“ลินจ๋า ช่วยฉันหน่อย ฉันต้องการให้เธอช่วย...”
น้ำเสียงนั้นฟังดูออดอ้อนนัก จนคนฟังหัวใจละลายและพลอยไพลินก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าอาเธอร์จะพูดอย่างนั้นกับตน ก็เพราะท่าทางของเขาก่อนหน้านี้ มันไม่ใช่แบบนี้นี่นา หญิงสาวคิดในใจ แต่ความคิดของเธอก็ต้องติดๆ ขัดๆ นึกอะไรไม่ค่อยออกเสียด้วยสิ
“ชะ ช่วย อะไรคะ... ลิน หนาว...”
พลอยไพลินพูดตะกุกตะกักไม่เข้าใจที่เขาพูด และพยายามจะดึงมือหนี และลุกขึ้นหาผ้ามาสวมใส่ เธออายเหลือเกินที่นั่งเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาแบบนี้ แล้วตอนนี้เธอก็รู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ พลอยไพลินมองเขายังซึ่งสวมเสื้อผ้าครบชุด มีเพียงตรงกลางร่างแกร่งเท่านั้นที่เขาปลดกระดุมกางเกงยีนจนหมดแถวพร้อมกับปลดปล่อยบางสิ่งออกมาให้เธอกอบกุมอยู่ในตอนนี้...
“ทำแบบนี้ที่รัก... อา นั่นล่ะ ใช่แล้วดีมาก” อาเธอร์ครางออกมาอย่างอ่อนหวาน ขยับมือหนาของตนสอนสั่งให้เธอทำตามซ้ำนักเรียนหน้าใสก็ยังทำได้ดีเกินคาด แม้จะยังกล้าๆ กลัวๆ ทั้งเคอะเขินในสิ่งที่กำลังทำอยู่ ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างซ่านใจเมื่อเขาไม่จำเป็นต้องชักนำมือน้อยแล้ว เสียงครางแหบห้าวหนักหน่วงจึงดังขึ้นในเวลาต่อมา พร้อมกับการได้ปลดปล่อยความอัดอั้นจากเพลิงปรารถนาออกมาจนร่างหนาสั่นเทิ้ม แต่มันไม่ใช่ทั้งหมด เขาต้องการมากกว่านั้น...
ดวงตาคมสีฟ้าจัดจ้ามองมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุดอย่างขัดเขิน ใบหน้าแดงจัดลามไปจนแดงทั้งตัวอย่างเอ็นดูเธอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกแปลกๆ จู่โจมไปทั้งใจแกร่งจนเขานึกกลัว...
เมื่อเขาปล่อยมือเล็กของตน พลอยไพลินลนลานหาเสื้อผ้าที่เขาเหวี่ยงทิ้งมาสวมใส่มือไม้สั่น อับอายเขาอย่างบอกไม่ถูก อะไรกัน เธอเพิ่งเจอเขายังไม่ทันถึงสี่สิบแปดชั่วโมงเลย แต่กลับทำตัวเหมือนหญิงไทยใจง่ายนอนทอดกายให้เขาเชยชม อย่างที่เขากล่าวหา นี่หากว่าเขาไม่หยุด เธอก็คงไม่เหลืออะไรให้ภาคภูมิใจอีกแล้ว...
พลอยไพลินนั่งหน้างออยู่ที่โซฟานั่งเล่นหน้าห้องนอนกว้างของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ อาเธอร์ใช้เธอราวกับทาส วันนี้ทั้งวันเธอทำความสะอาดเช็ดถูบ้านหลังงามคนเดียวทั้งหลัง ซ้ำยังคอยมารองรับอารมณ์คุณชาย ที่อยากได้นั่นอยากได้นี่ จนเธอเวียนหัว ยังไม่พอเขายังทำให้เธอหวั่นไหวเพราะ...
