ภรรยาของเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองเป่ย ชอบทรมานสาวสวยวัยรุ่นเป็นที่สุด และฉันเกิดมาโดยไม่รู้สึกเจ็บปวด จึงกลายเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในสายตาของเธอ ดังนั้นเมื่อฉันถูกกระชากผมและผลักเข้าห้องน้ำเพื่อทรมานอีกครั้ง เศรษฐีก็พานักข่าวทั้งเมืองเป่ยมาพบฉัน อ้างว่าฉันคือลูกสาวที่พลัดพรากไปนานของพวกเขา เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ฉันจึงกลายเป็นลูกสาวเศรษฐีที่ใครๆ ต่างอิจฉา แต่ภายใต้หน้ากากแห่งความรักของพวกเขา บาดแผลใหม่ของฉันก็ปิดบังบาดแผลเก่า พวกเขาบอกว่านี่คือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อได้รับการคุ้มครอง และบอกให้ฉันตอบแทนด้วยความตายจะดีที่สุด พวกเขาพูดถูก ควรจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่คนที่ตายควรเป็นพวกเขา ไม่ใช่ฉัน!
View More“Please don’t do this.” I begged over and over, but no one was listening. I thrashed against their hold, but nothing. “I am your luna.” I screamed at the top of my lungs, but then his laugh from the other room broke all the fight in me. “Luke please.” I begged once more time, my voice horse.
“Kill it once it’s done. Toss her out. She will have to survive on her own from here on out.”
He can’t mean that. This was our baby. “Our baby.”
“Is a mistake from the Moon Goddess. One I will rectify.” His voice called again from the other room. He wouldn’t even face me. “Now do it. That’s an order.”
“Yes, Alpha.”
It was a mistake to come here.
It was a mistake to give him everything.
“Oh, and doctor?” Her sweet voice called from the other room. My stepsister, Shannon. I gritted my teeth. “Don’t use any anesthetic. She should feel everything.”
“Yes, Luna.” The doctor turned back to me with sad eyes, but when he picked up the scalpel, I knew I was screwed.
I’m sorry, baby. Momma couldn’t save you. She wanted you so, so much. I tried to rub my stomach, but the nurses had strapped me down. When the doctor approached, I realized he was using a silver blade.
“Silver?” My whisper was almost silent, but he nodded. I knew then that Shannon didn’t want me to survive. She wanted my life so badly that she lied about me cheating on my mate, showing photos as proof. But I never touched another wolf, nor would I again, not after this betrayal.
Why, Moon Goddess, why would you give him to me just to take him away? My pup.
I cried silently as the doctor cut into my abdomen, and I felt my baby thrash inside. He knew it was too early to be born. This was a death sentence for both of us.
“Bring me the body of the pup.”
“Yes Alpha.” I felt every slice as he cut into me, and finally I could take it no longer. I started to scream, soon I felt the blood trickling down my side, every drip off of me hitting the floor. I thrashed against the restraints. But the silver had made me weak.
I’m sorry, baby.
They weren’t trying to keep me alive, which I expected, but I wished wasn’t true. I used to love my mate, but I felt the love die in me when I saw my pup being ripped from my belly.
“Please, let me hold him once.” I tried to move my arms to reach for him, but I was still tied down. The doctor, who was shedding tears, brought my pup and laid him on my chest.
He was perfect. I rubbed his scent on my face and mine on his. He would forever be a part of my soul.
My missing piece.
“Doctor, now.”
“Yes Alpha.” The doctor picked the baby up and rushed out, leaving me spread open to the elements.
I felt my life slipping away as the door opened and Shannon came in. Her smug smile was firmly in place.
“I told you I would take your life, Amy. I would have your mate. And I have, over and over, since he found out of your betrayal.” Shannon walked over and laid a kiss on my face as I snarled. “He is perfection. And don’t worry. I will give him another son.” She laid her hand on her stomach and I started to laugh. “What’s so funny?”
“I can smell the beta on you. That’s Derek's child, and it’s a girl. Nice try though.”
She snarled and raised her hand, growing her claws to deliver the final blow, but the door was ripped open and my mate, the man I now hated most in the world, stepped inside. His eyes were red, and I started to laugh again.
“You bitch!” He snarled and struck out, whipping Shannon to the other side of the room.
“Brandon!” Shannon shrieked as she hit the wall. “What’s wrong?” She staggered to her feet, but more blood dripped out of me and I closed my eyes.
“You lied!” He screamed, shaking the walls as his aura struck out, but I could barely feel it. I felt the silver travelling in my veins getting closer to my sluggish heart. “This was my pup. I can smell me on him. He was mine.” Brandon's eyes grew redder as the tears gathered. “You said she cheated on me and that it wasn’t my pup.”
