(ภาค 1) บทที่ 9 คาร์ริส ลูกัสตาร์

(ภาค 1)

บทที่ 9

คาร์ริส ลูกัสตาร์ (1)

            ณ ปัจจุบัน...

            เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ ไคล์เดนสั่งให้ฟินน์ หัวหน้าพ่อบ้านออกไปตามหมอมาตรวจอาการของซีเอล

            เพราะอาการเวียนหัวทำให้สมองของซีเอลล่องลอยไปชั่วขณะ เผลอหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต แต่นอกเหนือจากนั้นอาการของเขาก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล

            “...เอล...ซีเอล?”

            เสียงทุ้มเอ่ยเรียก

            ซีเอลดึงสติกลับมา เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของไคล์เดนอยู่ใกล้ในระยะที่เหมือนจะจูบ 

            “ที่รัก?”

            ดวงตาสีฟ้าของซีเอลเบิกโตเล็กน้อยเพราะความตกใจ

            “เห็นเจ้าเหม่อๆ สงสัยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า”  

            ซีเอลสบตากับสามีพลางตอบรับ “ครับ”

            สักครู่ต่อมา เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟินน์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหมอวัยชรา ทั้งสองก้มศีรษะทำเคารพไคล์เคนกับซีเอลอย่างเรียบง่าย

            ใช้เวลาเพียงครู่ท่านหมอสูงวัยก็ตรวจร่างกายซีเอลเรียบร้อย  

            “ภรรยาข้าป่วยเป็นอะไรหรือ” ไคล์เดนโพลงถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล 

            ท่านหมอเก็บอุปกรณ์วัดไข้พร้อมอธิบาย “ร่างกายอ่อนเพลียจากการพักผ่อนน้อยน่ะครับ พักผ่อนให้เต็มที่แค่วันสองวันก็กลับมาเป็นปกติแล้ว แต่ข้าจะจัดยาบำรุงที่ช่วยผ่อนคลายให้ด้วย การนอนจะได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น” 

            “อย่างนี้เอง” ไคล์เดนตอบ สีหน้าแสดงออกว่าสบายใจขึ้นแล้ว  

            หลังจากนั้นท่านหมอก็จัดยาบำรุงให้สองชุด ทั้งสองกล่าวขอบคุณ ก่อนฟินน์จะเดินไปส่งท่านหมอพร้อมกับจ่ายค่ารักษา

            “พักผ่อนเถอะ ข้าจะคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ”

            ซีเอลยิ้มอ่อนหวาน ดีใจกับความเอาใจใส่ของสามี แต่วันนี้พวกเขาตะเวนซื้อของกันทั้งวัน ไคล์เดนก็คงเหนื่อยไม่น้อยเหมือนกัน  

            “ข้าไม่เป็นอะไรมากจริงๆ ที่รักก็พักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้มีงานที่ต้องเข้าวังไม่ใช่เหรอ ถ้างานเสร็จเร็วพวกเราจะได้กลับอาณาเขตเบอร์แรมเร็วๆ ยังไงล่ะครับ”

            “แต่ข้า...”

            “นะครับ” ซีเอลทำตาแป๋วอ้อนวอนไคล์เดน  

            สีหน้าของชายหนุ่มพลันอ่อนโยน “ได้ ถ้าอย่างนั้นเจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าจะสะสางงานต่อสักหน่อย”

            “อย่าหักโหมนะครับ”

            “อืม” ไคล์เดนตอบหน้านิ่ง ก่อนจะก้มหน้าลงมาแตะจูบหน้าผากภรรยา

            สองวันมานี้ซีเอลได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ สีหน้าเลยกลับมาสดใส

            หากพูดถึงสาเหตุของอาการอ่อนเพลีย เป็นเพราะซีเอลหาเรื่องใส่ตัวเอง ตั้งแต่เสนอให้ไคล์เดนฝึกดื่ม พอสามีเริ่มเมาทีไรก็จะคึกคักทันที กักขังซีเอลไว้ใต้ร่าง เคี่ยวกรำบังคับให้ร้องครวญครางจนถึงรุ่งสาง...

