ตอนที่ 2 เขาประมูลตัวเธอในงานลับ เธอต้องยอมเพื่อความอยู่รอด

ความมืดมิดในห้องขังชั่วคราวถูกแทนที่ด้วยแสงไฟสลัวสีแดงจากโคมระย้าคริสตัลเมื่อบานประตูเหล็กเปิดออก เสียงเสียดสีของบานพับโลหะดังเอี๊ยดอ๊าดบาดแก้วหู พลันปรากฏร่างสูงใหญ่ของ หลงเฟย ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า ซูหลิง ใบหน้าคมคายของเขาฉาบด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม ซูหลิงรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ แม้ว่าในห้องจะเย็นเฉียบอยู่แล้ว

"ตื่นแล้วหรือ...แม่หนูน้อยนักสืบ" เสียงทุ้มต่ำของหลงเฟยเอ่ยขึ้นอย่างเยาะเย้ย เขาก้าวเข้ามาใกล้ ร่างของซูหลิงถอยร่นไปติดผนังเย็นเฉียบ เธอพยายามรวบรวมสติและปั้นสีหน้าให้ดูแข็งกร้าวที่สุด

"คุณต้องการอะไร?" ซูหลิงถามเสียงห้าว พยายามซ่อนความกลัวที่กำลังบีบรัดหัวใจ เธอกัดฟันแน่นจนกรามเป็นสัน เธอรู้ว่าการแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาจะนำมาซึ่งหายนะ เพราะนั่นจะยิ่งทำให้เขาได้ใจและขยี้เธอให้จมดินได้ง่ายขึ้น

หลงเฟยหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะที่ฟังดูเหมือนการคำรามของสัตว์ร้ายจากส่วนลึกของป่าอันตราย

"สิ่งที่ฉันต้องการ... เธอจะรู้เองในไม่ช้า และรับรองว่ามันจะทำให้เธอจดจำไปชั่วชีวิต" เขาไม่รอให้ซูหลิงตอบกลับ

เขาสะบัดมือเล็กน้อย พลันลูกน้องสองคนก็ก้าวเข้ามาในห้อง แต่ละคนร่างใหญ่เท่าหมีป่า ดวงตาของพวกเขาไร้แวว ไร้ความปราณี ราวกับเครื่องจักรสังหาร

"พาเธอไปเตรียมตัว" หลงเฟยออกคำสั่งเสียงเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดถึงสิ่งของไร้ชีวิตที่เขาสามารถจัดการได้ตามอำเภอใจ

ซูหลิงพยายามขัดขืนอย่างเต็มกำลัง เธอต่อยเข้าที่หน้าอกของลูกน้องคนหนึ่งอย่างแรงจนเกิดเสียงตุ้บ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ระคายผิวแม้แต่น้อย แขนเรียวถูกกระชากอย่างแรงจนแทบหลุดจากเบ้า เธอถูกลากออกไปจากห้องขังอย่างทุลักทุเล เพียงไม่นานก็ถูกผลักเข้าไปในห้องแต่งตัวที่หรูหราผิดกับสภาพก่อนหน้า ผนังประดับด้วยวอลล์เปเปอร์ลายดอกไม้สีทองอร่าม โต๊ะเครื่องแป้งไม้เนื้อดีแกะสลักอย่างวิจิตรบรรจงพร้อมเครื่องสำอางราคาแพงวางเรียงรายระรานตา แต่ความหรูหรานั้นกลับทำให้ซูหลิงรู้สึกขนลุกยิ่งกว่าเดิม เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เมื่อคืนถูกถอดออกอย่างรวดเร็วโดยหญิงสาวสองคนที่ดูไร้อารมณ์ราวกับหุ่นยนต์ สัมผัสของมือเย็นเฉียบที่ปลดกระดุมชุดและถอดถอนเครื่องประดับออกจากตัวทำให้ซูหลิงรู้สึกราวกับถูกเปลื้องผ้าต่อหน้าสายตานับร้อย เธอรู้สึกไร้ค่า ไร้อำนาจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"พวกแกจะทำอะไร!" ซูหลิงตะโกน ดวงตาฉายแววคุกรุ่นด้วยความโกรธ

เธอรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองกำลังถูกรุกล้ำ แต่พวกเขากลับไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนเองอย่างเคร่งครัด สัมผัสเย็นเฉียบของผ้าเนื้อดีถูกสวมลงบนร่างกายของเธอ มันคือ ชุดราตรีผ้าไหมสีครีมยาวกรอมเท้า เว้าหลังลึก เผยให้เห็นผิวขาวนวลผ่องราวหยกชั้นดีที่ตัดกับสีชุด ผมยาวสลวยสีดำขลับของเธอถูกปล่อยสยายและจัดแต่งให้ดูเป็นธรรมชาติ ปลายผมเป็นลอนอ่อนนุ่มดุจแพรไหมเคลียแผ่นหลัง ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างมืออาชีพจนดูสวยสะพรั่งราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย ลิปสติกสีแดงก่ำช่วยขับให้ริมฝีปากอิ่มดูโดดเด่นยิ่งขึ้น

"คุณหลงเฟยสั่งให้เราเตรียมตัวคุณ" หนึ่งในหญิงสาวตอบเสียงเรียบเฉย ราวกับกำลังบอกสภาพอากาศยามเช้าที่ไม่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

ซูหลิงสอดส่องสายตาไปทั่วห้อง และพบว่าห้องนี้ไม่มีทางออกอื่นนอกจากประตูที่เธอเข้ามา เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ความหรูหรานี้มันน่าขนลุกเกินไป มันเป็นความหรูหราที่แฝงไว้ด้วยความไม่ชอบมาพากล

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ซูหลิงถูกนำตัวมายังห้องโถงกว้างใหญ่ที่ประดับประดาด้วยดอกกล้วยไม้สีขาวหายากนานาชนิด ทั้งฟาแลนนอปซิส ออนซิเดียม และแวนด้า กลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วจนแทบสำลัก แสงไฟสีทองสว่างไสวเจิดจ้าจับตาจากโคมระย้าขนาดมหึมาที่ห้อยลงมาจากเพดานสูงลิบ พื้นที่ตรงกลางถูกจัดเตรียมเป็นเวทีเล็กๆ มีแท่นยืนโปร่งใสทำจากกระจกนิรภัยตั้งอยู่บนนั้น ด้านล่างคือเก้าอี้กำมะหยี่สีแดงเข้มจำนวนมากที่ถูกจัดเรียงเป็นแถวๆ รายล้อมด้วยผู้ชายชุดสูทดำนับร้อยคน ทุกคนล้วนมีสีหน้าเคร่งขรึมและมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมา กลิ่นบุหรี่ซิการ์ราคาแพงและแอลกอฮอล์ชั้นดีคละคลุ้งไปทั่วบรรยากาศที่ดูเคร่งขรึมและลึกลับ

ใจของซูหลิงหล่นวูบ เธอรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง ผู้ชายเหล่านี้ไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขามีทั้งนักธุรกิจมืด นายทุนใหญ่ และบุคคลผู้ทรงอิทธิพลจากวงการใต้ดินที่เธอเคยเห็นเพียงแค่ในภาพถ่ายจากการสืบสวน สายตาที่พวกเขามองมามีทั้งความหิวกระหาย ความอยากรู้อยากเห็น และบางสายตาก็ดูเหมือนจะประเมินเธอเป็นเพียงสินค้าชิ้นหนึ่ง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังเดินเข้าสู่รังของปีศาจ ที่ซึ่งมีแต่ความมืดดำและความโลภ

และแล้วสายตาของเธอก็หยุดอยู่ที่ชายคนหนึ่ง... หลงเฟย เขานั่งอยู่แถวหน้าสุด ตรงกลางที่สุด สายตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองเธอไม่วางตา รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปากของเขา ราวกับเขากำลังสนุกกับความตื่นตระหนกและความอับอายของเธออย่างที่สุด เขาสบายๆ ราวกับกำลังชมการแสดงที่น่าสนใจ

ไอ้สารเลว! แกต้องการอะไรกันแน่!