“She did cheat on you. I guess I was wrong about the pup.”
“You said you smelt it.” From the sound of it, he lunged for her again, but him clutching our baby in his arm was the last thing I saw. And I wanted to never see it again. He did this to us. Not Shannon.
She played her part well, sure, but him not believing me, not waiting for a few more days to smell the pup, that was his fault. And all of our downfalls.
I prayed for the moon goddess to take me. I no longer wanted to be here. I wanted to be with my pup.
“Save her.”
“No!” Shannon screamed. “I am the Luna now, you marked me last night.” Ah, so that was the pain I felt last night. His betrayal had bile shoot into my mouth. “I am bearing your pup.”
I started to laugh again. I cracked my eyes to see my mate, Brandon, hovering next to me. “Stay with me Amy.”
“Beta’s baby. She is fucking…the beta.” I choked out the words and laughed as horror bloomed in his eyes. Blood flew from my mouth as I smiled again.
“Save her.”
“No!” I slammed out, putting all of my power in it. “Don’t move.” I used my Alpha strength to freeze everyone, including my mate.
“How?” Brandon looked down at me, pleading. “Let me save you.”
“I am descended from the Moon Goddess, and you don’t deserve to save me. You don’t deserve our pup. You were weak. And now you lost everything.” I smiled up at him as I felt my life from my body.
And then I was free.
นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันทะเลาะกับพ่อในเดือนนี้ตั้งแต่เขาเป็นตำรวจ ก็มักจะลืมมารับฉันที่โรงเรียนบ่อยๆหลายครั้งฉันเกือบจะหลับอยู่ที่โรงเรียนแล้วพ่อถึงจะมาวันนี้เป็นวันเกิดฉัน แต่ฉันรอทั้งคืนกลับเห็นพ่อจูงเด็กผู้หญิงคนอื่นมาหาฉัน[เจียอี๋ลูกรัก พ่อมีธุระติดขัดนิดหน่อย][นี่เค้กวันเกิด เรากลับบ้านไปกินด้วยกันนะ]พ่อโบกเค้กในมือตรงหน้าฉันฉันขมวดคิ้วมองเด็กผู้หญิงข้างๆ พ่อ แล้วผลักเธอแรงๆ [ทำไมวันเกิดหนูถึงพาคนอื่นกลับบ้านด้วย!]พ่ออธิบายว่าเธอเป็นพี่สาว ชื่อไป๋หมินมีคดีหนึ่งต้องการความช่วยเหลือจากเธอ และตอนนี้งานของพ่อคือปกป้องไป๋หมินฉันมองไป๋หมินที่ดูโตกว่าฉันมากทำหน้าบึ้ง แต่สุดท้ายก็กลับบ้านกับพ่อต่อมาฉันถึงรู้ว่าไป๋หมินคือคุณหนูที่มหาเศรษฐีรับกลับมาแต่กลับทำการทดลองบนตัวเธอตอนนั้น ฉันค่อยๆ ยอมรับการมีอยู่ของไป๋หมินเธอใจดีมาก สอนการบ้านที่ฉันไม่เข้าใจด้วยความอดทนแต่ในดวงตาเธอมักมีความเศร้าอยู่เสมอจนกระทั่งครั้งหนึ่งฝนตกหนัก ฉันเป็นไข้สูง อยากให้พ่ออยู่เป็นเพื่อนแต่เขากลับบอกว่าไป๋หมินกำลังตกอยู่ในอันตรายต้องไปปกป้องเธอ[หนูเป็นลูกสาวพ
