แชร์

บทที่ 8.4 ส่วนท้าย

ผู้เขียน: เสี่ยวเทีย
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-08-12 11:27:00

บทที่ 8

ส่วนท้าย

ครั้นเจียงเยี่ยนฟางมองเห็นเจินเจินรับไม้ไปแล้ว คำพูดเมื่อคืนก็ปรากฏเข้ามาในหัว

'หม่อมฉันรู้ว่าท่านอ๋องต้องการกำจัดพระชายา แต่ให้ท้ายพระชายากู่แบบวันนั้นก็ดูจะเกินไปหน่อย แถมยังลงโทษพระชายาให้ไปทำความสะอาดไม่ต่างจากสาวใช้คนหนึ่ง แต่อีกคนกลับไม่โดนอะไรเลย'

'ช่างเถอะ ต่อให้ค้านไปก็เท่านั้น ท่านอ๋องของเจ้าคงยกเรื่องที่ข้าแสดงกิริยาไม่เหมาะสมขึ้นมาตำหนิข้าอีกอยู่ดี เขาเป็นถึงชินอ๋อง อดีตก็มิใช่สามัญทั่วไป เป็นถึงอ๋องที่เลื่อนยศมาจากการเป็นองค์ชายมาก่อน แต่ข้ากลับปิดประตูใส่หน้าเขา ไล่คนจากไป โดนลงโทษเช่นนี้ก็ถือว่าเบาแล้ว"

เจียงเยี่ยนฟางย่อมรู้เหตุผลว่าทำไมตนไม่อาจโต้แย้งเขาในครั้งนี้ได้ และไม่อาจลากกู่เยว่ชิงมารับผิดด้วยได้

...ทว่าในเมื่อนางทำกู่เยว่ชิงไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะยอมให้อีกฝ่ายอยู่อย่างสบายใจ 'เจินเจิน พรุ่งนี้ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็จะทำให้สาวใช้นางนั้นถูกลงโทษให้ได้ และเจ้าจะต้องเป็นคนโบยนาง'

'ให้หม่อมฉันโบย? พระชายา...หม่อมฉันไม่กล้า' เจินเจินร้อนรนจนแทบจะคุกเข่าลงที่พื้น แต่กลับถูกสายตาของเจ้านายจ้องมองมา จึงกึ่งยืนกึ่งย่อในท่าทางประหลาด

'เจินเจิน เจ้าสงสารนาง แ
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ   บทที่ 12.4 ในเมื่อนางไม่ไปหา ก็มาหาเองเสียเลย!

    "คงทำให้ท่านอ๋องต้องรอแล้ว อย่างไรเจ้าก็รายงานตามที่เห็นเถิด เรื่องที่เหลือก็ให้ท่านอ๋องจัดการตามเห็นสมควร" เจียงเยี่ยนฟางยกมือไล่คนออกไปครั้นสาวใช้คนนี้ไป สาวใช้อีกคนที่คอยดูแลเจียงเยี่ยนฟางให้ทำความสะอาดก็เข้ามาหา หลังจากที่ได้ขอตัวไปหาผ้าผืนใหม่มาให้ไว้เช็ดรูปปั้นไม้แกะสลัก แต่พอนางเข้ามาเห็นก็ตกใจ ตนไม่อยู่เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายโดนใครรังแกแล้ว! "พระชายา รีบไปอาบน้ำก่อนเถิดเพคะ" สาวใช้ร้อนรน จะเอาผ้าในมือเช็ดคนตรงหน้าให้ก็เพิ่งจะนึกได้ว่าผ้าผืนนี้คือผ้าเช็ดโต๊ะ นางจึงปาผ้าทิ้งอย่างลืมตัวที่ผ่านมาแม้นคนในจวนจะเล่าลือเกี่ยวกับพระชายาผู้นี้ไปต่าง ๆ นานา อีกทั้งยังบอกว่าพระชายาเจียงเคยริษยาพระชายากู่จนผลักอีกฝ่ายตกน้ำ แต่สามวันที่ผ่านมา ไม่ว่านางจะรังแกให้อีกฝ่ายเช็ดตรงไหน ปัดฝุ่นตรงไหน กวาดตรงไหน เจ้าตัวก็ไม่ปริปากบ่น ไม่เห็นในข่าวลือเลยสักนิด นางจึงเปลี่ยนทัศนคติที่ใช้มองพระชายาพระนางนี้ไปแล้ว และดูเอาเถิด เวลานี้คงถูกสาวใช้ของพระชายากู่มารังแกเป็นแน่!"ข้าไม่เป็นไร" เจียงเยี่ยนฟางมองเห็นความกังวลที่วูบไหวในตาของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่อาจรู้ความจริงว่าสาวใช้ผู้ดูแลนางคนนี้ได้คิดเลยเถิดไปไ

  • สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ   บทที่ 12.3 ผลักภาระให้ผู้อื่น

    มาถึงเจินเจินก็รีบหยิบหวีมาสางผมให้เจ้านายของตนอย่างเคยชิน พลางเล่าเรื่องที่เพิ่งได้ยินมาไปด้วย "พระชายาเพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่า ตระกูลกั่วเหมือนจะมีเรื่องมงคล ชาวบ้านต่างลือว่าคุณชายรองกั่วจะแต่งงานกับบุตรสาวของเจ้าเมืองลั่ว เห็นว่าพรุ่งนี้ก็จะเดินทางไปแล้ว ดูท่าคงเป็นการให้บุรุษแต่งเข้าบ้านสตรี เพราะฝั่งนั้นมีบุตรสาวเพียงคนเดียวไร้ผู้สืบทอดอื่นอีก แต่คุณชายรองกั่วเพิ่งจะมาหา..." เจินเจินไม่กล้าพูดจนครบประโยค เพราะหากเรื่องนี้ถึงหูท่านอ๋อง อีกฝ่ายก็คงจะเอาเรื่องนี้มาเล่นงานพระชายาอีก คงถูกกล่าวหาว่านอกใจจนถึงขั้นหย่าเลยก็เป็นได้ แม้ก่อนหน้านี้เจินเจินจะทำงานรับใช้ท่านอ๋องมานาน ควรเข้าข้างอีกฝ่าย แต่ใจนางไม่คิดแบบนั้น ฝืนทนตีกับตัวเองอยู่นาน สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็น ต่างเอนเอียงไปทางคนที่เพิ่งเจอได้ไม่นานมากกว่า"กลัวอันใดขนาดนั้นกัน แน่นอนว่าท่านอ๋องของเจ้ารู้อยู่แล้ว" คราแรกเจียงเยี่ยนฟางยังคิดว่าเป็นเจินเจินที่คาบข่าวเรื่องวันนั้นไปบอกเซียวลี่หยาง แต่ดูท่าแล้วจะไม่ใช่"รู้อยู่แล้ว?" เจินเจินรีบปิดปากตัวเองเพราะเสียงดังเกินไป เวลานี้พวกนางย้ายมาอยู่ใกล้ท่านอ๋องแล้ว มิใช่เรือนไม้ที่

  • สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ   บทที่ 12.2 ดึงกันขึ้นเ.ตี.ย.งแล้ว ─=≡Σ((( つ><)つ

