปราการปกป้องอีก

โปะเช้ะ!! ดูทุกอย่างมันเข้าทางกันไปหมด...

ถ้าอย่างนี้ ก็พอจะสมเหตุสมผลขึ้นมาหน่อยว่าทำไมจึงต้องฆ่าล้างตระกูลเจียง!

เป้าหมายของตัวร้ายคือบัลลังก์มังกร และตระกูลเจียงคือหมาที่ขวางทางตัวนั้น พวกมันจึงต้องร่วมมือกับแคว้นต้าถุงต้าถัง เพื่อกำจัดหมาตัวนั้นให้พ้นทาง

‘แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าในยามนี้ การปกป้องราชวงศ์ก็มีความสำคัญมิต่างกัน’

‘เจ้ามองไม่ออกหรือว่าในสถานการณ์เช่นนี้ สิ่งใดคือสิ่งที่สำคัญที่ต้องการการปกป้องมากที่สุด’

‘การเข้าร่วมพิธีคัดเลือกพระราชสวามีขององค์หญิงใหญ่เองก็เป็นการปกป้องชาวบ้านเช่นกัน’

ถ้อยคำของบิดา เมื่อยามเว่ยย้อนกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง...

หรือว่าเจิ้นกั๋วกงจะรู้อะไรมา ถึงบังคับให้ซื่อจื่อเข้าร่วมพิธีคัดเลือกพระราชสวามีให้ได้

เจียงอวี้เฉิงวางพู่กันลง แล้วเอนตัวพิงพนักอย่างตัดสินใจได้ในที่สุด

“เฮ้อ... ดูท่าว่าถ้าเรายังอยากมีชีวิตอยู่ ยังไงก็คงต้องเป็นสามีขององค์หญิงใหญ่ให้ได้สินะ”

*ยามเว่ย หมายถึง ช่วงเวลา 13.00-14.59 น.