ตอนที่ 9 บุญคุณต้องทดแทน

ตอนที่ 9

บุญคุณต้องทดแทน

หลังจากที่ขบวนของหมั้นกับเหล่าขันทีจากเมืองหลวงออกจากจวนไปแล้ว บิดาก็เรียกนางเข้าไปพบที่ห้องทำงาน

ใบหน้าของบิดายามนี้ดูอิดโรยนัก ราวกับทำงานหนักติดต่อกันมาหลายวันโดยไม่ได้นอน ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

“ท่านพ่ออย่าทรงคิดมากเลยเพคะ ข้าเพียงแต่งงานเท่านั้นไม่ได้ตายเสียหน่อย” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสเพราะไม่อยากให้บิดาคิดมาก

“เห้อ!!! พ่อรู้ แต่เจ้าลูกเต่านั่นเล่ห์เหลี่ยมของมันมากมายนัก พ่อกลัวว่าเจ้าจะต้องเจ็บปวดเพราะเขา” อ๋องโจวจิ้วห้าวเอ่ยสิ่งที่ตนคิดกังวลออกมา

“ท่านพ่ออย่าคิดมากสิเพคะเดี๋ยวแก่เร็วนะ ข้าไม่เป็นไรเลยจริง ๆ ไม่แต่งให้เขาก็ยังมีบุรุษอื่นที่ข้าต้องออกเรือนด้วย แล้วก็ดีเสียอีกที่เป็นคุณชายหลง เรารู้ว่าเขาต้องการสิ่งใดเราก็เพียงยื่นข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อกับเขาก็พอ เท่านี้ชีวิตลูกก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว”

“หากวันหน้าพ่อไม่อยู่เขาก็จะคิดกำจัดเจ้า แล้วหาตัวประโยชน์คนใหม่มาแทนที่ พ่อยอมไม่ได้ที่จะให้เจ้าเป็นเช่นนั้น”

“ท่านพ่อเพคะ! กว่าจะถึงเวลานั้นข้าก็ตั้งหลักได้แล้ว ท่านคิดว่าบุตรสาวผู้นี้จะนั่งทำตัวไร้ประโยชน์เป็นฮูหยินในจวนเขาเฉย ๆ งั้นหรือ” นางเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้บิดาคลายใจ

“แต่เจ้า.....” ท่านอ๋องทำท่าจะเอ่ยแย้ง แต่นางพูดสวนขึ้นมาก่อน

“ท่านพ่อลืมไปแล้วหรือเพคะ ว่าลูกคือคนที่คิดวิธีที่ทำให้ไทเฮากับฮองเฮาคืนดีกัน แถมยังช่วยให้ฮองเฮาปกครองเหล่าสนมในวังได้ง่ายขึ้นด้วย ส่วนเรื่องเงินทองลูกก็มีกิจการร้านชานมที่ขึ้นชื่อและกำลังจะขยายสาขาไปทั่วแคว้น แล้วยังมีอีกหลายกิจการที่ลูกเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง บุตรสาวของท่านหาได้เป็นสตรีในห้องหอธรรมดานะเพคะ”

นางพูดให้บิดาลองคิดตาม และดูเหมือนบิดาจะคลายกังวลลงมานิดหน่อย

“ก็ได้ ๆ พ่อจะเชื่อเจ้าสักครั้ง แต่หากชายผู้นั้นทำให้เจ้าเจ็บช้ำน้ำใจ เจ้าต้องรีบบอกพ่อทันทีเข้าใจหรือไม่” ท่านแองเอ่ยพลางลูบหัวบุตรสาวอย่างเอ็นดู

ตั้งแต่วันนั้นผ่านมากว่าสามเดือนแล้ว ที่นางต้องเตรียมตัวเพื่อแต่งเข้าเป็นฮูหยินของหลงจิวซิ่ง

อีกเรื่องคือนางต้องวางแผนเกี่ยวกับกิจการในมือเอาไว้ล่วงหน้าถึงสามปี เพราะรู้มาว่าหลังแต่งงานชายผู้นั้นจะพานางกลับเมืองหลวง

กำหนดแต่งงานของนางคืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ที่ผ่านมาบิดาก็จับตามองคนผู้นั้นอยู่เสมอ และไม่ยอมให้นางกับเขาได้อยู่ด้วยกันตามลำพังสักครั้ง

มีครั้งหนึ่งที่เขาแอบมาหานางตอบที่บิดาไม่อยู่ แต่เขายังไม่ทันได้ก้าวขาเข้าประตูเรือนของนาง ก็ถูกบิดาถีบกระเด็นออกไปเสียแล้ว

แม้จะรู้ว่าหากเขาโต้ตอบก็สามารถเอาชนะบิดานางได้ แต่เขากลับไม่ทำเพราะเหตุผลที่รู้ ๆ กันอยู่ เขาคงกลัวบิดาจะเอาเรื่องนี้ไปร้องเรียนต่อองค์ฮ่องเต้เพื่อถอนหมั้นให้นางนะสิ

