ตอนที่ 6 ทุบตีคน

ฉีหลินเดินนำหน้าน้องสามีกลับมาถึงบ้านจากนั้นนางนำปลาไปให้แม่สามีเพื่อต้มน้ำแกงให้กับสามีของนาง และแวะดูลูกชายฝาแฝดของนางด้วย

อย่าดูถูกว่าพวกเขาอายุยังน้อยแต่เป็นเด็กที่รู้ความมากทุกวันเด็กน้อยทั้งสองหลังจากที่ดูแลแปลงผักหลังบ้านช่วยท่านย่าแล้ว ก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อของพวกเขาที่ป่วยจนไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้

“ท่านแม่ ข้าจับปลามาได้ รบกวนท่านแม่ต้มน้ำแกงให้ท่านพี่ดื่มหน่อยนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะเข้าป่าไปเก็บผักเสียหน่อย”

“เจ้าทำไมไม่นอนพักอีกหน่อย เจ้าหายดีแล้วหรืออาหลิน”

“ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าสบายดี”

“ท่านแม่ขอรับพวกเราไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ” แฝดพี่

“หากพวกลูกไปใครจะอยู่ช่วยงานท่านย่า ใครจะคอยดูแลท่านพ่อ เอาไว้ท่านพ่อของลูกหายดีเมื่อไหร่แม่จะพาเจ้าสองคนไปด้วยดีหรือไม่”

“ตกลงขอรับ พวกข้าจะเชื่อฟังรอท่านแม่อยู่ที่บ้านและช่วยท่านย่าดูแลท่านพ่อขอรับ”

“ดีมากจ้ะเอาไว้แม่กลับมาแล้วจะทำของอร่อยให้กินนะ”

“ขอรับ พวกเราจะรอท่านแม่ทำของอร่อยนะขอรับ”

“ดีมาก เด็กดี แม่ไปก่อนอาเล็กของลูกรอแล้ว "

ฉีหลินพาเยว่เล่อสะพายตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นหลังเดินออกจากบ้านทางปีกซ้ายของบ้านใหญ่ ก็เจอเข้ากับนางหลินป้าสะใภ้มหาภัยทันที เมื่อนางหลินมองเห็นฉีหลินและเยว่เล่อกำลังจะออกไปนอกบ้านแต่ไม่ใช่ทางที่จะไปทุ่งนาที่สามีและลูกชายของนางทำงานอยู่ จึงรู้สึกโมโหและก่นด่าทั้งสองคนทันที

“ ดี ดีจริง ๆ งานการไม่รู้จักทำ งานในนาเยอะแยะไม่ยอมไปช่วยกันทำ นอกจากข้าจะเลี้ยงหมาป่าตาขาวเอาไว้แล้ว พวกมันยังทำตัวเป็นปลิงคอยดูดเลือด โอ้สวรรค์เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายกับครอบครัวของข้ายิ่งนัก งานการไม่เคยช่วยทำ วัน ๆ เอาแต่เดินเล่นในป่าไปมา แล้วแบบนี้ข้าจะเอาข้าวสารที่ไหนกรอกหม้อ”

“พูดจบหรือยัง ถ้าพูดจบแล้วข้าจะได้ไปสักที ไม่ทราบว่าใครไปเหยียบหางท่านป้าหรือเจ้าคะ ถึงได้มาร้องโหยหวนอยู่ตรงนี้ ไม่อายชาวบ้านบ้างหรือเจ้าคะ”

“แก นังฉีหลิน แกว่าใครห๊ะ นี่น้องรองกับเมียสั่งสอนลูกสะใภ้ยังไง ให้มาก้าวร้าวกับผู้อาวุโสในบ้านเช่นนี้ อกตัญญูแล้ว อกตัญญูจริง ๆ ทำไมสวรรค์ถึงได้ส่งคนพวกนี้มาให้ครอบครัวข้ากัน”

ทางด้านเยว่เล่อตกใจจนหน้าขาวซีดทำไมวันนี้พี่สะใภ้ของนางไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนถึงได้กล้าต่อปากต่อคำกับป้าสะใภ้อย่างไม่เกรงกลัวเช่นนี้

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่สะใภ้กันหรือว่าที่นางตกร่องเขาจะทำให้สมองนางกระทบกระเทือนกันแน่ถึงได้ทำให้นางมีความกล้าเช่นนี้ เมื่อเห็นท่าว่าไม่ดีแน่แล้วเยว่เล่อรีบดึงพี่สะใภ้ให้รีบเดินทันที

ตอนนี้นางหลินป้าสะใภ้ได้แต่โมโหจนหน้าดำเป็นตับหมู กว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอทั้งสองคนก็เดินออกไปไกลแล้ว นางหลินทำได้เพียงเดินกระแทกเท้าเข้าบ้าน

