บทที่ 93

บทที่ 93

นักรบเองก็อึ้งไปเช่นกัน แต่แล้วชายหนุ่มก็ดึงสติกลับมาเมื่อมีมือของนาเดียร์ยื่นมาจับมืออีกข้างของเขาไว้ โดยที่มีอีกข้างตอนนี้มีธารทีราจับไว้เช่นกัน

“แล้วแม่ล่ะ” นักรบถามเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจกำลังห่วงใยมาดามอันนาอย่างที่สุด

“คุณแม่ความดันกำเริบหมดสติ ตอนนี้นอนพักอยู่ที่ห้องพักฟื้นค่ะ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีก ตอนนี้เธอเอาแต่ก้มหน้า เพราะไม่กล้าจะสู้หน้าใคร ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองมาตลอด

“แม่...” นักรบเอ่ยเสียงสั่น ครั้งนี้เขายอมปล่อยมือน้องสาวแท้ ๆ เพื่ออ้าแขนโอบกอดน้องสาวอีกคนไว้ ถึงจะไม่ใช่น้องแท้ ๆ แต่เขาก็รักเธอเหมือนน้องสาว

“ไม่ต้องร้องไห้นะ เงียบซะ” นักรบกอดนาเดียร์ไว้แน่น และพูดปลอบขวัญอย่างอ่อนโยน

“พี่ไทด์อยู่เป็นเพื่อนเดียก่อนได้ไหม เดียไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี ป๋ายังนอนอยู่ในนั้น คุณแม่ก็…” นาเดียร์ไม่ทันได้พูดจบประโยค เสียงทุ้มต่ำที่เธอไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น

“ไอ้รบ ถ้ามึงช่วยเป็นธุระจัดงานศพให้ไอ้ฆาตกรที่มันฆ่าพ่อแม่มึงและฆ่าพ่อกู กูจะขอเป็นศัตรูกับมึงตลอดไป” หนึ่งนทีปล่อยแม่ให้ยืนอยู่กับธารทีรา แล้วเดินเข้าไปยืนใกล้นักรบที่กำลังยืนกอดนาเดียร์อยู่

“ซีล พี่ซีล” คุณหญิงโสภากับธารทีราอุทานขึ้นพร้อมกันด้วยไม่คาดคิดว่าหนึ่งนทีจะพูดแบบนั้นออกมา

“ไอ้ซีล มึง…”

ด้านนักรบถูกดึงให้แยกออกจากนาเดียร์ ซึ่งเขาไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี เพราะยังสับสนมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“มึงเห็นไหม น้องแท้ ๆ ของมึงยืนร้องไห้อยู่ตรงโน้น มึงเคยกอดเคยปลอบบ้างไหม” หนึ่งนทีบอกนักรบด้วยเสียงเย็นยะเยือก แต่แววตาที่คล้ายกับปีศาจร้ายกำลังจ้องหน้าของนาเดียร์อย่างกินเลือดเนื้อ

นักรบยอมรับว่าตอนนี้เขาสับสน มองข้างซ้ายก็น้องสาวแท้ ๆ ที่กำลังร้องไห้ มองข้างขวาก็น้องสาวที่ถึงจะไม่ใช้สายเลือดเดียวกันแต่เขาก็รักเธอมาก

“มึงเลือกมาจะอยู่หรือไป”

เมื่อเห็นว่านักรบยังลังเล หนึ่งนทีก็พูดใส่หน้าพลางดันให้อีกฝ่ายเดินไปหาน้องสาวกับแม่ของเขา

“เดียดูแลตัวเองด้วยนะ” นักรบตัดสินใจพูดกับน้องสาวที่เขาผูกพันเพียงแค่นั้น ก่อนจะตัดใจเดินจากไป

“พี่ไทด์ ฮืออ อย่าไปเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนเดียก่อน ฮืออ”

สุดท้ายนาเดียร์ก็จำต้องปล่อยให้พี่ชายเดินจากไปพร้อมกับครอบครัวที่แท้จริงของเขา

พอเห็นว่าพี่ชายไม่มีทางกลับมาแน่แล้ว นาเดียร์ก็คิดที่จะไปจัดการเอกสารเรื่องศพของพ่อ แต่เธอกลับไม่ชอบใจสายตาของหนึ่งนทีที่ยืนจ้องอยู่

“ต้องการอะไร”

“ถ้าฉันบอกว่าต้องการชีวิตเธอ เธอจะให้ฉันหรือไง”

“ก็เอาสิ” หญิงสาวท้าทาย ก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่มตรงหน้า เธอรู้ว่าพ่อของเธอทำให้เขาต้องเจ็บปวดมากมาย และตอนนี้เธอก็ไม่อาจจะแก้ตัวอะไรได้อีกแล้ว

“พ่อของฉันตายแล้ว เพราะไอ้ชาติชั่วนั่น”

“อะไรนะ! คุณลุง ตะ...ตายแล้ว” นาเดียร์ฟังแล้วก็ถึงกับตัวชา แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้จักมักคุ้นกับคุณจอห์น แต่ท่านก็ดูเป็นคนมีเมตตามาก การที่มาตายจากไปเช่นนี้ ครอบครัวของเขาคงเสียใจอย่างมากแน่

“ใช่! เธอจะชดใช้ยังไงล่ะ” หนึ่งนทีถามด้วยเสียงเย้ยหยัน หากแต่ในแววตาของเขาฉายแววเจ็บปวดอย่างเหลือล้น

“ฉันขอโทษแทนป๋าด้วย ฉัน...”

“ไม่! ฉันไม่ต้องการ ต่อจากนี้ขอให้เธอกับแม่ของเธอไปให้ห่างจากชีวิตของครอบครัวฉันก็พอ เพราะถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง ฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถระงับอารมณ์โมโห และไม่ฆ่าเธอทิ้งได้หรือเปล่า”

เมื่อเอ่ยจบ หนึ่งนทีก็เดินจากไปทันที อันที่จริงเขาโมโหจนแทบอยากฆ่าลูกสาวของดาเนียล แต่เขาก็รู้ว่าแม่คงจะเสียใจมากถ้าเขาทำแบบนั้นจึงเพียงแค่ไล่เธอไปให้พ้นจากชีวิตของทุกคนในครอบครัวเขาเท่านั้น