ตอนที่ 5 พวกคนชั่วช้า ข้ามาแล้ว

ฉีหลินที่เดินออกจากบ้านมุ่งหน้ามายังลำธารท้ายหมู่บ้านที่ชาวบ้านส่วนใหญ่มานั่งซักผ้ากันอยู่บริเวณนี้ และแล้วคำภาวนาของฉีหลินก็เป็นผลสำเร็จ เมื่อนางเดินมาจวนจะถึงลำธารและสะใภ้ใหญ่บ้านสายหลักที่ซักผ้าเสร็จและกำลังจะกลับบ้านพอดี

ฉีหลินมองหลันเหลียนฮวาด้วยดวงตาเป็นประกาย นึกถึงโจโฉ โจโฉก็มา เหอะ ๆ ช่างดีจริง ๆ พอดีเลยกำลังคันไม้คันมืออยู่พอดี ฉีหลินเดินต่อไปโดยที่ไม่หลบเหลียนฮวาดังเช่นเมื่อก่อน ทำให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาก ในใจนางเหลียนฮวาคิดว่าฉีหลินไม่น่าจะลุกขึ้นมาได้

“โอ้ดูสิ ข้าเจอใครเข้าให้แล้ว ยังไม่ตายอีกหรือ ถึงได้มาเดินลอยหน้าลอยตาแถวนี้ อยากเจ็บตัวอีกใช่หรือไม่”

“ยังไม่ตาย รอเจ้าตายก่อน ใครกันที่อยากเจ็บตัว เจ้าหรือ ”

“นี่ นังฉีหลินกล้าดียังไงมาตีฝีปากกับข้า ข้าเป็นใครแล้วเจ้าเป็นใคร สำนึกเอาไว้ด้วยนะ ข้าเป็นสะใภ้บ้านใหญ่เจ้าต้องให้ความเคารพนับถือข้า อย่าได้คิดมาตีตนเสมอข้า”

“เจ้าเป็นใครก็หาได้เกี่ยวอันใดกับข้า ส่วนข้าเป็นใครย่อมไม่หนักส่วนไหนของเจ้า สะใภ้บ้านใหญ่แล้วยังไง ก็แค่พวกหน้าหนาแย่งชิงของของคนอื่นยังกล้ามาโอ้อวด”

“ใครกันแน่ที่แย่งของของคนอื่น ไม่ใช่เจ้าหรอกรึ นอกจากจะแย่งไม่สำเร็จแล้วยังกลิ้งตกร่องเขาไปอีก”

“โอ้ เช่นนั้นหรือ ข้าจะไม่พูดให้มากความ เจ้ากับน้องสะใภ้ของเจ้ามันก็พวกหน้าด้าน ชั่วช้าด้วยกันทั้งนั้น โสมต้นนั้นเอาไปเถอะข้ายกให้ก็แค่โสมอายุ 5 ปี จะขายได้สักกี่มากน้อยกันเชียวเงินที่ได้มาคงไม่พอให้พวกสัมภเวสีอย่างพวกเจ้าได้เสพสุขหรอก”

“กรี๊ดดด กรี๊ดดด แก แกว่าใครเป็นสัมภเวสี อยากเจ็บตัวนักใช่ไหม”

“ก็เข้ามาสิ ข้าหวังฉีหลินหาใช่หวังฉีหลินคนเมื่อวาน ข้าจะบอกให้เอาบุญนะหวังฉีหลินคนเมื่อวานได้ตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่พวกเจ้าผลักตกร่องเขานั่นแหละ อย่าคิดว่าจะมารังแกข้าได้อีก แน่จริงก็เข้ามา”

เหลียนฮวาที่ทนการยั่วยุของฉีหลินไม่ไหว นางจึงวางถังไม้ที่ใส่เสื้อผ้ามาลงกับพื้นและพุ่งเข้าใส่ฉีหลินทันที แต่ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้เข้าถึงตัวฉีหลิน นางก็ถูกฉีหลินถีบอย่างแรงจนนางหงายหลังล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรง

“กรี๊ด แกนังฉีหลิน แกกล้าถีบข้าเหรอห๊ะ ”

“ทำไมข้าจะต้องไม่กล้าถีบเจ้าด้วย เป็นไงล่ะรู้สึกยังไงบ้างเวลาถูกคนอื่นกระทำน่ะ รู้สึกเหมือนที่เจ้ารังแกคนอื่นหรือไม่”

“เรื่องนี้ไม่จบแค่นี้แน่ ข้าจะฟ้องท่านแม่ "

