ตอนที่ 21 หาเรื่อง

ตอนที่ 21

หาเรื่อง

“ข้าไปดูร้านที่จะเปิดกิจการในตลาดเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบเสียงราบเรียบ พร้อมกับหยุดลงตรงหน้าเขา ใบหน้าเย็นชาของนางยิ่งทำให้หลงจิวซิ่งโกรธมากกว่าเดิม

“เจ้าเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้ว กลับจวนเวลานี้มันสมควรแล้วหรือ แถมจะเปิดกิจการแต่ไม่เอ่ยปากบอกสามีเช่นข้าสักคำ.....”

“เข้าจวนเถอะเจ้าค่ะ! แล้วที่ท่านยืนต่อว่าข้าหน้าจวนเช่นนี้มันสมควรแล้วหรือ”

นางเอ่ยแทรกพร้อมกับมองหน้าเขานิ่ง ก่อนจะเดินเลยเขาเข้าจวนไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาเข้าประตูจวนก็ถูกคนขวางไว้เสียก่อน

“คารวะฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ กลับมาจากวังหลวงคงเหนื่อยมากเป็นแน่ข้าเตรียมชามาต้อนรับท่านเจ้าค่ะ แล้วที่นั่นงดงามอย่างที่คนเล่าลือกันหรือไม่เจ้าคะ” จงเยว่ชิงที่รอโอกาสรีบเข้ามาขวางทางนางทันที

“อนุจงช่างห่วงใยนักแต่นี่มันใช่เวลาหรือ จริงสิเจ้าเป็นเพียงบุตรสาวอนุจะรู้มารยาทได้อย่างไร ไว้ข้าว่างจะจ้างอาจารย์เก่ง ๆ มาสอนมารยาทเจ้าแล้วกันนะ”

นางเอ่ยจบก็เดินผ่านไปทันที สองสาวใช้คนใหม่เองก็สำรวมกิริยาจนหลงจิวซิ่งยังไม่ทันสังเกตเห็นว่าฮูหยินตัวเองไม่ได้กลับจวนมาเพียงลำพัง

นางคิดไว้แล้วว่าวันนี้อย่างไรเขาก็ต้องหาเรื่องนาง เพราะตั้งแต่ที่รู้ว่าเขามีอนุนางก็ไม่ได้แสดงท่าทีอ่อนหวานอย่างที่เขาชอบเช่นเดิม

ในใจเขายามนี้คงหงุดหงิดนางไม่น้อย แต่แล้วอย่างไรในเมื่อเขาไม่คิดให้เกียรตินาง นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องรักษาน้ำใจอีกต่อไป

“หยุดนะ!! เจ้ากล้าเดินหนีข้าที่เป็นสามีเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าสั่งให้เจ้าหยุดโจวเยี่ยนเหยียน!!!”

นางที่กำลังเดินกลับเรือนจึงหยุดฝีเท้าลง เลี้ยวหัวมุมก็ถึงเรือนแล้วแท้ ๆ น่ารำคาญจริง ๆ

“เจ้าค่ะ” นางหันไปยืนมองเขานิ่ง ๆ นี่สินะ เมื่อหมดรักหมดเสน่หาก็มีท่าทีเปลี่ยนไป ที่ผ่านมานอกจากทำดีเพื่อซื้อใจนางแล้ว ก็คงมีนางไว้คุยเล่นแก้เบื่อเท่านั้น

“ท่านพี่คุยกับฮูหยินน้อยดี ๆ สิเจ้าค่ะ เสียงดังเช่นนี้เดี๋ยวฮูหยินน้อยจะตกใจเอาได้” จงเยว่ชิงที่ตามหลังชายหนุ่มมาเอ่ยเตือนเขา แต่กลับแอบส่งยิ้มเยาะให้นาง

“เจ้าคิดว่าตัวเองดีเพียงใดกัน พื้นเพเดิมเจ้าเป็นอย่างไรคิดว่าข้าไม่รู้หรือ!! เทียบกับชิงเอ๋อร์แล้วนางดีกว่าเจ้าหลายร้อยเท่านัก หากไม่ใช่เพราะฐานะบิดาบุญธรรมเจ้าผู้ใดจะอยากแต่งเจ้าเป็นฮูหยินอีก!!!”

