Mag-log inShare
(ภาค 1) บทที่ 6 ถูกเข้าใจผิด
Huling Na-update:
2025-08-04 09:57:49(ภาค 1)
บทที่ 6
ถูกเข้าใจผิด
ย่านการค้าของเมืองหลวงเป็นแหล่งรวมความเจริญรุ่งเรือง
สองวันถัดมา ซีเอลกับไคล์เดนมาที่ย่านการค้าในเมืองหลวง เพื่อเลือกซื้อของฝากก่อนจะกลับอาณาเขตเบอร์แรม กำหนดวันกลับคือสามวันข้างหน้า
ตอนเดินมาถึงหน้าร้านขายของเล่น ซีเอลหยุดมองตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่พลางคิดถึงคาร์ริสที่อยู่อาณาเขตกอร์เลต ซึ่งเป็นเขตปกครองของตระกูลลูกัสตาร์
เด็กคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ
แน่นอนว่าต้องสบายดีอยู่แล้ว
แต่
คิดถึงจัง
อยากเจอจัง
เพียงแค่เห็นสีหน้าก็อ่านความคิดของภรรยาออก ไคล์เดนมองตุ๊กตาหมีที่วางอยู่บนชั้นในร้านขายของเล่น ก่อนจะหันมาบอกภรรยา พร้อมกับบอกด้วยเสียงทุ้มนุ่ม
“พอกลับอาณาเขตเบอร์แรมแล้ว พวกเราไปหาคาร์ริสกันดีไหม”
ดวงตาสีฟ้าของซีเอลเปล่งประกายสดใส
“อื้อ!”
ซีเอลพยักหน้าแรงๆ
พอมองรอยยิ้มของภรรยาที่แสนน่ารัก ทำเอาไคล์เดนอยากดึงเข้ามาจูบเสียเดี๋ยวนี้ แต่ที่นี่คือย่านการค้า ผู้คนพลุกพล่าน หนำซ้ำสองมือของไคล์เดนยังหอบหิ้วของมากมาย
“เอาของไปเก็บที่รถม้าก่อนดีไหมครับ แล้วค่อยมาเลือกของฝากให้คาร์ริสกัน” ซีเอลพูดเจือขบขำ
“เจ้ารออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวข้าไปเอง”
ถนนการค้าในเมืองหลวงเป็นแหล่งรวมความเจริญ ตามถนนหนทางจึงมีผู้คนเดินกันให้ควั่ก เหล่าขุนนางได้จัดระเบียบในย่านการค้าขึ้น โดยให้รถม้าไปจอดในสถานที่ที่จัดเตรียมไว้ ถึงจะอยู่ไกลสักหน่อย แต่ปลอดภัยทั้งกับผู้คนที่สัญจรบนถนนและผู้ใช้รถม้า
ซีเอลคงเดินไปกลับสองรอบไม่ไหว ไคล์เดนจึงอาสาไปเอง
“อย่างนั้นก็ได้ครับ”
จากนั้นไคล์เดนก็ถือของกลับไปที่รถม้า เมื่อร่างสูงใหญ่ถูกกลืนหายไปกับฝูงชน ซีเอลจึงเดินเข้าไปในร้านขายของเล่น เขาหยุดหน้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ จังหวะที่กำลังยื่นมือไปจับ จู่ๆ ก็ถูกใครบางคนคว้าหมับที่ข้อแขน
“ท่านซีเอล ลูกัสตาร์นี่เอง สนใจตุ๊กตาตัวนั้นเหรอครับ ข้าซื้อให้ดีไหม”
“ท่านเป็นใครกันครับ”
เขาถามพลางสะบัดแขน
“ขออภัยที่ไม่ทันได้แนะนำตัว บารอนทาร์ดิโอ เออร์นัวต์ครับ”
