บทที่ 7

"ทำไม? หรือจะรอให้ฉันถอดให้"

คนร่างบางรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนที่พับวางอยู่บนชั้นขึ้นมากอดไว้..นัยหนึ่งเธอทำไปเพื่อปิดหน้าอกตัวเอง..

"หึ ทำเหมือนอินโนเซนต์" มุมปากหนาแสยะยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย

คนร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีที่ถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นบนร่างกายของตัวเองออก.. //ใช่ค่ะ..สิบทิศถอดชุดของตัวเองกองไว้ตรงนั้นแล้วเดินล่อนจ้อนเข้าห้องน้ำ..

"โรคจิตหรือเปล่า" หญิงสาวได้แต่พูดเบาๆกับตัวเองโชคดีที่เห็นแค่ข้างหลัง

และเธอก็ต้องรีบหันมาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองที่สวมใส่อยู่ เดี๋ยวออกจากห้องน้ำมาก็จะหาว่ารอให้เขาถอดให้อีก 

พอชุดวิวาห์หลุดออกจากร่างระหงเธอก็รีบเอาผ้าขนหนูผืนนั้นพันรอบตัวไว้ และค้นหาอีกผืนเพื่อที่จะมาคลุมไหล่เพื่อไม่ให้มันโป๊เกินไป แต่ก็ไม่มี..จังหวะที่กำลังค้นอยู่นั้นประตูห้องน้ำก็ได้ถูกเปิดออกมา

และภาพที่เห็นมันก็ทำให้เธอตกใจจนรีบหันหลัง เมื่อเขาเดินออกมาในสภาพเดียวกับที่เดินเข้าไป 

"ทะ.. ทำไมคุณไม่.." หญิงสาวพูดออกมาแบบตะกุกตะกัก

ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเดินเข้ามาประชิดตัวแล้วโน้มใบหน้าลงมาหาคนตัวเล็กที่ยืนสั่นระริกอยู่ "ไม่..อะไร?"

"ไม่เอาผ้าเข้าไปใส่ด้วย"

"ห้องนี้มีผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว ตอนนี้มันอยู่ที่ตัวเธอ.." 

"ผะ..ผืนเดียว?" เธอก็สะเพร่าเองที่ไม่ได้เตรียมของพวกนี้มาด้วย แต่บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้มีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวได้ยังไง

"เอามายืมเช็ดก่อน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยื่นมือลงไปแกะผ้าเช็ดตัวตรงที่เธอเหน็บไว้หน้าอกออก

"กรี๊ดดด!" หญิงสาวตกใจรีบคว้าผ้าผืนนั้นไว้ก่อนที่มันจะหลุด

"แสบแก้วหู! จะกรี๊ดทำไมเนี่ย!" 

"คุณไม่เห็นหรือไงว่าฉันอยู่ในสภาพไหน!"

"เดี๋ยวก็ได้ถอดแล้ว ทำเป็นอายไปได้"

"ถะ..ถอด?" ได้ยินแค่นี้เธอก็รีบถอยหลังไปจนหลังชนผนัง ใบหน้างามรีบเบือนหนีไปทางอื่น

แต่เขาก็ยังแกล้งเดินเข้ามาใกล้ๆ โดยที่ไอ้นั่นยังห้อยโตงเตงอยู่

"กรี๊ดดดด!!" ว่าจะไม่มองแต่ก็อดมองไม่ได้ พอเห็นแค่นั้นแหละหญิงสาวก็กรีดร้องแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป