LOGINShare
บทที่ 9.1 ตีสุนัขให้เจ้าของมันดู
Last Updated:
2025-08-12 11:27:17
Latest chapter
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 12.4 ในเมื่อนางไม่ไปหา ก็มาหาเองเสียเลย!
"คงทำให้ท่านอ๋องต้องรอแล้ว อย่างไรเจ้าก็รายงานตามที่เห็นเถิด เรื่องที่เหลือก็ให้ท่านอ๋องจัดการตามเห็นสมควร" เจียงเยี่ยนฟางยกมือไล่คนออกไปครั้นสาวใช้คนนี้ไป สาวใช้อีกคนที่คอยดูแลเจียงเยี่ยนฟางให้ทำความสะอาดก็เข้ามาหา หลังจากที่ได้ขอตัวไปหาผ้าผืนใหม่มาให้ไว้เช็ดรูปปั้นไม้แกะสลัก แต่พอนางเข้ามาเห็นก็ตกใจ ตนไม่อยู่เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายโดนใครรังแกแล้ว! "พระชายา รีบไปอาบน้ำก่อนเถิดเพคะ" สาวใช้ร้อนรน จะเอาผ้าในมือเช็ดคนตรงหน้าให้ก็เพิ่งจะนึกได้ว่าผ้าผืนนี้คือผ้าเช็ดโต๊ะ นางจึงปาผ้าทิ้งอย่างลืมตัวที่ผ่านมาแม้นคนในจวนจะเล่าลือเกี่ยวกับพระชายาผู้นี้ไปต่าง ๆ นานา อีกทั้งยังบอกว่าพระชายาเจียงเคยริษยาพระชายากู่จนผลักอีกฝ่ายตกน้ำ แต่สามวันที่ผ่านมา ไม่ว่านางจะรังแกให้อีกฝ่ายเช็ดตรงไหน ปัดฝุ่นตรงไหน กวาดตรงไหน เจ้าตัวก็ไม่ปริปากบ่น ไม่เห็นในข่าวลือเลยสักนิด นางจึงเปลี่ยนทัศนคติที่ใช้มองพระชายาพระนางนี้ไปแล้ว และดูเอาเถิด เวลานี้คงถูกสาวใช้ของพระชายากู่มารังแกเป็นแน่!"ข้าไม่เป็นไร" เจียงเยี่ยนฟางมองเห็นความกังวลที่วูบไหวในตาของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่อาจรู้ความจริงว่าสาวใช้ผู้ดูแลนางคนนี้ได้คิดเลยเถิดไปไ
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 12.3 ผลักภาระให้ผู้อื่น
มาถึงเจินเจินก็รีบหยิบหวีมาสางผมให้เจ้านายของตนอย่างเคยชิน พลางเล่าเรื่องที่เพิ่งได้ยินมาไปด้วย "พระชายาเพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่า ตระกูลกั่วเหมือนจะมีเรื่องมงคล ชาวบ้านต่างลือว่าคุณชายรองกั่วจะแต่งงานกับบุตรสาวของเจ้าเมืองลั่ว เห็นว่าพรุ่งนี้ก็จะเดินทางไปแล้ว ดูท่าคงเป็นการให้บุรุษแต่งเข้าบ้านสตรี เพราะฝั่งนั้นมีบุตรสาวเพียงคนเดียวไร้ผู้สืบทอดอื่นอีก แต่คุณชายรองกั่วเพิ่งจะมาหา..." เจินเจินไม่กล้าพูดจนครบประโยค เพราะหากเรื่องนี้ถึงหูท่านอ๋อง อีกฝ่ายก็คงจะเอาเรื่องนี้มาเล่นงานพระชายาอีก คงถูกกล่าวหาว่านอกใจจนถึงขั้นหย่าเลยก็เป็นได้ แม้ก่อนหน้านี้เจินเจินจะทำงานรับใช้ท่านอ๋องมานาน ควรเข้าข้างอีกฝ่าย แต่ใจนางไม่คิดแบบนั้น ฝืนทนตีกับตัวเองอยู่นาน สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็น ต่างเอนเอียงไปทางคนที่เพิ่งเจอได้ไม่นานมากกว่า"กลัวอันใดขนาดนั้นกัน แน่นอนว่าท่านอ๋องของเจ้ารู้อยู่แล้ว" คราแรกเจียงเยี่ยนฟางยังคิดว่าเป็นเจินเจินที่คาบข่าวเรื่องวันนั้นไปบอกเซียวลี่หยาง แต่ดูท่าแล้วจะไม่ใช่"รู้อยู่แล้ว?" เจินเจินรีบปิดปากตัวเองเพราะเสียงดังเกินไป เวลานี้พวกนางย้ายมาอยู่ใกล้ท่านอ๋องแล้ว มิใช่เรือนไม้ที่
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 12.2 ดึงกันขึ้นเ.ตี.ย.งแล้ว ─=≡Σ((( つ＞＜)つ