“รอให้ถึงเย็นนี้ก่อนเถอะ ดูสิว่าข้าจะจัดการกับพวกเจ้าบ้านสองยังไง” นางหลินกว่าคาดโทษเอาไว้

ทั้งสองคนเดินมายังไม่ทันได้พ้นชายหมู่บ้านก็เจอเข้ากับหยางฮุ่ยเหม่ยลูกสาวคนสุดท้องของนางหลิน เยว่เล่อเหลือบตามองญาติผู้พี่ที่ไม่เคยหยิบจับงานบ้านเลยแม้แต่น้อย วัน ๆเอาแต่แต่งตัวสวยและเดินไปทั่วหมู่บ้านกับสหายของนางเท่านั้น

“ฮุ่ยเหม่ย นั่นไม่ใช่สะใภ้ของบ้านสองของเจ้าหรอกหรือ ไหนว่านางตกร่องเขายังไงล่ะทำไมถึงยังเดินได้อยู่” หลี่กุ้ยฮัวหนึ่งในเพื่อนของฮุ่ยเหม่ยพูดออกมาทันทีที่เห็นฉีหลินเดินมา

“ใครจะไปรู้ล่ะ เมื่อวานพี่สะใภ้ของข้าบอกว่านางรนหาที่ตายเอง ก็สมน้ำหน้าแล้วจะไปมองนางทำไมกันให้เสียอารมณ์”

“คนบางคนนี่ก็แปล๊กกกแปลกเนอะน้องเล็ก เป็นคนอยู่ดี ๆ ไม่ชอบ ชอบเป็นหมาไปเสียอย่างนั้น” 

ก็เอาสิเห่ามาก็ว่ากลับรับรองได้เลยว่าวันนี้ได้มีเรื่องแน่ ๆ ไหนก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะทุบตีคนก็ต้องทุบตี เริ่มจากลูกสาวสุดที่รักของป้ามหาภัยนี่เป็นยังไง ไหน ๆ มีหมาเดินหลงมาให้ตีแล้วก็ตีเสียหน่อยประเดี๋ยวจะเสียโอกาส

“เจ้าว่าใครเป็นหมา ฉีหลิน พูดจาให้มันดี ๆ หน่อย ข้าล่ะสงสารพี่เฟยเทียนเสียจริง ที่แต่งเมียเช่นเจ้าเข้าบ้าน”

“ข้าว่าใคร ข้าเอ่ยชื่อหรือยัง พวกเจ้าร้อนตัวหรือ แล้วข้าเป็นยังไงรึ ไม่ต้องมาคิดแทนสามีข้า หรือว่าเจ้าอยากจะได้สามีคนอื่น หน้าของเจ้าคงหนามากสินะ อย่าได้ริทำตัวมาให้ท่าสามีข้า”

“นี่ ฮุ่ยเหม่ยทำไมวันนี้นังฉีหลินมันแปลก ๆ แถมยังกล้าต่อปากต่อคำด้วยถ้าปกติแล้วมันต้องเดินก้มหน้าไม่ตอบโต้ไม่ใช่หรอ” กู้เจินจูพูดออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“ใครจะไปรู้ มันอาจจะตกเขาจนเพี้ยนไปก็ได้”

“สรุปพวกเจ้ามีธุระอะไรกับข้า ถ้าไม่มีข้าจะได้รีบไปทำมาหากิน ไม่ใช่เอาแต่แต่งหน้าแต่งตาเดินยั่วผู้ชายไปมางานการไม่ทำ”

“มันจะมากไปแล้วนะฉีหลิน เจ้ากล้าดียังไงพูดจาไม่ให้เกียรติข้า คอยดูเถอะว่าข้าจะจัดการเจ้ายังไง”

“พวกเจ้าสองคน จับนางไว้ให้ข้า” ฮุ่ยเหม่ยสั่งสหายทั้งสองให้จับฉีหลิน

“หยุดนะ อย่าทำอะไรพี่สะใภ้นะ ถ้าเกิดพวกท่านกล้าข้าจะไปบอกหัวหน้าหมู่บ้าน”

“หุบปาก เจ้าอยากจะโดนอีกคนใช่ไหม ได้ ข้าจะได้จัดการพวกกาฝากไปเสียทีเดียว”

ยังไม่ทันที่จะมีใครได้ลงมือฉีหลินไม่รอช้านางยกขาถีบสองคนที่กำลังจะเข้ามาจับนางพอดี มีหรือที่นางจะปล่อยให้มาจับนางได้ ฮุ่ยเหม่ยเมื่อเห็นว่าสหายของตัวเองล้มลงไปกองอยู่กับพื้นก็ตวาดออกมาด้วยความโมโห

