Short
แค้นนี้ฉันจะชำระเอง

แค้นนี้ฉันจะชำระเอง

By:  หลันซานCompleted
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
20Chapters
581views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ภรรยาของเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองเป่ย ชอบทรมานสาวสวยวัยรุ่นเป็นที่สุด และฉันเกิดมาโดยไม่รู้สึกเจ็บปวด จึงกลายเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในสายตาของเธอ ดังนั้นเมื่อฉันถูกกระชากผมและผลักเข้าห้องน้ำเพื่อทรมานอีกครั้ง เศรษฐีก็พานักข่าวทั้งเมืองเป่ยมาพบฉัน อ้างว่าฉันคือลูกสาวที่พลัดพรากไปนานของพวกเขา เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ฉันจึงกลายเป็นลูกสาวเศรษฐีที่ใครๆ ต่างอิจฉา แต่ภายใต้หน้ากากแห่งความรักของพวกเขา บาดแผลใหม่ของฉันก็ปิดบังบาดแผลเก่า พวกเขาบอกว่านี่คือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อได้รับการคุ้มครอง และบอกให้ฉันตอบแทนด้วยความตายจะดีที่สุด พวกเขาพูดถูก ควรจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่คนที่ตายควรเป็นพวกเขา ไม่ใช่ฉัน!

View More

Chapter 1

บทที่ 1

“Please don’t do this.” I begged over and over, but no one was listening. I thrashed against their hold, but nothing. “I am your luna.” I screamed at the top of my lungs, but then his laugh from the other room broke all the fight in me. “Luke please.” I begged once more time, my voice horse.

“Kill it once it’s done. Toss her out. She will have to survive on her own from here on out.”

He can’t mean that. This was our baby. “Our baby.”

“Is a mistake from the Moon Goddess. One I will rectify.” His voice called again from the other room. He wouldn’t even face me. “Now do it. That’s an order.”

“Yes, Alpha.”

It was a mistake to come here.

It was a mistake to give him everything.

“Oh, and doctor?” Her sweet voice called from the other room. My stepsister, Shannon. I gritted my teeth. “Don’t use any anesthetic. She should feel everything.”

“Yes, Luna.” The doctor turned back to me with sad eyes, but when he picked up the scalpel, I knew I was screwed.

I’m sorry, baby. Momma couldn’t save you. She wanted you so, so much. I tried to rub my stomach, but the nurses had strapped me down. When the doctor approached, I realized he was using a silver blade.

“Silver?” My whisper was almost silent, but he nodded. I knew then that Shannon didn’t want me to survive. She wanted my life so badly that she lied about me cheating on my mate, showing photos as proof. But I never touched another wolf, nor would I again, not after this betrayal.

Why, Moon Goddess, why would you give him to me just to take him away? My pup.

I cried silently as the doctor cut into my abdomen, and I felt my baby thrash inside. He knew it was too early to be born. This was a death sentence for both of us.

“Bring me the body of the pup.”

“Yes Alpha.” I felt every slice as he cut into me, and finally I could take it no longer. I started to scream, soon I felt the blood trickling down my side, every drip off of me hitting the floor. I thrashed against the restraints. But the silver had made me weak.

I’m sorry, baby.

They weren’t trying to keep me alive, which I expected, but I wished wasn’t true. I used to love my mate, but I felt the love die in me when I saw my pup being ripped from my belly.

“Please, let me hold him once.” I tried to move my arms to reach for him, but I was still tied down. The doctor, who was shedding tears, brought my pup and laid him on my chest.

He was perfect. I rubbed his scent on my face and mine on his. He would forever be a part of my soul.

My missing piece.

“Doctor, now.”

“Yes Alpha.” The doctor picked the baby up and rushed out, leaving me spread open to the elements.

I felt my life slipping away as the door opened and Shannon came in. Her smug smile was firmly in place.

