(ภาค 1) บทที่ 7 วัยเยาว์ (1)

(ภาค 1)

บทที่ 7

วัยเยาว์ (1)

            ระหว่างถูกอุ้มกลับรถม้า ซีเอลหวนนึกถึงวันคืนเก่าก่อน

            ถ้าพูดถึงเรื่องเข้าใจผิด ไม่ได้มีแค่ไคล์เดนเท่านั้น แต่คนจากตระกูลฮิลล์ตันมักถูกมองว่า ‘น่ากลัว’ เพียงแค่พวกเขามีใบหน้าที่ดุดัน   

            ในปีที่ซีเอลอายุเจ็ดขวบ มีโอกาสมาเที่ยวเมืองโมซาน่า หนึ่งในเมืองภายใต้การปกครองของดยุกมาร์คัส ฮิลล์ตัน...พ่อของไคล์เดน  

            นอกจากอาณาเขตของสองตระกูลอยู่ติดกันแล้ว ดยุกมาร์คัสกับมาร์ควิสลีวานไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางการเมือง ทั้งสองตระกูลรู้จักกันเพียงผิวเผิน   

            ปีนั้น มาร์ควิสลีวานได้วันหยุดพักร้อนยาว เลยมีโอกาสพาครอบครัวมาเที่ยวในเมืองโมซาน่า นครในอาณาเขตของดยุกมาร์คัส และยังเป็นเมืองใหญ่เจริญรุ่งเรืองในแถบตะวันตก

            ตั้งแต่มาถึงเมืองโมซาน่า มาร์ควิสลีวานพาลูกชายทั้งสองท่องเที่ยวในหลายสถานที่ ทั้งพาไปแช่บ่อน้ำพุร้อน และชิมอาหารจากทะเลสดๆ รสชาติโอชะ

            วันที่สามของการท่องเที่ยว ท่านพ่อพาพวกเขามาปิกนิกที่สวนสาธารณะประจำเมือง  

            สวนสวนอันกวางใหญ่ บ่อน้ำพุน่าตื่นตาตื่นใจ และยังมีดอกไม้นานาพรรณเบ่งบาน

            ท่านพ่อนั่งจิบชาฝรั่ง ซีเอลกับริคาร์โดเล่นซ่อนหา

            ภายใต้แสงแดดรำไรที่แสนอบอุ่น ซีเอลเป่ายิ้งฉุบชนะพี่ชายคลานไปแอบหลังพุ่มไม้เพื่อซ่อนตัวจากริคาร์โด ระหว่างลุ้นใจระทึก อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นดังมาจากไหนสักแห่ง 

            ‘ฮึก...ฮื่อ....’

            เสียงสะอื้นไห้สะกิดความสงสัยของซีเอล เขาลุกจากที่ซ่อน เดินหาเสียงนั้น 

            หาอยู่สักพัก ในที่สุดก็เจอเด็กชายเรือนผมสีเงินนั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้ มองจากรูปร่างน่าจะอายุพอๆ กับซีเอล

            ‘เป็นอะไรไป หลงทางเหรอ’

            ซีเอลเข้าไปนั่งยองๆ ตรงหน้าเด็กชายผมสีเงินพลางถาม   

            ‘ย...อย่ามาคุย...ฮึกๆ กับข้าเลย’

            ‘ทำไมล่ะ’

            ดวงตากลมโตสดใสแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็น  

            เด็กชายเงยหน้าขึ้นมานิดหนึ่ง ดวงตาสีเหลืองอำพันที่ซ่อนอยู่หลังเรือนผมสีเงินจ้องมองซีเอล สักครู่ก็ส่ายหน้าพูดเสียงแผ่วเบา ’...อย่ามองข้า’

            ‘คุยก็ไม่ได้ มองก็ไม่ได้ ทำไมล่ะ’ ซีเอลถามอย่างไร้เดียงสา 

            ‘ใบหน้าข้า...เหมือนปีศาจ’

            ได้ยินแบบนี้แทนที่จะกลัว กลับยิ่งทำให้ซีเอลสนใจมากกว่าเดิม 

            ‘ไหน...ให้ข้าดูหน่อย’

            ‘ก็บอกว่าหน้าข้าเหมือนปีศาจยังไงล่ะ!’

