ตอนที่ 10 ไร้ราคา

ตอนที่ 10

ไร้ราคา

“ผิดแล้วท่านป้าฮัว บุญคุณที่ข้าติดค้างพวกท่านไว้ ข้าได้ชดใช้คืนให้หมดแล้ว จะให้ข้าพูดหรือไม่ว่าบ้านที่พวกท่านอยู่ทุกวันนี้เป็นเงินของผู้ใดที่พวกท่านเอามาสร้าง” นางเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเงียบไม่พูดต่อ

ในความทรงจำของเจ้าของร่างนี้มีเหตุการณ์หนึ่ง ที่เจ้าตัวบังเอิญไปพบโสมต้นหนึ่งเข้าขณะไปเก็บผักป่าช่วยมารดาตอนอายุแปดขวบ

ตัวมารดาเห็นครั้งแรกก็ดีใจจนออกนอกหน้า วันถัดมาบิดากับมารดาก็เข้าเมืองและซื้อของกลับบ้านมามากมาย แต่นางไม่ได้แตะต้องของเหล่านั้นเลยสักชิ้น

ต่อมาก็ได้จ้างช่างมาทำบ้านใหม่อย่างดี ทุกคนมีห้องแยกเป็นของตัวเองยกเว้นนางอีกเช่นเคย เพราะนางถูกสั่งให้ไปนอนที่ห้องเก็บฟืน

พอนางได้ความทรงจำของร่างนี้มาจึงได้เข้าใจทุกอย่าง ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางปล่อยพวกเขาไปแล้วแท้ ๆ ไม่คิดว่าจะเป็นพวกเขาเองที่เดินเข้ามาให้นางเอาคืนถึงบ้านหลังใหม่

“ตะ แต่หากไม่ได้ข้ามีหรือเจ้าจะได้มานั่งชูคอเป็นลูกสาวท่านอ๋องอยู่ในตอนนี้ ไม่รู้แหละ!! วันนี้เจ้าต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูให้พวกข้าสิบตำลึงทอง ไม่เช่นนั้นข้าจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าเป็นคนอกตัญญูเพียงใด!!!”

ฮัวเฉิงเห็นท่าว่าอย่างไรก็พูดกันดี ๆ ไม่ได้แล้ว จึงได้เอ่ยข่มขู่ไปเผื่อว่านางจะกลัวแล้วยอมมอบเงินให้พวกเขาง่าย ๆ

“เอาสิ ข้าก็อยากจะรู้เช่นกันว่าชาวบ้านจะเลือกเชื่อใคร ระหว่างอดีตบิดามารดาหน้าเลือด กับบุตรสาวบุญธรรมท่านอ๋องที่ช่วยเหลือพวกเขามา”

“....”

“แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก เรื่องสำคัญที่สุดคือพวกท่านจะได้มีชีวิตอยู่ต่ออีกกี่วันกัน เพราะท่านมาล่วงเกินบุตรสาวท่านอ๋องให้เสื่อมเสียเช่นนี้ ไป๋ลู่กฎหมายว่าเอาไว้ว่าอย่างไรนะ”

“หากเป็นคุณหนูที่เป็นบุตรบุญธรรมของท่านอ๋องซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ คนที่มาล่วงเกินท่านจะต้องได้รับโทษโบยยี่สิบไม้ ตบปากห้าสิบที แล้วก็เลาะฟันออกจนหมดปากเพคะ”

ไป๋ลู่เอ่ยตอบด้วยเสียงดังฟังชัด ทำเอาพวกเขารีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีอย่าลืมตัว แต่ละคนก็เริ่มคิดแล้วว่าคุ้มค่าที่จะลองเสี่ยงหรือไม่

“ฮัวเจี้ยนเจ้าจะลองหรือไม่ ทำเช่นนั้นข้าเชื่อว่าท่านอ๋องต้องให้เงินไปสู่ขอภรรยาแก่เจ้าแน่ แต่ถึงยามนั้นข้าไม่แน่ใจนะว่าเจ้าสาวของเจ้าจะต้องการเจ้าบ่าวไม่มีฟันหรือไม่”

นางเอ่ยจบก็หันไปหัวเราะคิกคักกับไป๋ลู่ ทำให้ฮัวเฉิงทั้งรู้สึกเสียหน้า อับอายและโกรธแค้นอดีตบุตรสาวผู้นี้มากกว่าเดิม

“กลับบ้าน!!!”