เซียวลี่หยางกัดฟันแน่น สัมผัสมือของเจียงเยี่ยนฟางที่ถูกเขาใช้งานมาอย่างหนักกลับยังคงนุ่มนวลนัก ทำให้ใจเขาคิดเป็นอื่น เวลานี้จึงเปลี่ยนเป็นฝ่ายจับข้อมือนางไว้แทน แล้วดึงนางเข้ามาหา คนที่ไม่ทันระวังและตั้งใจหยอกล้อผู้อื่นก็เซเข้าหาจนใบหน้าเกือบจะชนกัน สัมผัสของผ้าโปร่งบางที่นางสวมอยู่พลันถูกแรงลมเมื่อครู่พัดจนหยอกเย้ากับปลายจมูกของเขา พาให้รู้สึกคันยุบยิบแปลก ๆ ไม่คุ้นชิน "หึ หรือเจ้าตัดใจจากกั่วหลีหมิ่นแล้ว?""..." เจียงเยี่ยนฟางชะงักไปในตอนแรก คิดจะดึงมือคืน แต่คนที่เหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงในตอนแรกกลับสามารถรั้งนางที่เป็นสตรีแรงเยอะเอาไว้ได้ แถมท่าทางในตอนนี้ก็ทำให้รู้สึกว่าตนช่างได้ไม่คุ้มเสียกับสิ่งที่ตนต้องการจะทำเลยสักนิด "ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว หม่อมฉันกับพี่หลีหมิ่นเป็นเพียงสหายในวัยเด็ก...""เจียงเยี่ยนฟาง เจ้าคิดจะตบตาผู้ใดกัน" มือใหญ่อีกข้างยกขึ้นบีบให้ใบหน้าของนางหันมามองเขา ดวงตาทั้งสองจึงสบประสานกัน ในแววตาคู่สวยที่ไม่เข้ากับใบหน้าอัปลักษณ์ของนางกลับไม่มีเยื่อใยของความรักแฝงอยู่ ดูว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึก ถึงแม้ในดวงตาคู่นั้นจะมีเงาสะท้อนของเขาอยู่ภายใน แต่ราวกับนางไม่ใช่คน
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 12.1 เอาชุดกู่เย่วชิงไป... ┐(￣ヘ￣;)┌
บทที่ 12เล่นบทถูกกลั่นแกล้งโดยไม่รู้ตัววันนี้พอกลับมาถึงจวนแล้ว เจียงเยี่ยนฟางก็ไม่ถูกเรียกไปดูแลท่านอ๋องพิการผู้นั้นอีก นางจึงนั่งดื่มชาอย่างสบายใจอยู่ในสวนด้านหลังของเรือน ทอดตามองใบไม้ที่ยังคงอยู่เต็มต้น ทอดตามองพื้นที่โล่งกว้างตรงหน้าว่าควรวางที่ตากสมุนไพรของนางไว้ตรงไหน ครั้นคิดไปแล้วว่าตนเองเคยมีช่วงเวลาที่ได้สงบจิตสงบใจขนาดนี้บ้างหรือไม่อยู่นั้น คำตอบก็มาเยือนในไม่ช้า"พระชายาเพคะ!" เป็นเจินเจินที่คาบข่าวบางอย่างมาบอกด้วยท่าทางตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด "เรือนของพระชายากู่เกิดเรื่องแล้วเพคะ เห็นว่าท่านอ๋องทรงพิโรธหนักมาก เรื่องที่ท่านอ๋องมีรับสั่งให้พระชายากู่หาชุดให้พระชายาใส่ไปวังหลวงเมื่อเช้า แต่พระชายากู่กลับมอบชุดเก่าที่เปรอะเปื้อนให้พระชายาแทน แถมยังเรื่องสินเดิมของพระชายาที่หายไปอีก""..." เจียงเยี่ยนฟางเท้าคางอยู่ท่าเดิม ดวงตาก็กะพริบเชื่องช้า ราวกับไม่ได้เห็นว่าเจินเจินกำลังอยู่ข้างกายนางเจินเจินเห็นพระชายาไม่ได้ถามต่อก็ลังเล แต่สุดท้ายก็อดไม่ไหวเล่าต่อว่า "เห็นว่าสั่งกักบริเวณพระชายากู่ แถมยังยึดของในคลังถึงสามในสิบส่วนด้วยเพคะ!" เจินเจินตอนแรกคิดจะมาเล่าเรื่องที่คนในจ
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 11.7 ไม่ได้อยากช่วยเขา เพียงรักษาหน้าตาตนเอง