            เด็กชายผมเงินตวาดใส่เสียงดัง ซีเอลทำแก้มป่อง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้โกรธ แค่รู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย มากไปกว่านั้น เขาอยากรู้ว่าหน้าตาเหมือนปีศาจมันเป็นยังไง 

            ‘หน้าเจ้าเหมือนปีศาจแล้วมันจะทำไมกันล่ะ เจ้าก็เป็นเจ้าอยู่ดี หรือเจ้าต้องทำตัวเป็นปีศาจเหมือนกับหน้าตาด้วยเหรอ อีกอย่างนะ ปีศาจไม่ร้องไห้กันหรอก’

            จบคำพูดของซีเอล เห็นชัดว่าเด็กชายผมเงินตัวแข็งทื่อไปเลย สักพักให้หลัง อีกฝ่ายยอมเงยหน้ามองซีเอลตรงๆ  

            ทั้งที่ดูเด็กกว่าตนแท้ๆ ทำไมพูดจาแก่แดดจัง แต่กระนั้น คำพูดแก่แดดของเด็กนัยน์ตาสีฟ้าที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้เด็กชายรู้สึกมั่นใจอย่างน่าประหลาด  

            ‘เจ้าจะไม่กลัวข้าแน่นะ’

            ‘สัญญาเลย!’

            ไม่พูดเปล่าๆ ซีเอลยื่นมือน้อยๆ ให้อีกฝ่ายเกี่ยวก้อยสัญญา

            เด็กชายผมเงินเกี่ยวนิ้วก้อยกับซีเอลพร้อมบอก ’สัญญาแล้วนะว่าจะไม่กลัวข้า’

            ‘อืม!’

            ซีเอลพยักหน้าแรงๆ จนคอแทบเคล็ด  

            เด็กชายผมเงินลังเลสักครู่ หลังจากตัดสินใจแล้ว ใบหน้าที่ฟุบกับหัวเข่าค่อยๆ เงยขึ้นมา

            ผมหน้าของเด็กชายยาวลงมาปรกถึงดวงตา ซีเอลอยากมองให้ชัดๆ กว่านี้จึงยื่นมือไปปัดเรือนผมของเด็กชาย 

            อีกฝ่ายชะงัก ซีเอลเองก็ด้วย 

            เด็กชายผู้มีเรือนผมสีเงินอายุราวๆ แปดเก้าขวบ มากกว่าซีเอลไม่กี่ปี คิ้วหนาเข้ม นัยน์ตาสีเหลืองอำพันเหมือนกับดวงตาของสัตว์ร้าย จมูกโด่ง ริมฝีปากบางได้รูป มองรวมๆ ใบหน้าของเด็กคนนี้อาจมีความดุดัน แต่ไม่ได้น่ากลัวเหมือนปีศาจสักหน่อย

            ‘น่ารักออก’ ซีเอลโพล่ง 

            ‘ห๊ะ!?’ เด็กชายผมเงินตัวแข็งทื่อ 

            ‘ข้าบอกว่าเจ้าน่ารัก ว่าแต่ เจ้าชื่ออะไรเหรอ’

            ‘ไคล์เดน ฮิลล์ตัน’

            ‘ไคล์เดน ฮิลล์ตันเหรอ...เห๊ะ!?” 

            ไคล์เดนเอียงศีรษะเมื่อเห็นซีเอลส่งเสียงตกใจ

            ไคล์เดน ฮิลล์ตัน ชายผู้มีเรือนผมสีเงิน ใบหน้าหล่อเหลา ทว่ากลับมีดวงตาดุดันราวกับสัตว์ร้าย บ้านเกิดคือเมืองโมซาน่า...

            ในนิยายต้นฉบับ มีการบบรรยายถึงสามีของซีเอลไว้นิดหน่อย ในอนาคตผู้ชายคนนี้จะทารุณซีเอลจนตาย!

            พอนึกถึงจุดจบของตัวเองแล้ว ปากเล็กๆ สีชมพูขบกันจนเกิดเสียงกึกๆ   

            ไคล์เดนวัยแปดขวบรีบก้มหน้าลง ทั้งยังเอาผมลงมาปิดบังใบหน้าด้วย 

            ‘ว...ว่าแล้วเชียว เจ้ากลัวข้า’

            น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนกำลังจะร้องไห้ดึงสติของซีเอลกลับมา 

            เขารีบแย้งว่า ‘ไม่ใช่!’

            ‘แต่เจ้าตัวสั่นเหมือนกลัวนี่น่า’

            ‘เพราะเจ้าเป็นลูกชายของท่านดยุกมาร์คัสต่างหาก’

            ‘เจ้ารู้จักพ่อข้าเหรอ’

            ซีเอลพยักหน้าติดๆ ’สาบานก็ได้ ข้าไม่ได้กลัวเจ้าจริงๆ แค่ตกใจที่รู้ว่าเจ้าเป็นลูกชายของนักดาบชื่อเสียงโด่งดัง’ แล้วซีเอลก็แนะนำตัวเองว่าเป็นลูกชายคนเล็กของมาร์ควิสลีวาน ท่านพ่อของพวกเขารู้จักกัน   

            ใบหน้าที่เอาแต่ก้มต่ำเงยขึ้นมา ดวงตาสีเหลืองอำพันเป็นประกาย

            ‘เจ้ารู้จักพ่อของข้าจริงๆ ด้วย!’

