ตอนที่ 26 เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน

ตอนที่ 26

เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน

หลงจิวซิ่งโกรธทั้งฮูหยินเอกและมารดาตัวเอง วันนั้นจึงประชดโดยการทิ้งสตรีทั้งสองให้รอเก้ออยู่ในเรือนตามลำพัง ส่วนตัวเองก็ไปนอนกกกอดกับอนุจงเช่นเคย

แต่อนุทั้งสองไม่ได้เหมือนนาง ที่ไม่ได้รับความโปรดปรานก็สามารถอยู่ได้ ดังนั้นวันนี้นางจึงมาหาแรงจูงใจให้ทั้งสองเสียหน่อย

“หากพวกทั้งคนใดคนหนึ่งสามารถปรนนิบัติคุณชายใหญ่ได้ก่อน ข้าจะมีรางวัลให้อย่างงาม” นางเอ่ยขณะที่ทั้งสองมายกน้ำชาให้ตนในเช้าวันถัดมา

ที่นางทำเช่นนี้เพราะอยากเห็นชายหนุ่มแตกหักกับอนุจง ทุกอย่างทำไปเพราะความสนุกของตัวเองล้วน ๆ

แต่อีกนัยหนึ่งคือเขาจะได้ไม่มีเวลามายุ่งวุ่นวายเรื่องกิจการของนาง ที่ยามนี้ดำเนินการไปได้เกือบเสร็จแล้ว

“จริงหรือเจ้าคะ!!! นายหญิงพอจะบอกได้หรือไม่ว่ารางวัลนั้นคือสิ่งใด” จี้เหมยกุ้ยเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

“ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าจะชอบมันหรือไม่ เครื่องหัวชิ้นนี้ทำมาจากหยกชั้นดี การออกแบบงดงามยังไม่มีวางขายในเมืองหลวง เพราะมันเป็นเครื่องประดับที่ข้าสั่งทำขึ้นมาเอง”

นางเอ่ยพร้อมกับเปิดกล่องเครื่องประดับในมือให้ทั้งสองดู แม้จะเป็นเพียงปิ่นระย้าแต่รูปแบบงดงามนัก

“งดงามยิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นเครื่องประดับร้านใดงดงามเช่นนี้มาก่อน แต่หากเราคนใดคนหนึ่งได้ไปจะสามารถปักมันได้จริงหรือเจ้าคะ” ฟางเหนียงเหนียงเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“ได้สิ ไม่เช่นนั้นข้าจะเอาออกมาให้พวกเจ้าหรือ ข้ารู้ว่าปิ่นแบบใดที่พวกเจ้าสามารถปักได้หรือไม่ได้ แต่ข้าต้องเก็บไว้ก่อนหากใครปรนนิบัติคุณชายใหญ่ได้ก็มารับมันไป”

อนุทั้งสองยกน้ำชาและอยู่คุยเล่นกับโจวเยี่ยนเหยียนอีกครู่ใหญ่จึงกลับไป เรื่องนี้ถูกเสี่ยวหวาเอาไปรายงานอนุจงทันที

“คิดจะใช้ของรางวัลล่อให้พวกมันปรนนิบัติคุณชายใหญ่งั้นหรือ ฉลาดไม่เบาเลยนะ” จงเยว่ชิงเอ่ยเมื่อเสี่ยวหวากลับไปแล้ว

“นายหญิงต้องทำตัวให้น่าสงสารเข้าไว้นะเจ้าคะ คุณชายใหญ่จะได้มาหานายหญิงทุกวัน เช่นนี้พวกมันก็ไม่สมหวังแล้ว”

“ก็ต้องเป็นเช่นนั้นแหละ แล้วคนที่เรือนนังฮูหยินใหญ่มันลงมือรึยัง ข้ายังเห็นมันอยู่ดีกินดีนั่งชูคอจิกตามองข้าอยู่ทุกวัน”

“นายหญิงวางใจเถอะเจ้าค่ะ คนของเราเริ่มลงมือแล้วรับรองว่าอีกไม่นานนังฮูหยินใหญ่ได้ล้มป่วยนอนติดเตียงแน่”

“ดีมากแต่อย่าเหลือหลักฐานอะไรที่สืบมาถึงตัวข้าได้ล่ะ” จงเยว่ชิงเอ่ยพร้อมกับให้พวกบ่าวมาช่วยขัดตัวเพื่อรอนายท่าน

ยามเช้าปรนนิบัตินายท่าน ยามกลางคืนปรนนิบัติคุณชายใหญ่ ทำให้จงเยว่ชิงเหนื่อยล้ายิ่งนักแต่จะไม่ทำก็ไม่ได้

เพราะกลัวหลงจิวซิ่งจะสงสัยเอา และตอนนี้ยังมีนังอนุสองตัวนั่นมาคอยจ้องจะคาบอาหารของนางไปอีก

