บทที่ 96

บทที่ 96

“ป้านมคือคนที่คอยเลี้ยงเราสองคนไง” ธารทีราหันไปอธิบายให้พี่ชายฟังด้วยรอยยิ้ม

“ขอโทษด้วยครับ ผม…” นักรบเอ่ยด้วยเสียงที่ขาดห้วงไป ด้วยรู้สึกผิดที่ตนเองจำคนใกล้ตัวในอดีตไม่ได้เลย ป้านมเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีอึดอัดใจจึงเอ่ยแทรกขึ้นว่า

“ไม่เป็นไรนะคะ ป้าดีใจที่สุดเลยค่ะที่คุณรบกลับมา”

“นี่เป็นเอกสารใหม่ของรบนะ คุณลุงทำไว้ให้จ้ะ” คุณหญิงโสภายื่นซองเอกสารไปให้หลานชาย

นักรบหยิบเอกสารขึ้นมาเปิดดู ซึ่งมันคือเอกสารการเปลี่ยนชื่อและเอกสารกรรมสิทธิ์ต่าง ๆ ของเขา ทั้งเรื่องบ้านและตัวธุรกิจที่เคยเป็นส่วนแบ่งของหมอคาร์ล

“ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นกรรมสิทธิ์ของรบนะ”

“แล้วน้ำล่ะครับ บ้านหลังนี้ก็ของพ่อแม่นี่ ทำไมถึง…” นักรบถามไม่ทันจบคำ ธารทีราก็พูดขึ้นว่า

“คุณแม่จะยกบ้านหลังโน้นของคุณแม่ให้น้ำค่ะ ส่วนของพี่ซีลคุณแม่จะยกบ้านตากอากาศอีกหลังหนึ่งให้แทน”

นักรบมองตามมือน้องสาวที่ชี้ให้เขาดูบ้านที่มีขนาดใหญ่พอ ๆ กับบ้านหลังนี้ ซึ่งอยู่ข้าง ๆ กัน โดยแค่มีรั้วต้นไม้กั้นไว้เท่านั้น

“รบคงไม่ว่าป้านะ ถ้าในช่วงนี้ป้าจะให้น้ำไปอยู่กับป้า”

"ผมเข้าใจครับ มีน้ำไปอยู่กับคุณป้าก็ดีแล้วล่ะครับ“

“ขอบใจมากจ้ะ ตอนนี้ซีลไปพักที่ต่างจังหวัด และตั้งใจจะทำธุรกิจโรงแรมใหม่ด้วย คงจะไม่ค่อยได้กลับบ้านหรอก แต่ป้าก็เข้าใจนะว่าที่เขาไม่อยากกลับมาที่บ้านก็เพราะยังทำใจเรื่องพ่อไม่ได้ เพราะป้าเองก็...”

คุณหญิงเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ จนตอนนี้ก็ยังคงทำใจเรื่องสามีที่ตายจากไปไม่ได้ ลูกชายของท่านอย่างหนึ่งนทีเองก็คงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ถึงได้เอาแต่มุ่งมั่นกับงานจนไม่ยอมกลับบ้าน

“ครับ เรื่องนี้คงต้องใช้เวลาพอสมควร เพราะผมเองก็เสียใจมาก ๆ เหมือนกัน” นักรบเอ่ยอย่างเศร้า ๆ

“ป้าได้ข่าวว่าอันนากลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดแล้วใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“แล้วนาเดียร์ล่ะ ป้าได้ข่าวว่าป่วยตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง”

“ก็ดีขึ้นบ้างแล้วครับ แต่ตอนนี้ก็ยังเศร้าอยู่ เพราะเดียรักป๋ามาก และรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างมากด้วย อาจต้องให้เวลาเธอน่ะครับ”

ทุกวันนี้แม้ว่านาเดียร์จะพูดและยิ้มมากขึ้น แต่จากการไปหาหมอล่าสุด หมอแจ้งกับเขาว่าน้องสาวมีภาวะเป็นโรคซึมเศร้า อาจต้องกินยาไปตลอดและค่อย ๆ ดูแลกันไป

“อืม...ทุกคนก็ต่างผ่านเรื่องสูญเสียกันทั้งนั้นแหละนะ คงมีแต่เวลาเท่านั้นที่จะช่วยได้” คุณหญิงเอ่ยอย่างปลง ๆ เรื่องที่ผ่านมาเรียกได้ว่าสูญเสียกันทุกฝ่ายจริง ๆ

เมื่อคุณหญิงโสภากลับไปแล้ว ธารทีราก็พาพี่ชายเดินสำรวจบริเวณด้านนอกของบ้านรอบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามว่า

“พี่รบอยากขึ้นไปดูห้องนอนไหมคะ”

“อื้อ” นักรบพยักหน้า แล้วเดินตามน้องสาวขึ้นบันได

เมื่อมายืนตรงหน้าห้อง หญิงสาวก็เปิดประตูให้พร้อมกับเอ่ยอธิบาย

“นี่เป็นห้องนอนของพี่รบค่ะ ส่วนข้าง ๆ คือห้องของน้ำ แต่ช่วงนี้น้ำคงไม่ได้มานอนหรอกค่ะ เพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ที่บ้านโน้นก่อน”

“แล้วห้องนี้ล่ะ” นักรบถามเมื่อเดินผ่านห้องที่ถูกปิดไว้

“ห้องของพ่อแม่ค่ะ” ธารทีราบอกพร้อมเปิดประตู ก่อนจะเดินนำหน้าพี่ชายเข้าไปยืนกลางห้อง

นักรบกวาดสายตามองห้องนอนพ่อแม่ ก่อนจะไปสะดุดกับภาพหลายภาพที่ประดับไว้จนทั่ว

“รูปของพ่อกับแม่เยอะเลยนะ”

“ค่ะ คุณลุงคุณป้าให้คนมาทำห้องนอนของคุณพ่อคุณแม่เป็นห้องรวมรูปค่ะ” ธารทีราบอกพี่ชาย ซึ่งห้องนี้เธอก็เพิ่งเห็นตอนกลับมาเหมือนกัน ทั้งหมดนี้ล้วนต้องขอบคุณคุณลุงกับคุณป้าที่ใส่ใจ และดูแลบ้านนี้ไว้อย่างดี

ยิ่งมองภาพความทรงจำของครอบครัวที่มีแต่รอยยิ้มเปี่ยมด้วยความสุข หญิงสาวก็ยิ่งเศร้า จนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

นักรบได้ยินเสียงสะอื้นจากคนข้างกายจึงก้าวเข้าไปโอบบ่าบางแล้วดึงเธอมาซบกับอกกว้างของตน

“พี่ขอโทษนะที่จำไม่ได้ แต่จากนี้เราจะมาสร้างความทรงจำของครอบครัวเราไปด้วยกันนะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น แม้จะจำน้องสาวไม่ได้ แต่ความรู้สึกผูกพันของสายใยแห่งครอบครัวที่มีก็ทำให้เขารู้สึกห่วงใยเธอจริง ๆ จากนี้จึงอยากจะขอชดเชยวันเวลาที่หายไปให้กับน้องสาวคนนี้อย่างดีที่สุด

“พี่รบไม่ต้องขอโทษน้ำแล้วค่ะ  แค่พี่กลับมาน้ำก็ดีใจมากแล้ว”

ธารทีรายิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะเข้าไปสวมกอดพี่ชายไว้แน่น