            ดยุกมาร์คัส ฮิลล์ตันมีภรรยาสองคน ภรรยาคนแรกคือดัชเชสชาร์ลอต มาจากตระกูลชนชั้นสูง หลังจากดัชเชสชาร์ลอตเสียชีวิตด้วยอาการป่วยกะทันหัน สองปีต่อมาดยุกมาร์คัสก็แต่งงานกับภรรยาคนที่สอง วีเวีย...ภรรยาคนที่สองเป็นสามัญชน และเป็นเพียงเบต้าธรรมดา

            ตระกูลฮิลล์ตันเชี่ยวชาญศาสตร์การต่อสู้ ทุกคนล้วนมีร่างกายแข็งแรง คนในตระกูลฮิลล์ตันจะมีออร่าความดุดันตั้งแต่เกิด พี่ชายและพี่สาวของไคล์เดน ในอนาคตจะเป็นนักดาบที่มีชื่อเสียง ตามรอยของดยุกมาร์คัส ส่วนไคล์เดน พอจับดาบเข้าสนามรบครั้งแรกก็ได้รับชัยชนะทันที ชายหนุ่มได้รับการแต่งตั้งเป็นเคานต์และได้อาณาเขตเบอร์แรมมาปกครอง  

            ระหว่างที่ไคล์เดนเดินทางกลับเมืองหลวง เป็นช่วงที่ซีเอลถูกเจ้าชายอเล็กซีสถอนหมั้น

            หากเป็นไปตามนิยายต้นฉบับ ซีเอลที่วางแผนสังหารนักบุญเรเซฟได้ถูกตัดสินโทษประหาร ทว่ามาร์ควิสลีวานได้ใช้ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลไถ่ตัวลูกชายออกจากคุกใต้ดิน ซ้ำทูลขอให้จักรพรรดิช่วยลดทอนโทษลงมา ความพยายามของคนเป็นพ่อสั่นคลอนจิตใจของจักรพรรดิ ทว่าความผิดของซีเอลนั้นใหญ่หลวงเกินกว่าจะให้อภัย ดังนั้นจักรพรรดิจึงมีราชโองการให้ซีเอลแต่งงานกับเคานต์ไคล์เดน

            การแต่งงานของทั้งสองไม่ใช่เรื่องน่ายินดี ผลจากสงครามทำให้ไคล์เดนมีอาการคลุ้มคลั่งรักษาไม่หาย ชะตากรรมของซีเอลนับว่าเลวร้ายกว่าการถูกประหารเสียอีก หนึ่งปีต่อมาซีเอลตายเพราะอาการบอบช้ำภายใน  

            ตามต้นฉบับ ซีเอลได้เจอกับไคล์เดนครั้งแรกคือตอนอายุยี่สิบเอ็ด นั่นก็คือวันแต่งงาน

            แต่แล้วทำไม ซีเอลถึงเจอไคล์เดนเร็วขนาดนี้    

            หากนี่คือโชคชะตา....

            ใช่ ต้องเป็นโชคชะตาแน่ๆ ผลจากที่ซีเอลไม่เดินตามเส้นทางของตัวร้าย เป็นเด็กดี และไม่กลั่นแกล้งใคร พระเจ้าเลยทำให้เขากับสามี(ในอนาคต)ได้เจอกันก่อนกำหนด อีกอย่าง ไคล์เดนตอนนี้ดูไม่เหมือนคนที่ชอบความรุนแรง ถ้าสาเหตุที่ทำให้ไคล์เดนเปลี่ยนไปเกิดจากความกดดันของสงคราม เช่นนั้นมีอะไรช่วยปลอบประโลมไคล์เดนได้บ้าง

            อ๊ะ จริงสิ 

            ไคล์เดนไม่มีเพื่อน และเหมือนจะถูกล้อว่าหน้าเหมือนปีศาจ

            ถ้าสาเหตุนี้ทำให้ไม่มีใครยอมรับไคล์เดน อย่างนั้นเขาจะเป็นเพื่อนให้เอง!  

            ‘ไคล์เดน’

            ซีเอลโพล่งพร้อมคว้ามือเด็กชายมากุมแน่น  

            ‘อะ อะไร!?’  

            ‘เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ’

            ไคล์เดนตะลึง ‘พะ...พูดจริงเหรอ...’

            ซีเอลยิ้มแป้น ’ข้าเห็นใบหน้าของเจ้าแล้ว แต่ก็ไม่ได้กลัวนี่น่า เพราะงั้นเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ’

            ชั่ววินาทีนั้น รอยยิ้มสดใสอันงดงามทำเอาหัวใจของไคล์เดนสั่นไหว ดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่รอบตัวราวกับส่งกลิ่นหอมรื่น

            เพื่อน...ดีจัง ในที่สุดก็มีเพื่อนแล้ว! 

            หลังจากคิดอย่างดีใจ ศีรษะน้อยๆ ผงกสองสามที 

            ‘ดะ ได้สิ’

            ‘เย่ พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ!’

            ‘อืม เพื่อนกัน’