บทที่ 20

เสียงไซเรนของรถพยาบาลค่อยๆ หายไป

หยาดฝนสาดกระทบใบหน้าซีดขาวของลู่เหมียน ปะปนกับน้ำตาของเธอ

เธอยืนอยู่บนพื้นปูนซีเมนต์หน้าคฤหาสน์ เลือดของฟู่อิ่นโจวยังเหลือติดอยู่ที่ปลายนิ้วของเธอ

แสงไฟรถที่บาดตาพุ่งแหวกม่านฝน

รถมายบัคสีดำเบรกกะทันหันตรงหน้าเธอ ฮั่วจือรีบลงจากรถโดยที่ทั้งที่ยังไม่ได้กางร่ม เขาใช้เสื้อโค้ทกันลมโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

"ลู่เหมียน" ฮั่วจือกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ราวกับอยากหลอมรวมเธอไว้ในเลือดเนื้อของเขา "ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะพาคุณกลับบ้าน"

ใบหน้าของลู่เหมียนซบอยู่บนไหล่ของเขา เธอได้กลิ่นหอมของซีดาร์ที่คุ้นเคย

อ้อมกอดนี้แน่นจนซี่โครงของเธอเจ็บแปลบๆ แต่ก็น่าประหลาดที่มันทำให้เธอหยุดตัวสั่น

ภายในรถเปิดเครื่องทำความร้อนเต็มที่ ฮั่วจือใช้ผ้าห่มตัวลู่เหมียนไว้หลายชั้น

จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงค่อยๆ พูดขึ้นมาว่า "ช่วงเวลานี้ ผมได้ติดต่อกับกลุ่มบริษัทเจ็ดอย่าง เฉิงทง ว่านเหอ และอื่นๆ เพื่อร่วมมือกันนำส่วนแบ่งตลาดทั้งหมดของฟู่ซื่อกรุ๊ปไป"

"เมื่อวานนี้ศาลได้อายัดทรัพย์สินทั้งหมดของฟู่อิ่นโจวแล้ว" ในกระจกมองหลัง สายตาของฮั่วจือมืดมิดราวกับหมึกที่ไม่อาจเจือจางได้ "ฟู่อิ่นโจวไ