“.....” นางไม่ตอบโต้เขา ทำเพียงยืนมองนิ่ง ๆ ให้เขาโวยวายไปคนเดียวเท่านั้น

“อีกาอย่างไรก็เป็นอีกาอยู่วันยังค่ำ เจ้าลบกำพรืดของเจ้าไม่ได้หรอกนะฮัวหนิงอัน!!” ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งนางเอาแต่นิ่งเงียบเขายิ่งตะโกนให้บ่าวไพร่ในจวนได้ยิน

“ท่านพี่พอแล้วเจ้าค่ะ ทำเช่นนี้ฮูหยินน้อยจะอับอายนะเจ้าคะ” จงเยว่ชิงทำทีเป็นเข้ามาห้าม หลงจิวซิ่งจึงเย็นลงมานิดหน่อย

“ขนาดนางตำหนิเจ้ามากมายแต่เจ้ากลับไม่โกรธนางแม้แต่น้อย เพราะความใจดีของเจ้าเช่นนี้เจ้าจึงมักถูกผู้อื่นรังแก” ชายหนุ่มเอ่ยกับอนุของตนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ

โจวเยี่ยนเหยียนเห็นว่าพวกเขาไม่สนใจนางแล้ว จึงหมุนตัวเดินกลับเรือนตัวเองต่อ

“นายหญิงไม่ตอบโต้เช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ” ลู่หลินเอ่ยถามเสียงไม่ดังนัก แต่ก็ไม่ได้เบา

“ข้าไม่นิยมพูดกับหมาบ้าน่ะ ปล่อยให้พวกมันเห่าไปเถอะพอมันเหนื่อยเดี๋ยวก็หยุดเห่าเอง อีกอย่างข้าพูดด้วยมันก็ไม่เข้าในข้าหรอก”

นางตอบกลับสาวใช้ไป แต่คนทั้งสองที่ยืนปลอบกันหวานชื่นอยู่ถึงกับหันขวับมามองนางทันที

“เจ้าด่าสามีตัวเองว่าเป็นหมางั้นหรือ!! เช่นนั้นก็จงอยู่แต่ในเรือนสำนึกความผิดของตัวเองไปเสีย หากสำนึกไม่ได้ก็อย่าได้ก้าวขาออกจากเรือนอีก!!!!”

ทุกอย่างจบลงที่คุณชายใหญ่สั่งกักบริเวณฮูหยินตัวเอง เรื่องที่ทั้งสองทะเลาะกันนี้เป็นที่เล่าลือไปทั่วจวน

แถมยังลือออกไปถึงด้านนอกจนชาวบ้านต่างรู้กันว่าคุณชายใหญ่หลงนั้น รักใคร่อนุมากกว่าฮูหยินเอกตัวเอง ขนาดที่ว่ากลับจวนมาถึงเมืองหลวงไม่ทันสามวันก็สั่งลงโทษฮูหยินเอกเพื่ออนุเสียแล้ว

บ่าวไพร่ในจวนยามนี้ก็ดูเหมือนจะไปเอาใจอนุของคุณชายใหญ่อย่างชัดเจน ขนาดที่ว่าแทบจะไม่เห็นหัวโจวเยี่ยนเหยียนเลยด้วยซ้ำ อย่างวันนี้ที่ทางโรงครัวส่งสำรับมาให้ที่เรือน

“กับข้าวฮูหยินเอกมีเพียงเท่านี้หรือ จะเป็นไปได้อย่างไรเจ้าเอามาผิดสำรับหรือไม่!” ลู่หลินเอ่ยถามสาวใช้ที่ยกสำรับมาส่งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ก็มีเพียงเท่านี้แหละ ฮูหยินน้อยอยู่เรือนนี้เพียงคนเดียวจะกินมากมายเท่าไหร่กันเชียว หากเจ้าไม่พอใจก็ไปถามคุณชายใหญ่เองสิ!!” สาวใช้ที่ยกสำรับมาส่งเอ่ยตอบ พร้อมกับยิ้มหยันให้อย่างไม่เกรงกลัว