บารอนทาร์ดิโอ เออร์นัวต์...ตัวประกอบที่ไม่มีบทบาทสำคัญ แต่ก็ถูกกล่าวถึงในนิยายต้นฉบับไว้ไม่กี่บรรทัด ในแวดวงขุนนาง มีข่าวลือว่าบารอนทาร์ดิโอเป็นชายเสเพล วางแผนจับคู่กับโอเมก้าจากตระกูลใหญ่เพื่อยกระดับฐานะของตัวเอง
ซีเอลตรงตามเงื่อนไข(เหยื่อ)ของบารอนทาร์ดิโอทุกประการ ติดตรงที่แต่งงานแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมบารอนเสเพลถึงพุ่งเป้ามาที่เขา
อีกอย่าง ถ้าเมื่อกี้ได้ยินไม่ผิด บารอนทาร์ดิโอเจตนาเรียกซีเอลด้วยนามสกุล ‘ลูกัสตาร์’ ไม่ใช่ ‘ฮิลล์ตัน’ ซึ่งเป็นนามสกุลของสามี
“บารอนทาร์ดิโอมีธุระอะไรกับข้าหรือครับ”
“ตอนเห็นท่านซีเอลในงานเลี้ยงเมื่อคืนก่อน ก็เกิดสนใจขึ้นมาน่ะครับ” บารอนทาร์ดิโอพูดพลางกวาดสายมองซีเอลอย่างกระลิ้มกระเหลี่ย
น่าสะอิดสะเอียนจัง
“ยินดีที่ได้รู้จัก ถ้างั้นขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิครับ”
ไม่เพียงรั้งด้วยคำพูด บารอนทาร์ดิโอยังคว้าแขนของซีเอลอีกครั้ง
“หยาบคายจังเลยนะครับ” ซีเอลขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน
“พวกเรามาทำความรู้จั...”
บารอนทาร์ดิโอพูดไม่ทันจบ ข้างหลังพลันปรากฏเงาดำสูงตระหง่านน่าเกรงขาม ผู้มาใหม่คว้าเข้าที่คอเสื้อของบารอนเสเพล ก่อนจะลากตัวให้ออกไปห่างๆ จากซีเอล
“ใคร...อึก!”
บารอนทาร์ดิโอตวาดอย่างหัวเสีย แต่เมื่อผินหน้ากลับมามองคนข้างหลังก็ตกใจจนหน้าซีด
ใบหน้าเฉียบคมของไคล์เกร็งกระตุก ชัดเจนว่าอยู่ในอารมณ์โกรธจัด
“คิดจะทำอะไร”
“แค่เข้ามาทักทายท่านซีเอลน่ะครับ”
“เมื่อกี้เจ้าจับมือภรรยาข้าด้วย”
“เข้าใจผิดแล้วครับ ข้าก็แค่...”
“สู้กัน”
“ห๊ะ...ครับ!!??”
“เอามือนั่นมาแตะต้องภรรยาคนอื่น คงเตรียมใจตายแล้วไม่ใช่เหรอครับ” ไคล์เดนยืนยันที่จะสู้
“เอ่อ...ขะ ข้า...”
บารอนทาร์ดิโอตาเบิกโตจนแทบถลน ขาสั่นตัวสั่นอย่างน่าสมเพช
ตระกูลฮิลล์ตันขึ้นชื่อด้านความแข็งแกร่ง พูดถึงการจับดาบท้าดวล แน่นอนว่าบารอนทาร์ดิโอไม่มีทางเทียบไคล์เดนติด
สถานการณ์เริ่มวุ่นวาย ลูกค้าและเจ้าของร้านเริ่มเข้ามามุ่ง
ซีเอลไม่อยากเป็นจุดเด่น ยิ่งไม่อยากให้คนไร้ค่าอย่างบารอนเสเพลมาทำให้เสียบรรยากาศ มือเล็กจึงลูบแขนกำยำของสามีพลางประโลมปลอบ “ข้าไม่เป็นอะไร ปล่อยเขาเถอะครับ”
ไคล์เดนชั่งใจสักครู่ ก่อนจะผลักบารอนทาร์ดิโอไปทางประตูร้าน
“อย่ามายุ่งกับภรรยาข้าอีกเป็นครั้งที่สอง”
บารอนทาร์ดิโอรีบพยักหน้าติดๆ พร้อมขอโทษอย่างสำนึกผิด
“ครับ...ขอโทษครับ! ขอประทานโทษจริงๆ ครับ!!”