“I told you I would take your life, Amy. I would have your mate. And I have, over and over, since he found out of your betrayal.” Shannon walked over and laid a kiss on my face as I snarled. “He is perfection. And don’t worry. I will give him another son.” She laid her hand on her stomach and I started to laugh. “What’s so funny?”

“I can smell the beta on you. That’s Derek's child, and it’s a girl. Nice try though.”

She snarled and raised her hand, growing her claws to deliver the final blow, but the door was ripped open and my mate, the man I now hated most in the world, stepped inside. His eyes were red, and I started to laugh again.

“You bitch!” He snarled and struck out, whipping Shannon to the other side of the room.

“Brandon!” Shannon shrieked as she hit the wall. “What’s wrong?” She staggered to her feet, but more blood dripped out of me and I closed my eyes.

“You lied!” He screamed, shaking the walls as his aura struck out, but I could barely feel it. I felt the silver travelling in my veins getting closer to my sluggish heart. “This was my pup. I can smell me on him. He was mine.” Brandon's eyes grew redder as the tears gathered. “You said she cheated on me and that it wasn’t my pup.”

“She did cheat on you. I guess I was wrong about the pup.”

“You said you smelt it.” From the sound of it, he lunged for her again, but him clutching our baby in his arm was the last thing I saw. And I wanted to never see it again. He did this to us. Not Shannon.

She played her part well, sure, but him not believing me, not waiting for a few more days to smell the pup, that was his fault. And all of our downfalls.

I prayed for the moon goddess to take me. I no longer wanted to be here. I wanted to be with my pup.

“Save her.”

“No!” Shannon screamed. “I am the Luna now, you marked me last night.” Ah, so that was the pain I felt last night. His betrayal had bile shoot into my mouth. “I am bearing your pup.”

I started to laugh again. I cracked my eyes to see my mate, Brandon, hovering next to me. “Stay with me Amy.”

“Beta’s baby. She is fucking…the beta.” I choked out the words and laughed as horror bloomed in his eyes. Blood flew from my mouth as I smiled again.

“Save her.”

“No!” I slammed out, putting all of my power in it. “Don’t move.” I used my Alpha strength to freeze everyone, including my mate.

“How?” Brandon looked down at me, pleading. “Let me save you.”

“I am descended from the Moon Goddess, and you don’t deserve to save me. You don’t deserve our pup. You were weak. And now you lost everything.” I smiled up at him as I felt my life from my body.

And then I was free.

