บทที่ 17 ห่าวอี้มันบ้า

บทที่ 17 ห่าวอี้มันบ้า

ติ๊ง!!

มือกดพิมพ์ข้อความส่วนใจได้แต่ภาวนาขอให้คืนนี้บอสสาวแห่งคลับซีเคร็ตอยู่รอดปลอดภัย ก้มมองข้อความที่คาดว่าครบถ้วนแล้วก่อนจะกดส่ง แล้วพลันสะดุ้งสุดตัว

ผ่าง!!

เสียงเปิดประตูอย่างแรงทำโจวเว่ยมืออ่อนเกือบทำโทรศัพท์ตก รีบสอดลงกระเป๋ากางเกง คืนนี้ดูท่าเขาจะอ่อนไหวยามมองร่างแกร่งของเจ้านายหนุ่มเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าแน่วแน่ไม่แปรเปลี่ยนความตั้งใจ  นัยน์ตาสีน้ำตาลส่องประกายแววตากระหายบางอย่าง เดินนำล่วงหน้าไปก่อน จึงรีบก้าวตามทันที

ภคินีตาเบิกกว้างมองข้อความในมือถือที่ส่งมาจากโจวเว่ย ลนลานวิ่งไปยังห้องนอนของบอสสาว

ตายแน่ ๆ ท่านขุนพลเอาฉันตายแน่ ๆ

“บอส บอส คุณครีม!”

ลลิตเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ขณะกำลังแชตหาพี่สาวคนรอง มองบอดี้การ์ดวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นตระหนก ใบหน้าซีดเผือด

“เป็นอะไรไปพี่โซอี้ ทำอย่างกับว่าห่าวอี้จะบุกเข้ามายังงั้นแล่ะ”

“ก็ใช่นะสิ คุณครีมรีบหนีดีกว่า ไม่สิ ไม่ ไม่ทันแล้ว ล็อคประตูให้ดีนะ พี่จะลงไปดักข้างล่าง”

ลลิตผุดลุกจากเก้าอี้รีบวิ่งไปล็อคประตูห้องหลังจากภคินีเดินกลับออกไปแล้ว มองซ้ายขวาหันรีหันขวางคิดหาทางออก ฝ่ามือชื้นเหงื่อจนต้องถูเช็ดกับชุดเดรส พึมพำในลำคอ

ยายครีม ทำยังไงดี ห่าวอี้มาแก้แค้นแล้ว!

ระยะทางระหว่างคลับโฮสเมจิกไนต์และคลับโฮสซีเคร็ตมีเพียงถนนสายหนึ่งไม่กว้างมากแค่พอรถสวนได้สองคัน ตั้งอยู่ในซอยแหล่งรวมสถานบันเทิงย่านท่องเที่ยวชื่อดังของกรุงเทพมหานคร

ห่าวอี้เลือกใช้รถหรูสีครีมหายากพาเขาข้ามไปจอดด้านหน้าบันได โดยรถคันที่เหลืออีกห้าคันจอดเรียงตามมาเป็นระเบียบด้านหลังพร้อมจำนวนลูกน้องที่บอสใหญ่สั่งให้พามาด้วยในชุดสูทสีดำล้วนหน้าตาขึงขังราวยี่สิบคน ลงจากรถพร้อมกันดูน่าหวาดกลัว

ปัง!!

ห่าวอี้ไม่เคยรอให้ใครมาเปิดประตูรถให้ ร่างสูงใหญ่ลงจากรถกระแทกประตูปิดอย่างแรงเดินตรงขึ้นบันได มุมปากหยักรอยยิ้มมาดหมาย

“สวัสดีค่ะคุณอลัน ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

ภคินีลงมาดักเจอข้างล่างได้ทันเวลา ขวางทางด้วยเรือนร่างบึกบึนแต่ไม่เท่าบอสใหญ่ ห่าวอี้ทำเพียงจับไหล่กว้างของภคินีเบี่ยงออกอย่างแรงจนเธอเกือบล้มดีที่โจวเว่ยรับไว้ได้ทัน

เบิกตากว้างมองตามบอสใหญ่เดินขึ้นบันไดชั้นบน จึงได้เอี้ยวหน้าไปยังโจวเว่ย

“พวกคุณรู้ผังของที่นี่ได้ยังไง คุณส่งคนเข้ามาใช่ไหม”

“ฮะแฮ่ม เออ ประมาณนั้น”

โจวเว่ยทำน้ำเสียงสำนึกผิด ภคินีสบถออกมาชุดใหญ่ผลักโจวเว่ยจนกระเด็น

“บ้าจริง โจวเว่ย ทำไมไม่บอกกันก่อน!”

หลังจากมองหน้าหนุ่มกล้ามปูเพียงครู่เดียวพลันรีบวิ่งตามบอสห่าวอี้แต่ยังไม่ทันขึ้นบันไดก็ถูกบอดี้การ์ดหน้าตี๋ร่างยักษ์รวบไว้เสียก่อน

“เจ้านายผมไม่ทำอะไรคุณครีมหรอกเชื่อผมเถอะ ปล่อยให้พวกเขาเคลียร์กันเองจะดีที่สุด”

“เคลียร์กันเองบ้าบอน่ะสิ ปล่อยนะ! หยุด อย่าขึ้นไป”

ภคินีตาโตขึ้นอีกหน้าซีดจนไร้สีเลือด ในหัวสมองมีแต่คำว่าตกงาน โดนเชือด ศพไม่สวย ผลุดขึ้นเต็มไปหมด เมื่อเห็นคนจำนวนหนึ่งวิ่งตามบอสห่าวอี้ขึ้นไปชั้นบนและมีบางส่วนกระจายตัวตามจุดสำคัญเพื่อกันคนขึ้นไป