“อ่อ เชิญฟ้องได้ตามสบายถ้าคิดว่าฟ้องท่านป้าสะใภ้มหาภัยแล้วข้าจะกลัวก็เชิญ”

ในตอนที่ทั้งสองกำลังปะทะคารมอยู่นั้นหางตาฉีหลินก็เห็นมีชาวบ้านที่ซักผ้าเสร็จแล้วกำลังจะเดินกลับหมู่บ้าน ประจวบเหมาะกับที่เหลียนฮวากำลังลุกขึ้นและฟาดมือเข้าใส่ฉีหลินพอดี

“พี่สะใภ้ใหญ่ อย่าทำข้าเลยนะเจ้าคะ ข้ากลัวแล้ว โสมที่ข้าขุดมาได้ท่านก็แย่งเอาไปแล้ว ท่านต้องการให้พวกเราบ้านสองตายกันหมดท่านถึงจะพอใจหรือเจ้าคะ ท่านยังต้องการอะไรอีก ข้าเองเมื่อวานก็ถูกท่านผลักตกร่องเขาเกือบตายไปแล้ว หากน้องรองกับน้องเล็กมาไม่ทันข้าคงต้องตายไปจริง ๆ” ฉีหลินที่เล่นละครใหญ่โตร้องไห้ฟูมฟายนั่งอยู่ที่พื้น

“นี่นังบ้า แกพูดอะไรออกมาห๊ะ ใครไปแย่งอะไรของเจ้ามา ข้าไม่เคยแย่งอะไรเจ้ามาข้าไม่ได้ทำให้เจ้าตกเขาเสียหน่อยเป็นเจ้าเองที่อยากได้โสมในมือข้า อย่ามาพูดจาพล่อย ๆ นะ"

เหลียนฮวารีบแก้ตัวออกมาด้วยความร้อนรนเมื่อเห็นกลุ่มหญิงสาวชาวบ้านที่เดินมาทางด้านนี้ ถึงแม้ว่าชาวบ้านทั้งหมดจะไม่เห็นเหตุการณ์แต่ทุกคนก็เชื่อจนหมดใจว่าฉีหลินนั้นถูกเหลียนฮวารังแก แม่ผัวลูกสะใภ้บ้านนี้เหมือนกันหมดเป็นพวกร้ายกาจเห็นแก่ตัว

“นี่พวกเจ้าดูสิ ฉีหลินนางอ่อนแอถึงเพียงนั้น สามีนางก็ป่วยติดเตียง คนบ้านนี้นี่มันยังไงกันรังแกกันเกินไปแล้ว” ชาวบ้าน 1

“นั่นสิเมื่อวานข้าเห็นเฟยจินวิ่งมาตามหมอชุยเห็นว่าฉีหลินตกร่องเขาดีเท่าไหร่แล้วที่นางลุกขึ้นมาได้” ชาวบ้าน 2

“นี่พวกเจ้าพูดจาอะไรระวังปากด้วยนะ ข้าต่างหากที่ถูกนังฉีหลินนี่ทำร้าย พวกเจ้าไม่มีตาเหรอห๊ะ”

“นี่เหลียนฮวา เจ้านี่ก็ช่างหน้าหนาเสียจริง ตั้งแต่ฉีหลินแต่งให้เฟยเทียนนางก็ถูกเจ้ากับแม่ผัวของเจ้ารังแกมาตลอดไม่ใช่รึไง ฉีหลินอ่อนแอขนาดนี้จะไปมีแรงทำอะไรเจ้าได้”

เมื่อเห็นว่าเรื่องราวชักจะบานปลายและมีชาวบ้านมามุงดูเรื่อย ๆ เหลียนฮวาจึงทำได้แค่มองฉีหลินด้วยสายตาอาฆาตแค้นจากนั้นนางจึงเดินกลับบ้านไปด้วยความเดือดดาลและไม่เข้าใจว่าผีห่าตนใดเข้าสิงฉีหลินกัน ทำไมวันนี้มันถึงกล้าต่อปากต่อคำกับนางและยังกล้าลงมือกับนางอีกด้วย ทั้งที่ปกติแล้วต่อให้พวกนางรุมตบตีฉีหลินทำได้เพียงแค่หลบเลี่ยงเท่านั้น

“ขอบคุณพี่สาวและพวกท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ หากพวกท่านมาไม่ทันไม่รู้ข้าจะโดนไปมากน้อยเท่าไหร่”

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อย เจ้าเองก็หัดสู้คนเสียบ้างจะปล่อยให้พวกนั้นรังแกอยู่ตลอดไม่ได้นะ”