“คุณหนูเพคะ มีคนมาตะโกนอยู่ที่หน้าจวนบอกว่าเป็นผู้มีพระคุณของคุณหนู และต้องการพบหน้าคุณหนูเดี๋ยวนี้เพคะ”

สาวใช้ในจวนเข้ามาแจ้งขณะที่นางกำลังนั่งเขียนแผนงานล่วงหน้าอยู่ แม้จะแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็พอมีคนในใจว่าผู้มีพระคุณนั้นคือใคร

“เชิญพวกเขาไปรอที่ห้องโถงรับรองแขกก่อน แล้วให้คนเฝ้าเอาไว้สักหลาย ๆ คนหน่อยนะ เดี๋ยวข้าทำงานตรงนี้เสร็จจะตามไป” นางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

จนเวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยามนางจึงได้ปิดสมุดตรงหน้าลง ก่อนจะยืดแขนคลายความเมื่อยขบที่เกิดขึ้น

“คุณหนูทานของว่างแล้วค่อยไปพบพวกเขาดีหรือไม่เพคะ” ไป๋ลู่เอ่ยถามขึ้นด้านหลัง นางจึงพยักหน้ารับเบา ๆ

กว่าจะทานของว่างเสร็จก็ใช้เวลาอีกครึ่งชั่วยาม นางจึงค่อย ๆ เดินไปที่ห้องโถงรับรองอย่างใจเย็น

เมื่อไปถึงก็ได้ยินเสียงด่าทอแว่วมาให้ได้ยิน โดยที่ยังไม่ได้ก้าวขาเข้าไปในห้องด้วยซ้ำ สีหน้าพวกบ่าวที่ยืนเฝ้าหน้าประตูนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าคนในห้องโถงพูดถึงคุณหนูพวกตนอย่างไรบ้าง

“คุณหนูไม่ต้องไปพบพวกเขาจะดีกว่านะเพคะ บ่าวได้ยินที่พวกเขาพูดแล้วไม่ให้เกียรติคุณหนูเลยสักนิด” บ่าวเฝ้าหน้าประตูเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโหแทนนาง

“ไม่ต้องห่วงหรอกข้าจัดการได้” นางเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้บ่าวผู้นั้นเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องโถงไปพร้อมกับไป๋ลู่

“นั่น ๆ นางมาแล้ว!!!” เสียงสตรีผู้หนึ่งดังขึ้ง เป็นฮัวอิงฮวานั่นเอง นางคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันคนบ้านฮัวต้องตามมาหาเรื่องนาง

แต่ไม่คิดว่าจะปล่อยให้เวลาผ่านมานานถึงเพียงนี้เท่านั้น พวกเขาเห็นนางก็รีบลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน โจวเยี่ยนเหยียนเดินผ่านพวกเขาไปทีละคนก่อนจะไปนั่งยังตำแหน่งสูงสุด

“พี่สาวนั่นควรเป็นท่านพ่อที่ได้นั่ง ท่านลืมมารยาทที่ควรทำไปหมดแล้วหรือ!!” ฮัวเจี้ยนอดีตน้องชายแสนขี้ขลาดของนางเอ่ยท้วงขึ้น

“ข้าหาได้ลืมมารยาทพื้นฐานไม่ แล้วสิ่งที่ข้ากำลังทำก็ไม่ได้ทำผิดอะไรนี่ พวกท่านเถอะมาหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน”

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตามองเลยทุกคนไปที่ประตูราวกับพวกเขาไร้ตัวตน

“จะ เจ้า!!!!”

“ฮัวเจี้ยนอย่าเสียมารยาท!!! หนิงอันลูกรัก ไม่ได้พบเจ้าเสียนานสบายดีหรือไม่ ตั้งแต่เจ้าไม่อยู่ปู่กับย่าก็เอาแต่บ่นคิดถึงเจ้าทุกวัน” ผู้เป็นอดีตบิดาเอ่ยกับนางอย่างสนิทสนม

“ท่านลุงฮัวอย่าเอ่ยราวกับเราสนิทกันนักเลย เดี๋ยวสาวใช้ของข้าจะเข้าใจผิดเอาได้ และอีกอย่างสัมพันธ์พ่อลูกของเรามันขาดลงตั้งแต่วันที่ท่านขายข้าให้ท่านอ๋องโจวจิ้งห้าวแล้วไม่ใช่หรือ”

“....”

“ยามนั้นท่านยังเป็นผู้เอ่ยปากเองแท้ ๆ ว่าเป็นตายอย่างไรอย่าได้กลับไปหาท่านอีก มายามนี้ท่านคิดจะกลืนน้ำลายตัวเองเสียแล้วหรือ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน พร้อมกับมองหน้าพวกเขาทีละคน

“ระ เรื่องในอดีตก็ให้มันแล้วไปเถอะนะลูกรัก อย่าเก็บมาคิดแค้นเคืองพวกเราเลย ที่ผ่านมาพวกเราทำลงไปเพราะความไม่รู้ทั้งนั้น อภัยให้แม่กับพ่อของเจ้าสักครั้งได้หรือไม่” หลี่ฮวาเอ่ยอ้อนวอนพร้อมกับลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น

“ท่านแม่อย่าทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ ท่านเป็นแม่ของนางนะ พี่สาว!! ท่านไม่คิดจะเอ่ยอะไรบ้างหรือ!! นี่มารดาที่เคยเลี้ยงดูท่านมานะ!!!”