“ฉันจะบอกคุณขุนพล พวกนายไม่รอดแน่ ปล่อยนะโจวเว่ย”

หนุ่มร่างยักษ์ยังไม่ปล่อยแถมลากบอดี้การ์ดสาวเข้าไปข้างไหนขึ้นไปยังชั้นสองตามบอสหนุ่ม

เธอได้ยินเสียงตะโกนเอะอะจากพวกคนฝั่งบอสใหญ่ไล่คนที่ทำงานอยู่ชั้นสองออกไปให้หมด จากนั้นพนักงานที่ทำงานกะกลางคืนซึ่งมีเพียงไม่กี่คนต่างวิ่งกรูพร้อมข้าวของของตัวเองลงมาสวนกันกับเธอ

“เรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่โจวเว่ย”

ภคินีตวัดหน้ากลับไปมองด้านหลัง ส่งสายตาข่มขู่

“เดี๋ยวก็รู้”

ปัง!!

เสียงดังกัมปนาทคล้ายเสียงปืนดังออกมาจากห้องบอสสาวทำให้ทั้งโจวเว่ยและภคินีตาเบิกโพลง เพียงแต่ไม่มีเสียงคำสั่งจากห่าวอี้ทำให้โจวเว่ยยังมั่นใจว่าเจ้านายหนุ่มเอาอยู่ไม่เป็นอะไร เหลือบสายตามองกันกับภคินีแล้วได้แต่กลืนน้ำลายดัง เอื้อก!!

ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

“อะไรนะ”

“โจวเว่ยส่งข้อความมาค่ะ ห่าวอี้กำลังมา”

“ห่าวอี้กำลังมา”

“ใช่ค่ะ คุณครีมอยู่แต่ในห้องนะคะ พวกนั้นไม่รู้จักผังของที่นี่ เดี๋ยวพี่จะลงไปคุมสถานการณ์เอง”

ร่างสูงโปร่งของนายสาวกระแทกสะโพกงามลงตามเดิมบนเก้าอี้หลังจากที่เมื่อสักครู่ตกใจจนต้องผุดลุกขึ้นยืน

เธอมองบอดี้การ์ดสาวเดินออกจากห้องทำงาน ใจยังหวาดหวั่น ห่าวอี้มันหมาบ้า เพราะเธอเคยได้สัมผัสมาแล้ว

รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้งตรงไปยังตู้เซฟ อะไรก็เกิดขึ้นได้เมื่อหมาบ้าอาละวาด เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองพ่ายแพ้ นี่มันคลับของเธอ บ้านของเธอ ส่วนเขาก็แค่พวกบุกรุก

ผ่าง!! ปัง!!

ห่าวอี้มาถึงเร็วกว่าที่เธอคาดคิดไว้ เบิกตากว้างตื่นตระหนกไปยังประตูห้องทำงานกึ่งห้องนอนเมื่อได้ยินเสียงพังประตูเข้ามาอย่างแรง พร้อมหันกลับไปล็อคประตูอีกครั้ง

“ห่าวอี้ จะมากไปแล้วนะ!!”

ใบหน้าคมหล่อยิ้มกว้างร้ายกาจจนลลิตมือลนลานวางกล่องบรรจุปืนแล้วเปิดฝากล่องขึ้น ดวงตากลมระแวดระวังระคนหวาดหวั่น

บ้าจริง! ใครสอนให้เธอต้องเอาแหนบกระสุนออกทุกครั้งนะ

เสียงสบถในใจมือหยิบแหนบประกบเลื่อนเข้าที่ละสายตาออกมาจากร่างแกร่งเพียงไม่กี่วินาที หางตาเห็นร่างสูงยืดกายขึ้น

มือเล็กปลดสลักวาดมือขึ้นอย่างรวดเร็วเหนี่ยวไกทันทีไม่สนว่าจะโดนส่วนไหนของห่าวอี้ เฉิน

ปัง!!

เสียงปืนกัมปนาทดังออกจากรังปืน แรงดีดทั้งจากปืนและเพราะเธอไม่ทันได้ตั้งท่าเตรียมพร้อม ทั้งการกระโจนกระแทกเข้าหาเธออย่างแรงทำให้ร่างระหงของลลิตล้มลงแผ่นหลังกระแทกพื้นจนจุก

“ไม่น่ารักเอาสะเลยครีมมี่”

เสียงล้อเลียนทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านบนขณะที่ข้อมือของเธอถูกดัดจนเจ็บแปลบ หน้าหวานเหยเก

ตุบ!! หมับ!! ฟิ้ว!!

เมื่อปืนร่วงหล่นจากมือเล็ก ห่าวอี้รีบผลักออกไปมุมห้องอีกฟากทันทีกระทั่งหลุบหายเข้าไปใต้ตู้เก็บเอกสาร

“เป็นการต้อนรับที่ ... น่าประหลาดใจมาก ครีมมี่ ทำให้ผมประทับใจเสมอ”

เสียงทุ้มยานคางปนกลั้วหัวเราะ ห่าวอี้คร่อมคนร่างเล็กกว่าไว้ใช้เท้าเกี่ยวต้นขาทั้งสองข้างจนเธอไม่สามารถดิ้นได้ มือทั้งสองข้างถูกตรึงไว้เหนือศีรษะกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ

“ไอ้บ้า ปล่อยนะ!”