ซ่งอี้เฉินเฝ้ามองโจวเยี่ยนเหยียนอยู่ทุกวัน จึงรู้ว่านางกำลังคิดทำสิ่งใดตนจึงช่วยเหลือโดยการวางยาให้อนุจงล้มป่วยในวันหนึ่ง

หลงจิวซิ่งที่เหนื่อยจากงานในร้านกลับมา เมื่อรู้ว่าอนุคนโปรดไม่สบายจึงคิดจะไปหา แต่ก็ถูกมารดาห้ามเอาไว้เสียก่อน

“หมอบอกว่าอาการป่วยของนางอาจติดต่อคนใกล้ชิดได้ เจ้าอย่าเพิ่งไปหานางเลยให้นางหายดีเจ้าค่อยไปพบนางก็ได้ หรือหากเป็นห่วงเจ้าก็ให้คนส่งน้ำแกงไปให้นางดีกว่า”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยห้ามบุตรชายที่ทำท่าจะตรงไปที่เรือนอนุจง นางต้องมาดักรอก็เพราะเช่นนี้ หากจะให้โจวเยี่ยนเหยียนมาบอกไม่แคล้วทั้งสองคงได้มีปากเสียงกันอีกแน่

“ก็ได้ขอรับ ช่วงนี้ร้านก็มีปัญหาเช่นกันข้าอาจกลับจวนค่ำหน่อย ท่านพ่อยังไม่กลับมาหรือขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามถึงบิดา

“ยังไม่กลับมาเลยเห็นว่าออกไปพบสหาย ช่วงนี้บิดาเจ้ากำลังหาเส้นสายให้น้องชายเจ้าได้สอบเข้าราชสำนักน่ะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยขณะที่บุตรชายประคองกลับเรือน

“เจ้ารองจะสอบขุนนางหรือขอรับ” เขาถามอย่างแปลกใจ

“ไม่หรอก แต่บิดาเจ้าคิดว่ามันจะส่งผลดีต่อเจ้าในอนาคตน่ะ ต่อให้ฮูหยินเจ้าจะเป็นบุตรสาวบุญธรรมอ๋อง แต่อย่างไรนางก็เป็นเพียงสตรี จะออกหน้าสิ่งใดก็ทำได้ไม่เต็มที่นัก”

เมื่อฟังที่มารดาพูดเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยเบา ๆ แต่อีกใจก็คิดว่าอย่างเจ้ารองจะสอบขุนนางเนี่ยนะ จะเป็นไปได้หรือเขากลัวบิดาจะเสียเวลาและเงินไปเปล่า ๆ นะสิ

“ท่านแม่พักผ่อนเถอะขอรับช่วงนี้ท่านก็ไม่ค่อยสบายนี่ เป็นไปได้หากงานเลี้ยงไหนไม่จำเป็นก็ให้โจวเยี่ยนเหยียนไปแทนเถอะขอรับ”

ชายหนุ่มเอ่ยจบก็ทำท่าจะเดินแยกจากไป แต่ผู้เป็นมารดาเรียกเอาไว้เสียก่อน

“หลงจิวซิ่ง ดอกไม้ที่เอาเข้ามาปลูกในจวนอย่างไรก็เป็นของเจ้านายในจวน หากไม่รดน้ำสักวันมันจะเฉาตายได้ หากเจ้าเมตตามันก็ไปดูพวกมันบ้างเถอะนะ”

หลงจิวซิ่งไม่ตอบสิ่งใดเพียงเดินจากมาเท่านั้น ท่านแม่กำลังบอกให้เขาไปหาอนุเหล่านั้น หรือไม่ก็โจวเยี่ยนเหยียน แต่เขาไม่มีกะใจจะไปหาผู้ใดทั้งนั้นจึงตรงกลับเรือนตัวเองแทน

ตอนนี้การค้าของเขากำลังมีปัญหาเรื่องโจรดักปล้น สินค้าที่จะนำไปขายเสียหายไม่สามารถเอามาขายต่อได้ แม้จะจ้างคนคุ้มกันเพียงใดก็ไม่สามารถป้องได้ทั้งหมด

เรื่องเส้นทางนำเข้าเกลือจากแคว้นข้างเคียงก็เช่นกัน เหมือนทางการกวาดขันเข้มงวดขึ้น สินค้าของเขาถึงถูกจับได้เกือบทั้งหมด แม้จะใช้เส้นทางเลี่ยงเพียงใดก็ตาม

ทำให้เกลือที่รอดมาได้มีเพียงสองในสิบส่วนเท่านั้น ซึ่งมันสร้างปัญหาให้เขาอย่างใหญ่หลวง ใช้เงินซื้อสินค้าแต่ไม่ได้ขายเพราะถูกยืดไปทั้งหมด

หากเป็นเช่นนี้ไปอีกสักพักเขาคงได้ขายทุนแน่ แต่เขาก็พยายามหาเส้นทางส่งทางใหม่แล้ว ก็ยังไม่รอดพ้นสายตาของทางการอยู่ดี ราวกับมีคนจ้องเล่นงานเขาอยู่อย่างไรอย่างนั้น