“แต่เรายังไม่ได้เงินเลยนะท่านพ่อ แล้วข้าจะไปสู่ขอเจียวเจียวได้อย่างไร!!” ฮัวเจี้ยนเอ่ยแย้งบิดา แต่ผู้เป็นบิดากลับเดินหุนหันออกไปก่อนแล้ว

“วันนี้เจ้าอาจจะอารมณ์ไม่ดี เช่นนั้นแม่กับน้องกลับก่อนดีกว่า ไว้วันหน้าแม่จะมาหาเจ้าใหม่นะ” หลี่ฮวาเอ่ยพร้อมกับยิ้มประจบนาง

“ข้าพูดไปชัดเจนแล้วเจ้าค่ะ เราทั้งสองฝ่ายไม่มีเรื่องที่จะต้องพบหน้ากันอีกต่อไป เชิญพวกท่านกลับไปเถอะข้าไม่ส่งนะเจ้าคะ” นางเอ่ยด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเย็นชา

สามแม่ลูกที่เหลือจึงรีบกลับออกไป แม้วันนี้จะไม่ได้อะไรติดมือกลับไปแต่อย่างน้อยก็ได้รู้แล้วว่านางอยู่ที่จวนนี้ วันหน้าจะมาหาก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้ว

จวนตระกูลหลง ณ เมื่อไห่เฟิง

“คุณชายจะจัดการอย่างไรกับคนพวกนั้นดีขอรับ”

บ่าวคนสนิทของหลงจิวซิ่งเอ่ยถามผู้เป็นนาย เมื่อรายงานเรื่องของคุณหนูโจวเยี่ยนเหยียนให้ฟังจบ

“คาดคั้นเอาความจริงทั้งหมดมาแล้วจัดการให้เรียบร้อยซะ คนที่จะบีบนางได้ต้องมีเพียงข้าเท่านั้น” เสียงทุ้มแสนเย็นชาเอ่ยราวกับเป็นเรื่องทั่วไป

“เย็นนี้นายท่านต้องไปพบคู่ค้าจากต่างเมือง ยังจะไปที่จวนท่านอ๋องอีกหรือไม่ขอรับ”

“ไปสิ ไม่เช่นนั้นจะพูดกับนางได้อย่างไรว่าข้าไปแอบดูนางทุกวัน หึหึหึ” เอ่ยจบก็หัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย

“ขอรับ นี่จดหมายจากเมืองหลวงของคุณหนูจงขอรับ” บ่าวคนสนิทเอ่ยพร้อมกับยื่นจดหมายให้ผู้เป็นนายแล้วถอยออกจากห้องไป

ยามเขาเปิดอ่านข้อความในจดหมายกลับมีใบหน้าอ่อนโยนกว่าปกติหลายเท่า แตกต่างจากยามปกติที่มักจะทำหน้าเรียบนิ่งและเย็นชา

เมื่ออ่านจบก็เขียนจดหมายตอบกลับอย่างตั้งใจ ก่อนจะออกไปทำอย่างที่ตัวเองทำอยู่ทุกวัน นั่นคือไปแอบดูโจวเยี่ยนเหยียนที่เรือนของนาง

ท่านอ๋องได้ยินเรื่องที่ครอบครัวฮัวมาพบบุตรสาวที่จวนก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่เพราะนางขอไว้จึงได้ปล่อยไปด้วยเห็นว่าเคยเลี้ยงดูนางมา แม้จะไม่ได้เอาใจใส่มากก็ตาม

แต่หากพวกเขามาอีกจะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด และจะไม่ให้นางเข้ามายุ่งด้วย นางจึงยินยอมเพราะรู้ว่าบิดาหวังดีกับตน

ตั้งแต่นั้นทุกอย่างก็สงบจนนางยังแปลกใจ เพราะรู้ว่านิสัยคนบ้านฮัวไม่ใช่จะยอมรับและถอดใจง่ายเช่นนี้ แต่ก็ต้องปล่อยผ่านเพราะพรุ่งนี้ก็จะถึงวันแต่งงานของนางแล้ว

“คุณชายหลงผู้นั้นส่งเครื่องประดับมาให้อีกแล้วเจ้าค่ะ” ไป๋ลู่เอ่ยพร้อมกับเดินถือกล่องใบหนึ่งเข้ามา

ก่อนหน้านี้เขาก็ส่งผ้าไหมบ้าง เครื่องประดับ หรือไม่ก็ชุดที่ตัดจากผ้าชั้นดีมาให้ แต่ผ้าทุกพับ ชุดทุกชุดเป็นสีที่แสบตานางมากราวกับนกแก้วอย่างไรอย่างนั้น

แม้มันจะเป็นผ้าเนื้อดีแต่นางก็ไม่กล้าเอามาใส่หรอก กลัวจะถูกบ่าวในจวนเอาไปนินทาเอาได้

“วันนี้ส่งเครื่องประดับอะไรมาล่ะ” นางถามอย่างไม่ใส่ใจขณะที่ให้เสี่ยวหวาขัดตัวให้

“เป็นปิ่นทองเจ้าค่ะ คุณหนูดูเองเถอะ” ไป๋ลู่เอ่ยพร้อมกับเปิดกล่องส่งให้นางดู

ยามแรกที่เห็นก็มองว่ามันสวยดี แต่พอลองจับขึ้นมาเพ่งมองดูชัด ๆ ก็ถึงกับต้องหลุดหัวเราะออกมา

