บทที่ 16 หนีหน้าเลยหนูครีม

บทที่ 16 หนีหน้าเลยหนูครีม

“เจ้าครีม เมื่อไรจะกลับไปดูงานที่คลับ”

ลลิตเงยหน้าขึ้นมองป๊าขณะที่กำลังนอนฟุบหน้าบนแขนของตัวเอง สาวน้อยอยู่ในสระว่ายน้ำเท้าลำแขนอยู่ข้างขอบสระว่ายน้ำซบหน้าลงราวกับต้องการหนีความจริง

“ก็เมื่อป๊าไม่เห็นนั่นล่ะ”

“อะไรว่ะ นี่ให้เงินไปลงทุนแล้วจะมาทิ้งขว้างแบบนี้ ถ้ามาขออะไรอีก ป๊าจะไม่ให้แล้วนะโว้ย”

“โธ่! ป๊า เงินแค่นี้เอง ขนหน้าแข้งป๊าไม่ร่วงหรอก กลับวันนี้แล้ว แต่ขอว่ายน้ำให้สบายใจก่อน”

“เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ใครสั่งใครสอนแกมาว่ะ”

“ก็ป๊าไงสอน”

“ไอ้นี่! อย่างแกต้องหาสามีรวย ๆ ดุ ๆ ไว้ปราบพยศ ไม่งั้นมีหวัง แกได้จูงจมูกคนเขาไปทั่วเพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง”

“ชิ ไม่แต่งก็ได้นี่ป๊า ป๊าเลี้ยงครีมได้สบายอยู่แล้ว”

“ไม่เลี้ยงโว้ย! เปลือง!”

“เถียงอะไรกันดังไปถึงข้างใน”

ลลิตมองไปทางประตูออกข้างบ้านเห็นแม่เดินถือขวดไวน์พร้อมแก้วออกมา รูปร่างยังสวยงามอ้อนแอ้นไม่เปลี่ยนแม้อายุล่วงเลยด้วยวัยเกือบห้าสิบปี

“ป๊าน่ะสิ ไล่ครีมไปแต่งงาน บอกไม่เลี้ยงครีมแล้ว”

น้ำเสียงหวานออดอ้อนมารดาฟ้องเรื่องป๊า ทำให้ถิงถิง แม่ของลลิตยิ้มหวานให้ขุนพล

“คุณก็พูดเล่นไป แล้วนี่ลูกจะกลับร้านวันนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ”

ลลิตว่ายไปทางบันไดโหนตัวขึ้นจากสระ ถิงถิงมองลูกสาววัยยี่สิบสี่ปีกำลังโตเป็นสาวสะพรั่ง ละม้ายคล้ายเธอเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนตอนที่เจอขุนพลใหม่ ๆ

“แล้วนี่ป๊าส่งพี่วิกไปเม็กซิโกจริง ๆ เหรอคะ”

ร่างสูงโปร่งหย่อนสะโพกงามในชุดบิกินี่ลงที่เก้าอี้หยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดผม

“ทำไม มีอะไร”

“ป๊าจะทำเสียงขึงขังไปทำไม ครีมก็แค่ถาม ป๊าก็ตอบตรง ๆ ก็ได้ไหม”

“อุว่ะ! เจ้าครีมนี่ปากชักจะเอาใหญ่แล้ว ขอให้แกเจอคนดุ ๆ ปราบแกให้ได้ ป๊าจะคอยนั่งหัวเราะฟันโยก”

“เห็นไหมแม่! ได้ยินกับหูแล้วนี่”

ถิงถิงหัวเราะหวานใสเมื่อเห็นลูกสาวหันหน้าหวาน ๆ มาฟ้องต่อหน้าขุนพล จึงเอี้ยวหน้าไปทางสามี

“คุณก็อย่าไปล้อลูกสิคะ ลูกยิ่งไม่ค่อยกลับบ้าน”