ความโกรธแค้นพุ่งสูงขึ้น เธอถูกนำมาประมูลราวกับสิ่งของชิ้นหนึ่ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความอับอายและโทสะ ร่างกายของเธอเย็นเฉียบไปหมดจนรู้สึกชาดิก แม้พยายามจะสะกดกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าไว้สุดชีวิต เธอจ้องมองไปที่หลงเฟยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอกัดฟันแน่นจนเจ็บกราม

เสียงประกาศจากพิธีกรดังขึ้นจากลำโพงที่ซ่อนอยู่ "ขอต้อนรับทุกท่านสู่ค่ำคืนพิเศษของเราในวันนี้... คืนที่ท่านจะได้เป็นเจ้าของ 'ของล้ำค่า' เพียงหนึ่งเดียว"

หัวใจของซูหลิงเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งราวกับจะหลุดออกมาจากอก เธอถูกดันขึ้นไปบนแท่นยืนโปร่งใสกลางเวที แสงไฟเฉพาะจุดส่องมาที่เธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนยืนอยู่บนแท่นบูชา ความรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าต่อหน้าสายตานับร้อยเข้าครอบงำ เธอพยายามจะก้าวลงมา แต่ข้อเท้าของเธอกลับถูกล็อกไว้ด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น มันเป็นโซ่ที่ทำจากจิตวิทยาแห่งอำนาจที่มองไม่เห็น แรงกดดันจากสายตานับร้อยที่จ้องมองมาทำให้เธอก้าวขาไม่ออก

"และนี่คือ 'เพชรน้ำหนึ่ง' ของเราในค่ำคืนนี้... ซูหลิง หญิงสาวผู้เลอโฉม ความฉลาด และความบริสุทธิ์ของเธอ... จะถูกประมูลเพื่อเป็นของขวัญสำหรับผู้ที่ชนะการประมูลเท่านั้น!" พิธีกรกล่าวเสียงดังฟังชัด

ท่ามกลางความเงียบงันของผู้ร่วมงาน ซูหลิงรู้สึกราวกับถูกสายตานับร้อยคู่เปลื้องผ้าออกไปจนหมดเปลือก เธอพยายามหาคำพูดตอบโต้ พยายามดิ้นรน แต่ร่างกายของเธอกลับแข็งทื่อราวกับถูกสาป ความรู้สึกเหมือนถูกตีตราทำให้เธออยากกรีดร้องออกมา

นี่มันอะไรกัน... ประมูลร่างกายงั้นเหรอ! ความโกรธแค้นพุ่งสูงขึ้น

เธอถูกนำมาประมูลราวกับสิ่งของชิ้นหนึ่ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความอับอายและโทสะ เธอจ้องมองไปที่หลงเฟยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาเพียงยิ้มตอบกลับมาอย่างเย็นชา สายตานั้นเต็มไปด้วยความพึงพอใจที่เห็นเธอตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

"ราคาเริ่มต้นอยู่ที่... สิบล้านหยวน!"

เสียงฮือฮาดังขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะมีเสียงกดปุ่มประมูลดังรัวพร้อมกับแสงไฟสีแดงที่กะพริบบนหน้าจอแสดงผล ทุกคนต่างพากันยกป้ายเสนอราคาแข่งกันอย่างดุเดือด แข่งกันเป็นเจ้าของ "สินค้า" ที่ล้ำค่าตรงหน้า หลงเฟยยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องที่ซูหลิงเพียงคนเดียว ราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจใครอื่นนอกจากเธอ เขายกมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อบอกลูกน้องให้เตรียมการบางอย่าง ไม่ใช่เพราะความต้องการที่จะชนะ แต่เป็นเพราะเขามั่นใจว่าเธอจะต้องเป็นของเขาอยู่แล้ว ไม่ว่าราคาจะพุ่งไปถึงไหนก็ตาม เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ใครหน้าไหนได้ครอบครองเธอไป

ราคาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว หลักร้อยล้านหยวนในเวลาไม่กี่นาที เธอได้ยินเสียงตัวเลขที่ถูกประกาศจากพิธีกร แต่สมองของเธอประมวลผลอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทุกอย่างพร่ามัวไปหมด สิ่งเดียวที่เธอเห็นคือใบหน้าของหลงเฟยที่ยังคงมองมาด้วยสายตาที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นอกจากความเหนือกว่า เขาคือจ้าวแห่งเกมนี้ และเธอคือเบี้ยในกระดานของเขา

ในที่สุด เสียงพิธีกรก็ประกาศขึ้นอย่างชัดเจนและก้องกังวาน "สามร้อยล้านดอลลาร์! และผู้ชนะการประมูลในค่ำคืนนี้คือ... คุณหลงเฟย!"