ทุกคนที่เห็นแบบนั้น อดส่ายหน้าด้วยความสมเพชไม่ได้ ไม่ใช่เสเพลอย่างเดียว บารอนทาร์ดิโอยังโง่ด้วยสินะถึงได้ไปยุ่งกับภรรยาของเคานต์ไคล์เดน
ภายนอกเคานต์ไคล์เดนดูดุดันก็จริง แต่กับภรรยาแล้ว ชายหนุ่มทั้งรักทั้งหวง
กระดิ่งแขวนหน้าประตูส่งเสียงกรุ้งกริ้ง เมื่อบารอนทาร์ดิโอเปิดประตู วิ่งออกจากร้าน
สถานการณ์ตอนนี้กลับมาสงบดั่งเดิม ทั้งสองเลือกซื้อของขวัญให้กับคาร์ริสต่อ
ไม่เพียงแค่ตุ๊กตาหมีผูกโบว์สีฟ้า พวกเขายังซื้อตัวต่อไม้ และยังมีม้าโยกสำหรับเด็กสองขวบ
ตอนออกจากร้านขายของเล่น อยู่ๆ ซีเอลก็รู้สึกเวียนหัวหน้ามืด ร่างกายซวนเซเล็กน้อย ไคล์เดนยืนอยู่ข้างๆ รีบโอบไหล่ประคอง
“ซีเอล?”
“ข้าแค่...เวียนหัวนิดหน่อย ยืนพักสักเดี๋ยวก็ไปต่อได้แล้ว”
“ไม่ได้”
“เอ๊ะ...ครับ?”
ไคล์เดนปฏิเสธคำพูดของซีเอลด้วยหน้าบึ้งตึง ก่อนจะกลับเข้าร้านขายของเล่นเพื่อบอกเจ้าของร้านว่าจะส่งพ่อบ้านมารับสินค้าทีหลัง เมื่อย้อนกลับมาหาภรรยา ชายหนุ่มตั้งใจจะอุ้มซีเอลกลับรถม้าด้วย
“เอ่อ...ข้าเดินกลับรถม้าได้ครับ”
มุมปากของไคล์เดนคว่ำลง
“ไม่ได้เด็ดขาด หากเจ้าหน้ามืดแล้วล้มขึ้นมาจะแย่เอา”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“เห็นอยู่ว่าเจ้าหน้าซีด”
“แต่...ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ”
เพราะมัวแต่ยืนเถียงอยู่หน้าร้านขายของเล่น หนำซ้ำสีหน้าของไคล์เดนยังดูไม่น่าไว้วางใจ ประจวบกับที่มีนายทหารคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี เกิดความเข้าใจผิด ชี้หน้าตวาดใส่ไคล์เดน
“เจ้าโจรนั่นปล่อยคนเดี๋ยวนี้!”
หือ??
ทั้งสองมองตามเสียงด้วยความสงสัย
“มีอะไรเหรอครับ” ซีเอลถาม
“คุณชายถูกลักพาตัวมาใช่ไหม ข้าจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ”
“หา...ไม่สิ เปล่าครับ ไม่ได้ถูกลักพาตัวมา”
ซีเอลมองทหารหนุ่มคนนั้นสลับกับมองสามี ปกติไคล์เดนก็มีสีหน้าดุดันอยู่แล้ว พอทำหน้าบึ้งตึงเลยยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปอีก ไม่แปลกหากจะถูกเข้าใจผิด แล้วครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไคล์เดนถูกเข้าใจอย่างนั้น
พรืด...
ซีเอลยิ้มขำ
นายทหารหนุ่มเห็นซีเอลพ่นเสียงหัวเราะออกมาก็ให้แปลกใจ
“คุณชาย...?”
“ขอโทษนะครับ ผู้ชายคนนี้เป็นสามีของข้าเอง” ซีเอลบอกนายทหารคนนั้นพลางกอดท่อนแขนกำยำ
“เอ๊ะ เอ่อ...!?”