“ไป๋ลู่ ตาเจ้าคงมองผิดไปแล้ว นั่นหาได้เป็นปิ่นทองอย่างที่เจ้าเข้าใจไม่ มันคือปิ่นเงินเคลือบต่างหาก เอาไปเก็บลงกล่องเถอะ” นางเอ่ยพร้อมกับวางมันลงในกล่องตามเดิม

ทำเช่นนี้คงกำลังสื่อว่าเขาตีค่านางเป็นเพียงนางเป็ดขี้เหร่ ที่ถูกคนเอามาแต่งขนให้เป็นนางหงส์ เหมือนกับปิ่นเงินเคลือบสีทองอันนั้น

ว่าที่สามีนางผู้นี้ใช้สิ่งของด่าคนได้เจ็บนัก สมกับที่เป็นตระกูลพ่อค้าอันดับหนึ่งของแคว้นเลยจริง ๆ

คืนนั้นนางเข้านอนไปโดยไม่สนใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อ และไม่คิดจะบอกบิดาเรื่องนี้ด้วย เห็นทีว่าชีวิตคู่ของนางในอนาคตคงมีสีสันไม่น้อย

นางถูกปลุกขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพื่อมาแต่งตัว แล้วเข้าพิธียามเช้า ฝั่งเจ้าบ่าวนั้นไม่มีครอบครัวมาร่วมงานด้วยเลยสักคน มีเพียงท่านเจ้าเมืองที่เป็นญาติผู้ใหญ่ให้เท่านั้น

เรื่องนี้ก็มีส่วนที่ทำให้อ๋องโจวจิ้วห้าวไม่พอใจอย่างมาก จนท่านแม่ทัพกับท่านกุนซือเข้ามาคอยกระซิบว่า นั่นลูกเขยท่าน อย่าได้คิดหุนหันไม่เช่นนั้นบุตรสาวท่านจะเป็นหม้ายตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าหอ

ท่านอ๋องจึงได้ผ่อนคลายลงนิดหน่อย แต่ยังคงส่งสายตาพิฆาตไปให้ลูกเขยตัวเองอยู่ตลอด

เจ้าตัวที่ได้รับสายตาเช่นนั้นก็หาได้สะทกสะท้านไม่ กลับยิ้มตอบมาแทน ทำให้ท่านอ๋องยิ่งโมโหจนต้องหายใจเข้าออกหลายรอบเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง

พิธีการผ่านไปก็ถึงเวลาส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ โจวเยี่ยนเหยียนไม่ได้ตื่นเต้นอะไร เพราะรู้ว่าบุรุษที่ได้ชื่อว่าสามีหาได้มีใจรักใคร่ตัวนางไม่

ตนจึงสั่งให้สาวใช้เอากล่องไม้ที่เตรียมไว้เข้ามาให้ แล้วไล่พวกนางออกไป ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะมาหยุดตรงหน้านาง พร้อมกับผ้าคลุมหน้าที่ถูกเปิดออก

ตรงหน้าเป็นบุรุษใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ที่กำลังยืนมองนางนิ่ง ๆ ไม่ได้ส่งยิ้มหรือแสดงออกว่ายินดีที่วันนี้เป็นวันแต่งงานตัวเอง

“ดื่มสุรามงคลเถอะเจ้าค่ะ แล้วเราค่อยมานั่งคุยกัน”

นางเอ่ยพร้อมกับลุกเดินผ่านเขาไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะเริ่มรินสุราใส่จอกแล้วยกดื่มโดยไม่รอชายหนุ่ม

หลงจิวซิ่งมองกิริยาที่นางแสดงออกอย่างเย็นชาต่อเขาด้วยสายตาเป็นประกายเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามแล้วดื่มสุราอีกจอกที่นางรินไว้

“ฮูหยินจะคุยอะไรกับสามีงั้นหรือ”

เขาเอ่ยพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นาง แต่นางหาได้เงยหน้าขึ้นมองมันไม่ ยังคงวุ่นอยู่กับกระดาษหลายแผ่นในมือแทน

นั่นทำให้เขาไม่พอใจเล็กน้อยจนเผลอขมวดคิ้ว เพราะไม่เคยมีผู้ใดกล้าเมินเขาเช่นนี้มาก่อน

“ข้อตกลงระหว่างเราเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าท่านแต่งกับข้าเพราะต้องการสิ่งใด เพราะงั้นเราจึงต้องมีข้อตกลงในการใช่ชีวิตร่วมกัน รวมถึงวันหน้าที่ท่านจะรับอนุซึ่งอาจจะเป็นคนรัก หรือไม่ก็เพื่อผลประโยชน์ของท่านเช่นข้ายามนี้ด้วย”

นางเอ่ยร่ายยาวพร้อมกับวางสัญญาที่นางเขียนลงตรงหน้าเขา ทำให้ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วหนักว่าเดิม

นางรู้หรือ แล้วที่เขาวางแผนแอบไปมองนางทุกวันนั้น เขาทำไปเพื่อสิ่งใด ขาดทุนยิ่งนัก