บทที่ 7

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เสียงหัวเราะร่วนอย่างมีความสุขของเจิ้นกั๋วกงดังก้องกังวานไปทั่วห้องอาหารของจวน

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องผ่านบานหน้าต่างไม้ฉลุลาย บนโต๊ะไม้เนื้อดีเต็มไปด้วยอาหารเลิศรส กลิ่นหอมของข้าวสวยร้อน ๆ คลุกเคล้าไปกับกลิ่นของเครื่องเทศและเนื้อสัตว์อบอวลไปทั่วห้อง

“ท่านพี่อารมณ์ดีเสียจริงนะเจ้าคะ” ฉินซื่อ ฮูหยินของเขาเอ่ยพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่น คอยตักอาหารให้สามีอย่างใส่ใจ

เจิ้นกั๋วกงตอบพลางคีบเนื้อเข้าปาก “ก็เฉิงเอ๋อร์ยอมไปคัดเลือกพระราชสวามีขององค์หญิงใหญ่แล้วนี่”

“จริงรึ? ท่านพ่อ” เจียงจุนหลี่ น้องชายคนรองเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อ “เมื่อคืน ท่านพี่ยังยืนกรานกับข้าว่าอย่างไรก็จะไม่เข้าคัดเลือกเป็นแน่ จริงหรือไม่? ท่านพี่”

เจียงจุนหลี่หันไปถามเจียงอวี้เฉิง ในขณะที่เจียงอวี้เฉิงกำลังตาลายไปกับอาหารเลิศรสนานาชนิดบนโต๊ะ ทั้งปลานึ่งซีอิ๊ว หมูแดงย่างหอมกรุ่น ขาหมูพะโล้ ผัดผักตามฤดูกาล และที่ขาดไม่ได้คือไก่ตุ๋นยาจีนเนื้อนุ่ม หนังสีเหลืองทองชวนน้ำลายสอ ไอน้ำยังลอยกรุ่นขึ้นมาจากชามใหญ่

แม่เจ้าโว้ย!! เกิดมายังไม่เคยมีอาหารเต็มโต๊ะขนาดนี้มาก่อนเลย!!

แม้แต่ช่วงวันตรุษจีนยังมีอาหารมากสุดแค่สามอย่างเอง

ชีวิตของเขาและพ่อ มันน่าเศร้าเกินไปแล้ว!

“ท่านพี่?”

เมื่อเจียงจุนหลี่เห็นว่าพี่ชายยังไม่ตอบเขา จึงได้เรียกอีกครั้ง

“ห้ะ! อ่อ… ข้าเปลี่ยนใจแล้วน่ะ” เจียงอวี้เฉิงตอบเสียงเรียบ ในขณะที่ใช้ตะเกียบคีบท้องปลาสีขาวนวลชิ้นใหญ่เข้าเต็มปาก

สวรรค์!! เจ้าซื่อจื่อนั่นจะรู้บ้างไหมนะ ว่าการที่เขาปฏิเสธงานคัดเลือกนี้ มันจะทำให้อนาคตของตระกูลเจียงต้องอดอยากมากแค่ไหน แค่หาข้าวสวยร้อน ๆ กินให้อิ่มท้องสักถ้วยยังยากลำบากเลย ฮือ...

“มิใช่ว่าพี่ชายใหญ่ได้เห็นภาพวาดขององค์หญิงใหญ่แล้วเกิดเปลี่ยนใจหรอกหรือเจ้าคะ?” เจียงหมิงเย่ว์ น้องสาวคนสุดท้องของฉินซื่อเอ่ยขึ้น ดวงตาทอประกายหยอกเย้าพี่ชายราวกับเด็กสาวแสนซน

“เย่ว์เอ๋อร์ อย่าล้อพี่ชายเจ้าสิ” ฉินซื่อปรามยิ้ม ๆ ก่อนจะคีบเนื้อหมูชิ้นใหญ่วางลงบนถ้วยข้าวของเขาอย่างรักใคร่ “เฉิงเอ๋อร์ทานข้าวให้เยอะหน่อย เหตุใดแม่จึงรู้สึกว่าเจ้าผอมลงกันนะ”

ถ้อยคำหยอกเย้าของน้องสาว และถ้อยคำห่วงใยจากมารดา ทำให้จิตใจที่เคยแข็งทื่อของเจียงอวี้เฉิงราวกับกำลังถูกหลอมละลายอย่างช้า ๆ

ตลอดชีวิตของเจียงอวี้เฉิงล้วนอาศัยอยู่กับเจียงห้าว ผู้เป็นบิดา เพียงสองคนเท่านั้น ทั้งคู่เพียงแต่ใช้ชีวิตให้รอดไปในแต่ละวัน ไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นใจใด ๆ จากภรรยาหรือมารดาเลย