    เซียวลี่หยางกัดฟันแน่น สัมผัสมือของเจียงเยี่ยนฟางที่ถูกเขาใช้งานมาอย่างหนักกลับยังคงนุ่มนวลนัก ทำให้ใจเขาคิดเป็นอื่น เวลานี้จึงเปลี่ยนเป็นฝ่ายจับข้อมือนางไว้แทน แล้วดึงนางเข้ามาหา คนที่ไม่ทันระวังและตั้งใจหยอกล้อผู้อื่นก็เซเข้าหาจนใบหน้าเกือบจะชนกัน สัมผัสของผ้าโปร่งบางที่นางสวมอยู่พลันถูกแรงลมเมื่อครู่พัดจนหยอกเย้ากับปลายจมูกของเขา พาให้รู้สึกคันยุบยิบแปลก ๆ ไม่คุ้นชิน "หึ หรือเจ้าตัดใจจากกั่วหลีหมิ่นแล้ว?""..." เจียงเยี่ยนฟางชะงักไปในตอนแรก คิดจะดึงมือคืน แต่คนที่เหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงในตอนแรกกลับสามารถรั้งนางที่เป็นสตรีแรงเยอะเอาไว้ได้ แถมท่าทางในตอนนี้ก็ทำให้รู้สึกว่าตนช่างได้ไม่คุ้มเสียกับสิ่งที่ตนต้องการจะทำเลยสักนิด "ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว หม่อมฉันกับพี่หลีหมิ่นเป็นเพียงสหายในวัยเด็ก...""เจียงเยี่ยนฟาง เจ้าคิดจะตบตาผู้ใดกัน" มือใหญ่อีกข้างยกขึ้นบีบให้ใบหน้าของนางหันมามองเขา ดวงตาทั้งสองจึงสบประสานกัน ในแววตาคู่สวยที่ไม่เข้ากับใบหน้าอัปลักษณ์ของนางกลับไม่มีเยื่อใยของความรักแฝงอยู่ ดูว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึก ถึงแม้ในดวงตาคู่นั้นจะมีเงาสะท้อนของเขาอยู่ภายใน แต่ราวกับนางไม่ใช่คน

  • สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ   บทที่ 12.1 เอาชุดกู่เย่วชิงไป... ┐( ̄ヘ ̄;)┌

    บทที่ 12เล่นบทถูกกลั่นแกล้งโดยไม่รู้ตัววันนี้พอกลับมาถึงจวนแล้ว เจียงเยี่ยนฟางก็ไม่ถูกเรียกไปดูแลท่านอ๋องพิการผู้นั้นอีก นางจึงนั่งดื่มชาอย่างสบายใจอยู่ในสวนด้านหลังของเรือน ทอดตามองใบไม้ที่ยังคงอยู่เต็มต้น ทอดตามองพื้นที่โล่งกว้างตรงหน้าว่าควรวางที่ตากสมุนไพรของนางไว้ตรงไหน ครั้นคิดไปแล้วว่าตนเองเคยมีช่วงเวลาที่ได้สงบจิตสงบใจขนาดนี้บ้างหรือไม่อยู่นั้น คำตอบก็มาเยือนในไม่ช้า"พระชายาเพคะ!" เป็นเจินเจินที่คาบข่าวบางอย่างมาบอกด้วยท่าทางตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด "เรือนของพระชายากู่เกิดเรื่องแล้วเพคะ เห็นว่าท่านอ๋องทรงพิโรธหนักมาก เรื่องที่ท่านอ๋องมีรับสั่งให้พระชายากู่หาชุดให้พระชายาใส่ไปวังหลวงเมื่อเช้า แต่พระชายากู่กลับมอบชุดเก่าที่เปรอะเปื้อนให้พระชายาแทน แถมยังเรื่องสินเดิมของพระชายาที่หายไปอีก""..." เจียงเยี่ยนฟางเท้าคางอยู่ท่าเดิม ดวงตาก็กะพริบเชื่องช้า ราวกับไม่ได้เห็นว่าเจินเจินกำลังอยู่ข้างกายนางเจินเจินเห็นพระชายาไม่ได้ถามต่อก็ลังเล แต่สุดท้ายก็อดไม่ไหวเล่าต่อว่า "เห็นว่าสั่งกักบริเวณพระชายากู่ แถมยังยึดของในคลังถึงสามในสิบส่วนด้วยเพคะ!" เจินเจินตอนแรกคิดจะมาเล่าเรื่องที่คนในจ

  • สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ   บทที่ 11.7 ไม่ได้อยากช่วยเขา เพียงรักษาหน้าตาตนเอง