“คุณชายใหญ่คงเหนื่อยล้าจากงานมากสินะเจ้าคะ ข้าเห็นตะเกียงในห้องยังไม่ดับจึงถือวิสาสะเอาน้ำแกงมาให้เจ้าค่ะ” จี้เหมยกุ้ยเดินเข้ามาพร้อมน้ำแกงในมือ

“ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามาออกไปจากห้องนี้เสีย!” หลงจิวซิ่งเอ่ยไล่หญิงสาวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“หากคุณชายใหญ่ต้องการให้ข้าไปข้าก็จะออกไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ แต่ขอให้ข้าได้เห็นท่านดื่มน้ำแกงถ้วยนี้ก่อนได้หรือไม่ แล้วข้าจะย่อมออกไปแต่โดยดี”

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน พร้อมกับชายตามองอย่างมีจริต หลงจิวซิ่งรำคาญจึงตัดปัญหาด้วยการยกน้ำแกงขึ้นดื่มจนหมดถ้วย แล้ววางชามเปล่าลงในถาดตามเดิม

แต่ก็ต้องหงุดหงิดอีกครั้งเมื่อหญิงสาวยังไม่ยอมจากไปไหน ตนจึงคิดจะขับไล่นางอีกครั้งแต่ก็ต้องตกอยู่ในภวังค์ ยามเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังอยู่ในอาภรรณ์น้อยชิ้น

แถมยังกำลังร่ายรำอย่างอ่อนช้อยจนไม่สามารถละสายตาไปจากสตรีที่อยู่กลางห้องได้

จี้เหมยกุ้ยเห็นชายหนุ่มหันมามองตนแล้ว จึงเริ่มขับร้องบทเพลงที่ตนมักจะร้องเป็นประจำยามอยู่ที่หอโคมแดง

บทเพลงไพเราะกับสตรีงามที่กำลังร่ายรำ สามารถดึงดูดบุรุษเพศได้ไม่ยาก หลงจิวซิ่งคล้ายหลงลืมสิ่งรอบตัวไปชั่วขณะ

ไม่เคยคิดว่าอนุที่โจวเยี่ยนเหยียนหามาให้ตนจะงดงามเย้ายวนเพียงนี้ เขามัวแต่คิดว่าจงเยว่ชิงจะเสียใจจึงไม่เคยเหลียวแลพวกนาง

“การแสดงเมื่อครู่ข้าคิดขึ้นและฝึกซ้อมมาหลายวันแล้ว คิดว่าจะแสดงให้คุณชายใหญ่ดูในสักวัน แต่ข้ารอเวลานั้นไม่ไหวจึงได้ถือวิสาวะรบกวนคุณชายใหญ่ แต่ได้แสดงให้คุณชายชมวันนี้ก็พอใจมากแล้ว เช่นนั้นเหมยกุ้ยขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อการแสดงจบลง พร้อมกับค่อย ๆ หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาใส่ก่อนทำท่าจะเดินออกจากห้องไปจริง

“เดี๋ยวก่อน! วันนี้ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัว คืนนี้เจ้าก็อยู่ปรนนิบัติข้าที่นี่เถอะ” หลงจิววิ่งเอ่ยพร้อมกับเดินนำไปที่ห้องอาบน้ำ

จี้เหมยกุ้ยได้ยินก็อมยิ้มทันที ก่อนจะรีบตามชายหนุ่มไปที่ห้องข้าง แล้วคืนนั้นนางก็มอบความสุขทางกายให้หลงจิวซิ่ง ชนิดที่เขาติดใจจนลืมจงเยว่ชิงไปเลย

เช้าวันต่อมาจี้เหมยกุ้ยก็ไปรับรางวัลจากโจวเยี่ยนเหยียนอย่างหน้าชื่นตาบาน ทั้งที่เมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนเกือบทั้งคืน

“เจ้าช่างโชคดียิ่งนักที่ได้รับใช้คุณชายใหญ่ ดูข้าสิไปนั่งดีดฉินอยู่ทุกวันเขากลับไม่เรียกหาข้าสักนิด” ฟางเหนียงเหนียงบ่นไม่จริงจังนัก

“เจ้าก็ลองถามเคล็ดลับจากเหมยกุ้ยสิ ว่านางทำเช่นไรจึงได้ปรนนิบัติคุณชายใหญ่เช่นนี้” ฮูหยินน้อยของจวนเอ่ยหยอกล้ออนุสามี

“ก็เจ้าดีดตอนกลางวันนี่ เขาจะรียกหาเจ้าได้อย่างไร” จี้เหมยกุ้ยเอ่ยพร้อมกับชื่นชมเครื่องประดับในมืออย่างชอบใจ

“ข้าคงต้องเปลี่ยนเวลาบ้างแล้ว เผื่อจะได้รับใช้คุณชายใหญ่บ้าง”

สามสาวคุยกันไม่นานก็แยกย้าย เพราะจี้เหมยกุ้ยอ่อนเพลียจากเมื่อคืนจึงขอกลับไปพักก่อน