บทที่ 9

“ท่านพี่ ข้าไม่เคยเห็นเฉิงเอ๋อร์ตั้งใจทำสิ่งใดมากถึงเพียงนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ” ฉินซื่อเอ่ยสนทนากับสามีที่กำลังนั่งจิบชาอยู่บริเวณชานเรือนด้วยกัน

ดวงตาสูงวัยที่ทอประกายฉายความภาคภูมิใจจ้องมองไปยังร่างของบุตรชายคนโตที่กำลังฝึกซ้อมเพลงทวนของตระกูลอย่างขะมักเขม้นอยู่กลางลาน

เจิ้นกั๋วกงจิบถ้วยชาในมืออีกครั้ง รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า “เฉิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาด ข้าคิดว่าเขาคงเข้าใจแล้วว่าเหตุใดข้าจึงเคี่ยวเข็ญให้เขาเข้าร่วมพิธีคัดเลือกพระราชสวามีให้จงได้”

ร่างสูงกำยำเปลือยกายช่วงบน สองมือกำทวนแน่น บิดแอ่นร่างกายพลิ้วไหวไปทีละเพลงทวน สร้างความเพลิดเพลินให้แก่คนมอง แผ่นหลังกว้างกำยำปรากฏร่องรอยบาดแผลจากการต่อสู้ ยิ่งขับให้ร่างดูสง่างามราวกับเทพแห่งสงคราม

ครั้นเจียงอวี้เฉิงหมุนตัวมาทางขวา ทำให้ฉินซื่อมองเห็นลวดลายบางอย่างบนต้นแขนขวาของบุตรชาย

“เอ... ท่านพี่เจ้าคะ บนต้นแขนของเฉิงเอ๋อร์คือสิ่งใดกันเจ้าคะ?”

เจิ้นกั๋วกงเหลือบมองลวดลายทรงกลม ๆ รี ๆ แปลกตานั้น ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเนิบ

“เมื่อวาน ตอนที่เฉิงเอ๋อร์อยู่ในโถงบรรพชน จู่ ๆ ก็กรีดร้องออกมา เขากล่าวว่ารู้สึกปวดแสบที่ไหล่ขวา ครั้นพอถอดเสื้อออกก็เห็นลวดลายนั้นปรากฏขึ้นมาเสียแล้ว”

ฉินซื่อคิดตาม ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ “ท่านพี่! หรือว่าจะเป็นลวดลายศักดิ์สิทธิ์ เป็นพรที่บรรพชนสลักลงบนร่างกายของเฉิงเอ๋อร์กันเจ้าคะ”

เจิ้นกั๋วกง “...”

เจียงอวี้เฉิง “...”

ร่างกายของเจียงอวี้เฉิงที่ได้รับการฝึกฝนวิทยายุทธ์มาตั้งแต่วัยเยาว์ การที่บิดามารดานั่งสนทนาอยู่ชานเรือนเช่นนี้ แม้ว่าจะเสียงเบาเพียงใด อย่างไร เขาก็ต้องได้ยิน

“ต้องใช่แน่ ๆ เลยเจ้าค่ะ” ฉินซื่อพยักหน้าเออออไปกับความคิดของตนเอง “ท่านพี่คิดดูสิเจ้าคะ ท่านเกลี้ยกล่อมเขามากเท่าใด เฉิงเอ๋อร์ก็ไม่ยินยอม รั้นแต่จะไปเป็นแม่ทัพที่ชายแดนท่าเดียว ครั้นพอเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าบรรพชน เฉิงเอ๋อร์ก็ยินยอมอย่างง่ายดาย อีกทั้งยังปรากฏลายมงคลบนตัวอย่างไม่รู้ที่มาเช่นนี้อีก”

เจิ้นกั๋วกงไม่ตอบคำใด ได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบ ครุ่นคิดตามถ้อยคำของฮูหยิน “หรือจะเป็นลายมงคลเช่นเจ้าว่าจริง ๆ ”

ท่านพ่อ... ท่านก็อย่าไปเชื่อตามคำของท่านแม่สิขอรับ

เสียชื่อเทพสงครามแห่งแคว้นต้าหมิงหมด...