“ลู่หลินอย่าไปต่อปากต่อคำกับนางเลย ลู่หลิ่งตบปากนางคนนั้นยี่สิบที โทษฐานที่พูดจาไม่เคารพเจ้านายของจวน” นางเอ่ยพร้อมกับชี้ไปที่สาวใช้คนที่พูดเมื่อครู่

“เจ้ากล้าหรือ!! ข้ายังไม่ได้ทำสิ่งใดผิดฮูหยินน้อยจะมาสั่งลงโทษข้าได้อย่างไร ข้าจะไปฟ้องฮูหยินใหญ่แน่”

เพี๊ยะ!!!

“โทษของเจ้านั้นนายหญิงของข้าได้พูดไปแล้ว”

เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง สาวใช้คนนั้นล้มลงตั้งแต่ห้าฝ่ามือแรกแต่ลู่หลินก็ยังไม่หยุด นางตามลงไปตบจนครบตามที่นายสาวสั่ง

“ตบปากครบแล้วพวกเจ้ากลับไปเสีย หากจะฟ้องฮูหยินใหญ่ก็อย่าลืมบอกเหตุผลที่ข้าสั่งตบปากเจ้าด้วยเล่า”

โจวเยี่ยนเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำให้สาวใช้ที่มาส่งสำรับรีบพยุงสหายออกจากเรือนไปอย่างรวดเร็ว

“สำรับอาหารนี้นายหญิงอย่าทานเลยนะเจ้าคะ แต่ละจานราวกับของเหลือทั้งนั้น บ่าวจะไปทำอะไรง่าย ๆ ให้นายหญิงทานเองเจ้าค่ะ” ลู่หลิ่งเอ่ยพร้อมกับยกสำรับนั้นออกไป

ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้มธัญพืชหนึ่งชาม นางก็ตักกินโดยไม่ได้อิดออด เพราะอีกไม่นานฮูหยินใหญ่คงให้คนมาตามนางไปพบแน่

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง เมื่อนางทานข้าวต้มหมดก็มีคนจากเรือนใหญ่มาตามพอดี นางจึงเปลี่ยนชุดแล้วไปพบแม่สามี

ไปถึงก็เห็นสาวใช้ทั้งสามที่มาส่งสำรับกำลังนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ก่อนแล้ว นอกจากแม่สามียังมีอนุจงนั่งอยู่ด้วย นางเดินเข้าไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“คารวะท่านแม่เจ้าค่ะ” นางเอ่ยพร้อมกับย่อกายเล็กน้อย

“นั่งเถอะ สาวใช้พวกนี้บอกว่าเจ้ารังแกพวกนาง เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่” แม่สามีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่างเหิน

“เรียนท่านแม่ที่สะใภ้ทำไปเพราะต้องการสั่งสอนพวกนางเท่านั้น หากคนนอกรู้ว่าสาวใช้จวนตระกูลหลงมีกิริยามารยาทเช่นนี้ ภายหน้าอาจเสื่อมเสียมาถึงท่านแม่ที่เป็นผู้ปกครองเรือนหลังได้เจ้าค่ะ”

โจวเยี่ยนเหยียนเอ่ยตอบอย่างใจเย็น ทำเอาสาวใช้ทั้งสามเริ่มหวั่นใจว่าตนจะถูกฮูหยินใหญ่สั่งลงโทษซ้ำ

“แต่ฮูหยินน้อยก็ไม่ควรลงไม้ลงมือกับพวกนางนะเจ้าคะ ตักเตือนเล็กน้อยก็น่าจะเพียงพอแล้ว” อนุจงเอ่ยแย้งด้วยน้ำเสียงเห็นใจสาวใช้กลุ่มนั้น

“ท่านแม่คำพูดและกิริยาของพวกนางนั้น ใช้เพียงคำพูดตักเตือนพวกนางคงไม่จำ เจ็บเพียงหนึ่งครั้งจดจำชั่วชีวิตก็น่าจะเป็นทางออกที่ดี อีกอย่างข้าเป็นฮูหยินน้อยของจวนนี้ หากพวกบ่าวกล้าแสดงกิริยาเช่นนี้ได้ ท่านแม่ก็น่าจะเข้าใจว่าเพราะเหตุใด”

