เข้าสู่ระบบแชร์
หนี
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-23 14:32:59“เนย!” เป็นอธิปที่ได้สติก่อน ร่างสูงร้องเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง
“พี่ธาม” เสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากบางแสนเบา
อภัสรากะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่อาการมึนงงกับภาพตรงหน้า ก่อนที่สมองจะประมวลผล ร่างบางผวาลุกขึ้นอย่างเร็ว รวบร่างอ้วนกลมขึ้นอุ้มก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตู ไม่สนใจอะไรอีก แม้กระทั่งคนที่มาด้วยกัน
อภิวัฒน์ที่เดินกลับมาจากห้องน้ำตกใจกับอาการของน้องสาวก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป เมื่อเห็นร่างบางแบกลูกที่ยังคงร้องจ้าออกไปนอกร้าน อภัสราฝากลูกไว้กับเขา แต่เขาดันปวดท้อง เลยบอกคนตัวเล็กให้นั่งรอที่โต๊ะ
อธิปตกตะลึงกับภาพที่เห็น ก่อนจะวิ่งตามมือยังฉวยรถบังคับคันเล็กที่ร่วงลงพื้นมาด้วย ไม่สนใจกับเสียงของพนักงานในร้านที่ร้องเรียกตามหลังเพราะเขาทิ้งทุกอย่างไว้บนโต๊ะ
อภัสราลนลานออกมาโดยไม่ได้มองอะไรทั้งนั้น นาทีนี้ เธออยากไปให้พ้นจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ร่างบางที่หอบลูกวิ่งสุดชีวิตจนไม่มองทางชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ดีที่เขากอดประคองเธอไว้ จึงไม่เสียหลักล้มลง อ้อมแขนยกกระชับลูกให้แน่นขึ้นก่อนจะหันมาเอ่ยกับคนที่ถูกเธอชน
“ขอทะ... พี่เต้ย!” คำพูดถูกกลืนหาย เสียงหวานแหลมอุทานลั่น ก่อนจะถอยหลังมองซ้ายขวาแล้วออกวิ่งต่อ
“อะไรวะ” ภพธรงง เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกเรียกชื่อเหมือนคนชนรู้จักเขา
“อ้าวธาม จะไปไหน” ภพธรงงอีกรอบเมื่อเห็นอธิปวิ่งเร็ว ๆ มาทางนี้
“เต้ย! ตามมา” อธิปหันไปร้องเรียก
“แม่เนย ๆ รถไทม์ ๆ” เด็กน้อยหันมามอง ก่อนจะร้องบอกเมื่อเห็นรถในมือคนที่วิ่งตามมา
“ช่างมันค่ะ เดี๋ยวแม่ซื้อให้ใหม่” ถึงแม้จะเหนื่อยแต่ไม่วายตอบปลอบใจลูก
“ลุงวัฒน์รถไทม์ ๆ” เด็กน้อยตะโกนบอกคนที่วิ่งเร็ว ๆ ตามมา
“เนย... เนยโว้ย เกิดอะไรขึ้น” อภิวัฒน์ตะโกนถามน้อง
“พี่วัฒน์เร็ว ๆ เลยค่ะ ไปเอารถมาเร็ว ๆ” อภัสราหันไปบอกกับพี่ชาย ร่างบางหมุนเข้าหลังเสาเพื่อซ่อนตัว
“อย่าเสียงดังนะลูก เขาเป็นคนใจร้าย เขาจะทำร้ายเรา อยู่นิ่ง ๆ นะคะ อย่าส่งเสียง”
ร่างบางยืนหอบหายใจหนัก ๆ หลังจากกำชับลูก อ้อมแขน ยกร่างตุ้ยนุ้ยในอกให้กระชับขึ้น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้ ดวงตากลมโตมองหารถอภิวัฒน์แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าพี่ชายจะมาเร็วกว่านี้