ตอนฉันออกมา บังเอิญเจอเสิ่นโม่เฉิงที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเขายังพันผ้าพันแผลที่หน้าผากอยู่ เห็นฉันก็ยิ้มบางๆมองเอกสารในมือฉัน ถามอย่างงุนงง[ทำไมเธอถึงทำแบบนี้?]ฉันพึมพำเบาๆ [วันนั้นฉันทะเลาะกับพ่อ][บอกให้เขาไปตาย แล้วเขาก็ตายจริงๆ][นายว่าทำไมพวกมันถึงมีชีวิตที่ดีได้ ฉันก็เลยต้องทำให้ครึ่งชีวิตที่เหลือของมันอยู่อย่างทรมาน][ฉันต้องให้มันรู้ว่าตัวเองฆ่าใครด้วยมือของตัวเอง][เสิ่นโม่เฉิง นายว่าฉันทำถูกไหม?]เขามองฉันนาน สุดท้ายก็พยักหน้าเบาๆ แล้วยิ้ม[ถูกแล้ว แบบนี้พวกมันก็ไม่มีทางใช้ชีวิตอย่างสบายใจบนโลกนี้ได้อีก][แต่ตอนนั้นเสี่ยวหมินคงสิ้นหวังมากสินะ ถูกพ่อแม่แท้ๆฆ่า เธอว่าเสี่ยวหมินจะโกรธฉันไหม?]ฉันมองดวงอาทิตย์ตกไกลๆ[ไม่หรอก นายพยายามอย่างเต็มที่แล้ว][เธอจะโกรธนายได้ยังไงกัน?]ฉันถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกเสิ่นโม่เฉิงมองด้านข้างหน้าฉัน [แล้วเธอล่ะ ยังอยากเป็นตำรวจอยู่ไหม?]ฉันส่ายหน้า[ไม่ทำแล้ว][ช่วยคนป่วยทางจิตแบบฉัน ไม่เหมาะหรอก ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะไปฆ่าคนเข้า][เพื่อนพ่อฉันพูดถูก ชีวิตฉันยังอีกยาว][ฉันต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้ พ่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอ
ตอนที่ได้พบพ่อแม่ตระกูลเฉิน พวกเขาไม่มีความสง่างามเหมือนแต่ก่อนแล้วดวงตาแดงก่ำไปด้วยเส้นเลือดตั้งแต่วันที่ถูกตำรวจจับไป เรื่องสกปรกที่พวกเขาทำก็ถูกสื่อรายงานออกไปหมดแล้วพ่อเฉินดูเหมือนไม่แปลกใจเลยกับการมาของฉันเขามองฉันแล้วยิ้มเยาะตัวเอง[ฉันน่าจะเดาได้แต่แรก เธอดื้อเหมือนเขาไม่มีผิด][แม้แต่แววตาก็คล้ายกัน ตอนนี้ดูท่าเธอมาเพื่อแก้แค้นให้เขาสินะ]ฉันพยักหน้า[ดังนั้นเป้าหมายของเธอไม่เคยเป็นไป๋หมิ่นเลย]พูดจบ เขาก็เอามือกุมหัวก้มลงแล้วหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยน้ำตาคลอ[แล้วตอนนี้เธอมาหาฉันเพื่อจะพูดอะไร ฉันเป็นแบบนี้แล้ว หรือเธอจะฆ่าฉัน?]ฉันยิ้มมุมปาก แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา[แน่นอนว่าฉันอยากแทงมีดเข้าหัวใจคุณตอนนี้เลย เพราะคุณก็ทำแบบนั้นกับพ่อฉัน][แต่เขาบอกว่า ฉันต้องเป็นคนดี][ดังนั้นการทำให้พวกคุณสูญเสียทุกอย่าง แบบนี้ถึงจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหน่อย][แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันคิดว่าคุณจะสนใจ]ฉันหยิบผลตรวจดีเอ็นเอออกมาจากกระเป๋า ชูขึ้นตรงหน้าเขา[นี่คือผลตรวจดีเอ็นเอระหว่างไป๋หมิ่นกับพวกคุณ ดูสิ คุณว่าการฆ่าลูกสาวตัวเองด้วยมือตัวเองมันร
ในห้องพยาบาล ชายในชุดตำรวจขมวดคิ้วมองคราบเลือดบนตัวฉัน[นิสัยเธอนี่ จริงๆ เลย...]ฉันยิ้ม [เหมือนพ่อฉันไม่มีผิดเลยใช่ไหม]ฉันเอียงหัวมองเขา [ฉันทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้รับฉันเป็นศิษย์ได้หรือยัง]ชายคนนั้นอึ้งไปครู่หนึ่ง พูดอย่างจริงจัง[เธอคิดว่าแบบนี้ไม่ผิดกฎหมายหรือไง เฉินเจียอี๋ เรียนหนังสือของเธอไปดีๆ][ออกมาเป็นคนธรรมดาก็พอแล้ว][เป็นตำรวจไม่ได้หรอก พ่อเธอสั่งฉันไว้เป็นพิเศษ ชาตินี้เธอแค่มีความสุขก็พอ][เส้นทางนี้ อย่าคิดเลย]ฉันก้มหน้าลงไม่พูดอะไรผ่านไปสักพัก ชายคนนั้นก็ตบไหล่ฉัน แล้วชูนิ้วโป้งให้[แต่ครั้งนี้เธอทำได้ดีมาก][เจียอี๋ ฉันเชื่อว่าไม่ว่าเธอจะเลือกเส้นทางไหนในอนาคต เธอก็จะทำได้ดีแน่นอน]ฉันปัดมือเขาออก เช็ดน้ำตาที่หางตาเบะปาก [ฉันไม่สนหรอก][วิปริตสองคนนั่น ฉันอยากพบหน้าสักครั้ง][อยากถามให้รู้แน่ต่อหน้า]ชายคนนั้นมองฉันลึกๆ จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพยักหน้า