นางเอ่ยพร้อมกับมองแม่สามีนิ่ง ๆ อย่างไรฮูหยินใหญ่ก็เป็น ฮูหยินเอกเช่นกัน เรื่องเหล่านี้แม่สามีก็น่าจะเข้าใจบ้าง

“แล้วเพราะเหตุใดเจ้าจึงได้สั่งสอนพวกนางกันเล่า พวกนางเพียงไปส่งสำรับที่เรือนเจ้าไม่ใช่หรือ” ฮูหยินใหญ่หยั่งเชิงสะใภ้ตัวเอง

“เรียนฮูหยินใหญ่ สำรับอาหารของฮูหยินน้อยที่พวกนางยกมานั้นราวกับอาหารเหลือ ข้าจึงได้ถามว่าเอามาผิดหรือไม่ แต่พวกนางกลับแสดงกิริยาจองหอง บอกว่าฮูหยินน้อยอยู่เรือนเพียงคนเดียว กินเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว และยังบอกอีกว่าหากไม่พอใจก็ให้ไปถามคุณชายใหญ่เอาเองเจ้าค่ะ”

ลู่หลินอธิบายพร้อมกับให้เสี่ยวหวายกสำรับอาหารเข้ามาให้ฮูหยินใหญ่ดู ครั้งแรกที่เห็นฮูหยินใหญ่ถึงกับเบิกตาโต พร้อมกับมองไปที่สาวใช้กลุ่มนั้นอย่างโมโห

“เจ้ากล้าเอาสำรับเช่นนี้ไปให้ฮูหยินน้อยทานได้อย่างไร นี่มันของเหลือชัด ๆ บังอาจนัก!! แถมยังกล้าพูดจาโป้ปดข้าแล้วใส่ร้ายเจ้านายของจวนอีก! เด็ก ๆ เอาพวกนางทั้งสามไปโบยยี่สิบไม้ แล้วนายให้โรงค้าทาสไปซะ!! บ่าวชั่วช้าเช่นนี้ตระกูลหลงไม่คิดเลี้ยงไว้ให้เปลืองข้าวสุก!!”

ฮูหยินใหญ่สั่งลงโทษโดยไม่รอให้พวกนางทั้งสามได้แก้ตัว เพราะหลักฐานมันชัดเจนอยู่แล้ว ตัวนางจำได้ว่านี่คือสำรับที่คนเรือนใหญ่ทานเสร็จ เพราะนางมักจะใช้ตะเกียบจิ้มซอสแล้วทาไว้ตรงขอบจานเสมอ

“ฮูหยินใหญ่อย่าขายพวกข้าเลยนะเจ้าคะ ข้าผิดไปแล้วที่คิดน้อย ฮูหยินน้อยให้อภัยพวกข้าสักครั้งนะเจ้าค่ะ บ่าวผิดไปแล้วต่อไปบ่าวไม่กล้าลวงเกินฮูหยินน้อยอีกแล้วเจ้าค่ะ!!”

สาวใช้ที่ถูกตบปากรีบคลานเข่าเข้ามาอ้อนวอนนาง แต่ถูกลู่หลิน พลักออกไปเสียก่อน

“ท่านแม่อย่าถึงขั้นขายพวกนางออกไปเลยเจ้าค่ะ สั่งโบยก็น่าจะเพียงพอแล้ว ต่อไปพวกนางคงไม่กล้าทำเช่นนี้อีก” นางพูดช่วยสาวใช้ทั้งสาม เพราะหากจะขายออกไปก็เกินไปจริง

“หากเจ้าต้องการเช่นนั้นก็ได้ เพราะฮูหยินน้อยขอไว้พวกเจ้าจึงรอด แต่จำเอาไว้ว่าอย่าให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาจวนข้าอีก!” ฮูหยินใหญ่ไม่เพียงบอกพวกนางทั้งสาม แต่บอกคนอื่น ๆ ให้รับรู้ด้วย

เรื่องนี้จึงจบลงโดยการที่สาวใช้ทั้งสามถูกโบย และมาคุกเข่าขอขมานางที่เรือน