บทที่ 92  

บทที่ 92

ณ โรงพยาบาล

คุณหญิงโสภรีบเดินทางมายังโรงพยาบาลทันทีหลังทราบว่าสามีของตนถูกยิงได้รับบาดเจ็บ

“ซีล น้ำ พ่อเป็นยังไงบ้าง” เสียงสั่นเครือของคุณหญิงดังมาก่อนตัว  โดยตอนนี้ที่หน้าห้องฉุกเฉินมีทั้งธารทีรา นักรบ

หนึ่งนที รวมถึงเขตแดนยืนออกันอยู่

“หมอยังไม่ออกมาบอกเลยค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น ใครยิงพ่อ” คุณหญิงโสภามองลูกสาวและลูกชายที่ยังยืนหันหลังให้ เพราะหนึ่งนทีเอาแต่ยืนมองประตูห้องฉุกเฉินอย่างไม่ยอมละสายตา

คำถามของแม่ ทำให้หญิงสาวหันไปมองนักรบ เมื่อพี่ชายพยักหน้าจึงเล่าให้แม่ฟัง

“น้ำไม่แน่ใจค่ะว่าใครยิงคุณพ่อ เหตุการณืตอนนั้นวุ่นวายไปหมด แต่ที่แน่ ๆ ดาเนียลสั่งลูกน้องให้ยิงพวกเราค่ะ”

“ไอ้ดาเนียล มึงทำร้ายพ่อกู ถ้าพ่อกูเป็นอะไรขึ้นมา กูจะฆ่าล้างโคตรมึง” หนึ่งนทีมองนักรบด้วยแววตาไม่พอใจ แม้เขาจะไม่โทษอีกฝ่ายออกมาตรง ๆ แต่ลึก ๆ ธารทีรารู้ดีว่าหนึ่งนทีคงไม่พอใจนักรบอย่างมากที่เอาตัวเข้าไปเสี่ยง จนทำให้พ่อของเขาต้องตามไปช่วย

“คุณหมอ คุณลุงเป็นยังไงบ้างครับ” เขตแดนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ามีหมอคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

ด้านคุณหมอมีสีหน้าเคร่งเครียด เขามองหน้าทุกคน โดยเฉพาะคุณหญิงโสภา ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างสลด

“ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ช่วยชีวิตของคุณจอห์นไว้ไม่ได้ คุณจอห์นเสียชีวิตก่อนที่จะมาถึงโรงพยาบาลแล้วครับ”

ทุกคนต่างตกตะลึง เมื่อฟังคุณหมอบอกเรื่องการเสียชีวตของคุณจอห์น และยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เมื่อคุณหญิงโสภาทรุดลงไปกองบนพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว

“คุณแม่ คุณป้า” เขตแดน ธารทีรา และนักรบร้องเรียกพร้อมกัน ซึ่งเป็นนักรบเองที่อุ้มคุณหญิงขึ้นแนบอกเพราะอยู่ใกล้กว่า ก่อนจะพาไปนั่งที่เก้าอี้ ส่วนธารทีราก็เอายาดมจากพยาบาลมาให้แม่ดม

ด้านหนึ่งนทีนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาโกรธแค้นจนอยากจะฆ่าไอ้คนที่ฆ่าพ่อของเขาเสียเดี๋ยวนี้ แววตาของชายหนุ่มฉายแววปวดร้าวอย่างล้ำลึก

“กูจะฆ่ามึง” เสียงคำรามและเสียงชกกำแพงผนังห้อง ทำให้เขตแดนเดินไปตบบ่าเพื่อน แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ไอ้ซีลมีสติหน่อย”

“กูมีสติดี” หนึ่งนทีหันจ้องหน้าเพื่อนด้วยดวงตาแดงก่ำ แล้วผลักเพื่อนให้หลีกทาง

“มึงจะไปไหน” เขตแดนถามและพยายามยื้ออีกฝ่ายเอาไว้

“กูจะไปเอาชีวิตไอ้คนที่มันฆ่าพ่อกู” หนึ่งนทีหันกลับมาตะคอกใส่เขตแดน

“แม่มึงเป็นลมอยู่นะ มึงจะเอาแต่โมโหไม่ได้ กูว่ามึงพา

คุณป้ากลับบ้านเถอะ ส่วนเรื่องคุณลุงกูจัดการให้เอง”

คำพูดของเขตแดนทำให้หนึ่งนทีหันไปมองแม่ที่ยังหมดสติ เขาจึงเดินไปหาแม่

“แม่ครับ” ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าตรงเท้าของแม่ พลางจับมือเย็นเฉียบของแม่มากุมไว้

เมื่อคุณหญิงโสภาฟื้นขึ้นมา ท่านก็เอาแต่ร้องไห้และถามถึงสามี

“ซีล น้ำ ไม่จริงใช่ไหม คุณหมอโกหกใช่ไหม พ่อยังอยู่กับเราใช่ไหมลูก”

“กลับบ้านกันนะครับ” หนึ่งนทีประคองแม่ให้ลุกขึ้น โดยมีนักรบช่วยถือกระเป๋าของคุณหญิงเดินตามไป

“กลับไปพักที่บ้านก่อนนะ” เขตแดนบอกธารทีรา เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ยอมไปไหน

“ให้น้ำอยู่ช่วยพี่ดินที่นี่นะคะ” หญิงสาวยังคงร้องไห้ด้วยความเสียใจ แต่เธอก็ต้องพยายามที่จะเข้มแข็ง

“กลับไปดูแลคุณป้านะ ขืนปล่อยให้ไอ้ซีลดูแล พี่ว่าคงไม่ไหว” เขตแดนอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจ เพราะรู้ดีว่าหนึ่งนทีเป็นคนรักครอบครัวมาก มาสูญเสียเสาหลักไปอย่างกะทันหันเช่นนี้

คงยากที่จะทำใจได้

“ค่ะ” หญิงสาวฟังแล้วก็พยักหน้าให้ แล้วรีบเดินตามพี่ชายทั้งสองออกจากโรงพยาบาล

เสียงร้องไห้ดังอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอีกห้อง ทำให้หนึ่งนทีที่ประคองคุณหญิงโสภาเดินผ่านเหลือบตาไปมอง จึงเห็นนาเดียร์นั่งร้องไห้เหมือนใจจะขาด

“ฮืออ พี่ไทด์” นาเดียร์ไม่กล้าพอที่จะสบตาหนึ่งนที เธอจึงทำได้แค่เอ่ยเรียกนักรบที่กำลังเดินเคียงคู่มากับธารทีราเอาไว้

“เดีย...” นักรบหยุดกึกเมื่อเห็นสภาพของนาเดียร์ ซึ่งหน้าตาของเธอตอนนี้มีแต่น้ำตา ชุดที่ใส่ก็เต็มไปด้วยเลือด

“ฮืออ ป๋าตายแล้วนะพี่ไทด์” หญิงสาวร้องไห้โฮเมื่อเอ่ยถึงพ่อ

คำพูดของนาเดียร์ทำเอาทุกคนอึ้งไป ทว่าหนึ่งนทีกลับยิ้มอย่างสะใจ เมื่อชำเลืองมองตาของคนที่กำลังร้องไห้