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
20 Chapters
บทที่ 1
ในงานเลี้ยงต้อนรับญาติที่เต็มไปด้วยเสียงแก้วไวน์กระทบกันแม่เฉินที่เมื่อวานยังกอดฉันด้วยความเสียใจและทุกข์ทรมาน แต่ตอนนี้กลับปล่อยให้ฉันถูกพวกที่เคยรังแกฉันพาตัวไปในสวนหลังบ้าน หัวหน้ากลุ่มสาวๆ จับคางฉันพลางหัวเราะเยาะ[คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูลูกเศรษฐีจริงๆ เหรอ][ตระกูลเฉินนี่ไม่รู้ว่าได้ลูกสาวที่หายไปกลับคืนมากี่คนแล้ว เธอคิดว่าเธอเป็นคนๆ นั้นจริงๆ หรือไง?]ฉันเม้มปากไม่พูดอะไรเห็นฉันยังคงมีท่าทางขลาดกลัว ผู้หญิงคนนั้นก็หยิบขวดออกมาจากด้านหลังเขย่าขวดแล้วพูดว่า [เจียอี๋ อยากลองของเล่นใหม่ของฉันไหม?]ฉันมองดูขวดในมือเธอที่เขียนว่ากรดกำมะถันฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วท้าทายว่า[ได้สิ งั้นเธอลองดูสิว่าคืนนี้จะรอดออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้ไหม]คำพูดนี้ทำให้ผู้หญิงคนนั้นโกรธอย่างชัดเจนเธอเปิดฝาขวดและกำลังจะสาดใส่ตัวฉันโดยตรงฉันก็ตะโกนเสียงดังลั่นทันที จากนั้นก็ยกชายกระโปรงวิ่งเข้าไปในห้องโถง[ฆาตกร! ฆาตกร!]เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวของฉันดึงดูดความสนใจของแขกในห้องโถงทันทีเมื่อเห็นผู้หญิงที่ถือกรดกำมะถันไล่ตามฉันมาไม่หยุด ทุกคนต่างก็พากันมายืนขวางหน้าฉันไว้ฉันกอดแ
Read more
บทที่ 2
ในที่สุด กลุ่มคนที่นำโดยผู้หญิงคนนั้นก็ถูกพาตัวไปสถานีตำรวจทั้งหมดส่วนแขกเหรื่อก็สังเกตเห็นบรรยากาศที่ไม่ชอบมาพากลต่างพากันหาข้ออ้างเพื่อจากไปในชั่วพริบตา คฤหาสน์หลังใหญ่ก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งเหลือเพียงเสียงของเหลวในแก้วที่กระเพื่อมไหว เผยให้เห็นบรรยากาศอันน่าขนลุกในตอนนั้นเอง ฉันก็คุกเข่าลงต่อหน้าแม่เฉิน กอดขาของเธอพลางสะอื้นว่า[แม่คะ หนูผิดไปแล้ว หนูไม่ควรเสียมารยาทแบบนั้นเลย][แต่เธอเกือบจะฆ่าหนู แม่ไม่เห็นเหรอว่าในมือของเธอมี...]เพี๊ยะ!เสียงตบดังกังวานทั่วทั้งคฤหาสน์[ฉันเคยบอกว่าอะไร ให้เรียกฉันว่าคุณนายเฉิน แม่น่ะเธอมีสิทธิ์เรียกด้วยเหรอ!]สีหน้าของแม่เฉินดูมืดมนตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้นมาอ้อนวอนต่อ แม่เฉินก็ส่งสัญญาณให้พ่อเฉินที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆไม่นาน พ่อเฉินก็หยิบเข็มฉีดยาออกมาจากด้านหลังแล้วเดินตรงมาที่ฉันเห็นสีหน้าหวาดกลัวของฉัน แม่เฉินก็ยิ้มอย่างพอใจกระชากผมฉันแล้วดึงไปด้านหลังอย่างแรง[กลัวอะไร เธอไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดด้วยซ้ำ แค่เข็มฉีดยาเท่านั้นเอง][นี่คือเงื่อนไขที่เธอตกลงที่จะมาเป็นคุณหนูลูกเศรษฐีไงล่ะ ลูกสาวที่รักของฉัน]เสียงของแม่เฉินแผ่ว