“ขอบคุณขอรับ ท่านแม่”

เจียงอวี้เฉิงกลั้นเสียงสะอื้น พยายามกล่าวขอบคุณเสียงเรียบ แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารในถ้วยที่พูนขึ้นเรื่อย ๆ เพราะฉินซื่อทยอยคีบกับข้าวต่าง ๆ มาวางไว้ในถ้วยข้าวของเขา

“จะว่าไปแล้ว งานพิธีคัดเลือกจะจัดขึ้นในวันที่แปดเดือนหน้า อย่างไรเจ้าก็เตรียมตัวไว้ให้พร้อมเล่า” เจิ้นกั๋วกงกล่าวอย่างหนักใจ “เห็นว่าจะมีการคัดเลือกสองรอบ รอบแรกคงเป็นการทดสอบพลังกาย อย่างไรเรื่องนี้ เจ้าก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล”

“แต่รอบสองคือการทดสอบความรู้... ตระกูลจวงก็คงคว้าชัยไปได้ไม่ยาก แต่อย่างไรเสีย เจ้าก็ไปเปิดตำราคัมภีร์ทบทวนวรรณกรรมดูเสียบ้าง”

“ขอรับ ท่านพ่อ” เจียงอวี้เฉิงเอ่ยรับคำ หากแต่ดวงตาจิ้งจอกกลับจดจ้องอยู่ที่ไก่ตุ๋นยาจีนเนื้อนุ่ม ดวงตาคมเหลือบเห็นตะเกียบของเจียงจุนหลี่ที่กำลังจะยื่นไปคีบช่วงอกไก่แสนนุ่ม

หากแต่เจียงอวี้เฉิงพลิกมือบังคับตะเกียบคีบอกไก่ชิ้นใหญ่ไปต่อหน้าต่อตาของเจียงจุนหลี่ ทำให้อีกฝ่ายได้แต่อ้าปากค้าง ยื่นตะเกียบแข็งทื่ออยู่ข้างชามใหญ่

“ท่านพี่!!” เจียงจุนหลี่ร้องลั่น “ท่านแย่งอกไก่ของข้า!!”

“ก็เจ้าอยากช้าเอง” เจียงอวี้เฉิงยักไหล่บอกเสียงชืด ก่อนจะคีบอกไก่ชูขึ้นอย่างเยาะเย้ย สร้างเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากทุกคนบนโต๊ะ

“แล้วผู้ใดจะไปเร็วเท่าท่านกันเล่า?” เจียงจุนหลี่แย้งเสียงดัง “ข้ายังไม่ได้เก่งวิชายุทธ์เท่าท่านพี่นะ!”

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! เช่นนั้นเจ้าก็ต้องฝึกฝนให้หนักขึ้นเสียสิ” เจิ้นกั๋วกงหัวเราะ ก่อนจะสั่งสอนบุตรชายคนเล็ก

เจียงจุนหลี่เบ้ปาก วางตะเกียบลงแล้วยกมือขึ้นกอดอกอย่างแง่งอน “ท่านพี่แย่งไก่ข้าไปชัด ๆ แต่ท่านพ่อกลับสั่งสอนข้า ไม่กล่าวโทษท่านพี่เลยสักนิด ท่านจะลำเอียงเกินไปแล้ว ข้าน้อยใจแล้วนะ!!”

ทุกคนบนโต๊ะ “...”

เจ้าเป็นชายวัยฉกรรจ์มิใช่สาวน้อยแรกแย้มที่ทำท่าสะบัดสะบิ้งเช่นนี้แล้วจะน่าเอ็นดูนะ...

เจียงอวี้เฉิงเห็นใบหน้าบูดบึ้งของน้องชายที่เขาเพิ่งจะมีในชีวิตนี้

สุดท้าย เขาก็หักใจทำร้ายไม่ลง...

เจียงอวี้เฉิงจึงขยับตะเกียบในมือเลื่อนไปที่ไก่เนื้อนุ่มอีกครั้ง ท่ามกลางสายตาเปี่ยมความหวังของเจียงจุนหลี่ที่คิดว่าตนเองจะได้อกไก่นุ่ม ๆ กลับคืนมา

สุดท้าย ในชามของเจียงจุนหลี่ก็ปรากฏตีนไก่หนึ่งคู่สองข้างขึ้นมาแทน ท่ามกลางเสียงหัวเราะดังลั่นของบิดาบังเกิดเกล้า...