สีหน้าของทหารหนุ่มอึ้งเหวอไปนิดหนึ่ง ถึงไม่อยากเชื่อว่าทั้งสองจะเป็นสามีภรรยากัน แต่...เอ่อ ในเมืองหลวงที่กว้างใหญ่และเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เรื่องไม่คาดคิด เรื่องเข้าใจผิด มักมีให้เห็นบ่อยๆ
Pinakabagong kabanata
สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2) (ภาค 2) บทที่ 40 เวทมนตร์ของฟาฟา
(ภาค 2) บทที่ 40เวทมนตร์ของฟาฟา ก่อนหน้านั้นเล็กน้อย... คาร์ริสจูงมือฟาร์เลียสแล้วเดินนำมาที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างๆ ห้องทำงานของริคาร์โด ภายในห้องนั่งเล่นถูกตกแต่งสำหรับเด็กเล็กโดยเฉพาะ ตู้หนังสือตัวเตี้ยมีหนังสือภาพและหนังสือนิทานเต็มชั้น กลางห้องปูด้วยพรมนุ่มๆ มีทั้งหมอนทั้งตุ๊กตา รวมถึงของเล่นอื่นๆ อีกมากมาย ดวงตาสีเขียวมรกตของฟาร์เลียสเบิกโตเมื่อเห็นหนังสือที่อยู่ในชั้น ปิดบังความตื่นเต้นไม่มิด เจ้าหนูน้อยยิ้มอย่างภาคภูมิ วิ่งไปหยิบหนังสือนิทานออกมาหลายเล่มแล้วยื่นให้พี่ชายคนสวย “ฟาฟาชอบอ่านหนังสือเหยอ” “ชอบมาก!” ฟาร์เลียสพยักหน้าแรงๆ พลางรับหนังสือนิทานมาจากมือของเจ้าตัวน้อย “คายิ้ดก็ชอบ” ว่าแล้วก็นั่งแหมะบนพื้นพรม ฟาร์เลียสนั่งตาม “ถ้าอย่างนั้นมาอ่านนิทานกันนะครับ ท่านคาร์ริส” “เรียกคายิ้ดเจยๆ” เจ้าตัวจิ๋วไม่เพียงกำชับ ยังยื่นมือเล็กปิดปากเด็กชายที่โตกว่า มือเล็กที่ปิดปากฟาร์เลียสนุ่มนิ่มแล
สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2) (ภาค 2) บทที่ 39 ความสงสัยที่ถูก(ขัดจังหวะ)
(ภาค 2) บทที่ 39ความสงสัยที่ถูก(ขัดจังหวะ) ดาร์เรียนที่กำลังจะก้าวออกจากประตู หากก็ต้องหมุนตัวหันกลับมามองริคาร์โด แต่รอแล้วรอเล่า ชายหนุ่มกลับเอาแต่นั่งเงียบ “ท่านริคาร์โด มีธุระกับข้าหรือครับ?” ดาร์เรียนเอียงศีรษะถามด้วยความสงสัย ริคาร์โดประสานมือเท้าคาง ...เจ้าจำข้าไม่ได้จริงหรือ ...เรื่องคืนนั้นในคฤหาสน์เล็กด้วย ...หลังจากนั้น ทำไมไม่ติดต่อข้า ...ตอนนี้เจ้ากับเจ้าชายอเล็กซีสยังติดต่อกันหรือไม่ คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว แต่จนแล้วจนรอดริคาร์โดก็ไม่ได้ถามออกมา สุดท้ายทำได้แค่มองดาร์เรียนด้วยสีหน้าขึงขัง หากกระนั้นก็หลุดปากคำว่า ‘เจ้าชายอเล็กซีส’ ออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นดาร์เรียนแสดงสีหน้ารู้สึกผิด เป็นสีหน้าแบบเดียวกับตอนที่ช่วยเจ้าหนูน้อยคาร์ริสตอนตกบันได เรื่องเจ้าชายอเล็กซีส ดาร์เรียนรู้สึกผิดต่อซีเอลมาตลอด แต่ไม่มีโอกาสได้อธิบายหรือขอโทษ เพราะต่างฝ่ายต่างเจอกันผ่านๆ ในงานเลี้ยงเท่านั้น ในเมื่อริคาร์โดถามขึ้นมา ก็ขอตอบตรงนี้เลย “ข้ากับเจ้าชายไม
สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2) (ภาค 2) บทที่ 38 พี่ชายคนสวย