“ข้าทราบเจ้าค่ะ แต่ข้าเองก็ทำอะไรไม่ได้มาก หากป้าสะใภ้รู้เข้านางคงไม่ละเว้นครอบครัวพวกเราแน่”

“เฮ้อ นั่นสิข้าไม่เข้าใจทำไมพ่อสามีเจ้าไม่แยก ๆ บ้านไปเสีย อยู่กับคนเห็นแก่ตัวอย่างนางหลินมีหรือจะเหลืออะไรมาถึงพวกเจ้า”

“เอาเถอะ ๆ พวกเราเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าตอนนี้บ้านนั้นเป็นคนยังไง ถึงอยากจะแยกบ้านจะแยกได้ง่าย ๆ เสียที่ไหน พวกเจ้าคิดว่านางหลินจะยอมแบ่งอะไรให้น้องสามีหรือ ยิ่งตอนนี้เฟยเทียนเองก็บาดเจ็บ พวกเราเองก็เป็นคนนอกจะไปก้าวก่ายครอบครัวคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่อง กลับกันเถอะ พวกข้าไปก่อนนะฉีหลิน”

“เจ้าค่ะ ขอบคุณพวกท่านอีกครั้งนะเจ้าคะ”

หลังจากกลุ่มหญิงสาวชาวบ้านเดินจากไปฉีหลินลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ชุดจัดทรงผมให้เข้าที่ และเดินตรงไปยังลำธารทันที ไม่ได้มีร่องรอยของความอ่อนแออย่างเช่นเมื่อครู่ นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นต่อไปนี้อย่าได้คิดจะมารังแกกัน ร้ายมาร้ายกลับไม่โกง

ฉีหลินเดินมาจนถึงลำธารเมื่อเดินหาน้องสาวของสามีอยู่ครู่ใหญ่จึงเห็นเยว่เล่อนั่งซักผ้าอยู่ห่างไกลผู้คนเด็กหญิงอายุเพียง 12 ปี ต้องมาทำงานหนัก อาหารการกินไม่พอ ไม่ได้การแล้ว ต่อไปนี้นางต้องสร้างเรื่องให้มากหน่อย จะได้แยกบ้านเร็ว ๆ เสียที 

ตอนนี้พ่อสามีนางก็คิดได้แล้วหลังจากยอมมานาน เพราะเห็นแก่คำสั่งเสียของบิดามารดาว่าห้ามแยกบ้านกันเด็ดขาดจึงได้ยอมก้มหน้าทนดูลูกเมียถูกรังแก แต่ในเมื่อเห็นแก่คำสั่งเสียแล้วกลับถูกพี่ชายแท้ ๆ ปฏิบัติแย่ ๆ แบบนี้เขาเองก็หมดความอดทน

“น้องเล็ก เหลืออีกเยอะหรือไม่”

“พี่สะใภ้ ท่านมาได้ยังไง ทำไมไม่นอนพักเจ้าคะ ท่านยังไม่หายดีเลย งานพวกนี้ข้าทำคนเดียวได้เจ้าค่ะ”

“พี่ไม่เป็นไรแล้ว ไม่จำเป็นต้องนอนแล้ว ให้พี่ช่วยเถอะจะได้เสร็จเร็ว ๆ”

ทั้งสองคนช่วยกันซักผ้าจนเสร็จ ฉีหลินยังจับปลาในลำธารกลับมาด้วย เยว่เล่อแปลกใจมากปกติพี่สะใภ้ไม่เคยจับปลากลับไปด้วยสักครั้งและที่สำคัญปลาว่ายน้ำเร็วขนาดนี้ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถจับพวกมันไปกินได้ แต่นี้พี่สะใภ้ของนางเพียงแค่เอาตะกร้าลงไปตักขึ้นมาเองไม่ใช่หรือยังไง

ถึงแม้เยว่เล่อจะสงสัยในตัวฉีหลินแต่นางเองก็ไม่ถามอะไรออกมา ไม่ว่ายังไงพี่สะใภ้ก็คือพี่สะใภ้ ดีเสียอีกเย็นนี้จะได้มีน้ำแกงปลาให้พี่ใหญ่ได้กิน

“เร็ว ๆ นี้พวกเราต้องแยกบ้านให้ได้ หากเราไม่แยกออกจากบ้านใหญ่พี่เกรงว่าพวกเราคงอดตายกันหมด”

“ข้าเองก็อยากแยกเจ้าค่ะ แต่ติดที่ท่านพ่อบอกว่าเป็นคำสั่งเสียของท่านปู่ท่านย่า”