“พลอยไพลิน... พลอยไพลิน เข้ามาข้างในหน่อยเร็วเข้า”
ความคิดของเธอสะดุดลง เมื่อเสียงร้องเรียกดังออกมาจากในห้องทำให้แม่บ้านส่วนตัวอย่างเธอต้องรีบเข้าไปหาเขาทันทีที่เขาเรียก
“คุณอาเธอร์มีอะไรให้รับใช้คะ”
“ฉันจะนอนแล้ว”
“อ้าว... เอ่อ คุณอาเธอร์ก็นอนสิคะ”
หญิงสาวมองคนตัวโตที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงอย่างไม่เข้าใจ เขาจะนอนแล้วเรียกเธอมาทำไม เธอเองก็อยากนอนพักผ่อนเหมือนกันนี่นะทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน แต่คำตอบของเธอทำให้คนที่อยาก จะนอนแล้ว หันมามองเธอเต็มๆ ตา เขารู้สึกแปลกใจที่พลอยไพลินดูซื่อๆ อ่อนเดียงสา ซึ่งเขาสัมผัสมันได้เมื่อบ่ายนี้ และเขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดหญิงสาวที่อยากจะมีผัวจนตัวสั่นอย่างเธอ ถึงได้ดูตื่นๆ แบบนี้ซ้ำยังไม่มืออาชีพในการบริการอีกด้วย แล้วแบบนี้อยากจะมีผัวฝรั่งไปทำไม...
“ฉันจะนอนเธอก็ต้องมาเตรียมน้ำให้ฉันอาบ จัดแจงที่นอน ตอนเช้าก็ต้องเข้ามาปลุกฉันเตรียมน้ำให้อาบตอนเช้า เตรียมเสื้อผ้าของใช้แล้วก็เตรียมอาหารเช้าให้ด้วย แค่นั้น...”
“แค่นั้น หรือคะ...” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นกับคำว่า แค่นั้น ของเขา
“ใช่ หรือเธอมีปัญหา หรือจะยกเลิกสัญญาก็ได้นะ แล้วเธอก็ต้องไปทำงานในคาสิโนของฉันเป็นการตอบแทน ที่ฉันช่วยเธอจากไอ้ดอน แต่หากจะมีแขกสักคนในคาสิโนอยากได้เธอไปนอนด้วยเธอก็ต้องยอมทำตามนั้นนะ”
เขาบอกอย่างไม่ยี่หระ แล้วเดินลงจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ พลอยไพลินถอยห่างร่างสูงเล็กน้อย รู้สึกหวั่นไหวและร้อนไปทั้งหน้าเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อบ่ายนี้ เธอทำแบบนั้นไปได้อย่างไรนะ แค่เขาจูบแค่นั้นเธอก็เหมือนสาวร่านรักให้เขาดูถูกแล้ว ตอนนี้เธอก็เป็นยิ่งกว่าตัวอะไรสักอย่าง
“ตะ แต่... ตามสัญญามันไม่ได้เป็นแบบนั้นนี่คะ”
“ใช่ แต่อย่าลืมนะว่าฉันคือคนที่มีสิทธิจะเพิ่มเติมหรือยกเลิกสัญญาได้ทุกเมื่อ”
“นี่คุณ... คุณมัน...”
พลอยไพลินพูดไม่ออก เมื่อเจอคำพูดของเขา นี่มันโกงกันชัดๆ นี่นา อาเธอร์จะเอาเปรียบเธอทุกทางเลยหรือไร...
“ทำไม ฉันทำไม หรือเธอมีปัญหา”
“ใครจะกล้ามีปัญหากับคุณล่ะคะ”หญิงสาวกระแทกเสียงนิดๆ
“งั้นก็ดี หากเธอไม่มีปัญหาอะไรก็ไปเตรียมน้ำให้ฉันได้แล้ว” เขาพูดหน้าตาย แล้วถอดเสื้อออกเหมือนว่าไม่มีเธออยู่ตรงนั้น
“อุ๊ย...” หญิงสาวปิดตาแทบไม่ทัน และเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆ มาจากลำคอแกร่ง... พลอยไพลินมองตามแผ่นหลังเปลือยสีแทนงดงามของเขาไปอย่างขุ่นเคือง หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่ได้เปลือยท่อนล่างด้วย
“คนบ้า... หน้าไม่อายเลยรึไงนะ”
พลอยไพลินเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วก็ต้องหน้าแดงร้อนผ่าวไปทั้งตัว เมื่อได้ยินเสียงเขาเรียกให้เธอเข้าไปผสมน้ำให้เขาอาบ ในใจก็ค่อนแคะเขาไปด้วย ทั้งหวั่นใจว่าเธอจะหลงกลเขาเหมือนตอนนวดให้เขาอีก แต่สุดท้ายเธอก็ผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้เมื่อเขาได้รับข่าวสำคัญที่ริชาร์ตเข้ามาบอกถึงในห้องน้ำ.