ฮัวอิงฮวารีบเอ่ยขึ้น พร้อมกับเข้าไปประคองมารดาตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ภาพครอบครัวฮัวกำลังเล่นงิ้วครอบครัวรักใคร่ทำให้นางสนใจขึ้นมาเล็กน้อย

โจวเยี่ยนเหยียนได้แต่ยิ้มเยาะในใจ มองจากดวงจันทร์ยังรู้ว่าพวกเขาพยายามยัดเยียดให้นางรู้สึกผิด เพื่อร้องเอาบางสิ่งที่พวกเขาต้องการ

“อย่ามัวแต่เล่นงิ้วให้ข้าดูเลย งิ้วพวกนี้ท่านอ๋องพาข้าไปดูจนเบื่อแล้ว พวกท่านมาหาข้าเพื่อต้องการสิ่งใดจงพูดมาตามตรงเถอะ” นางเอ่ยตัดบทพวกเขา เมื่อเห็นว่าอดีตมารดาตั้งท่าจะบีบน้ำตา

“อะ เออ...” คำพูดของนางทำให้พวกเขาชะงักและมองหน้ากันอย่างเหนือความคาดหมาย

“คือว่าน้องชายเจ้าจะแต่งภรรยา นางเป็นบุตรสาวพ่อค้าที่อยู่หมู่บ้านข้าง ๆ พ่อก็อยากจะไปสู่ขอให้น้องชายเจ้า ติดแต่ว่าฝ่ายเจ้าสาวเรียกสินสอดเป็นเงินห้าตำลึงทองกับที่ดินอีกห้าแปลง” ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นมาก่อน

“หากบ้านเราเอาเงินกับที่ดินทั้งหมดไปแต่งภรรยาให้น้องชายเจ้า เราก็จะไม่มีเงินไว้ใช้จ่าย และไม่มีที่ไว้ทำกิน เพราะงั้นพวกเราจึงลองมาขอความช่วยเหลือกับลูกดู เจ้าเป็นถึงบุตรีท่านอ๋องเงินกับที่ดินเพียงเท่านี้คงไม่มากสำหรับเจ้าหรอกกระมั้ง” ผู้เป็นมารดาเอ่ยบ้าง

“ใช่ขอรับท่านพี่ ข้าเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านพ่อ ย่อมต้องมีหน้าที่สืบสกุลเราต่อ หากได้แต่งกับภรรยาที่ดีอนาคตของข้าและครอบครัวก็ย่อมต้องดีตามไปด้วย ท่านคิดว่าเป็นเช่นที่ข้าพูดหรือไม่” ฮัวเจี้ยนเอ่ยพลางยิ้มแย้ม

“อืม...ก็เป็นอย่างเจ้าว่า แต่พวกท่านแซ่อะไรนะเจ้าคะ” นางเอ่ยคล้ายจะเห็นด้วย ทำให้พวกเราเริ่มยิ้มกว้างออกมา

“บิดาเจ้าก็แซ่ฮัวอย่างไรเล่า ผ่านมาเพียงสองปีทำเป็นจำไม่ได้นะเจ้าเนี่ย” ฮัวเฉิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ท่านพี่ลูกก็เพียงเย้าท่านเล่นเท่านั้น จริงหรือไม่อันเอ๋อร์”

หลี่ฮวาพูดแก้ให้ หากรู้ว่าจะพูดง่ายเพียงนี้นางคงเรียกเอาเงินค่าเลี้ยงดูกับนังเด็กน่าโง่ตรงหน้าเพิ่มอีกสักหน่อยแล้ว

“นั่นนะสิเจ้าคะ ท่านแซ่ฮัวแต่ตอนนี้ข้าแซ่โจว หากข้าออกค่าสินสอดให้ฮัวเจี้ยนแล้วข้าจะได้อะไร ในเมื่อข้ากับเขาก็ไม่ได้เป็นแซ่เดียวกัน วันหน้าเขาได้ดีก็ได้ดีในแซ่ฮัวไม่ใช่แซ่โจวของข้าตอนนี้เสียหน่อย ท่านทั้งสองคิดว่าเป็นเช่นที่ข้าพูดหรือไม่เจ้าคะ”

นางพูดจบทั้งสี่ก็อ้าปากพะงาบ ๆ ราวกับปลาขาดน้ำ ด้วยไม่อาจเถียงคำใดได้เพราะเป็นเช่นที่นางพูดมาทั้งหมด

“ตะ แต่เจ้าควรตอบแทนพวกเราที่เลี้ยงดูเจ้ามาบ้าง เจ้าได้ดีแต่กลับไม่คิดกตัญญูต่อผู้มีพระคุณเช่นนี้ วันหน้าคิดทำสิ่งใดจะไม่เจริญเอานะ!!” หลี่ฮวายกความเชื่อขึ้นมาขู่ แต่นางหาได้สนใจไม่