            ซีเอลรีบดึงสติกลับก่อนความคิดลามกจะเตลิดไปไกล

            อย่างไรก็ตาม ช่วงที่ซีเอลพักผ่อน ชายหนุ่มสะสางงานต่างๆ จนแล้วเสร็จ แถมยังสั่งให้ฟินน์เตรียมข้าวของให้พร้อมเพื่อกลับอาณาเขตเบอร์แรม

            ฟินน์ใช้เวลาเพียงสองวันในการตรวจสอบสภาพของรถม้า และเก็บข้าวของขึ้นรถ เช้าวันที่สามคือวันเดินทางกลับอาณาเขต    

            ใช้เวลาเพียงหกวันก็กลับมาถึงอาณาเขตเบอร์แรม

            ซิกเนอร์ รองหัวหน้าพ่อบ้านคอยดูแลความเรียบร้อยในช่วงที่ฟินน์ตามนายท่านเข้าเมืองหลวง ทันทีที่เห็นว่ารถม้าของนายท่านวิ่งเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ ซิกเนอร์กับเหล่าคนรับใช้ก้มศีรษะต้อนรับ ก่อนจะไปช่วยกันขนของลงจากรถม้า

            “นายท่านครับ สามวันก่อนมีจดหมายจากลอร์ดลูกัสตาร์ส่งมาครับ”

            ระหว่างที่ซีเอลกับไคล์เดนนั่งพักในห้องโถง รองหัวหน้าพ่อบ้านซิกเนอร์เข้ามาพร้อมกับจดหมาย 

            ไคล์เดนรับแล้วส่งให้ซีเอล

            ลอร์ดลูกัสตาร์ไม่ใช่ใครอื่น ชายคนนั้นคือริคาร์โด ลูกัสตาร์...พี่ชายของซีเอลเอง  

            ริคาร์โดเป็นอัลฟ่าบริสุทธิ์ ในขณะที่มาร์ควิสลีวานทำงานรับใช้จักรพรรดิอยู่ในเมืองหลวง ริคาร์โดจะคอยดูแลอาณาเขตกอร์เลตอันเป็นเขตปกครองของตระกูลลูกัสตาร์แทนบิดา  

            ใจความในจดหมายกล่าวว่าริคาร์โดได้วันหยุดยาว ตอนนี้กำลังเดินทางออกจากอาณาเขตกอร์เลตมุ่งหน้ามายังอาณาเขตเบอร์แรม   

            เมื่ออ่านจดหมายจบ ซีเอลรีบสั่งให้ซิกเนอร์จัดเตรียมห้องเด็กกับห้องพักสำหรับแขกด้วยความตื่นเต้น

            จดหมายนี้ส่งมาเมื่อสามวันก่อน คาดว่าไม่เกินวันสองวัน ทางนั้นก็ใกล้จะมาถึงอาณาเขตเบอร์แรมแล้ว     

            “ในจดหมายบอกว่าอะไรเหรอ” ไคล์เดนเอ่ยถาม

            “ท่านพี่กับคาร์ริสกำลังมาที่นี่ครับ!”

            “ทั้งที่ทางเราตั้งใจจะไปหาก่อนแท้ๆ”

            “นั่นสินะครับ บังเอิญจัง” ซีเอลตอบกลับพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

            ไคล์เดนเห็นแบบนี้ก็ถึงกับยิ้มตาม   

            “ถ้าอย่างนั้นรีบเตรียมห้องกับอาหารไว้รอต้อนรับเถอะ”

            “ครับ!”

            บ่ายวันถัดมา ซิกเนอร์เข้ามารายงานนายท่านทั้งสองว่าแขกคนสำคัญกับแขกตัวน้อยได้เดินทางมาถึงแล้ว    

            ซีเอลลุกพรวดจากเก้าอี้ ก้าวฉับๆ ออกจากห้อง 

            ไคล์เดนรีบก้าวตามหลังภรรยา “ช้าๆ หน่อยก็ได้ เดี๋ยวล้มหรอก”

            “ที่รักเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ รีบหน่อยเถอะครับ”

            ไคล์เดนส่ายหน้ายิ้มๆ อย่างจนใจ

            เมื่อมาถึงหน้าคฤหาสน์ อยู่ๆ เจ้าก้อนขาวตัวนุ่มนิ่มก็โถมเข้าใส่ซีเอล 

            “หม่าม๊า!”

            เสียงเล็กๆ ใสแจ่วน่าเอ็นดูร้องเรียก

            ซีเอลยิ้มกว้างพลางนั่งยองๆ ทั้งกอดทั้งหอมเทวดาตัวน้อยด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ส่วนเจ้าตัวเล็กนั้นทำแก้มป่อง ดวงตากลมโตสีฟ้าเหมือนกับซีเอลมีน้ำตาคลอน้อยๆ ด้วย ช่างขี้อ้อนเหลือเกินนะ!   

            “หม่าม๊าลืมคายิ้ดแย้วเหยอ”

            “หม่าม๊าไม่ได้ลืม หม่าม๊าคิดถึงคาร์ริสทุกวันเลย คิดถึงม้ากมากด้วย แล้วหม่าม๊าก็มีของฝากให้คาร์ริสด้วยนะ” 

            “ของฝาก!” 