(ภาค 2) บทที่ 38พี่ชายคนสวย คลอลีน เทรย์เวอร์...น้องสาวเพียงคนเดียวของบารอนคาร์สัน เทรย์เวอร์ คลอลีนเป็นคนสวย และมีรอยยิ้มที่สดใส แต่การคลอดก่อนกำหนดทำให้เธอมีร่างกายที่อ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก จึงต้องเก็บตัวพักฟื้นที่เมืองโรเวสต์ซึ่งอยู่แถบชนบท อันเป็นบ้านเกิดของท่านยาย คลอลีนเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกำเริบเมื่อสี่ปีก่อน คุณผู้หญิงดูมัวส์ในวัยเจ็ดสิบ ได้ถือจดหมายที่เป็นลายมือของหลานสาวเดินทางมายังอาณาเขตกอร์เลต เพื่อนำจดหมายนั้นมาให้กับบารอนคาร์สันผู้เป็นหลานชาย เนื้อหาระบุสั้นกระชับ ราวกับว่าตอนที่เขียนจดหมาย เธอมีเวลาจำกัด ถึงท่านพี่คาร์สัน ชายที่น้องเคารพรักที่สุด ตอนท่านพี่ได้รับจดหมายฉบับนี้ น้องคงกลายเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ ของกลุ่มดาวอยู่ที่ไหนสักแห่งบนฟากฟ้า...ท่านพี่คะ ขออภัยที่ต้องบอกเรื่องนี้กะทันหันผ่านทางจดหมาย น้องขอฝาก ‘สมบัติอันล้ำค่าที่สุดในชีวิต’ ให้ท่านพี่ช่วยดูแลแทนน้องด้วย หากท่านพี่อยากบ่นน้องล่ะก็ ขอเป็นหลังจากนี้สักห้าสิบปี แปดสิบปี หรือหนึ่งร้อยปีก็จะดีใจมาก ท่านพี่ไม่ต้องรีบมาเจอเพื่อบ่นน้องก็ได้ค่ะ
สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2) (ภาค 2) บทที่ 37 ค่ำคืนนั้น (2)
(ภาค 2) บทที่ 37ค่ำคืนนั้น (2) พอถูกครอบครองริมฝีปาก ความปรารถนาก็ถูกกระตุ้นเร้า ดาร์เรียนเหมือนคนสติหลุดทันที ริมฝีปากงามเผยอเปิด จากนั้นเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปากของริคาร์โด ชายหนุ่มเลิกคิ้ว จ้องมองใบหน้าคนสวยจากระยะประชิด พร้อมกับจูบแลกลิ้นอย่างลึกล้ำ ริคาร์โดตั้งใจจะรับผิดชอบดาร์เรียน แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีชื่อเสียงไม่ดีนัก แต่...ไม่มีอะไรที่ริคาร์โดควบคุมไม่ได้ ฉะนั้นแล้ว ถึงดาร์เรียนมีนิสัยปอกลอกคนรวย เขาก็จะควบคุมนิสัยด้านนั้นของอีกฝ่ายเอง เสื้อผ้าของดาร์เรียนเลื่อนออกจากร่างกาย เผยผิวพรรณขาวผ่อง ใต้แสงจันทร์สีเงินที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองยอดอกซ้ายขวาสีชมพูที่ชูชัน ริคาร์โดก้มหน้าลง ใช้ปลายลิ้นดุนดันยอดอกไปมา “อ่า อ๊า...” ดาร์เรียนร้องคราง เอวบางบิดส่ายอย่างคลุ้มคลั่ง ท่าทางแบบนั้น ยิ่งกระตุ้นเร้าสัญชาตญาณความเถื่อนของอัลฟ่า เรียวลิ้นที่ดุนดันยอดอกพลันเปลี่ยนมาดูดเม้มจนเกิดเสียง หนำซ้ำ มือใหญ่ยังเลื่อนลงเบื้องล่าง แหวกแย้มเรียวขาให้อ้ากว้าง
สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2) (ภาค 2) บทที่ 36 ค่ำคืนนั้น (1)