สิ้นเสียงประกาศ เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วห้องโถงผสมกับเสียงกระซิบกระซาบของผู้คน แต่ในหูของซูหลิงกลับอื้ออึงไปหมด เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เธอถูกแช่แข็งในตำแหน่งเดิมบนแท่นยืน จ้องมองไปยังชายที่เพิ่งกลายเป็น "เจ้าของ" ของเธอ ความเจ็บปวดแล่นแปลบไปทั่วร่าง แต่ความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นกลับยิ่งลุกโชนรุนแรงขึ้น

หลงเฟยลุกขึ้นยืนช้าๆ เขาก้าวเดินตรงมาหาซูหลิงด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก ดวงตาคมกริบของเขาทอประกายแห่งชัยชนะและความต้องการครอบครองอย่างชัดเจน เขาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ยื่นมือออกไปเชยคางของซูหลิงขึ้นอย่างอ่อนโยน สัมผัสเย็นเฉียบของปลายนิ้วเขาสร้างความหวาดหวั่นให้เธอจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว แม้การสัมผัสของเขาจะดูนุ่มนวล แต่ซูหลิงกลับรู้สึกเหมือนถูกกรงเล็บเหล็กบีบรัด

"ยินดีด้วย... ฉันเป็นเจ้าของคนใหม่ของเธอ" หลงเฟยกระซิบเสียงต่ำแผ่วข้างหูเธอ

เสียงนั้นหวานเย้ายวนเหมือนน้ำผึ้งอาบยาพิษ แต่เต็มไปด้วยอำนาจและคำสัญญาอันน่าพรั่นพรึง ซูหลิงรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาที่รดซูหลิงอยู่ข้างแก้ม เธอพยายามบิดตัวหนี แต่ก็ถูกพันธนาการไว้ด้วยสายตาและสัมผัสของเขา

"แก... แกต้องการอะไรจากฉันกันแน่!" ซูหลิงถามเสียงกระซิบ ความโกรธแค้นประดังเข้ามาจนยากจะควบคุม เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงลงทุนมากมายขนาดนี้ เพียงเพื่อครอบครองเธอ

"คุณมันบ้า! ฉันไม่มีอะไรให้คุณนอกจากความแค้น!"

หลงเฟยยิ้มร้ายกาจ เขาโน้มตัวลงมาใกล้จนปลายจมูกของเขาเกือบจะแตะแก้มเธอ

"สิ่งที่ฉันต้องการ... คือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ซูหลิง ทั้งร่างกาย จิตใจ และวิญญาณของเธอ" เขาเน้นย้ำชื่อเธออย่างชัดถ้อยชัดคำ "และจำไว้... ตอนนี้เธอเป็น ของฉัน แล้วอย่างสมบูรณ์ ไม่ว่าเธอจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม"

วินาทีนั้น ซูหลิงรู้สึกเหมือนถูกกระชากลงสู่ห้วงเหวแห่งความมืดมิด เธอถูกกลืนกินโดยอำนาจของเขาอย่างสมบูรณ์ ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง เธอรู้ดีว่าจากนี้ไป ชีวิตของเธอจะไม่ได้เป็นของเธออีกต่อไป เธอต้องยอมเป็น "ของเขา" เพื่อความอยู่รอด เพื่อรอคอยโอกาสที่จะแก้แค้น และเพื่อช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้ จิตวิญญาณนักสู้ของเธอไม่เคยดับมอดลง แม้จะเจ็บปวดและอับอายเพียงใด เธอก็จะไม่ยอมแพ้