"..." เจียงเยี่ยนฟางกลับไม่เข้าใจ นางหันไปมองเซียวลี่หยางที่นั่งอยู่ กลับพบว่าอีกฝ่ายไม่ยอมมองมาที่ตนแม้แต่น้อยไม่นานจากนั้น นางก็ถูกคนของฮ่องเต้พาตัวไปให้หมอหลวงตรวจดูอาการระหว่างที่เดินไป ดวงตาของเจียงเยี่ยนฟางก็เอาแต่มองพื้นตลอดทาง ในระยะที่นางมองเห็น ก็มีเพียงชายอาภรณ์ของคนด้านหน้าซึ่งดูเหมือนจะเป็นองครักษ์มากกว่าขันทีกำลังขยับไหวไปมาเท่านั้น แต่กลับทำให้นางไม่อาจละสายตาไปได้เลย'คนของเซียวลี่หยาง?' คำนี้ ๆ ก็ปรากฏขึ้นในหัวภายหลังที่สองพี่น้องคุยกันจนฮ่องเต้แห่งแคว้นเฉิงต้องกลับไปว่าราชการแล้ว เจียงเยี่ยนฟางก็ได้เวลาเลิกปั้นหน้าเสียทีบนรถม้าที่กำลังเดินทางกลับไปยังจวน นางก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน"ของสิ่งนั้นข้าทำให้ท่าน เหตุใดถึงมอบให้ฝ่าบาท" หาได้ยากที่น้ำเสียงของเจียงเยี่ยนฟางจะแฝงความไม่พอใจไว้เล็กน้อยเช่นนี้"ตั้งแต่เด็กเขาเป็นคนที่อยู่ข้างข้ามาตลอด แต่โตมาไม่ว่าข้ามีสิ่งใดก็มักถูกแย่งไปเสมอ ขัดเขาไปก็เปล่าประโยชน์" แม้วันนี้จะได้เห็นการกระทำของนางแล้ว แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อทั้งหมดว่า สุดท้ายแล้วนางเป็นคนของใคร เซียวลี่หยางจึงคิดลองเชิงนาง เปิดเผยเรื่องที่มีเพียงเขาเท่านั้
สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ บทที่ 11.6 ไอ่คุณฮ่องเต้มันขโมยของซึ่งๆ หน้าเลยแม่ (>﹏<)
ทุกคนต่างรีบก้มตัวลงกับพื้นทำความเคารพฮ่องเต้ แต่เจียงเยี่ยนฟางไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น นางเพียงแค่ยืนทำความเคารพอีกฝ่ายก็พอ เพราะมียศเช่อฝูจิ้นของชินอ๋องติดกายนางกำนัลของเต๋อเฟยรีบรายงานเหตุการณ์ออกไป ฮ่องเต้จึงมีรับสั่งให้คนพาตัวเต๋อเฟยไปรอหมอในตำหนักของตนเอง เรื่องราววุ่นวายจึงจบลงในไม่ช้าเวลานี้เหล่าขบวนที่ตามเสด็จฮ่องเต้มาก็ถอยร่นไปรออยู่ห่างจากตรงที่เจียงเยี่ยนฟางยืนอยู่พอสมควร ในระหว่างนั้นเจียงเยี่ยนฟางกลับรู้สึกว่าฮ่องเต้ทอดสายตามามองนางอยู่สองสามครั้ง จนนางนึกอยากยกมือขึ้นมาลูบคลำใบหน้าตนเองดูว่า พิษจากถั่วที่นางแพ้หายดีแล้วหรือไร เพราะเมื่อเช้านางก็มั่นใจว่าตัวเองกินถั่วเข้าไปไม่น้อยเลย"น้องสี่เจ้าสบายดีหรือไม่" เซียวมู่หยางเอ่ยถามน้องชายของตน"ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสบายดีพ่ะย่ะค่ะ""เกรงใจกันเกินไปแล้ว หรืออยู่ต่อหน้าชายาตนเองเลยต้องทำตัวห่างเหินกับข้ากัน" ครั้นเอ่ยจบเขาก็หัวเราะขบขัน ด้วยใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเซียวลี่หยางก็นับว่าน่ามองมากนัก"พี่สอง..." เซียวลี่หยางยกยิ้มบางเบาเอ่ยเรียกเขาอีกรอบแทน"แล้วเจ้าเล่า ได้ข่าวว่าที่ผ่านมาไม่สบาย จึงไม่สามารถมาเข้าเฝ้าข้าได้" ครา
You may also like
ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์28.3K viewsชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก
มู่อวิ๋นเฉิง59.8K viewsทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน117.8K viewsแม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ
ต้าซินซิน22.5K viewsพ่อสามีและตัวร้ายข้าหมายครองรักทั้งคู่
บ้านเขมปัณณ์4.9K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง37.8K viewsองครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ
ชาไทยเย็น2.2K viewsชายาเชลยผู้เฉิดฉายกับระบบฝึกหัด(เลเวลตัน!)
ฮาจิฮาจิ737 views