ปากพึมพำคำพูดบ้าคลั่ง[ฉันทำแบบนี้ได้อย่างเดียว มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เธอดีขึ้นได้][ฉันเป็นคนทำผิดต่อเธอก่อน พวกแกไปตายซะ!]เพราะในร่างกายฉันถูกฉีดยาไม่ทราบชนิดเข้าไปจำนวนมาก ทำให้ตอนนี้ฉันไม่มีแรงเลยสักนิดและในตอนที่ไม้เบสบอลของพ่อเฉินกำลังจะฟาดลงบนตัวฉันเสิ่นโม่เฉิงก็พุ่งเข้ามาบังหน้าฉันทันที ไม้กระเบสบอลฟาดเข้าที่ท้ายทอยเขาโดยตรงส่วนพ่อของเฉินก็ถูกเสิ่นโม่เฉิงเตะกระเด็นออกไป[เสิ่นโม่เฉิง!]ฉันกรีดร้องพลางโอบกอดร่างที่โงนเงนของเขา พยายามห้ามเลือดที่ไหลออกจากท้ายทอยแต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่เป็นผลเสิ่นโม่เฉิงฝืนยิ้มมุมปาก พูดว่า[ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่เป็นไร...][ศพของเสี่ยวหมิน...เธอต้องช่วยฉัน...เอาออกไปให้ได้...]ฉันมองมือทั้งสองข้างที่เปื้อนเลือด รู้สึกสะอึกในลำคอทันทีส่วนแม่เฉินไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไม่มีท่าทีคลุ้มคลั่งเหมือนก่อนหน้านี้แล้วเธอลุกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองอย่างสับสน สีหน้ากลับเป็นท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อก่อนเดินมาหน้าฉัน เอาผมฉันไปไว้หลังหูอย่างอ่อนโยน[ฉันตรวจสอบแล้ว เสิ่นโม่เฉิงไม่มีครอบครัว][เธอก็ไม่มี ฉันคิดว่าการทดลองของพวกเราต
เสียงข่มขู่ของพ่อเฉินดังขึ้นข้างหู[แกนี่มัน อีตัวดี พอจะคล้ายกับคนที่ฉันรู้จักอยู่คนหนึ่ง][น่าเสียดายที่พวกแกดื้อรั้นเกินไป][และคนที่ดื้อรั้นมักจะมีจุดจบแค่ความตายเท่านั้น]เสิ่นโม่เฉิงเห็นสถานการณ์ก็มองฉันอย่างตื่นตระหนกพยายามจะขัดขวาง แต่ยังไม่ทันยกเท้า พ่อเฉินก็เอ่ยปากตวาด[ถ้าแกขืนเข้ามา ฉันจะฆ่าเธอเดี๋ยวนี้เลย!][ในนี้มียาชาที่ทำให้คนตายได้ แกลองดูก็ได้!][ปล่อยเมียฉัน ไม่งั้นแกก็รอเก็บศพเธอได้เลย!]เสิ่นโม่เฉิงชะงัก จากนั้นก็ตัดสินใจโยนแม่เฉินที่อยู่ในมือออกไปทันทีแม่เฉินล้มลงกับพื้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดพ่อเฉินไม่สนใจฉันแล้ว รีบวิ่งไปข้างๆ เธอเพื่อจะปลอบแต่กลับโดนแม่เฉินตบหน้าอย่างแรง[แผนของฉันกำลังจะสำเร็จอยู่แล้ว ทำไมต้องมาขัดขวางด้วย!][อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ แกก็อยากส่งนังแพศยานี่ไปต่างประเทศ ให้เป็นเมียน้อยของแกใช่ไหม!][พวกนังนั่นที่ฉันตามกลับมาก่อนหน้านี้ยังไม่พอให้แกสนุกหรือไง!]เสิ่นโม่เฉิงประคองแขนฉัน มองฉันด้วยสายตาประหลาดใจฉันตบมือเขาเบาๆ แล้วตรวจสอบกล้องที่ติดไว้หลังหูพยักหน้าให้เขา เตรียมตัวถอยแต่จู่ๆ พ่อของเฉินก็ขวางทางเราไว้[พวกแกค
Comments