บทที่ 10

อวี่หลิงมองลงไปที่ก้นหลุมเห็นหมูป่าสามตัวนอนหลับพวกมันคงจะเหนื่อยทั้งคืนที่ตกลงไปจึงวิ่งในหลุมจนหมดแรง มันคงเป็นครอบครัวเดียวกันที่เดินมาหากินพร้อมกันจนตกลงไปในหลุมทั้งสามตัวเลยสงสัยความลับเราคงต้องบอกท่านอากับญาติผู้น้องแล้วกระมังอวี่หลิงคิดก่อนที่จะเงยหน้าเรียกสองพ่อลูก

"ท่านอาข้ามีความลับจะบอกข้าสามารถไว้ใจพวกท่านเพราะข้าถือว่าคือคนในครอบครัวของข้าและสิ่งที่ข้าจะบอกพวกท่านทั้งสองขอให้เก็บเป็นความลับไปจนตายได้ไหมเจ้าคะ ถึงแม้จะไม่มีใครมาแย่งมันจากข้าไปได้แต่ข้าก็ไม่อยากให้ใครรู้โดยไม่จำเป็นพวกท่านรับปากข้าได้ไหมเจ้าคะ" นางถามท่านอาและลูกสาวของท่านอาของนาง

"หลิงเอ๋อร์ถึงแม้ครอบครัวเราจะยากจนแต่อาคนนี้ไม่เคยเอาเปรียบหรือรังแกเจ้า ข้ารักเจ้าเท่าลูกสาวของข้าคนหนึ่งที่พี่สาวทิ้งให้ข้าดูแลเจ้ามาเจ้าไม่เชื่อใจข้าอีกหรือ" ท่านอาถามนางกับด้วยความน้อยใจ

"ไม่ใช่นะเจ้าคะแต่สิ่งที่ข้าจะบอกมันเหลือเชื่อมากต่างหากละเจ้าคะพวกท่านอย่าได้ตกใจไปละถ้าข้าบอกแล้ว" นางย้ำอีกอวี่ซิงพยักหน้ายิกๆ

"ข้าสาบานด้วยความจริงใ-" นางยังพูดไม่จบอวี่หลิงนางเอามือปิดปากของนางเอาไว้ก่อนและส่งเสียงอือๆในลำคอ

"พอเลยข้าเชื่อเจ้าแล้วซิงเอ๋อร์จำได้ไหมที่ข้าบอกว่าท่านเทพบอกวิธีหาของป่าและวิธีดักสัตว์ให้ข้าตอนที่สลบไป ท่านยังให้ของวิเศษที่ติดตัวข้าและยังบอกวิธีให้ข้าใช้อีกด้วยข้ากลัวพวกท่านจะตกใจก็เลยไม่บอกให้หมด แต่เรื่องนี้ให้รู้แค่พวกเราสามคนก็พอนะเจ้าคะเพราะว่ามีแค่เราสามคนที่ขึ้นเขามาหาของป่าด้วยกันและสิ่งที่ข้าทำต่อไปนี้พวกท่านอย่าได้ตกใจ เอาละดูนะข้าจะเก็บใส่ของวิเศษที่ท่านตาเทพให้ข้ามาแล้วนะและก็ไม่มีใครสามารถมาแย่งมันไปได้ไม่มีใครมองเห็นถ้าข้าไม่บอก" จากนั้นนางจึงยื่นมือไปกวาดหมูทั้งสามตัวเข้ามิติ สองพ่อลูกยืนอ้าปากพะงาบๆพูดอะไรไม่ออกได้แต่ทำตาโตด้วยความตกใจอวี่ซิงหงายหลังนั่งลงจับที่หัวใจของนางด้วยความตกใจจนหน้าซีดที่เห็นหมูหายไปในพริบตา ส่วนบิดาของนางก็อึ้งจนไม่สามมารถพูดอะไรออกมามองหลานสาวอย่างตกใจเช่นเดียวกัน

"นี้ละของวิเศษของข้าที่จะบอกมันคือมิติที่สามารถเก็บของได้ทุกอย่าง" นางบอกทั้งสองและเรียกสติของสองพ่อลูกกับมาให้อยู่กับตัว ทั้งคู่สะดุ้งหลังจากที่ได้สติอวี่จางเฉิงรีบบอกหลานสาว

"ให้เก็บเป็นความลับไม่ต้องบอกใครอีกนอกจากคนที่หลานคิดว่าไว้ใจได้จริงๆเข้าใจไหม" เขาย้ำอีกครั้ง

"เจ้าค่ะข้าเข้าใจแล้วทีนี้ข้าก็จะทำอะไรได้สบายใจหน่อยข้าอึดอัดมากๆเลยอยากเอาของในนั้นออกมาให้ครอบครัวของเรากิน ข้าก็กลัวว่าพวกท่านจะหาว่าข้าเป็นปีศาจตอนนี้ข้าโล่งใจแล้วไปกันเถอะเจ้าค่ะ ก่อนที่พี่หานตงเทียนจะขึ้นมาหาเราที่นี้ข้าจะเอาปลากับกระต่ายเข้ามิติเอาไว้ก่อนให้มันเหลือแค่พอเราถือลงเขากันไม่หนักมาก" นางพูดแล้วเดินนำหน้าทุกคนไปที่ของป่าที่กองรวมกันเอาไว้ต่อ ตอนนี้จะถึงยามเฉินแล้วจะได้นั่งกินมื้อเช้ากันด้วยสองคนพ่อลูกเดินตามหลังของหลานสาวด้วยใจที่เหม่อลอยไม่หายและดีใจที่นางยังมีชีวิตรอดกลับมาหาทุกคนและมีกำลังช่วยให้ครอบครัวของพวกเขาผ่านพ้นความลำบากที่มี