“ท่านพ่อเองก็อยากแยก แต่ท่านลุงไม่ยอม แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่จะหาวิธีเอง พี่เชื่อว่าเราจะได้แยกบ้านเร็ว ๆ นี้”

“ข้าเชื่อพี่สะใภ้เจ้าค่ะ ”

“กลับบ้านกันเถอะ จะได้เอาปลาไปให้ท่านแม่ต้มน้ำแกง พี่ว่าจะเข้าป่าเสียหน่อยเจ้าจะไปด้วยหรือไม่”

“ข้าไปด้วยเจ้าค่ะ ท่านพ่อกับพี่รองก็ไม่รู้จะได้อะไรติดไม้ติดมือมาหรือไม่”

ทางด้านเหลียนฮวาเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วนางรีบไปฟ้องแม่สามีทันที และยังบอกเล่าด้วยว่าหวังฉีหลินมีท่าทีแปลกไปหลังจากที่นางตกร่องเขาไปเมื่อวาน

“ท่านแม่เจ้าคะ นังฉีหลินมันแปลก ๆ ไปเจ้าค่ะ มันกล้าตอบโต้ข้าและยังกล้าเถียงข้าด้วย ทั้งที่เมื่อก่อนมันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าข้าเสียด้วยซ้ำ ท่านแม่ว่ามันโดนวิญญาณร้ายเข้าสิงหรือไม่เจ้าคะ”

“จะเป็นไปได้ยังไงกัน เจ้าคิดไปเองหรือเปล่า อย่ามาพูดจาไร้สาระรีบ ๆ ไปทำงานของเจ้าให้เสร็จจะได้รีบเอาข้าวไปส่งที่แปลงนา แล้ววันนี้บ้านสองไปไหนกันหมดทำไมไม่ไปทำงานในทุ่งนา หากไม่ทำงานอย่าหวังว่าข้าคนนี้จะแบ่งอะไรให้"

“ท่านแม่ ทำไมไม่ยอมให้บ้านท่านอาแยกบ้านออกไปเสียล่ะเจ้าคะ”

“นี่เจ้าโง่หรือเปล่า หากพวกมันแยกออกไปแล้วใครจะทำงานในนา ขืนให้พวกมันออกไปพวกเราก็จะต้องทำงานหนักขึ้นจะมีเวลาไหนมานอนพักกลางวัน หากวันไหนไม่อยากทำก็ให้พวกมันไปทำกันเสียก็สิ้นเรื่อง หากพวกมันไม่ทำก็ไม่ได้รับส่วนแบ่ง ในเมื่อบ้านใหญ่นี้อยู่ในความดูแลของข้า แต่หากพวกมันอยากแยกบ้านนักก็ย่อมได้ แต่ข้าจะไม่แบ่งอะไรให้ทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นที่นาหรือที่ปลูกบ้าน”

“เจ้าค่ะท่านแม่ เช่นนั้นข้าไปทำกับข้าวก่อนนะเจ้าคะ  แล้วสะใภ้รองไปไหนหรือเจ้าคะข้าไม่เห็นนางตั้งแต่เช้าแล้ว”

“สะใภ้รองข้าใช้ให้ไปซื้อของในเมืองเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ”

หลังจากสั่งให้ลูกสะใภ้ไปทำงานแล้วนางหลินก็ครุ่นคิดถึงวิธีการที่จะบีบให้บ้านสองแยกบ้านออกไปโดยที่ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือไปด้วย แต่หารู้ไม่ว่าฉีหลินเองก็วางแผนเอาไว้เช่นกันหากจะแยกบ้านนางต้องได้ที่ดินที่เป็นสินเดิมของมารดาสามีของนางคืน

ที่ผืนนั้นอยู่ติดเขาที่นางหลินยึดเอาไปเป็นของตัวเองโดยอ้างว่าจะเก็บเอาไว้ให้แต่น่ากลัวว่าจะเก็บเอาไว้เป็นสินเดิมลูกสาวของนางเสียมากกว่าเห็นว่ามีสัญญาหมั้นหมายอยู่กับคนหมู่บ้านอื่น

เห็นทีแผนการลงมือของนางต้องรีบลงมือเสียแล้ว ฉีหลินมีแผนทุบตีคนจนต้องร้องหาแม่อยู่ในใจ นางหมายมาดอยู่ในใจว่าจะทุบตีใครบ้าง ในเมื่อเห็นนางอ่อนแอนักย่อมได้ แล้วจะได้เห็นดีกัน