ยิ่งนานวัน เจียงอวี้เฉิงก็สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่และบุคคลสำคัญต่าง ๆ รอบตัวได้แล้ว โดยอาศัยความทรงจำของซื่อจื่อคนเดิม

กล่าวได้ว่าความทรงจำของเจียงซื่อจื่อและเจียงอวี้เฉิงได้หล่อหลอมกลายเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วอย่างสมบูรณ์

ไม่เพียงแต่ความทรงจำเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทักษะทางด้านร่างกายและความสามารถในการคิดวิเคราะห์ เข้าใจกลยุทธ์ต่าง ๆ ของเจียงซื่อจื่อด้วย

นับว่าเป็นร่างกายที่สมบูรณ์และสมองที่ดีเยี่ยม... เจียงอวี้เฉิงนึกประเมินผลอย่างพึงพอใจ

“หากเป็นเช่นนั้นจริง” เจิ้นกั๋วกงเอ่ยช้า ๆ อย่างตัดสินใจ “หรือจะให้ทุกคนในกองทัพสักลวดลายมงคลของเฉิงเอ๋อร์ดี”

“นายน้อย!!” จ้าวลี่ที่ยืนเฝ้าระวังอยู่ด้านข้างลานฝึกซ้อมร้องด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเจียงอวี้เฉิงสะดุดยอดหญ้ากลางลานเซล้มไปอีกทางจนต้องใช้ปลายทวนค้ำลงบนพื้น เพื่อประคองตัวในพริบตา

เจิ้นกั๋วกงและฉินซื่อที่กำลังนั่งสนทนาปรึกษากันอยู่ แต่เมื่อได้ยินเสียงจ้าวลี่ร้องเรียกบุตรชายด้วยความตกใจ พวกเขาก็รีบหันไปดูและเรียกอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน “เฉิงเอ๋อร์!!”

“ข้ามิเป็นไรขอรับ” เจียงอวี้เฉิงถึงกับเซวูบ เมื่อได้ยินว่าบิดาจะออกคำสั่งให้ทุกคนในกองทัพสักลายคิตตี้เหมือนเขา พลางรีบโบกมือปฏิเสธ เมื่อเห็นบิดามารดาทำท่าจะลุกขึ้นมาดูอาการของเขา

ท่านพ่อ!

ท่านจะเปลี่ยนกองทัพแพะภูเขาอันเกรียงไกรของตระกูลเจียงให้เป็นกองทัพแมวเหมียวแสนน่ารักไม่ได้นะขอรับ

ไม่ได้การ… เขาต้องหยุดยั้งแผนการกองทัพแมวเหมียวของบิดาโดยไว

มิเช่นนั้น เขาคงได้เห็นลายคิตตี้เกลื่อนเมืองแน่ ๆ !!

“ท่านพ่อขอรับ” เจียงอวี้เฉิงกระแอมในลำคอให้โล่ง “ข้าคิดว่าลายมงคลบนตัวของข้าน่าจะเป็นลายที่บรรพชนตั้งใจมอบให้ข้าเพียงผู้เดียวเป็นการโดยเฉพาะ ดังนั้น หากผู้อื่นเลียนแบบสักตามขึ้นมา อาจจะเป็นการผิดต่อบรรพชนได้นะขอรับ”

ฉินซื่อคิดตามคำพูดของบุตรชายก็เริ่มเห็นด้วย “นั่นสิเจ้าคะ ท่านพี่ เฉิงเอ๋อร์กล่าวได้น่าคิดนัก”

“อืม...” เจิ้นกั๋วกงลูบคาง “ก็ได้ เช่นนั้น ก็จงรักษาความลับนี้ไว้ อย่าให้ผู้ใดรู้เรื่องลายมงคลของเฉิงเอ๋อร์ก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ / ขอรับ” ทุกคนต่างรับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง

ในขณะที่เจียงอวี้เฉิงได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

เรื่องดี ๆ (แย่ ๆ ) เช่นนี้ อย่าให้คนอื่นรู้เลย!!