“ถิงถิง คุณให้ท้ายลูกอีกแล้ว”

“ครีมไม่อยู่เถียงด้วยแล้วค่ะ ไปดีกว่า ไม่ได้ไปร้านเสียนานป่านนี้ไอ้คลับตรงข้ามมันจะดึงลูกค้าไปเยอะขนาดไหน”

“คลับตรงข้ามเหรอ”

“ใช่ป๊า ไอ้ห่าวอี้ ประเดี๋ยวครีมจะทำให้มันต้องเป็นฝ่ายกระเด็นออกไปจากเมืองไทย คอยดูฤทธิ์ครีมนะ ไปล่ะ”

ลลิตมัวแต่พูดอวดอ้างพร้อมลุกขึ้นเดินจากไปจึงไม่ทันเห็นใบหน้าเปลี่ยนสีของขุนพลที่หันไปสบตากับภรรยาสาวคนที่สามของบ้านอย่างหวั่นใจ

“คุณครีมมาแล้ว”

“พี่โซอี้”

ร่างสูงโปร่งในชุดเดรสสีดำทรงเอผ้าเนื้อดีทิ้งตัวไปกับเรือนร่างงดงาม ก้าวขาขึ้นบันไดในช่วงค่ำพอดีกับแสงไฟในร้านเริ่มเปิดส่องสว่าง

เธอหยุดตรงขั้นบนสุดแล้วมองไปยังฝั่งตรงข้ามถนน แม้ว่าเพิ่งหัวค่ำแต่ดูเหมือนลูกค้ากำลังทยอยมาจองโต๊ะ

“สถานการณ์เป็นไงบ้างคะ”

“ทรง ๆ นะ มีลูกค้าแต่ไม่หนาตา พวกหนุ่ม ๆ โอดครวญบ้างบางคน มีอยากย้ายไปฝั่งตรงข้ามแต่ของเรามันไม่ตรงสเปกล่ำบึกของฝั่งนั้น ทางเขาจึงไม่รับต้องแบกหน้ากลับมาก็หลายคน”

“ใช่ ทางนั้นมีแต่ล่ำ ๆ หน้าตาต่างชาติ”

“เดี๋ยวเราคิดแผนดีกว่าพี่โซอี้ เรียกการตลาดมาให้ครีมหน่อย เจอที่ห้องทำงานนะ”

ลลิตสะบัดหน้ากลับเข้าร้าน เธอต้องปรับปรุงโฮสทั้งหมดใหม่ แต่ยังคงภาพลักษณ์เดิมสไตล์เกาหลี

ขณะเดินผ่านทางขึ้นเมื่อมองไปยังเวทีพลันนึกบางสิ่งได้ คอนเท้นท์ใหม่จะทำให้ทางร้านตีตื้นขึ้นมาได้ ใช่แล้ว!

“คุณครีมคะ การตลาดมาแล้วค่ะ”

ลลิตเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารที่ไม่ได้ดูมานานร่วมสองสัปดาห์ รายได้ตกไปกว่าเดิม การตลาดสาวสวยสองคนนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานตรงข้ามเธอ

“นั่งสิ ตอนนี้ช่องทางการตลาดของเรามีอะไรบ้าง”

“เรามีแฟนเพจ อินสตราแกรม แค่นั้นค่ะ”

“แล้วพวกคลิปสั้นได้ทำบ้างไหม”

“ไม่ค่อยค่ะบอส”

นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะใช้ความคิดบนโต๊ะด้านหน้า หรี่ดวงตาเรียวยาวสวยดั่งหงส์ลง

“ไปดูเรื่องจ้างบริษัททำคอนเท้นท์มา ขอสตอรี่ประมาณซีรีส์เกาหลี ฉันอยากให้คลับโฮสของเราเป็นดั่งพระเอกในซีรีส์ อ่อนโยน นุ่มนวลและเอาใจใส่”