“เนย!” ร่างสูงที่วิ่งตามมาร้องเรียก ก่อนจะเดินหาไปเรื่อย ๆ อธิปมั่นใจว่าเขาเห็นหลังสองคนแม่ลูกหายไปทางนี้
“เนย อยู่ตรงนั้นหรือเปล่า หนีพี่ทำไม พี่เอารถมาคืนลูกเนยนะ” อธิปร้องเรียกอีกครั้ง เขาตั้งใจเอาของเล่นมาคืนเจ้าตัวเล็ก จริง ๆ
เด็กน้อยในอ้อมแขนแม่ตาโตเมื่อได้ยินคำว่ารถ ด้วยวัยเพียงหกขวบที่ยังไม่รู้จักแยกแยะ เพราะอยากได้ของคืนจึงตะโกนตอบ
“เอารถไทม์มานะ” ร่างกลมป้อมดิ้นลงจากอกแม่ เมื่ออยากได้ของเล่นคืน เพราะความอ่อนแรงอภัสราจึงไม่ทันระวังตัว มารู้ อีกทีลูกก็หลุดจากอ้อมแขนเสียแล้ว ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กยืนกอดอกมองหน้าคนตัวสูง สบตากันอย่างไม่มีใคร ยอมใคร
“อะไรวะธาม” ภพธรที่เดินตามเพื่อนมาถามอย่างงง ๆ
“ไอ้เปี๊ยกมันหาเรื่องกู” อธิปหันไปตอบเพื่อน
“ฮะ!” ภพธรอุทานลั่นอย่างไม่เชื่อหู เมื่อเพื่อนกล่าวหาเด็ก ตัวเล็กเท่ามด
“เออสิ... มึงจะช่วยกูรุมมันไหม” ดวงตาคมเข้มขยิบให้กับดวงตาคมดุ ก่อนที่อธิปจะโบ้ยหน้าให้ภพธรมองตามไปทางเสาที่มีชายกระโปรงลูกไม้สีชมพูอ่อนโผล่ออกมาจากที่กำบัง
“ได้สิ... เรื่องนี้กูถนัด” ภพธรพยักหน้าเข้าใจ ก่อนเอ่ยรับมุกอย่างขำ ๆ
“เขารังแกไทม์ก่อน” เด็กน้อยพยายามอธิบายให้คนมาใหม่ฟัง
“ไม่ฟังโว้ย! ลุย” อธิปตวาดเสียงดังพร้อมกับก้าวเข้าหาทำท่าทางคุกคามเด็กตัวเล็ก น่าแปลกที่เจ้าเปี๊ยกไม่ร้องสักแอะ และ ไม่มีท่าทางกลัวเขาทั้งสองคนด้วย
“แม่เนย! หนีไป ไทม์จะปกป้องแม่เอง” ปากเล็กร้องบอกคนเป็นแม่ เท้าเล็กขยับถอยหนี ร่างบางที่ยืนหลังเสากำมือเข้าหากันแน่นจนตัวสั่นเทา เมื่อได้ยินคำที่คนทั้งสองพูดกับลูกชาย เธอรู้ว่ากำลังโดนสองคนนั้นล่อลวงให้เธอออกไป
“เก่งนักนะตัวแค่นี้ คิดจะช่วยแม่เหรอ เรียกแม่ออกมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นจะโดนกินตับนะ” ภพธรขู่เสียงต่ำ อธิปขำพรืด
“ไอ้เต้ยมึงขู่อย่างอื่นได้ปะ สัตว์ กูขำ” อธิปกระซิบบอกเพื่อนก่อนจะกลั้นเสียงหัวเราะ
“ไอ้ธาม มึงจะขำเพื่อ ขู่เด็กก็ต้องขู่แบบนี้แหละ”
“มึงจะกินตับเด็กเนี่ยนะ”
“ขู่โว้ย! ทะลึ่ง” ภพธรโวยวาย เมื่ออธิปแปลความหมายคำว่ากินตับของเขาไปอีกทาง
“เออ ๆ เนยออกมานะ” พยักหน้าเข้าใจก่อนจะร้องเรียก อภัสราอีกครั้ง
“เนยไหนวะธาม” ภพธรหันไปถามเพื่อนเมื่อรู้สึกสงสัย
“น้องเนยปีหนึ่งไง ที่สวย ๆ น่ะ” อธิปหันมาตอบ ก่อนจะส่ายหน้ารำคาญเพื่อน
“คนไหนวะ นึกหน้าไม่ออก...”
