SECRET 5

 ณ ห้องชมรมภายในศูนย์สาธิตวิทยาของสถาบัน EST ตอนช่วงเวลาบ่ายคล้อย ใบหยกยังคงนั่งก้มหน้าอยู่กับแบบแปลนชิ้นงานบนโต๊ะออกแบบอย่างเคร่งเครียด ดินสอไม้ด้ามยาวหมุนไปมาอยู่ระหว่างนิ้วเรียว ราวกับกำลังใช้ความคิดในหัวไม่หยุด

“ใบหยกจ๋า!”

เสียงหวานใสแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของวิเวียนดังขึ้นจากข้างหลัง เพื่อย้ำกับใบหยกว่าตอนนี้จบชั่วโมงเรียนแล้ว เธอควรจะวางงานในมือแล้วกับบ้านกับพวกเธอได้แล้ว

“พวกเรามีเรื่องสำคัญมากจะบอก”

มินตราเอ่ยขึ้นเป็นการเสริมทัพ ด้วยน้ำเสียงจริงจังจนใบหยกต้องเงยหน้าขึ้นจากแปลนงาน เพื่อมาให้ความสนใจกับพวกเธอแทน

“เรื่องอะไร? ถ้าเป็นเรื่องให้ไปช่วยพวกเธอแฮ็กระบบอีกล่ะก็ ไม่เอาแล้วนะ ฉันงานเยอะทำยังไม่เสร็จถึงครึ่งเลย”

ใบหยกถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับไปจดจ่อกลับแปลนงานอีกครั้ง วิเวียนจึงเลื่อนเก้าอี้มานั่งลงข้าง ๆ พลางกอดคอเพื่อนรักแน่น

“ไม่ใช่จ้ะ…คราวนี้เป็นเรื่องความสุขของพวกต่างหาก”

“ความสุข? ความสุขอะไรอ่า?” ใบหยกเลิกคิ้วอย่างสงสัย

มินตราที่ยืนกอดอกพิงโต๊ะอยู่ก็ไขข้อสงสัยในทันที

“วันนี้เป็นวันเกิดของวิเวียนไง...อย่าบอกนะว่าใบหยกมัวสนใจแต่โปรเจกต์ของสถาบันจนลืมวันเกินวิเวียนไปแล้ว เรานัดกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไปฉลองกัน”

“จริงด้วย...ฉันขอโทษ แต่โปรเจกต์มันยังไม่เสร็จเลยอ่า...” ใบหยกมองหน้าเพื่อนด้วยความรู้สึกผิดที่ลืมวันเกิดของเพื่อน แต่โปรเจกต์สถาบันก็สำคัญกับเธอมากเช่นกัน

“หยุดเลย!” วิเวียนยกมือขึ้นชี้หน้าเพื่อนและพูดดักคอเธอทันที ก่อนที่เธอจะชักแม่น้ำทั้งห้ามาเป็นเหตุผลและข้ออ้าง

“...โปรเจกต์น่ะเธอทำทั้งวันทั้งคืนแล้ว ถึงเวลาพักก็ควรหยุดพัก ขืนเธอไม่ยอมพักสมองเธอได้ระเบิดตายก่อนส่งงานแน่” วิเวียนขู่เพื่อน ฟังดูโหดร้าย แต่ที่จริงแฝงไปด้วยความห่วงใยล้วนๆ

ใบหยกถึงกับหลุดขำในลำคอ กับความโอเว่อร์จนฟังดูน่ากลัวของเพื่อน

“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า อย่างมากก็แค่เหนื่อยนิดหน่อยเอง”

มินตราส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อและไม่เห็นด้วยกับที่เธอพูด

“เธอพูดแบบนี้ทุกครั้ง แต่ดูสภาพเธอสิ ใต้ตาดำคล้ำจะเหมือนหมีแพนด้าอยู่แล้ว”

“แพนด้าก็น่ารักดีออก...อ้วน ๆ ขนฟู ๆ” ใบหยกประชด

แต่สายตาสองคู่ที่มองกลับมามันจริงจังจนเกินกว่าจะขำไปด้วยได้

“แต่เธอไม่ได้อ้วนเนาะ ขนก็ไม่ฟูจ๊ะ...เนาะ!” วิเวียนประชดกลับด้วยจริตตัวแม่

“ไปกับพวกเราเถอะนะ มีนอยากให้ใบหยกไป ไม่งั้นแก๊งเราก็ไม่ครบสิ” มินตราพยายามโน้มน้าว