(ภาค 2) บทที่ 36 ค่ำคืนนั้น (1) กลิ่นหอมหวานอ่อนๆ ปลุกเร้าให้ส่วนที่ต่ำกว่าสะดือตื่นตัว ริคาร์โดไม่อยากรีบสรุปว่าความหอมเย้ายวนนี้คือกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้า(คู่ชีวิต) ทว่า...ยิ่งอยู่ใกล้ดาร์เรียน กลิ่นหอมนี้ยิ่งมัวเมาแทบทำให้สติของเขาหลุดลอย อยากกระโจนเข้าไปครอบครองอีกฝ่ายทันที เก้าปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยได้กลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้าอันเกิดจากอาการป่วย แต่แล้ววันนี้ กลิ่นหอมหวานชวนให้โหยหาทั้งเข้มข้นทั้งรุนแรงกระทบอยู่แค่เพียงปลายจมูก “อือ...” ริมฝีปากของคนสวมฮู้ดส่งเสียงงึมงำเหมือนไม่สบายตัว เสียงนั้นช่วยดึงสติของริคาร์โดกลับมาจากความคิด ไหนๆ ก็รู้แล้วว่าเจ้าของใบหน้าใต้ฮู้ดนี้เป็นใคร ขอดูให้เต็มสองตาหน่อยเถอะ ชายหนุ่มคิด ก่อนจะดึงฮู้ดสีเขียวลง ทันใดนั้น นัยน์ตาสีเข้มของริคาร์โดพลันเบิกกว้าง ...เป็นใบหน้าที่สวยมากจริงๆ ผิวขาวผ่องนวล แพขนตาหนา จมูกโด่งเล็กรับกับริมฝีปากคู่สวยสีชมพู จังหวะนี้เอง ดาร์เรียนปรือตาขึ้นเล็กน้อย ริคาร์โดจึงเห็นว่าอีกฝ่ายมีดวงตาสีน้ำตาลธรรมดา ม
สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2) (ภาค 2) บทที่ 35 ริคาร์โดกับโอเมก้า(ปริศนา)
(ภาค 2) บทที่ 35 ริคาร์โดกับโอเมก้า(ปริศนา) ...หกเดือนที่แล้ว ถึงแม้ริคาร์โดจะขึ้นชื่อว่าเป็น ‘หนุ่มเจ้าสำราญ’ หากก็ใช่ว่าจะหลับนอนกับใครไปเรื่อย หลังจากปฏิเสธโอเมก้าที่เพิ่งนัดเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ริคาร์โดตรงมาที่ร้านเหล้าของมาร์โก ดื่ม...และดื่ม เพื่อลืมคำพูดแย่ๆ ของโอเมก้าคนนั้น โอเมก้าบางคนงดงามแค่เพียงภายนอก ธาตุแท้นั้นมีแต่ให้ความรู้สึกแย่เกินรับไหว เหมือนอย่างบุตรชายคนรองของเคานต์เซนน์โรล เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าสวยถูกใจ ฐานะยังคู่ควรเหมาะสม ริคาร์โดเลยตามจีบอยู่ช่วงหนึ่ง หัวค่ำวันนี้ก็ยังอุตส่าห์ชวนอีกฝ่ายออกมาเดต แต่พอริคาร์โดพูดถึงหลานชายปุบ อีกฝ่ายก็พูดจาเหยียดหยามซีเอลกับคาร์ริสของเขาทันที ‘ท่านริคาร์โดจะเลี้ยงดูลูกนอกสมรสของน้องชายจนถึงเมื่อไรครับ หากท่านแต่งงานแล้ว เด็กคนนั้นก็ยังจะอยู่ที่คฤหาสน์ลูกัสตาร์ต่อไปเหรอ?’ ‘พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง’ ‘เด็กคนนั้นมีปมด้อยเรื่องครอบครัวใช่ไหมล่ะครับ หากท่านริคาร์โดแต่งงานและมีลูกของตัวเองขึ้นมา เด็กนั่นจะต้องเกิดความอิจฉา ข้าคิดว่าท่านส่งเ
Maaari mong magustuhan
พี่เขยครับผมรับไม่ไหว
กาสะลอง3.7K viewsคู่พันธะอันเลือนลาง(Omegaverse)
Melmee484 viewsเมื่อผมต้องกลายเป็นหมอนข้างของมาเฟียหนุ่ม
Badberry1.4K viewsอุบัติเหตุรักมาเฟียร้าย(ท้องได้)
otata1.2K viewsย้อนเวลามาเปลี่ยนรัก(Mpreg)
Melmee633 viewsก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ
ณ ขณะฝัน205 viewsสูตรรักฉบับท่านประธานจอมโหด
Futhaone438 viewsองค์ราชทายาท จอมป่วน ลิขิตรัก เจ้าชาย ปีกนกสีน้ำเงิน
Lirigrhog291 views