Read more
บทที่ 3
หลังจากวันนั้น ฉันก็ถูกแม่เฉินกักบริเวณไว้ในบ้านด้วยข้ออ้างว่าได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจแต่การทรมานที่เธอมีต่อฉันก็ไม่ได้ลดน้อยลงเพราะเหตุนี้เลยกลับพาฉันไปยังห้องใต้ดินลับในคฤหาสน์ฉีดยาต่างๆ ในนั้นเข้าสู่ร่างกายของฉันเมื่อเห็นฉันชักกระตุกไปทั้งตัว แม่เฉินก็มักจะตบมือด้วยความตื่นเต้นบางครั้งยังถ่ายภาพด้านที่น่าอับอายของฉันไว้ด้วยส่วนพ่อเฉินที่ถือเข็มฉีดยา ก็ยังคงไม่พูดอะไรสักคำทั้งที่เป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งที่มีสถานะสูงสุดในเมืองเป่ย แต่ตอนนี้กลับดูเกร็งเป็นพิเศษต่อหน้าแม่เฉินราวกับกลัวว่าหากตนไม่ระวังแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้แม่เฉินโกรธได้ฉันคิดว่าบางทีคนชั่วร้ายที่สุดอาจจะเป็นแม่เฉินก็ได้วันนี้ฉันเพิ่งตื่นขึ้นมาหลังจากได้รับผลข้างเคียงจากยาแม่เฉินก็รีบพาฉันออกจากห้องใต้ดิน ให้คนรับใช้อาบน้ำแต่งตัวให้ฉันฉันตัวสั่นไม่กล้ามองตรงๆ ทำให้คนรับใช้ข้างๆ มีสายตาคลุมเครือ[ทำแต่หน้าที่ของพวกเธอไปซะ ไม่งั้นจะสับพวกเธอเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปให้หมา!]นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่เฉินพูดกับพวกเธอแบบนี้เพราะฉายานักการกุศลใจบุญของแม่เฉินนั้น มีแต่ในสายตาคนนอกเท่านั้นที่รู้สึกว่าน
Read more
บทที่ 4
[คุณเสิ่น เด็กสาวแต่งตัวนานหน่อย อย่าถือสาเลยนะคะ]แม่เฉินโค้งตัวพลางยิ้มประจบพ่อเฉินนั่งอยู่บนโซฟาตั้งแต่แรก คอยรินน้ำชาโดยไม่พูดอะไรดูเหมือนไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ฉันก้มหน้าไม่พูดอะไรไปตลอด แต่ในตอนนั้นเอง เสิ่นโม่เฉิงก็ลุกขึ้นทันทีเดินตรงมาที่ฉัน ยกคางฉันขึ้นพิจารณาอยู่พักใหญ่แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า [คุณนายเฉิน ไม่ทราบว่าเจียอี๋มีแฟนแล้วหรือยังครับ?]สิ้นเสียงของเขา ทั้งห้องรับแขกก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดทันทีไม่มีใครคาดคิดว่าเสิ่นโม่เฉิงจะพูดแบบนี้ขึ้นมาฉันมองหน้าชายคนนั้น ใบหน้าก็แดงขึ้นมาทันที มองไปทางแม่เฉินอย่างเขินอายตอนนี้สีหน้าของแม่เฉินดูมืดมน แต่บนใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม[คุณเสิ่นอย่าล้อเล่นสิคะ เจียอี๋เพิ่งบรรลุนิติภาวะปีนี้เองนะคะ]สายตาของเสิ่นโม่เฉิงที่มองสำรวจยิ่งชัดเจนขึ้น เขายิ้มแล้วพูดว่า[บรรลุนิติภาวะก็ดีแล้ว งั้นเอาแบบนี้ คุณให้เจียอี๋มาอยู่กับผมสักสองสามวัน ผมจะรับผิดชอบการลงทุนโครงการบริษัทของคุณเอง]พูดจบ พ่อเฉินที่เงียบมาตลอดก็ลุกพรวดขึ้นมาทันทีตวาดเสียงดัง [ไม่ได้!]เห็นทุกคนหันมามองเขา เขาก็กระแอมแล้วพูดว่า[เจียอี๋เป็นลู
