บทที่ 94

บทที่ 94

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

เมื่อรถจอดตรงลานจอด เขตแดนก็ลงจากรถเดินอ้อมไปฝั่งข้างคนขับเพื่อเปิดประตูให้ธารทีรา

“นี่ถ้าคุณแม่ไม่บอกให้มา น้ำก็ไม่อยากมาหรอกนะคะ”

“พี่เข้าใจ ยังไงเขาก็ตายแล้ว น้ำก็อโหสิกรรมให้เขาเถอะ”

“ก็เพราะว่าอโหสิกรรมให้ไงคะน้ำถึงมา” ธารทีราย่นหน้าใส่เขตแดน เอาจริงๆ ถึงจะโกรธและแค้นดาเนียลมากแค่ไหนพ่อแม่เธอก็คงไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี

“งั้นเข้าไปกันเถอะ” เขตแดนบอก พร้อมจับมือหญิงสาวมากุม แล้วพาเดินเข้าไปในวัด

ช่วงเวลาที่เดินเข้าไปในวัดนั้น ธารทีราก็ถามเพราะสงสัยมากที่ดาเนียลซึ่งเป็นลูกครึ่งนั้นนับถือศาสนาพุทธ

“ตอนแรกนึกว่าเขาจะจัดงานศพแบบคริสต์นะคะเนี่ย”

“เห็นว่าเขานับถือศาสนาตามภรรยาน่ะ”

“อ้อ...” ธารทีราตอบรับ ก่อนจะถามถึงเรื่องอื่น “พี่ดิน พี่รู้ไหมว่าพี่ซีลไปไหน ตั้งแต่เสร็จงานศพคุณพ่อก็ไม่ยอมกลับบ้านเลยค่ะ โทรไปหาก็บอกแต่ว่าขอไปพักผ่อนเงียบ ๆ สักพัก พอถามก็ไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่ไหน”

“ไม่รู้สิ พี่ก็ไม่เห็นมันไปที่ผับนานแล้วนะ ปกติมันจะเข้าผับทุกคืน นี่มันยังทิ้งงานที่บริษัทให้พี่ทำเลย บอกแค่ว่าอยากไปทำใจสักพัก”

“ความจริงงานศพของดาเนียลคุณแม่จะให้พี่ซีลมานะ แต่พี่ซีลเล่นหายไปแบบนี้ คุณแม่เลยให้น้ำมาแทน” ธารทีราบอกเขตแดนด้วยเสียงไม่พอใจสักเท่าไร เพราะถึงเธอจะอโหสิกรรมให้ดาเนียลแล้ว แต่ก็ไม่อยากมาส่งคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเธอไปสู่สุคติ

“อืม น้ำทำได้อยู่แล้ว พี่จะอยู่ข้าง ๆ เอง”

“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้กับคนรัก ก่อนจะกล่าวต่อ “น้ำก็ได้แต่หวังว่าพี่ซีลจะทำใจได้เร็ว ๆ เขารักคุณพ่อมาก ท่านมาด่วนจากไปแบบนี้คงยังทำใจไม่ได้”

“พี่ก็หวังแบบนั้น” เขตแดนตอบ พลางหวังในใจว่าสักวันหนึ่งนทีจะกลับมาเข้มแข็งได้ดังเดิม ส่วนตอนนี้ก็คงต้องให้เวลาเขาทำใจไปก่อน

พอทั้งสองเดินเข้ามาถึงศาลาที่ตั้งศพแล้ว นักรบกับมาดามอันนาที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นต้อนรับ

“สวัสดีค่ะป้าอันนา พี่รบ” ธารทีรายกมือไหว้มาดามอันนา แล้วหันไปทักทายพี่ชาย ซึ่งนักรบมาทำหน้าที่แทนมาดามอันนาในการจัดงานศพของดาเนียลตามคำอนุญาตของคุณหญิงโสภา และแม้แต่ยื่นเรื่องเอาศพออกจากโรงพยาบาลก็เป็นนักรบที่จัดการทุกอย่าง

“หนูน้ำ คุณเขตแดน ขอบใจนะที่มา” มาดามอันนาที่ยังไม่หายป่วย จำใจต้องออกจากโรงพยาบาล เพราะไม่มีใครจัดงานศพสามี นี่ถ้าไม่ได้นักรบมาช่วยก็คงจะต้องเก็บร่างของดาเนียลไว้ที่โรงพยาบาลก่อนจนกว่าร่างกายของเธอจะแข็งแรงพอ

“ครับ ผมเสียใจด้วยนะครับ” เขตแดนตอบแทนธารทีรา

“ป้าเสียใจด้วยนะกับการตายของคุณจอห์น และขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปร่วมงานเผา” มาดามอันนาพูดเสียงสั่นระริก เมื่อนึกถึงงานศพของคุณจอห์น เอาจริงๆ เธอไม่กล้าไปสู้หน้าคุณหญิงโสภาเสียมากกว่าจึงไม่ได้ไปร่วมงาน

“ค่ะ น้ำเสียงใจกับคุณป้าด้วยเช่นกันนะคะ” ธารทีรายื่นมือไปกุมมือของมาดามอันนา พร้อมทั้งกวาดสายตามองหานาเดียร์ เพราะตั้งแต่มาถึง เธอยังไม่เห็นอีกฝ่ายเลย “เอ่อ...แล้วลูกสาวคุณป้าล่ะคะ ไม่ได้มาที่วัดด้วยหรือคะ”

พอถูกถามถึงเรื่องนี้ มาดามก็เอาแต่ร้องไห้ จนนักรบต้องเข้ามาปลอบ พร้อมกับอธิบายแทน

“ตั้งแต่วันที่ป๋าเสียไป เดียเหมือนก็ไม่ยอมพูดกับใครเลย วัน ๆ เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว จนตอนนี้ก็ล้มป่วยไปแล้ว”

“ขนาดนั้นเชียวหรือคะ”

“อืม...หมอบอกว่าของแบบนี้ต้องใช้เวลา เดียคงรักป๋ามากก็เลยเป็นแบบนี้”

“เสียใจด้วยนะคะป้าอันนา อีกสักพักคุณเดียก็คงทำใจได้ค่ะ”

หญิงสาวพยายามเอ่ยให้กำลังใจ ซึ่งมาดามอันนาก็ได้แต่ยิ้มรับทั้งน้ำตา

หลังจากกราบศพของดาเนียลแล้ว ธารทีราก็เดินไปหาพี่ชายที่นั่งพักอยู่ เธอยิ้มให้เขาพร้อมกับเอ่ยเรียก

“พี่รบ”

“หืมม์” นักรบขานรับ พลางจ้องหน้าน้องสาวด้วยความแปลกใจ

ธารทีราคิดอยู่สักพัก แล้วเอ่ยถามพี่ชายว่า

“ไปหาพ่อกับแม่ไหมคะ”

“พ่อกับแม่...” นักรบขมวดคิ้ว เมื่อทวนคำพูดของน้องสาว

“ตามมาสิคะ” ธารทีราจับมือใหญ่ดึงให้เขาลุกขึ้น แล้วพาไปซื้อดอกไม้ธูปเทียน จากนั้นก็เดินนำไปที่หลังวัด ซึ่งวัดแห่งนี้มีเจดีย์บรรจุอัฐิของพ่อแม่เธอตั้งอยู่ด้วย