ตอนที่ 6 ลองคบกันดูไหม

คนตัวเล็กเมื่อถูกเรียกชื่อ ดันเผลอลืมตา เป็นเหตุสองสายตาสอดประสานกัน เข้าอย่างจัง ทำเอาคนมากเลห์ต้องเปลี่ยนแผนเล่นบทเหยื่อสาว ผู้เคราะห์ร้าย จ้องมองเขากลับด้วยนัยน์ตาใสแป๋วใสซื่อบริสุทธิ์

"พะ..พี่ดิน! นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?" นิรณาถามเสียงแผ่ว เแสร้งทำเป็นตื่นขึ้นมา ตีหน้าซื่อ

เสมือนว่าตัวเองไม่ได้มีส่วนร่วมกับสิ่งเขาทำ ทั้งที่เมื่อตะกี้ก็ยังนอนบิดกายเร่า ระบายความซาบซ่านในตัวอยู่แท้ ๆ

บดินทร์แม้จะมองผ่านความมืดสลัว แต่ท่าทางตกใจกลัวจนตัวสั่นสะท้าน ทำให้คนตัวสูงต้องรีบถอนแกนกายออกจากร่างนิรณาแทบทันที เร่งละล่ำละลักกล่าวออกมา

"พะ..พี่ขอโทษครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ!"

'เฮอะ ปากบอกว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับกระแทกเอา ๆ จนระบมไปทั้งตัว มาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ มันน่าจะโดนจับตีนัก' นิรณาค่อนขอด อยู่ภายใน จิตใจรู้สึกขุ่นมัวไม่ใช่น้อย อยากจับบดินทร์กลับไปดูการกระทำของตัวเองเมื่อตะกี้ซะจริง ๆ

"คิดซะว่าเป็นอุบัติเหตุเถอะค่ะ..อย่ามารับผิดชอบนิเลย นิมันโง่ นิมันง่ายเอง พี่ดินไม่ต้องมาสนใจหรอก" คนตัวเล็กกล่าวตัดพ้อเล็กน้อย ท่าทางดูแง่งอน ซะจนแก้มซาลาเปาป่องออกมาตามกิริยาเจ้าของร่างกาย

"อย่าโทษตัวเองเลย ผิดก็ต้องว่าไปตามผิด แต่ว่าครั้งนี้เราสองเมามาก หนูคงไม่ถือสาเอาความกันใช่ไหม?"

"พี่ทำยังไงต่อจากนี้คะ?" นิรณาถามหยั่งเชิง

"แล้วนิอยากได้อะไรล่ะครับ เงิน ทองหรือ.."

"เห็นนิเป็นคนยังไงคะ? อีตัวเหรอ ถึงได้สักแต่จะเอา ๆ เอา แล้วใช้เงินฟาดหัว" เสียงหวานแวดใส่อย่างหัวเสีย

ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ต่างอะไรคนอื่นเลยสักนิด อุตส่าห์หลงคิดว่าเป็นผู้รากมากดี สุดท้ายสันดานเขาก็เหมือนนังงูพิษคนนั้นไม่มีผิดแผก เฮอะ คนแบบนี้โคตรน่าสมเพช ทว่าคิดแค่นั้นต้องหยุดชะงัก

เมื่อหูได้ยินน้ำเสียงทุ้มส่อถึงความอ่อนโยนสอบถาม ดวงตาเขาฉายแววความรู้สึกผิดไว้เต็มประดา

"พี่จะต้องทำยังไงครับ ถ้าพี่อยากจะรับผิดชอบจริง ๆ พี่ต้องทำยังไง..หนูถึงจะพอใจ?"

"ลองคบกันดูไหมคะ? นิยังโสด ไม่มีคนคุย ไม่มีแฟน ไม่มีอะไรทั้งนั้น แล้วพี่ดินละคะมีแฟน..เอ๊ย ไม่สิ ระดับนี้ คงต้องถามว่า..พี่ดิน พี่เมียหรือยังคะ?" นิรณารัวคำถามให้เขางงไปงั้นแหละ เธอสืบมาหมดแล้ว

บดินทร์ยังโสดและไม่มีภรรยา แต่ถึงมีผู้หญิงคนนั้นก็ตายไปนานมากแล้ว เพราะฉะนั้น ถ้าหากเขายังกล้าจะโกหก เรื่องราวคงจบไม่สวยแน่นอน

"มีแล้วครับ"

"ห๊ะ" เสียงหวานอุทานด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมีแฟนสาวซุกเอาไว้ ทั้งที่เธออุตส่าห์สืบมาหมดแล้ว

"พี่เป็นโสด มาเกือบสามปี..เพิ่งได้มาเมื่อกี้นี้แหละครับ"

"พี่ดินกำลังจะหมายความว่า?" นิรณาถามอย่างตื่นเต้น นัยน์ตากลมโตเป็นประกายวิบวับ ความหวังที่ตัวเองจะได้เอาคืนพวกคนโฉดชั่ว ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

"คงไม่เสียหายอะไรใช่ไหม ถ้าเราจะ..ลองคบหากัน?"