            ได้ยินคำว่า ‘ของฝาก’ แก้มขาวกลมเป็นก้อนแป้งที่กำลังพองลมเปลี่ยนเป็นดีใจอย่างฉับพลัน

            “เดี๋ยวเราค่อยไปดูของฝากกัน มาทักทายป่าป๊าก่อนนะ” 

            คราวนี้ศีรษะเล็กๆ ขยับมองไคล์เดน

            ชายหนุ่มย่อตัวลงแล้วอ้าแขนรับ

            หลังจากเจ้าตัวเล็กผละจากซีเอลก็เดินเข้าไปหาคนเป็นพ่อ

            ทว่า...

            “แย่งหม่าม๊าของคายิ้ดไปอีกแย้ว!!”

            ตุบตับ ตุบตับ!

            คาร์ริสตัวน้อยไม่ได้โผกอดไคล์เดนอย่างที่ทำกับซีเอล กำปั้นน้อยทุบรัวใส่ชายหนุ่มปักๆ  

            ไคล์เดนยิ้มเอ็นดู กำปั้นของเด็กวัยสองขวบไม่ได้ทำให้เจ็บ แต่จักจี้มากกว่า

            “คิดว่าถูกสะกิดซะอีก” ชายหนุ่มแกล้งพูด จากนั้นอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาหอมฟอดใหญ่   

            “ยึ๋ย...”

            มือเล็กป้อมพยายามดันใบหน้าของไคล์เดนออก ทั้งยังทำเสียงไม่เต็มใจ

            เสียงหัวเราะของริคาร์โดดังขึ้น

            “พอดีว่างานของทางนี้เคลียร์เสร็จเร็ว รู้สึกว่างๆ ก็เลยตั้งใจจะพาคาร์ริสออกไปเที่ยว แต่พอคิดว่าพวกเจ้าพ่อแม่ลูกไม่ได้เจอมาตั้งนานก็เลยเปลี่ยนใจมาที่นี่แทน แถมส่งจดหมายมาบอกกะทันหันอีก โทษทีนะ” ริคาร์โดพูดปนขำขณะมองเจ้าตัวเล็กกับไคล์เดนทำสงครามกัน  

            คนหนึ่งปล่อยกำปั้นใส่ คนหนึ่งหอมฟอดๆ เป็นภาพที่ตลกอย่างมาก

            “ข้าเองก็ตั้งใจว่าจะไปหาท่านพี่กับคาร์ริสหลังจากกลับมาจากเมืองหลวงเหมือนกัน ไม่คิดว่าท่านพี่จะเดินทางมาซะก่อน พวกเราดีใจมากๆ เลยครับ”

            “อีกห้าวันก็ถึงเทศกาลร่องเรือประจำปี ไปเที่ยวด้วยกันสิ” ไคล์เดนถามริคาร์โด  

            “แน่นอนอยู่แล้ว!” ริคาร์โดตอบอย่างตื่นเต้น จริงๆ แล้ว เพราะรู้ว่ามีงานเทศกาลจึงเดินทางมาที่นี่ ในเมื่อมีงานเทศกาล ก็ต้องมีหนุ่มสาวสวยหล่อออกมาเที่ยว ถึงตอนนั้น อาจจะตกได้สักคนสองคน

            ระหว่างที่พวกผู้ใหญ่คุยกัน คาร์ริสที่อยู่ในอ้อมแขนของไคล์เดนขยี้ตา ส่งเสียงงัวเงีย  

            “งื้อ...”

            ซีเอลร้อง “อ๋า!” ราวกับเพิ่งนึกออก “ดีใจจนลืมเลยว่าท่านพี่กับคาร์ริสเพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ พักผ่อนที่ห้องก่อนนะครับ เดี๋ยวข้าสั่งให้คนยกของว่างไปให้”

            “ดีเลย นั่งรถม้านานๆ รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว เอนหลังสักหน่อยก็คงจะดี” ริคาร์โดว่าพลางนวดไหล่  

            จังหวะที่ซีเอลกำลังเรียกฟินน์ให้อุ้มคาร์ริสไปที่ห้อง ไคล์เดนชิงบอกว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าพาเขาไปนอนเอง” 

            นั่นสินะ ไม่ใช่แค่ไคล์เดนหรอกที่อยากอยู่กับลูกให้นานขึ้น ซีเอลเองก็ไม่ต่างกัน

            “ครับ”

            ซีเอลตอบพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย มองสามีอุ้มเจ้าตัวเล็กกลับห้อง 

            แม้ว่าซีเอลกับไคล์เดนจะเพิ่งแต่งงานกันได้สามเดือน หากอันที่จริง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ได้เพิ่งเริ่มต้น แต่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นมานานมากแล้ว...