Read more
บทที่ 5
ฉันกับเสิ่นโม่เฉิงรู้จักกันโดยบังเอิญและก็ตอนนั้นเองที่พบว่าเรามีเป้าหมายเดียวกัน เขาจึงรับหน้าที่จัดการเรื่องต่างๆส่วนฉันก็ทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อโชคดีที่ฉันไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดทำให้ได้คะแนนเพิ่มขึ้นมาก ไม่งั้นแม่เฉินคงไม่สนใจฉันหรอกพอมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเสิ่นโม่เฉิง เขาก็ฉายภาพทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเฉินขึ้นบนผนัง[พวกนี้คือหุ้นส่วนทั้งหมดของพวกเขา อีกไม่กี่วันจะมีงานการกุศล][ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนจัด เธอคงรู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?]ฉันเหลือบตามองเขาพลางยิ้ม แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า[ฉันทำอะไรต้องให้นายมาคอยบอกด้วยเหรอ][นายระวังอย่าให้พวกเขาจับพิรุธนายได้ล่ะ อย่าทำอะไรโดยพลการโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน][ไม่งั้นต้องรับผิดชอบเองนะ!]พูดจบ ฉันก็ถือเอกสารในมือขึ้นบันไดไปเลยแค่ร่วมมือกันเท่านั้นแหละ ยังจะมาสั่งฉันอีกในห้องนอน ฉันมองดูเด็กสาวในหน้าแรกของเอกสาร จมูกก็แสบร้อนขึ้นมาในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายนี่มันโชคชะตาอะไรกันนะ
Read more
บทที่ 6
ไม่กี่วันต่อมา ฉันควงแขนเสิ่นโม่เฉิงเดินเข้างานการกุศลเมื่อเห็นความประหลาดใจในดวงตาของแม่เฉิน ฉันก็ยิ้มพยักหน้าให้เธอในสายตาของเธอ เสิ่นโม่เฉิงเป็นแค่เพลย์บอยคนหนึ่งจะเก็บฉันไว้ในใจจริงๆ ได้ยังไงแต่ความประหลาดใจบนใบหน้าของเธอก็ผ่านไปเพียงแวบเดียว จากนั้นเธอก็ยิ้มชูแก้วให้ฉันแต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยการเตือนฉันรู้ความหมายของเธอ ตอนนี้ฉันมีสถานะเป็นคุณหนูตระกูลเฉินสักวันฉันก็ต้องกลับไปอยู่ข้างพวกเขา ถ้าตอนนี้ฉันไม่เชื่อฟัง เมื่อถึงเวลานั้น สิ่งที่รอฉันอยู่ก็คือการทรมานไม่รู้จบหลังจากงานเริ่ม ฉันก็ถือโอกาสมานั่งข้างแม่เฉินเอนพิงไหล่เธออย่างสนิทสนม แต่รอยยิ้มกลับไม่ปรากฏในดวงตา [แม่คะ ช่วงนี้หนูได้ยินข่าวลือบางอย่าง ไม่ทราบว่าแม่เคยได้ยินไหมคะ]ท่ามกลางสายตางุนงงของเธอ ฉันก็พูดต่อ[พวกเขาบอกว่าหนูเป็นลูกสาวคนที่สิบที่ตระกูลเฉินหาตัวกลับมาได้ แล้วทำไมหนูถึงไม่เคยเห็นพวกเธอเลยล่ะคะ]พอพูดจบ พ่อเฉินที่ถือแก้วไวน์อยู่ข้างๆ ก็มือสั่นไวน์ในแก้วหกเลอะพื้นสีหน้าแม่เฉินก็เปลี่ยนไปทันที บีบข้อมือฉันแน่นพูดเสียงดุว่า [เรื่องที่ไม่ควรถามก็อย่าถาม ถ้าเธอยังอยากได้สถานะนี้อยู
Read more
บทที่ 7