“เสือกมาสงสัยอะไรตอนนี้วะ คนที่เข้ามาเรียนปีเดียวแล้วก็หายไปน่ะ นึกออกยัง” ถึงแม้จะบ่นให้แต่ก็ยังอธิบายเพิ่ม
“ไม่อะ กูจำไม่ได้” ภพธรส่ายหน้าหวือ เมื่อยังนึกหน้าคนหลังเสาไม่ออก
“ไอ้เวร! เนยที่กูพาไปนอนห้องมึงสองคืนน่ะไอ้สัตว์ จำได้ยัง”
เพราะความรำคาญจึงทำให้อธิปโพล่งคำที่ไม่น่าพูดออกมาดัง ๆ
“ไอ้เชี่ยธาม!” ภพธรตะลึงค้าง
“สัตว์!” อธิปสบถลั่น ทั้งโมโหตัวเองและโมโหเพื่อนไป พร้อม ๆ กัน
คำพูดของคนทั้งสองเข้าหูคนที่ยืนตัวสั่นอยู่หลังเสาทุกคำ ร่างบางแทบทรุดเมื่อจู่ ๆ อดีตที่อยากฝังกลบถูกคนเลวทั้งสองขุดคุ้ยขึ้นมาอีก และที่สำคัญเขากำลังพูดถึงมันต่อหน้าลูกของเธอ ถึงแม้ลูกจะยังไร้เดียงสาไม่เข้าใจสิ่งที่สองคนนั้นกำลังพูดถึง แต่เธอก็ ไม่อยากให้ลูกต้องมารับรู้
และก่อนที่เธอจะสติหลุดไปมากกว่านี้รถของอภิวัฒน์ก็มาจอดเทียบตรงหน้าพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเร็ว ๆ ไปอุ้มหลาน ตัวน้อยออกมาจากคนเลวกลุ่มนั้น ร่างบางรวบรวมสติเมื่อเห็นอภิวัฒน์อุ้มเจ้าตัวเล็กใส่รถ
นับหนึ่งถึงสามในใจ ก่อนจะวิ่งเร็ว ๆ อาศัยจังหวะที่สองหนุ่มกำลังตกใจกับคำพูดตัวเอง ผ่านหน้าเขาไปขึ้นรถ พร้อมกับร้องบอกให้อภิวัฒน์ขับออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
น้ำตาไหลลงมาเป็นสายเมื่อรู้สึกโล่งอกที่รอดออกมาจากเหตุการณ์ที่ชวนให้หัวใจหยุดเต้นตรงนั้นได้
บทล่าสุด
สายใยร้ายรัก[นิยายชุดร้ายรัก] ตำแหน่งใหม่
เสียงพูดคุยของคนงานที่มาพร้อมเสียงเครื่องจักรปลุกให้คนที่เพิ่งงีบหลับไปเมื่อตอนเช้ามืดให้ตื่นขึ้น ร่างบางขยับตัวนั่งบนเตียงนอน แต้วคงออกไปนานแล้ว เพราะเวลานี้สายมากแล้ว หญิงสาวไล่เลียงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนจะยิ้มให้ตัวเอง ขยับลงจากเตียงนอน ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ไม่มีอะไรต้องอายเพราะมันคือเรื่องจริง เธอมีลูกกับอธิป และถ้าใครนินทาหรืออยากรู้อะไร เธอก็พร้อมจะตอบทุกคำถาม ความอายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเพราะเธอผ่านจุดนั้นมาแล้ว‘พักผ่อนนะคะ พี่จะบอกช่างใหญ่ให้’ยิ้มเมื่ออ่านโน้ตของมินตรา อย่างน้อยพี่แต้วก็เป็นห่วงเธอ หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วหาอะไรรองท้อง สำรวจตัวเองหน้ากระจก สูดลมหายใจเข้าปอด ต่อให้เธอหลบอยู่ในห้องนี่ทั้งวัน ก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเพราะหนีความจริงไม่พ้น“สู้สิเนย เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะคะ” พูดกับรูปลูกชายใน มือถือ ลูกคือกำลังใจที่ดีที่สุดที่เธออยู่มาได้ทุกวันนี้ก็เพราะเขาร่างบางก้าวออกมาจากห้อง แล้วเดินไปยังจุดที่ปกรณ์กับมินตราทำงานอยู่ ระหว่างทางเธอต้องสู้กับสายตาของทุกคน หญิงสาวทำเพียงส่งยิ้มบาง ๆ กลับไปเหมือนอย่างที่เคยทำทุกวัน“ขอโทษนะคะ เนยมาสายไปหน่