"พูดจริง ๆ ใช่ไหมคะ?" นิรณาถามเสียงสั่น รู้สึกตื่นเต้น

"ไม่จริง! ขอให้ฟ้าผ่าตาย" เขาว่า แล้วชูสามนิ้ว ทำท่าปฏิญาณตน ท่าทีดูผ่อนลงคลายลงมาก จากตอนแรกที่เจอกัน

"โคตรเชยเลยอ่าา แต่ว่านิชอบนะคะ..มันดูคลาสสิคดี!"

"เอ่อ..ไหน ๆ เราก็ได้เสียกันแล้ว ถ้าพี่อยากจะขอต่ออีกสักครั้งได้ไหมครับ?" คนค้างคาอ้อนขอไม่อายแล้ว ตอนนี้แกนกายปวดร้าวไปหมด ซ้ำยังดื้อดึงโหยหา เพียงแค่สัมผัสอ่อนนุ่มที่เพิ่งได้รับ หากแต่ต้องหยุดไปเพราะความตกใจ

"ถ้าได้นิแล้ว พี่ดินต้องรับผิดชอบนะคะ?" นิรณาถามอย่างไม่แน่ใจ มือบางแอบกดอัดเสียงไว้ หวังเอาเป็นหลักฐานมัดตัวมัดใจคนตรงหน้าไว้ ให้แน่นหนา หากว่าเขาทำผิดคำสัญญาเมื่อไหร่ ตัวเองนั้นจะได้ใช้เรื่องราวนี้..ให้เป็นประโยชน์

"ได้ไปรอบหนึ่งแล้วนี่ครับ" บดินทร์หยอกเย้าเล่น นานมาก ที่ไม่ได้รู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับผู้หญิงอื่นนอกจากภรรยา

"พี่ดินอ่าา" นิรณาทุบกำปั้นลงบนอกแกร่งเบา ๆ รู้สึกขัดเขินไม่น้อย ยามถูกมือหนาเอื้อมรุกเร้าสัมผัสจุดอ่อนไหว แต่คนอย่างเธอ..มีหรือจะยอมน้อยหน้า รีบส่งรอยยิ้มหวาน ๆ แล้วไล่เรียวนิ้วเล็กไต่ไปตามแผงอกกว้าง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ยั่วยวนเขามากมาย ร่างกายกลับต้องอ่อนระทวยไปเสียก่อนจากริมฝีปากที่ก้มลงมา แลกรับสัมผัสอ่อนหวาน ในโพรงปาก

คนตัวเล็กจึงวาดวงแขนเรียวไปโอบรอบคอเขา ขยับขาถ่างออกให้บดินทร์สอดแทรกตัวตนเข้าไปง่าย ๆ ปล่อยตัวให้เขาโหมแรงใส่ร่างของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อาจทานทนสะกดกลั้นอารมณ์ความใคร่ที่กำลังคุกรุ่น

ปลดปล่อยเสียงครวญครางแผ่วหวานออกมา ยามเมื่อถูกกระหน่ำกระแทก จากมือที่คล้องคอแปรเปลี่ยนเป็นจิกเกร็งใส่แผ่นหลัง บิดกายไปมาระบายความเร่าร้อนที่ผุบเข้าออกจากตัว ปล่อยให้คนบนร่างควบคุมบทเพลงรักจนมาถึงท่อนสุดท้าย เขาทอดถอนกายออกจากความหวานฉ่ำของกลีบดอกไม้ แล้วส่งกลับเข้าไปลึกสุดใจ

ทำจังหวะให้ดำเนินไปพร้อม ๆ กัน ส่งให้คนใต้ร่างขึ้นสวรรค์ ส่วนตัวเองเร่งจังหวะให้หนักหน่วงซ้ำไปอีกสามสี่รอบปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่น ให้แตกกระจาย เข้าสู่โพรงอ่อนนุ่ม

เวลาผ่านไปไม่นาน สองหนุ่มสาวนอนหอบเหนื่อยกัน บนเตียงนุ่มหยุ่น ยัยคนเก่งที่ตอนแรก เอาแต่ยั่วยวน

บัดนี้หมดซึ่งเรี่ยวแรง ฟุบนอนเบียดเฉียดข้างกายเขา คว้ามือหนาให้มาโอบเอวตัวเองไว้ ตามประสาคนติดการสกินชิพเป็นชีวิตจิตใจ พลางออดอ้อนเสียงหวาน

"ช่วยกอดนิไว้สักพักนะคะ"

บดินทร์ก็ไม่ว่าอะไร มือหนาเอื้อมไปดึงผ้าห่มสีขาว มาคลุมเรือนร่างขาวนวล ด้วยกลัวว่าเธอจะหนาว ก่อนจะแอบชำเลืองหางตา ลอบมองหน้าคนที่พร้อมจะหลับได้ตลอดเวลา กำลังพูดอ้อแอ้แทบจะไม่ได้ยินเสียง

"ถ้าเกิดว่าตื่นมาพรุ่งนี้..แล้วนิไม่เจอพี่ เราได้เห็นดีกันแน่!" สิ้นสุดคำ เธอก็ผล็อยหลับไปสักพัก บดินทร์พลันเริ่มเคลิ้มตาม ปิดเปลือกตาลง โดยที่อ้อมแขนยังคงตระกองกอดร่างเล็กไว้ไม่ให้ห่างกาย เริ่มรู้สึกผูกพันกันขึ้นมาแบบแปลก ๆ