ตอนที่ 59.อาเธอร์กับพลอยไพลินจดทะเบียนกันก่อนที่เธอจะคลอดและเขาก็ขอเธอว่าจะจัดงานแต่งงานหลังจากที่คลอด เพื่อจะให้ลูกชายได้เข้าฉากถ่ายรูปพร้อมๆ กับพวกเขาด้วย ซึ่งหญิงสาวก็ยินดี และงานนี้พลอยไพลินขอร้องให้เขาจัดเล็กๆ ก็พอ เพราะเธอไม่ต้องการอะไรที่เอิกเกริกใหญ่โต สำหรับพลอยไพลินแล้วแค่มีคนที่เธอรัก และครอบครัวที่อบอุ่น พิธีการต่างๆ ไม่สำคัญเลย และพลอยไพลินเอง ก็พอใจแค่ได้อยู่เคียงข้างเขากับลูกก็พอ...“ขอบคุณนะคะพี่อาร์ที่รักลินกับลูก และมอบของขวัญล้ำค่าให้ลิน แต่แค่มีพี่อาร์กับน้องอลัน ลินก็พอใจแล้วค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณพี่อีกครั้งสิจ๊ะลิลลี่จ๋า”ออดอ้อนเสียงหวานนัยน์ตาพราวระยับ แล้วก้าวขึ้นมาบนเตียง ตวัดผ้าห่มออกห่างจากกายสาวอวบอิ่มมีน้ำมีนวลของเธออย่างร้อนรน เพราะอาเธอร์พยายามอดกลั้นตั้งหลายนาที เพื่อจะสวมสร้อยให้เธอ และตอนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว“อุ้ย พี่อาร์นี่ล่ะก็ มันสายแล้วนะคะเดี๋ยวทุกคนจะรอ”“งานเลี้ยงของเราเริ่มตอนเย็นจ้ะที่รัก นี่มันเพิ่งสิบโมงเช้าเรามีเวลาเตรียมตัวอีกนาน คุณพ่อกับริค แล้วก็โจรับหน้าที่ดูแลน้องอลันกับน้องเรนนี่แล้ว เรามาทำน้องให้มาเป็นเพื่อนเล่นกับน้องอลันดีกว
ตอนที่58.“พี่ทำลิลลี่เจ็บเหรอจ๊ะ คนดีอย่าร้องไห้นะ หากลินไม่ อยากให้พี่เข้าใกล้ พี่ไปนอนที่อื่นก็ได้”เขารีบถามเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบว่าเธอกำลังน้ำตาไหลพราก เขารีบมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน“หากพี่อาร์ไปนอนที่อื่น ลินจะโกรธและไม่ให้พี่อาร์กลับมาหาพวกเราแม่ลูกอีกเลยคอยดูสิ”“ลิน... ลิลลี่ โอ ที่รักยกโทษให้พี่แล้วใช่มั้ย เย้ ดีใจจังเลย”อาเธอร์ร้องออกมาอย่างยินดี แล้วโผกอดเธออย่างรวดเร็วจูบแก้มซ้ายขวาของคุณแม่คนสวยอย่างแสนรัก จนหญิงสาวต้องผลักอกกว้างออกไปแล้วค้อนเขาอย่างหมั่นไส้“นอนได้แล้วค่ะ ดึกแล้ว”“งั้น พ่อขอนอนกอดหนูได้มั้ยครับลูกพ่อ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างเจ้าเล่ห์ ได้คืบจะเอาศอก“ไม่มั้งคะ เพราะคุณแม่ยังไม่หายงอนดีสักเท่าไหร่เลย”“โธ่ พ่อไม่กวนนะครับขอกอดนิดเดียว”อาเธอร์พูดเองเออเอง แล้วล้มตัวลงนอนกอดร่างอวบอิ่ม ที่นอนตะแคงหันหลังให้ด้วยความขัดเขิน แขนแกร่งโอบรอบกายคนตัวอวบอย่างแสนรัก กดจมูกลงบนพวงแก้มนุ่มอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ เลื่อนใบหน้าไปหาริมฝีปากนุ่มที่ เผยอค้างอย่างเชิญชวนอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้อีกพลอยไพลินเผยอปากรับจุมพิตอ่อนโยนจากเขาโดยดีหัวใจหนุ่มสาวที่แห้งแล้งมานาน พลันช