วิเวียนเองก็จับมือใบหยกแล้วเขย่าเบา ๆ ก่อนจะขอร้องให้เธอไปด้วย

“นะ…ไปเถอะ ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง แค่คืนนี้คืนเดียวเอง ฉันสัญญาว่าจะไม่ลากเธอไปที่ไหนให้วุ่นวาย ถือซะว่าให้เป็นของขวัญวันเกิดของฉันก็ได้”

“และเธอก็จะได้กินเค้กช็อกโกแลตของร้านโปรดเธอด้วยนะ พวกเราตั้งใจสั่งมันมาเพื่อกินกับเธอไง แบ่งไปให้พ่อทานด้วย อร่อยมากเลยนะ...ใบหยก” มินตราหยิบไม้ตายสุดท้ายออกมาหลอกล่อ เพราะเรื่องกินสำหรับใบหยกคือเรื่องใหญ่มาก

ใบหยกชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องเค้กร้านอร่อยที่เธอชอบกิน แต่ราคามันแพงมาก หากวิเวียนกับมินตราไม่ซื้อมาฝากเธอก็คงไม่มีปัญญาได้กิน แววตากลมเริ่มแสดงความลังเลใจ จนบั่นทอนความดื้อดึงไปหมดสิ้น

“…ร้านที่อยู่แถวบ้านวิเวียนน่ะเหรอ” ใบหยกถามเสียงอ่อย จนวิเวียนหันไปยิ้มกว้างให้กับมินตรา

“ใช่เลย...ราคาแพงนะแต่ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือมันอร่อยมาก คิวก็ย๊าว...ยาว...ถ้าไม่เส้นสายจริง ๆ แบบสนิทกับเจ้าของร้านเหมือนฉัน ต้องจองคิวล่วงหน้าเกือบอาทิตย์เลยนะ” วิเวียนพยายามเอาของโปรดมาล่อเพื่อนสาว

“ถ้าลำบากขนาดนั้น...คราวหน้าเธอก็ไม่ต้องหิ้วมาฝากฉันก็ได้”

“โถ่...ใบหยก...เธอก็ใจอ่อนกับฉันหน่อยไม่ได้หรือไง เราเป็นเพื่อนกันนะ แค่เค้กนี่ไม่ทำให้ฉันลำบากหรอก ถ้าจะให้หิ้วมาให้เธอทุกวันก็ทำได้ ฉันทำให้เธอขนาดนี้ เธอทำเพื่อฉันสักครั้งไม่ได้หรือไง...เธอนี่ซึ้งกับใครไม่เป็นเลยจริง ๆ ถามหน่อยเหอะ...นอกจากผู้ชายในซีรีส์เธอเคยร้องไห้เพราะใครบ้างไหมฮะ...ยัยใบโหด!”

“วิเวียน!” ใบหยกถลึงตาโตใส่วิเวียน ที่เอาเรื่องน่าอายของเธอมาล้อเลียนเธอ แต่พอเห็นเพื่อนสองคนทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่กัน ความเหนื่อยและความตึงเครียดที่สะสมมาทั้งวัน ก็พลันหายไปในทันที

“โอเค…ก็ได้ แค่คืนนี้นะ หลังจากนี้ห้ามพวกเธอมาก่อกวนฉันอีก จนกว่าฉันจะทำโปรเจกต์นี้เสร็จ” และใบหยกก็ยอมไปกับเพื่อนในที่สุด

“อ๊ายยย! สำเร็จ!” เสียงกรี๊ดดีใจของสองสาวดังขึ้นทันที วิเวียนกับมินตราตบมือแท็กทีมกัน เหมือนเพิ่งชนะสงครามใหญ่ ส่วนใบหยกก็ได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ ให้กับความเจ้าเล่ห์ของเพื่อน แต่ปากกลับยิ้มมีความสุขโดยไม่รู้ตัว

วันเกิดปีนี้...วิเวียนเลือกพาเพื่อนรักมาเที่ยวถึงผับหรูที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ห่างจากมหาวิทยาลัยของพวกเธอออกมาค่อนข้างไกล แต่ข้อดีคืออยู่ใกล้ ๆ หมู่บ้านของเธอ

ภายในผับเปิดเพลงเสียงดังผสมกับเสียงกรีดร้องอย่างสะใจของนักท่องราตรีทั้งหลาย จังหวะเบสสะเทือนอกสะเทือนใจ จนใจเต้นแทบจะเป็นจังหวะเดียวกันกับเพลง

เมื่อประตูผับชั้นในสุดถูกเปิดออก แสงไฟหลากสีตัดกับความมืดสลัวที่พร่ามัวภายในห้องโถงด้านใน กลิ่นเครื่องดื่มและน้ำหอมหลากหลายยี่ห้อปะปนกันจนเกิดเป็นบรรยากาศที่สนุกคึกคัก เกินกว่าที่ใบหยกจะคุ้นเคยได้

“อู๊ย! บรรยากาศมันได้!”