“พวกเจ้าทำอะไรอยู่ยังไม่รีบจับมันเอาไว้อีก ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ " ฮุ่ยเหม่ยผลักเยว่เล่อที่ตัวเล็กนิดเดียวกระเด็นออกไป

“ถ้าหากพวกเจ้าไม่หยุดอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

“ไม่ต้องไปกลัวพวกเรามีกันสามคน นังฉีหลินคนเดียวจะไปทำอะไรได้ จับมันเอาไว้ดูสิวันนี้ข้าจะจัดการกับมันยังไง หนอย บังอาจมากนัก"

ทั้งสามคนวิ่งกรูเข้าไปจับฉีหลินแต่กลับโดนทั้งมือทั้งเท้าของฉีหลินประเคนให้อย่างเต็มรัก ทางด้านฉีหลินที่กำลังทุบตีคนอยู่นั้น ปากนางก็ร้องขอความช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา อีกทั้งยังร้องอ้อนวอนว่าอย่าตีนาง

“โอ๊ย ๆ อย่าทำข้า อย่าทำข้าเลย ตุ๊บ ตั๊บๆ” ทั้งศอกทั้งเข่าประเคนให้หลี่กุ้ยฮัว

“โอ๊ย ข้ากลัวแล้วอย่าตีข้าเลย อย่าตีข้า เพี๊ยะ เพี๊ยะ" เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าของกู้เจินจู

“ข้าขอร้อง อย่าตีข้าเลยนะ ข้าเจ็บจะตายแล้ว ตุ๊บ พลั๊ก ตุ๊บ พลั๊ก ”

ทั้งมือทั้งเท้าประเคนใส่หยางฮุ่ยเหม่ยโดยไม่คิดจะออมแรงเลยแม้แต่น้อย แต่พอหางตาเหลือบไปเห็นว่ามีคนกำลังวิ่งมาทางนี้ฉีหลินจึงได้แกล้งล้มลงไปนอนกุมท้องอยู่ที่พื้นและบีบน้ำตาร้องไห้ออกมาประหนึ่งเจ็บปวดปางตาย

“หยู๊ดดดดดดดดด หยุดบัดเดี๋ยวนี้พวกเจ้ากล้ามากนะ รุมทำร้ายคนไม่มีทางสู้ พวกเจ้าล้วนเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือนสมควรแล้วหรือที่ทำกิริยาเช่นนี้” หัวหน้าหมู่บ้านที่ไม่รู้มาจากไหนเอ่ยปากห้ามออกมา

“ท่านลุงเมิ่งพวกข้าต่างหากที่โดยฉีหลินทำร้าย พวกข้ายังไม่ทันได้ทำอะไรนางเลยนะ”

“พวกเจ้ายังจะมาแก้ตัวอะไรอีก ข้าเห็นกับตาพวกเจ้าแยกย้ายกันเดี๋ยวนี้ หากมีอีกข้าจะจับส่งทางการให้หมดเลย เยว่เล่อเจ้ามาดูพี่สะใภ้ของเจ้าก่อน”

“จะ เจ้าค่ะ ท่านลุงเมิ่ง” เยว่เล่อที่กำลังตกตะลึงกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า เมื่อสักครู่นี่มันอะไรกันนางยังเห็นพี่สะใภ้ของตัวเองรังแกคนอื่นอยู่เลยแต่พอท่านลุงเมิ่งวิ่งมาเท่านั้นและทำไมพี่สะใภ้ถึงไปนอนกองอยู่ที่พื้นได้

“พวกเจ้าแยกย้ายกันไป ครั้งต่อไปอย่าให้มีอีก พวกเจ้ามีเหตุผลอะไรทำไมถึงต้องรุมทำร้ายนาง นางทำอะไรให้พวกเจ้าเช่นนั้นรึ เรื่องนี้ข้าจะเรียกพ่อแม่พวกเจ้ามาว่ากล่าวตักเตือน สตรีที่ยังไม่ออกเรือนเช่นพวกเจ้าริเป็นอันธพาลรึ แบบนี้ใครจะแต่งพวกเจ้าเข้าบ้านกัน”

ทั้งสามคนได้แต่แค้นใจที่ไม่สามารถลงไม้ลงมือกับฉีหลินได้ ในทางกลับกันพวกนางกลับโดนฉีหลินเล่นงานแทน อีกทั้งพวกนางทั้งสามยังโดนหัวหน้าหมู่บ้านคาดโทษอีกด้วย