ตอนที่ 57.“เราออกไปทานข้าวกันได้แล้วค่ะ มิเชลทำอาหารเสร็จแล้ว”มิเชลเดินมาตามทุกคนไปรับประทานอาหารเย็น อาเธอร์ ลูเซียส ไรอัล และรสิตาลุกขึ้นเดินตามมิเชลไป แต่ในขณะที่พลอยไพลินกำลังจะลุกเดินออกไป เสียงคุณอีธานก็ดังขึ้นร้องเรียกเธอเบาๆ “ลิน อยู่คุยกับครูก่อนสิลูก”“ค่ะครู” หญิงสาวรับคำแล้วเดินไปนั่งข้างเตียงของท่าน ส่วนคนอื่นๆ ก็ออกไป แต่อาเธอร์ก็ยังเก้ๆ กังๆ อยากอยู่กับเธอก่อน แต่ลูเซียสกับไรอัลมาดึงเขาออกไปจนได้“ลินคิดอย่างไรกับพี่เขาบ้างล่ะลูก” คุณอีธานเอ่ยถามเมื่ออยู่กันลำพัง“ไม่รู้สิคะ”“ลิน ถามใจตัวเองดีๆ นะลูก ชีวิตคนเรานั้นสั้นนักและครูก็อยากได้ลินมาเป็นสะใภ้ อยากให้หลานของครูเป็นคิงส์โดยสมบูรณ์”“แต่คุณอาร์เคยบอกว่า... เอ่อ...”“สายเลือดของคิงส์จะไม่มีเลือดของผู้หญิงไทยอย่างลินปะปนอยู่” ผู้สูงวัยเอ่ยขึ้น และหญิงสาวก็พยักหน้าช้าๆ อย่างยอมจำนน“แล้วตอนนี้ลินคิดว่าเขายังรู้สึกอย่างนั้นอยู่รึเปล่าล่ะ”“ลินไม่รู้ค่ะ”“อาร์ไม่เคยง้อผู้หญิง และไม่เคยมีความอดทนกับอะไรนานๆ แต่กับลิน อาร์อดทนและยอมรับผิด ลินจะไม่ให้โอกาสเขาหรือลูก อะไรที่ผ่านๆ มาให้มันผ่านไปได้หรือไม่ ลินเองก็รู้ดีว
ตอนที่56.ดวงตาที่เริ่มพร่ามัวของหญิงชราค่อยๆ ปิดลง เมื่อนางได้พูดในสิ่งที่ควรจะพูด พลอยไพลินได้แต่สะอื้นไห้ จนไม่สามารถจะพูดอะไรได้ และเมื่อมือบางของมารดาที่เอื้อมมาลูบใบหน้าเธอด้วยความรักนั้น ทิ้งร่วงลงข้างลำตัว ที่ชุ่มโชกด้วยเลือด พลอยไพลินก็ฟุบหน้าลงกับอกของมารดาด้วยหัวใจที่แตกสลาย...งานศพของแม่ชีเดือนผ่านไปด้วยดี ด้วยความช่วยเหลือของครอบครัววาปีกับคนในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ แต่เจ้าภาพใหญ่ที่จัดการทุกอย่างและทุกเรื่องนั้นก็คือ หนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าวที่ทั้งหล่อและอัธยาศัยดี ที่ชาวบ้านต่างชื่นชม และดูเหมือนว่าชายหนุ่มเองก็ทำตัวตามสบาย และเป็นกันเองกับชาวบ้านทุกคนอย่างที่พลอยไพลินไม่เคยคิดว่า คนที่ถือตัวและค่อนข้างมีอคติกับคนไทยอย่างเขาจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ปักใจเชื่อภาพลักษณ์จอมปลอมที่เขาสร้างขึ้นมา แม้ว่าทุกอย่างที่อาเธอร์ทำนั้น สื่อให้เห็นว่าเขาทำเพื่อเธอก็ตาม และแม้ว่าจะคลายความโศกเศร้าเรื่องมารดาลงบ้างแล้ว แต่เธอก็จะไม่มีวันยอมใจอ่อนกับเขาเด็ดขาด...“ลินจ๋ามาทานข้าวก่อนเร็ว วันนี้พี่อาร์ของลินเขาเข้าครัวทำเองเลยน้า..”วาปีเดินมาหาเพื่อนรักในห้องและพยายามชักชวนให้