พอเดินมาถึงนางจึงรีบเอาไก่ป่ากระต่ายป่าและปลาเข้ามิติเหลือไว้เพียงแค่พอถือคนเดียวและกวางที่ท่านอามัดเอาไว้จะหามลงเขาไปขายในเมืองในยามซือ นางคิดคำนวณเวลาในใจเอาไว้

"ข้าเอาไว้แค่นี้เจ้าค่ะท่านอามากินมื้อเช้ากันก่อนเถิด" นางหยิบเอาซาลาเป่าในห่อผ้าให้สองพ่อลูกคนละสามลูกใหญ่ๆและกระบอกไม้ไผ่ที่ใส่น้ำเอาไว้ให้เรียบร้อย

"ขอบใจมากหลิงเอ๋อร์" อวี่จางเฉิงบอกหลานสาวด้วยความอ่อนโยนที่นางใส่ใจพวกเขาทุกคนตั้งแต่ที่นางพื้นขึ้นมาเขารู้สึกว่าหลานสาวของตัวเองนางเปลี่ยนไปมาก จากคนที่ขี้อายไม่ค่อยพูดกับใครแต่ตอนนี้นางชอบคุยและยิ้มเวลาคุยกับพวกเขาและนางยังทำอาหารอร่อยมากๆเหมือนคนละคนแต่มองเช่นไรนางก็ยังเป็นอวี่หลิงคนเดิม ขอแค่นางใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเขาก็พอใจแล้วเหมือนที่พี่สาวฝากนางเอาไว้ให้เขาช่วยดูแล อวี่จางเฉิงถอนหายใจเบาด้วยความโล่งใจและกินซาลาเปาลูกใหญ่ด้วยความสุขที่ผ่านมาไม่เคยได้กินอิ่มเท่าเมื่อคืนกับเช้าวันนี้เลยหลานสาวตื่นมาพร้อมกับความโชคดี ทั้งนางยังบอกว่าจะช่วยให้ครอบครัวของเขากับตายายร่ำรวยไปพร้อมๆกับนางถึงแม้จะแต่งออกไปในไม่กี่วันกับหานตงเทียนนั้นเอง ทั้งสามคนนั่งกินด้วยความอร่อยและพูดคุยหัวเราะกันเบาๆ

หลังจากอิ่มมื่อเช้าแล้วอวี่จางเฉิงไปตัดไม้มาสอดหามกวางลงเขากับลูกสาวให้อวี่หลิงสะพายตระกร้าที่ใส่ไก่ป่าสองตัวกระต่ายหนึ่งตัวเพียงเท่านั้น นอกนั้นนางเอาเข้ามิติหมดทุกอย่างตอนนี้นางจึงบอกท่านอาตัดไม้ไผ่มาด้วยจะเอาไปให้ท่านตาสานที่ดักปลาและตระกร้า เอาไปล้อมรั้วบ้านด้วย นางจะเอาใส่มิติลงไปด้วยท่านอาก็ไปตัดให้นางอีกกองใหญ่ นางเอาเข้ามิติเรียบร้อยตอนนี้กำลังจะหามกวางได้ยินเสียงของหานตงเทียนเรียกหาพอดีท่านอาจึงร้องตอบกับไปรอไม่นานก็เห็นว่าที่สามีของนางเดินมาที่พวกนางยืนอยู่

หานตงเทียนที่กินซาลาเปาที่ว่าที่ภรรยาเอาให้เมื่อเช้าด้วยความอร่อยเขาไม่เคยอิ่มเช่นนี้มาก่อนนางใส่ในห่อผ้าให้เขามาเก้าลูกใหญ่เผื่อแผ่ไปให้น้องทั้งสองคนที่รออยู่ที่บ้านอีกด้วย เขากินไปยิ้มไปนางช่างใส่ใจเขาทั้งที่ยังไม่แต่งเข้าบ้านจะหาที่ไหนได้ที่ดีเช่นนางกัน เขากินหมดทั้งสามลูกจนอิ่มแปล้น้ำของนางที่ดื่มเข้าไปเขารู้สึกสดชื่นดื่มไปครึ่งหนึ่งและเหลือเอาไว้อีกครึ่งให้นางดื่มด้วย เขาอิ่มแล้วจึงรีบเดินตามทางที่อาของนางบอกเอาไว้ตามที่นางเอามีดฟันตามทางเอาไว้ให้เดินตาม

วันนี้หานตรงเทียนเองก็โชคที่แม้เขาจะไม่ได้สัตว์ใหญ่ก็ได้ไก่ป่ากระต่ายป่ามาแทบทุกอันที่วางกับดักเอาไว้เขาจับมัดใส่ตระกร้าที่สะพายหลังและเก็บเอาผักป่าไปให้น้องสาวทำอาหารด้วย เดินมาจนถึงที่ครอบครัวของว่าที่ภรรยารอเขาอยู่หลังจากที่เขาส่งเสียงเรียกไปไม่นาน

"อ้าวหานตงเทียนมาพอดีวันนี้พวกข้าโชคดีได้กวางตัวใหญ่ กำลังจะหามลงไปพอดีกับได้ยินเสียงเจ้าเรียก" อวี่จางเฉิงบอกชายหนุ่ม

"ข้าดีใจด้วยขอรับท่านอาอวี่ เอามาให้ข้าช่วยท่านหามดีกว่าพวกนางคงไม่แรงมากเท่าข้าหรอกขอรับ" เขาบอกและยังมองหน้าว่าที่ภรรยาที่ยืนยิ้มส่งมาให้เขาอีกด้วยจนเขาหูแดงเขินอายนาง