หลังจากทุกคนไปกันหมดแล้วฉีหลินที่ตอนนี้เยว่เล่อพยุงให้ลุกขึ้นมา นางยิ้มมุมปากด้วยความพอใจจากนั้นก็ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าพร้อมทั้งจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางและเดินไปหยิบตะกร้าขึ้นมาสะพายหลัง ทำเหมือนว่าเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พี่สะใภ้ท่านไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ เรากลับบ้านกันดีหรือไม่”

“ข้าไม่เป็นไร น้องเล็กอย่าได้เป็นห่วง เมื่อสักครู่ข้าเพียงแต่เล่นละครตบตาเท่านั้น ฮ่า ๆ สะใจจริง ๆ คอยดูเอาเถอะข้าจะคิดบัญชีกับคนพวกนั้นทีละคน”

เมื่อไม่มีอะไรแล้วฉีหลินเดินเข้าป่าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตอนนี้เอาของจากในมิติออกมาใช้ก็ไม่ได้วันนี้คงต้องแอบเอาสมุนไพรในมิติออกมาเสียแล้วไม่เช่นนั้นก็ไม่มีเงินไปสร้างบ้านใหม่ 

“น้องเล็กอดทนหน่อยนะ พี่จะหาทางให้ท่านพ่อแยกบ้านให้เร็วที่สุด”

“ข้ากลัวว่าท่านลุงจะไม่ยอมและท่านป้าคงไม่แบ่งอะไรให้เรา”

“ไม่แบ่งก็ไม่แบ่งสิ ถ้าเรามีเงินพอเราก็ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นได้ วันนี้พี่มีลางสังหรณ์ว่าเราจะเจอของดีในป่ารีบเดินเถอะ”

“เจ้าค่ะ พี่สะใภ้”

ทั้งสองคนเดินมุ่งหน้าเข้าป่าไปเรื่อย ๆ ระหว่างทางพบเจอผักป่าบ้างประปรายแต่ฉีหลินไม่สนใจจะเก็บสักเท่าไหร่นางคิดว่าจะเดินเข้าไปในป่าลึกอีกหน่อยแล้วค่อยแอบเอาสมุนไพรในมิติออกมา

แต่ยังไม่ทันที่จะได้แอบเอาอะไรออกจากมิติมา นางก็พบเข้ากับเห็ดหลินจือดอกใหญ่ถึง 3 ดอกอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ด้านหน้าของนาง แต่ฉีหลินไม่คิดว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้หรอก อาจจะเป็นชายชราที่พาเธอมาแอบช่วยเหลือเธออยู่  ในเมื่อมีคนมอบให้นางก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจ ฉีหลินรีบวิ่งไปเก็บเห็ดหลินจือทั้งสามดอกใส่ตะกร้าทันที

“เยว่เล่อ เราเจอของดีเข้าให้แล้ว ”

“อะไรหรือเจ้าคะพี่สะใภ้”

“เห็ดหลินจือดูเหมือนว่าจะอายุมากไม่แน่ว่าอาจจะร้อยปี เจ้ารอพี่อยู่ตรงนี้พี่ปีนขึ้นไปเก็บครู่เดียว”

“พี่สะใภ้ระวังนะเจ้าคะ อย่าให้ตกลงมาอีก”

“พี่ไม่ตกหรอก เจ้าวางใจได้” 

“เราจะมีเงินแล้วใช่ไหมเจ้าคะ จะได้ให้ท่านพ่อแยกบ้านเสียที จะได้พาพี่ใหญ่ไปรักษา”

“เรายังแยกตอนนี้ไม่ได้หรอก ไม่รู้ว่าท่านพ่อกับน้องรองจะได้อะไรไปขายบ้างวันนี้ ก่อนที่เราจะแยกบ้านพี่ขอทุบตีคนให้มากหน่อย อีกอย่างยังต้องทวงสินเดิมของท่านแม่คืน รวมถึงสินเดิมของพี่ด้วย”

“มันจะได้คืนหรือเจ้าคะไม่ใช่พวกเขาเอาไปใช้หมดแล้วหรือ”

“อย่างน้อย ๆ ก็ต้องได้ที่ดินติดเชิงเขาของท่านแม่คืนมา ตอนแยกบ้านพวกเราจะได้ย้ายไปอยู่ที่นั้น”

“เจ้าค่ะ”

“ไปเก็บผักป่ากันแล้วค่อยกลับ วันนี้พอแค่นี้พรุ่งนี้เราค่อยมาใหม่ ต่อไปนี้พวกเราจะต่อต้าน วันนี้กลับไปแล้วพี่จะบอกให้ท่านพ่อไปพูดคุยเรื่องแยกครัวเราจะไม่กินข้าวรวมกับบ้านใหญ่”

“เจ้าค่ะพี่สะใภ้”