ตอนที่55.คริสทิน่าก็เปิดฉากทันที ไม่จำเป็นต้องอารัมภบทมากมายเพราะคาดว่าพลอยไพลินน่าจะรู้ทุกอย่างแล้ว และยิ่งเธอเห็นว่าพลอยไพลินผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ที่เมื่อเทียบกับตนแล้ว ความงดงามของพลอยไพลินนั้นเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำแต่วันนี้คริสทิน่ารู้แล้วว่าความสวยงามของเธอนั้น เป็นรองพลอยไพลินไปทันที เพราะบัดนี้พลอยไพลินดูงดงามเปล่งปลั่งผิวขาวลอออมชมพู มีน้ำมีนวลผ่องใส ไม่เหมือนเธอที่ดูทรุดโทรมและไม่มีความสุข และหากเธอไม่มีความสุข ใครก็อย่าหวังว่าจะมี... หญิงสาวคิดอย่างเห็นแก่ตัว มองคนตรงหน้าตาขวางพร้อมจะทำร้ายทุกคนที่เธอเกลียด ซึ่งคริสทิน่าเกลียดทุกคนที่ทำท่าว่าจะไปได้ดีกว่าเธอ...“เราไม่ได้มีอะไรบาดหมางกัน คุณทำร้ายพวกเราทำไมคะ..” พลอยไพลินถาม เมื่อมองไม่เห็นเหตุผลเลยว่า ทำไมคริสทิน่าต้องจงเกลียดจงชังอะไรพวกเธอนัก“ทำไมจะไม่มี ก็เพราะแกกับพี่สาวร่านๆ ของแกไง ที่เข้ามาขวางทางฉัน หากไม่มีแกสองคน อาร์อาจจะหันมาสนใจฉัน และหากพี่สาวเธอมันไม่ร่าน คิดอยากมีผัวฝรั่งรวยๆ อย่างอาร์ มันก็คงไม่คิดจะกำจัดฉัน อย่าคิดว่าคนอย่างฉันจะโง่รู้ไม่ทันเกมของพวกแกนะ แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เพราะฉันมีแผนที่จะกำจัดมันก่อน
ตอนที่54.“สวัสดีค่ะแม่ชี” หญิงสาววางผลไม้ลงบนม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา ซึ่งใกล้กันนั้น แม่ชีเดือน กำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงโรยเกลื่อนลานวัดด้วยกิริยาสงบงาม“มาแล้วเหรอลูก ไม่น่าลำบากมาเองเลยให้เด็กๆ ที่บ้านของหนูวาเอามาให้ก็ได้ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป”“ไม่เป็นไรค่ะ ลินอยากมาหาแม่ชีทุกวันอยู่แล้ว”พลอยไพลินหยิบไม้กวาดมาช่วยแม่ชีกวาดใบไม้อย่างแข็งขัน ใบหน้าผุดผ่องยิ้มละไมเหมือนเคย ใบหน้าที่แม่ชีเคยเมินเฉยไม่ใส่ใจ ที่เคยละเลยมาแสนนาน...“วันนี้ไม่มีสอนหนังสือหรือลูก”“ไม่ค่ะ วันนี้บังเอิญว่าทางโรงเรียนเขาพานักเรียนไปทัศนศึกษา ลินเลยว่างงานตั้งสองวัน เหงาจะแย่ยายวาก็ไปด้วย”หญิงสาวคุยกับมารดาอย่างมีความสุข ตอนนี้เธอรู้สึกปลดปลงอะไรได้เยอะ หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับพี่สาวเมื่อแรกพบแม่ชีเดือน พลอยไพลินเองก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่มาพบมารดาอยู่ในวัด ที่ค่อนข้างห่างไกลสังคมเมือง หมู่บ้านเล็กๆ ที่ไม่ได้มีอะไรศิวิไลซ์อย่างที่มารดาเคยชอบ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่มารดาเคยมี แต่แม่ชีเดือนที่พบในวันนั้น หาใช่คนที่เธอเคยสัมผัสมาทั้งชีวิตมารดาของเธอเปลี่ยนไปจากเดิมมา