แขกเหรื่อต่างซุบซิบนินทามองไปที่แม่เฉินที่เสียอาการแม้แต่พิธีกรที่ควบคุมงานได้ดีเสมอมา ตอนนี้ก็ถือไมค์อ้าปากมองจอใหญ่อย่างไม่อยากเชื่อทุกคนรู้จักไป๋หมิน แต่ต่อมาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงหายไปจากสายตาสาธารณชนอย่างกะทันหันแม่เฉินบอกว่าส่งไป๋หมินไปเรียนต่างประเทศแต่ตอนนี้คำพูดบนจอเป็นหลักฐานชัดเจนว่าเรื่องนี้มีเบื้องลึกเบื้องหลังฉันยิ้มมองแม่เฉินที่โกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วเอียงหัวถาม[แม่คะ นั่นคือพี่สาวใช่ไหมคะ สวยจังเลยนะคะ][แล้วตอนนี้พี่สาวอยู่ไหนเหรอคะ]พอพูดจบ สายตาอำมหิตของแม่เฉินก็จ้องมาที่หน้าฉันแล้วก็ถลึงตาใส่ฉันอย่างดุดันเธอปรับสีหน้าแล้วอธิบายเรื่องทั้งหมด สุดท้ายในคำปราศรัยอันเร่าร้อนของเธอเรื่องนี้ก็จบลงแบบนั้นทุกคนคิดว่านี่เป็นการแกล้งของไป๋หมินแต่เสิ่นโม่เฉิงที่นั่งข้างฉันกลับไม่คิดแบบนั้นเห็นเขาทำท่าจะลุกขึ้น ฉันรีบกดมือเขาไว้ พูดเสียงเย็นชาว่า[ยังไม่ถึงเวลา อย่าใจร้อน][อยากรู้ความจริงก็ต้องอดทน]พูดจบ ฉันก็ยิ้มมองแม่เฉินที่เดินลงจากเวที[คุณเสิ่น วันนี้ทำให้คุณต้องอับอายแล้ว ฉันอยากให้เจียอี๋กลับไปพักกับฉันสักคืนได้ไหมคะ]แม่เฉินหน้าตาอิดโร
Read more
บทที่ 8
เสิ่นโม่เฉิงมองพ่อเฉินอย่างประหลาดใจ ฉันงงไปชั่วขณะ ส่งสัญญาณให้เสิ่นโม่เฉิงแล้วก็เดินตามหลังพ่อเฉินออกไปนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินพ่อเฉินพูดจาเย็นชาขนาดนี้ดูเหมือนเรื่องนี้จะทำให้พวกเขาถอดหน้ากากที่ใส่มาตลอดออกคิดถึงตรงนี้ ฉันมองสองคนที่เดินพยุงกันอยู่ข้างหน้า แล้วยิ้มมุมปากพอเข้าประตูคฤหาสน์ สีหน้าแม่เฉินก็เปลี่ยนไปทันทีสั่งให้คนรับใช้ค้นตัวฉันเอาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดออกมาแล้วโยนทิ้งลงถังขยะต่อหน้าฉันฉันยังไม่ทันได้อ้าปาก แม่เฉินก็พูดเยาะเย้ยว่า[เฉินเจียอี๋ ดูเหมือนเธอจะเก่งไม่ใช่น้อยนะ][บอกมาซิ เสิ่นโม่เฉิงให้อะไรดีๆ กับเธอ ถึงกล้าทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนอื่นแบบนี้]ฉันแสร้งทำเป็นตกใจมองเธอน้ำตาคลอส่ายหน้า [แม่คะ เรื่องนี้หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะ][เขาบอกหนูว่าหนูเป็นลูกสาวคนที่สิบที่แม่กับพ่อตามหาตัวกลับมาได้ หนูกลัวมากเลยค่ะ เลยถามแม่ในงานเลี้ยง หนูแค่กลัวว่าจะมีลูกสาวคนต่อไปโผล่มาอีก]พูดไปเสียงฉันก็เริ่มสั่นพ่อเฉินที่ขมวดคิ้วมาตลอดตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเต็มใบหน้า ดึงฉันขึ้นมาจากพื้น[พอเถอะ เรื่องนี้จบแล้ว][เธอก็เหมือนกัน จะให้เจียอี๋ไปอยู่กับ
Read more
บทที่ 9