วิเวียนพูดเสียงดังแข่งกับเสียงเพลง พลางหมุนตัวใส่จังหวะ เหมือนคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี มินตราโบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟให้หาที่นั่งให้ พนักงานจึงผายมือเป็นการเชิญให้ทุกคนเดินเข้าไปข้างใน

“โต๊ะตรงมุมห้องว่างพอดีเลย ไปนั่งกันเถอะ”

ทั้งสามคนเดินฝ่าผู้คนเข้าไปนั่งที่มุมห้อง โดยวิเวียนเป็นคนเปิดเมนูและเริ่มสั่งเครื่องดื่มกับอาหาร

“คืนนี้ไม่ต้องคิดมาก ใครอยากกินอะไรสั่งมาเลย เดี๋ยวเจ๊เลี้ยงเอง” เธอว่า พลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเพื่อนๆ

มินตราจึงรีบยกมือเพื่อบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการ “ขอค็อกเทลหวาน ๆ กับเอ็นไก่ทอดจานใหญ่หนึ่งจาน”

ตามด้วยวิเวียน “ฉันเอามาการิต้า นาโช่ชีส และก็ค็อกเทลเหมือนกัน”

พนักงานจดออร์เดอร์จากทั้งสอง ก่อนจะหันมามองหน้าใบหยก ที่ยังคงไล่ดูเมนูอยู่นานแต่ไม่มีทีท่าว่าจะสั่งเลยสักอย่าง

“แล้วคุณล่ะครับ...รับอะไรดี?”

ใบหยกยิ้มบาง ๆ เพราะเธอดูราคาแล้วก็รู้สึกเกรงใจวิเวียน เพราะแต่ละอย่างมันทั้งหรูและแพงมาก

“เอ่อ...ขอนมหมีปั่นน้ำผึ้งค่ะ”

“นมหมีปั่น?” วิเวียนกับมินตราหันมามองใบหยกพร้อมกัน เพราะไม่คิดว่าสายโหดอย่างประธานสภานักศึกษาอย่างใบหยก จะมานั่งดูดนมหมีปั่นในผับหรูอย่างนี้

ในขณะที่ใบหยกได้แต่หัวเราะ เมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสองเอาแต่จ้องเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะมาฉลองวันเกิดกับพวกเธอ แบบกินข้าวนั่งชิลอะไรแบบนั้น...ไม่ใช่จะมาเมาสักหน่อย”

“แกก็ชิลเกิน...อยากกินนมปั่น แถวมหาลัยก็มีปะ...ไม่งั้นจะถ่อมาไกลถึงนี่ไหม” วิเวียนบ่น

“เออ...ช่างฉันเถอะน่า พวกเธอจะดื่มก็ดื่มไป ฉันไม่ดื่มเดี๋ยวตื่นไปทำโปรเจกต์ไม่ได้ เสียงานเสียเวลาด้วย” ใบหยกยังคงยืนหยัดในอุดมการณ์ของตัวเอง จนวิเวียนกับมินตราต่างก็ส่ายหัวพร้อมกัน

หลังจากนั้นไม่นานเครื่องดื่มและอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ กลิ่นหอมของปีกไก่ทอดและชีสอุ่น ๆ ลอยขึ้นมา ทำให้บรรยากาศเริ่มผ่อนคลาย วิเวียนกับมินตราจิบเครื่องดื่มไปสองสามอึกก็ลุกขึ้นยืน

“ปะมีน...ไปเต้นกัน!” วิเวียนคว้ามือมินตราแล้วลากออกไปที่ฟลอร์ท่ามกลางฝูงชนมากมายที่กำลังขยับกายโยกย้ายตามทำนองเพลง

ส่วนใบหยกก็นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ พลางยกแก้วนมหมีปั่นขึ้นมาจิบ รสหวานนุ่มของนมผสมกับกลิ่นน้ำผึ้ง ทำให้หัวใจที่ตึงเครียดมาหลายสัปดาห์ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

เธอมองเพื่อนทั้งสองคนหัวเราะเริงร่าและเต้นหมุนไปหมุนมาตามจังหวะเพลง ทำให้ใบหยกเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แถมรอยยิ้มนี้ก็ไม่ได้เกิดจากการฝืดฝืน แต่เป็นรอยยิ้มที่เกิดจากความสุขทางใจ เพราะได้เห็นเพื่อนที่เธอรักที่สุดมีความสุขอยู่ตรงหน้า...