สายใยร้ายรัก[นิยายชุดร้ายรัก] เพื่อนต้องมาก่อนเสมอ
อภัสราล้มทั้งยืนเมื่ออธิปหันหลังเดินจากไป แต้วกับเพื่อน ๆ ที่ยืนดูเหตุการณ์รีบเข้ามาประคอง หญิงสาวยังนั่งสะอื้นอยู่ที่เดิม ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเป็นสาย คนที่อยู่ในห้องมองหน้ากันไปมา ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน เพราะต่างก็ตกใจกับเรื่องใหม่ ที่ได้รับรู้ อภัสรากับอธิปเคยรู้จักกันมาก่อน และอธิปก็เป็นพ่อของลูกเธอ“เป็นไงบ้างคะน้องเนย” แต้วถามเมื่ออภัสราดีขึ้น หลังจากปล่อยให้เธออยู่กับตัวเองมาพักใหญ่ ๆ“เนยไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” บอกพร้อมกับกลั้นก้อนสะอื้น พยายามทำตัวให้เข้มแข็งที่สุด“อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่วัฒน์นะคะ เนยไม่อยากให้พี่วัฒน์ ไม่สบายใจ” นอกจากลูกแล้วสิ่งที่นึกได้อีกอย่างก็คืองานของพี่ชาย มือบางปาดน้ำตาออกจากแก้ม มองหน้าทุกคนด้วยสายตาขอร้อง ปกรณ์และทีมงานพยักหน้ารับ เพราะเข้าใจความรู้สึกของเธอดี“คืนนี้ให้พี่นอนเป็นเพื่อนนะคะ” แต้วอาสาหลังจากสั่งให้ ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน“ขอโทษนะคะที่เนยทำให้ทุกคนเดือดร้อน” บอกอย่างรู้สึกผิด เมื่อคิดไปว่าเธอกำลังเป็นสาเหตุให้ทุกคนทำงานยากขึ้น“อย่าคิดมากนะคะ เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมันเป็นคนละส่วนกัน น้องเนยทำใจให้สบาย ถ้ามันอึดอัดเล่
สายใยร้ายรัก[นิยายชุดร้ายรัก] ความจริงที่เธอไม่ต้องบอก
อธิปขอร้อง เขามาเพราะอยากคุยเรื่องลูกของเธอ ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหนและคำตอบจะเป็นอย่างไร เขาอยากหาคำตอบให้กับสิ่งที่ค้างอยู่ในใจ ไม่ว่าคำตอบที่ได้รับจะเป็นแบบไหน เขาก็ยินดีรับมันร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอด เรียกสติให้ตัวเอง ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ความลับไม่มีในโลก เธอปิดปังเรื่องลูกกับเขา แต่เมื่อทุกอย่างมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ ก็ต้องก้มหน้ายอมรับผลจากการกระทำของตัวเอง เขามีสิทธิ์รู้มือบางที่สั่นเทายื่นมากำลูกบิดประตูอีกครั้ง นับหนึ่งถึงสามในใจ กลั้นใจแล้วเปิดมันออกรู้สึกเหมือนอากาศที่อยู่บริเวณนั้นน้อยนิดจนหายใจไม่ออก โลกเหมือนหยุดหมุน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าชัดเจน มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาเมื่อมันพากันไหลออกมา เพียงแค่สบตากับเขา ความรู้สึกที่เก็บกดเอาไว้ในใจก็ถูกเปิดเผย เธอรักเขามากและยังรักตลอดมา“พี่ธาม...” เสียงสั่นเครือเอ่ยชื่อเขา กลืนก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนจะถามประโยคถัดมา “มีอะไรคะ”ไม่มีคำตอบออกมาจากปากหยัก มีเพียงตาคู่คมที่มองนิ่งมาที่เธอ ใช่เธอจริง ๆ อภัสรา... ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยเข้ามาในหัวใจเขา สิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจจะไม่ใช่แค่ความใคร่ แต่เธอก็ทำให้เขาลืมเลือนเธอไป“
สายใยร้ายรัก[นิยายชุดร้ายรัก] คำตอบอยู่ที่เธอ
กว่าอมรพงษ์จะกลับมาห้องพักก็กินเวลาหลายชั่วโมง จนคนรอสูบบุหรี่หมดไปเป็นซอง ๆ อธิปให้เหตุผลกับตัวเองว่าเขา มีงานที่ต้องบอกให้อมรพงษ์รับรู้ จึงนั่งรออย่างใจเย็น ทั้งที่ความ เป็นจริงมันกลับตรงกันข้าม ข้อมูลที่ได้มาจากคิงต่างหากที่ทำให้ เขาต้องมานั่งตากยุงรอ ก้นบุหรี่ถูกปาลงพื้นเมื่อคิดถึงอภัสราคิงบอกว่าอมรพงษ์รักจริงหวังแต่ง ทั้ง ๆ ที่เธอมีลูกติด เขาจะไม่ติดใจเลยสักนิด ถ้าไม่สงสัยว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา“แม่ง!” ด่าตัวเองเมื่อเริ่มคิดฟุ้งซ่าน เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเด็กนั่นเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่“อ้าว !ยังไม่นอนเหรอพี่” อมรพงษ์ถามเมื่อเห็นอธิปนั่งอยู่หน้าห้องพัก อธิปเลือกที่จะเมินเฉยกับคำถาม อมรพงษ์ยกมือ เกาหัว เมื่อเห็นท่าทางของลูกพี่ ปกติถ้าเขาถามแบบนี้ ถ้าอธิป ไม่ตอบก็ด่ากลับ“กูนึกว่ามึงจะค้างกับแฟนเสียอีก” อธิปถาม คำถามของเขาทำให้อมรพงษ์ตาโต หน้าแดงจนลามไปถึงใบหู“เอาอะไรมาพูดวะพี่ ฟงแฟนอะไรกัน”ตอบก่อนจะเดินขึ้นบันไดมานั่งตรงข้ามกับลูกพี่ ไม่ต้องเสียเวลาถามอมรพงษ์เป็นคนขี้อวด ปากบอกไม่ใช่แฟน แต่ก็พร้อมจะเล่าเรื่องหัวใจตัวเองให้เขาฟัง ถ้าไม่กลัวเสียแผนละก็ อยากจะ ยั
สายใยร้ายรัก[นิยายชุดร้ายรัก] ไปรักกันตอนไหน
“มันชื่อไอ้เจ๋งครับ เป็นคนงานที่เข้ามาตอกปั้นจั่นกับช่างเชิดชาย” ศราวุธบอกกับอธิปเมื่อถูกเรียกประชุมด่วน คนที่ ศราวุธพูดถึงตอนนี้คงนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ในคุก ในขณะที่ เชิดชายหัวหมุนเมื่อมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น“ผมขอโทษครับ”“รับคนเข้าทำงาน ตรวจสอบประวัติหน่อย” อธิปพูด ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก ตาคู่คมมองกลุ่มควันสีเทาที่ค่อย ๆ จางไปกับอากาศถ้าอมรพงษ์ไม่ตามไป อภัสราจะเป็นอย่างไร เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้อมรพงษ์ ว่าแต่มันไปทำอะไรตรงนั้น คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ภาพที่มันกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ก็พอจะเดาได้ว่าอมรพงษ์รู้สึกยังไงกับเธอ สองคนนี้ไปสนิทสนมกันตอนไหน มีอะไรที่เขายังไม่รู้อีกไหม“เอาไงต่อดีครับ ให้ส่งคุณเนยกลับหรือเปล่า” ศราวุธถามเมื่อเห็นอธิปเงียบไป“เรื่องนั้นผมจะคิดอีกที ตอนนี้ต้องระวังให้มาก ถ้าคนงานกล้าทำขนาดนี้ แสดงว่าความปลอดภัยของเราหละหลวม ฝากพวกคุณช่วยเป็นหูเป็นตา และเพิ่มความระมัดระวังด้วยก็แล้วกัน” อธิปสั่งแล้วให้ทุกคนแยกย้ายกลับไป ปกรณ์ขอบคุณที่เขาไม่ส่งอภัสรากลับ เพราะไม่อย่างนั้นคงมีปัญหากับอภิวัฒน์แน่นอน อธิปดูแลงานทั้งหมดก็จริง แต่ถ้า
สายใยร้ายรัก[นิยายชุดร้ายรัก] คนร้าย(จบ)
ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ร่างกายเมื่อถูกเหวี่ยงลงกับพื้น ร่างบางดิ้นหนีเมื่อร่างหนาของเดนมนุษย์ทาบทับลงมา มือของมันยังกดอยู่ที่ปาก ลำคอขมปร่าเมื่อกลิ่นตัวของมันลอยมาเข้าจมูก เหม็นจนแทบอาเจียน ถึงแม้มันจะใส่หมวกไหมพรมปิดบังใบหน้า แต่อภัสราก็รู้ว่ามันคือคนงานในไซต์งานร่างบางดิ้นสุดชีวิตเมื่อมันเริ่มแกะกระดุมกางเกงของเธอออก เจ็บจนพูดไม่ออก เมื่อกำปั้นหนัก ๆ ฟาดลงมาบนหน้าท้องและ ชายโครงติด ๆ กัน มันตั้งใจมาทำร้ายเธอ น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย หมดทางช่วยเหลือตัวเอง แรงจะกรีดร้องก็ไม่มี ความเจ็บปวดกระจายไปทุกขุมขน เสื้อเชิ้ตถูกกระชากจนขาดวิ่น กระดุมกางเกงเม็ดแรกหลุดออกจากกันหน้าน้องไทม์ลอยเข้ามาในหัว หญิงสาวหลับตาลงเมื่อกางเกงยีนส์เลื่อนออกจากเอว เธอต้องรักษาชีวิตเอาไว้เพื่อลูก โลกใบนี้ยังมีเรื่องที่คาดไม่ถึงอีกมากมาย หกปีที่เธอใช้ชีวิตอยู่แต่ในรั้วบ้าน วันแรกที่ออกมาเผชิญกับโลกภายนอก มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน ใครจะคิดว่าไซต์งานที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น มันคงจ้องเอาเธอไว้แล้วมือหยาบกร้านบีบขยำลงบนอกอวบ หญิงสาวนอนนิ่งเป็นหุ่น น้ำตาไหลลงมาเป็นสายเมื่อหมดทางช่วยเหลือตัว
บางทีคุณอาจจะชอบ
วิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์27.7K viewsซูซูข้ามมิติมามีครอบครัว
橙花21.1K viewsขยี้รักคู่หมั้น NC-20
C22.2K viewsสัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน
เพลงมีนา17.6K viewsเกมรักร้อนซ่อนใจยัยตัวร้าย
สิบสามธันวา / กวีสีรุ้ง309 viewsเพลิงภูหมอก
rasita_suin152 viewsกุหลาบพันร้าย
จิตอักษร1.2K viewsอยากได้หมอคนนี้ (18+)
หนึ่งมิถุนา614 views