ความรู้สึกชาที่คอทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นมองรอบๆในระหว่างที่พ่อเฉินกับแม่เฉินทะเลาะกันเมื่อกี้ ฉันถูกทำให้หมดสติแล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย พอฉันตื่นขึ้นมาสภาพแวดล้อมรอบตัวก็เปลี่ยนจากห้องรับแขกหรูหราในคฤหาสน์ เป็นห้องใต้ดินที่ชื้นและมืดฉันหรี่ตามองไปรอบๆ สุดท้ายก็จ้องไปที่แท่นไม่ไกลตรงหน้าบนนั้นดูเหมือนจะมีคนนอนอยู่ ฉันกะพริบตาพยายามมองให้ชัดแต่ถูกหมอกรอบๆ รบกวนสายตาตอนที่ฉันกำลังจะลุกขึ้น รองเท้าส้นสูงสีเขียวคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฉันทันที[ฤทธิ์ยาหมดเร็วจังนะ ก็ดีเหมือนกัน][ก่อนตายจะได้เห็นผลงานชิ้นเอกของฉันกับตาตัวเอง!]เป็นแม่เฉินฉันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พูดเสียงเย็นชาว่า[หรือว่าคุณจะถลกหนังฉันจริงๆ][นักการกุศลใหญ่ มหาเศรษฐีอันดับหนึ่ง มียาพิษเต็มบ้านแบบนี้ก็แล้วไป แล้วบนแท่นนั่นคงไม่ใช่ศพหรอกนะ][ดูท่าเด็กสาวสิบคนแรกคงถูกคุณถลกหนังจนตายสินะ]ฉันหัวเราะเยาะแม่เฉินชะงัก ไม่คิดว่าฉันจะเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้เพราะในสายตาของเธอ ฉันยังเป็นเด็กสาวที่คุกเข่าเกาะขากางเกงเธอร้องขอชีวิตอยู่เลยเห็นความตกใจในดวงตาของเธอ ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นตอนนี้ฉันเห็นชัดแล้วว่าคนที่ถูก
Read more
บทที่ 10
[หลายปีมานี้ ฉันคิดว่าฉันจะหาคนที่เหมาะสมไม่ได้แล้ว][ไม่คิดว่าเธอจะมาส่งตัวเองถึงที่แบบนี้ ตอนแรกยังคิดจะให้เธอได้สนุกกับชีวิตคุณหนูต่อไปอีกสักหน่อย][แต่เธอไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันเลยต้องเร่งแผนขึ้นมา]เห็นท่าทางบ้าคลั่งของเธอ ฉันเตรียมจะเดินหนี แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีแรงเลย[ไม่มีประโยชน์หรอก เฉินเจียอี๋ ตั้งแต่เธอเลือกให้พวกเราคุ้มครอง เธอก็ควรรู้ว่าต้องจ่ายราคาที่เหมาะสม]พูดพลางลากแขนฉันไปที่แท่นที่มีหมอกล้อมรอบเธอลูบใบหน้าฉัน [ฉันรู้ว่ามันโหดร้าย แต่ฉันไม่มีทางเลือก][เราต่างก็เป็นผู้หญิง เธอควรรู้ว่าหน้าตาสำคัญกับผู้หญิงแค่ไหน]ฉันหัวเราะเยาะ [เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีศัลยกรรมก้าวหน้าขนาดนี้แล้ว คุณยังต้องทำแบบนี้อีกเหรอ?]แม่เฉินพูดเสียงดังทันที[พวกมันไร้ประโยชน์ ฉันรักษามาหลายปี แต่แล้วยังไงล่ะ ก็แค่ให้ฉันเปลี่ยนหนังไปเรื่อยๆ!][ฉันต้องการความถาวร เธอยอมแพ้เถอะ ยาที่ฉันให้เธอใช้มีประโยชน์มาก ตอนถลกหนังจะเร็วมาก เธอจะไม่รู้สึกเจ็บ ฉันเชื่อว่านี่จะเป็นการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จที่สุด]พูดจบ เธอก็ถือมีดผ่าตัดเดินยิ้มเข้ามาใกล้ฉันตอนที่ฉันกำลังจะโต้กลับ แม่เฉินก็ล้มลงตรงหน้าฉ
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status