หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน

วันที่สามหลังจากฉันตาย ซูสือเยี่ยนก็ได้รับสายโทรศัพท์ยืนยันศพ

เขาโอบผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เผาแล้วค่อยโทรบอกผม”

ร่างของฉันถูกส่งเข้าเตาเผา พอกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว เจ้าหน้าที่ก็โทรศัพท์หาซูสือเยี่ยนอีกครั้ง

เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด

“รู้แล้วน่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

……

ในตอนที่ซูสือเยี่ยนมาถึงก็คือหลังจากนั้นสองชั่วโมง

เสื้อผ้าของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย คอเสื้อยังมีรอยลิปสติกติดอยู่ชัดเจน

ดูออกได้ไม่ยาก เขาเพิ่งเสร็จศึกรักมา

พอเจอกับเจ้าหน้าที่ เขาก็พูดกระแทกกระทั้น “กระดูกของเสิ่นอี้อันล่ะ? ให้ผมมาเอาไม่ใช่เหรอ?”

หลังจากเจ้าหน้าที่ยืนยันว่าเป็นเขาแล้วก็เอาโถที่บรรจุกระดูกของฉันยื่นให้เขา

ซูสือเยี่ยนรับมาแบบไม่ใส่ใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยการล้อเลียน

“นี่ก็คือกระดูกของเสิ่นอี้อันเหรอ? คงไม่ใช่ว่าเอากระดูกหมาแมวที่ไหนมาหลอกผมไปเรื่อยหรอกนะ”

เจ้าหน้าที่ตกใจ “คุณซูครับ นี่เป็นกระดูกของคุณเสิ่นจริง ๆ นะครับ มีบันทึกอยู่ คุณจะดูไหมครับ?”

ซูสือเยี่ยนยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องแล้ว ผมเชื่อพวกคุณ”

ฉันโล่งอก ไม่รู้เพราะอะไร ฉันตายไปแล้วแต่วิญญาณยังอยู่

หลังจากฉันคิดทบทวน คงเพราะตายตาไม่หลับมั้ง

ตอนนี้ซูสือเยี่ยนเชื่อแล้วว่าฉันตาย ต่อให้เขาแค้นฉันอย่างไร แต่เห็นแก่สายใยเก่าก่อน เขาคงช่วยฉันฝังนั่นแหละ

แต่ฉันยังไม่ทันได้ดีใจ วินาทีต่อมาซูสือเยี่ยนก็ร้องอุทานขึ้นมากะทันหัน

โถกระดูกร่วงลงมาจากมือของเขา กระดูกของฉันกระจายอยู่บนพื้น

ซูสือเยี่ยนหัวเราะอย่างโหดร้าย “โทษที มือมันลื่นน่ะ”

เขาพูดพลางยื่นเท้าออกไปบดขยี้กระดูกฉันอยู่ใต้รองเท้าตามอำเภอใจ

ลมหายใจของฉันติดขัด สบกับนัยน์ตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของเขา อ้าปากอยากจะพูดอะไรแต่ส่งเสียงไม่ออกสักนิด

กระทั่งกระดูกของฉันจมลงไปอยู่ในร่องพื้นผสมกับฝุ่นดินหมดแล้ว

ซูสือเยี่ยนถึงดึงเท้ากลับมาอย่าพอใจ

เขาหัวเราะท่ามกลางความอึ้งงันของเจ้าหน้าที่และพูดว่า “อย่าลืมบอกเสิ่นอี้อันล่ะ มุกนี้แปลกใหม่ดี แต่ก็มันล้มเหลวมาก”

“อีกไม่กี่ว่าก็คือวันครบรอบวันตายของแม่ผม ทางที่ดีเธอก็กลับมาไถ่โทษหน้าหลุมศพแม่ของผมแต่โดยดี ไม่อย่างนั้น ต่อให้เธอตายจริง ผมก็ไม่ถือถ้าต้องขุดศพของเธอขึ้นมาเฆี่ยนตีกับมือ”

คำพูดสุดท้ายเต็มไปด้วยความเย็นชา ทำให้คนที่ฟังรู้สึกตกใจขวัญผวา

แต่ฉันรู้ เขาทำได้จริง ๆ

จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกโชคดีที่ร่างของฉันถูกเผาไปแล้ว

ไม่อย่างนั้นภาพนั้นคงแย่มากแน่

เจ้าหน้าที่ยังไม่ทันได้อธิบายกับเขา ซูสือเยี่ยนก็ถูกสายโทรศัพท์หนึ่งเรียกตัวไป

ที่น่าแปลกคือ วิญญาณของฉันตามอยู่ข้างตัวเขาด้วย

ฉันนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับแบบจนใจ ฟังเขาสนทนากับผู้หญิงปลายสาย

ฉันคุ้นหูกับเสียงนั้นมาก เธอคือซูอี่ม่อ ลูกสาวบุญธรรมของตระกูลซู

ในตอนที่ฉันยังรักกับซูสือเยี่ยนอยู่ เธอเคยมาหาเพื่อให้ฉันไปจากเขามาก่อน

ฉันไม่ยอม เธอก็เลยเริ่มเล่นงานฉัน สร้างข่าวลือในบริษัทของฉัน ให้คนมาล้อมฉัน

พอซูสือเยี่ยนรู้ก็สั่งสอนเธอไปหนัก ๆ ยกหนึ่ง และประกาศว่าถ้าเธอยังรังแกฉันอีก เขาจะไล่เธอออกไป

เมื่อนั้นซูอี่ม่อจึงสงบเสงี่ยม

ตอนที่พูดถึงฉัน หน้าของซูสือเยี่ยนเย็นชามากขึ้น

“จะพูดถึงมันทำไม? อัปมงคล ไม่ได้ตายจริง ๆ ซะหน่อย”

“แล้วถ้าเธอตายจริง ๆ ล่ะคะ? สือเยี่ยน คุณจะทำยังไง?” เสี่ยงหยั่งเชิงของซูอี่ม่อส่งมา

หัวใจของฉันบีบรัดทีหนึ่ง แล้วหันไปมองซูสือเยี่ยนตามจิตใต้สำนึก

ถ้าเป็นซูสือเยี่ยนในอดีต อย่าว่าแต่ตายเลย แค่มือฉันถลอก เขาก็ปวดใจจนทนไม่ไหวแล้ว

เขาบอกว่าฉันเป็นสมบัติของเขา จะกอบฉันอยู่ในมือทะนุทะนอมทั้งชาติ

แต่ตอนนี้ล่ะ ซูสือเยี่ยนกลับแสยะยิ้ม “งั้นผมต้องจัดงานเลี้ยงสามวันสามคืน แล้วจุดพลุทั่วทั้งเมืองเฉลิมฉลองแน่”