    "..." เจียงเยี่ยนฟางกลับไม่เข้าใจ นางหันไปมองเซียวลี่หยางที่นั่งอยู่ กลับพบว่าอีกฝ่ายไม่ยอมมองมาที่ตนแม้แต่น้อยไม่นานจากนั้น นางก็ถูกคนของฮ่องเต้พาตัวไปให้หมอหลวงตรวจดูอาการระหว่างที่เดินไป ดวงตาของเจียงเยี่ยนฟางก็เอาแต่มองพื้นตลอดทาง ในระยะที่นางมองเห็น ก็มีเพียงชายอาภรณ์ของคนด้านหน้าซึ่งดูเหมือนจะเป็นองครักษ์มากกว่าขันทีกำลังขยับไหวไปมาเท่านั้น แต่กลับทำให้นางไม่อาจละสายตาไปได้เลย'คนของเซียวลี่หยาง?' คำนี้ ๆ ก็ปรากฏขึ้นในหัวภายหลังที่สองพี่น้องคุยกันจนฮ่องเต้แห่งแคว้นเฉิงต้องกลับไปว่าราชการแล้ว เจียงเยี่ยนฟางก็ได้เวลาเลิกปั้นหน้าเสียทีบนรถม้าที่กำลังเดินทางกลับไปยังจวน นางก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน"ของสิ่งนั้นข้าทำให้ท่าน เหตุใดถึงมอบให้ฝ่าบาท" หาได้ยากที่น้ำเสียงของเจียงเยี่ยนฟางจะแฝงความไม่พอใจไว้เล็กน้อยเช่นนี้"ตั้งแต่เด็กเขาเป็นคนที่อยู่ข้างข้ามาตลอด แต่โตมาไม่ว่าข้ามีสิ่งใดก็มักถูกแย่งไปเสมอ ขัดเขาไปก็เปล่าประโยชน์" แม้วันนี้จะได้เห็นการกระทำของนางแล้ว แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อทั้งหมดว่า สุดท้ายแล้วนางเป็นคนของใคร เซียวลี่หยางจึงคิดลองเชิงนาง เปิดเผยเรื่องที่มีเพียงเขาเท่านั้

  • สลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ   บทที่ 11.6 ไอ่คุณฮ่องเต้มันขโมยของซึ่งๆ หน้าเลยแม่ (>﹏<)

    ทุกคนต่างรีบก้มตัวลงกับพื้นทำความเคารพฮ่องเต้ แต่เจียงเยี่ยนฟางไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น นางเพียงแค่ยืนทำความเคารพอีกฝ่ายก็พอ เพราะมียศเช่อฝูจิ้นของชินอ๋องติดกายนางกำนัลของเต๋อเฟยรีบรายงานเหตุการณ์ออกไป ฮ่องเต้จึงมีรับสั่งให้คนพาตัวเต๋อเฟยไปรอหมอในตำหนักของตนเอง เรื่องราววุ่นวายจึงจบลงในไม่ช้าเวลานี้เหล่าขบวนที่ตามเสด็จฮ่องเต้มาก็ถอยร่นไปรออยู่ห่างจากตรงที่เจียงเยี่ยนฟางยืนอยู่พอสมควร ในระหว่างนั้นเจียงเยี่ยนฟางกลับรู้สึกว่าฮ่องเต้ทอดสายตามามองนางอยู่สองสามครั้ง จนนางนึกอยากยกมือขึ้นมาลูบคลำใบหน้าตนเองดูว่า พิษจากถั่วที่นางแพ้หายดีแล้วหรือไร เพราะเมื่อเช้านางก็มั่นใจว่าตัวเองกินถั่วเข้าไปไม่น้อยเลย"น้องสี่เจ้าสบายดีหรือไม่" เซียวมู่หยางเอ่ยถามน้องชายของตน"ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสบายดีพ่ะย่ะค่ะ""เกรงใจกันเกินไปแล้ว หรืออยู่ต่อหน้าชายาตนเองเลยต้องทำตัวห่างเหินกับข้ากัน" ครั้นเอ่ยจบเขาก็หัวเราะขบขัน ด้วยใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเซียวลี่หยางก็นับว่าน่ามองมากนัก"พี่สอง..." เซียวลี่หยางยกยิ้มบางเบาเอ่ยเรียกเขาอีกรอบแทน"แล้วเจ้าเล่า ได้ข่าวว่าที่ผ่านมาไม่สบาย จึงไม่สามารถมาเข้าเฝ้าข้าได้" ครา

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status