“บอสมีบริษัทที่ดูไว้บ้างไหมคะ”

“มีสองสามที่เดี๋ยวจะส่งให้ดู ให้ทางนั้นเสนอราคาการสร้างคอนเท้นท์มา รวมถึงค่าถ่ายทำด้วย”

“ค่ะบอส เออ บอสคะ คลับตรงข้ามช่วงนี้เขามีโปรโมชั่นออกใหม่ เราจะลองอัดโปรเหมือนฝั่งนั้นไหมคะ”

คิ้วเรียวขมวดยุ่ง นี่เธอไม่อยู่สองอาทิตย์เท่านั้นเองนะ

“โปรอะไร?”

“ซื้อดื่มเกินสิบดื่ม ทางร้านจะออกให้ทันทีอีกสิบดื่ม แต่ถ้าในคืนนั้นซื้อเกินห้าสิบดื่ม ร้านจะออกให้ทันทีอีกห้าสิบดื่มค่ะ”

“ห๊า!! อะไรนะ”

ปัง!!

มือเล็กทุบโต๊ะอย่างแรงใบหน้างามแดงกล่ำดวงตาวาวโรจน์ขึ้น

ไอ้ห่าวอี้นั่นมันบ้าไปแล้ว!!

“มันเริ่มโปรเมื่อไร”

“ก็ราวสองอาทิตย์แล้วค่ะ”

ลลิตขบปากล่างเข่นเขี้ยว มือเล็กกำแน่น เป็นวันเดียวกับที่เธอหนีกลับบ้าน

“ไม่ เราจะไม่เล่นโปรไปแข่งกับคนจีนพวกนั้น เราจะไต่ระดับไฮคลาส ออกไปเถอะ ได้เรื่องคืบหน้าส่งข้อความเข้ามาในกลุ่มแล้วนัดทำสัญญา ให้เวลาสองวัน”

“สองวัน!! ค่ะบอส”

สองสาวการตลาดรีบลุกจากเก้าอี้ฉับไว แล้วออกจากห้องสวนกับโซอี้ที่เพิ่งเข้ามาในห้อง

“สองคนนั้นเป็นอะไรบอส”

“ไม่ได้เรื่องน่ะสิ แต่ครีมกำลังจ้างบริษัทข้างนอกแล้ว ถ้าแม่สองนั้นยังไม่ได้ความ ไม่ปรับปรุงตัวก็ค่อยให้ออก”

“แล้ววันนี้กลับมาค้างที่นี่เลยไหม”

“อืม ทิ้งไปนานจนห่าวอี้กวาดลูกค้าไปหมดแล้ว แต่ครีมไม่ยอมหรอก ในเมื่อท้าครีมว่าสู้ได้ไหม ครีมก็จะสู้”

“แล้วที่ไปสืบมาคุณครีมได้อะไรมาหรือเปล่า”

“ไม่เลย ครีมได้แต่ทำงานอยู่ชั้นบน แต่ละฝ่ายที่ไม่ได้มีหน้าที่จะห้ามเข้าไปอีกที่ ห้ามเอาโทรศัพท์เข้าไป โอ้ย! กฎเยอะแยะไปหมด”

น้ำเสียงหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อภคินีเอ่ยถาม บอดี้การ์ดสาวเดินไปรินไวน์แดงส่งให้เพื่อชะลออารมณ์กรุ่นโกรธของบอสสาวลงบ้าง พลันคิดไปถึงอีกฝั่ง นี่จะเห็นหรือยังว่าบอสสาวลลิตกลับมาทำงานแล้ว

“เตรียมคนไปคลับซีเคร็ต”

เสียงทุ้มห้าวกดต่ำสั่งโจวเว่ยทันทีเมื่อลูกน้องรายงานว่าเห็นบอสสาวเข้ามาทำงานที่คลับในช่วงเย็น

ร่างแกร่งทรงพลังใหญ่โตเปี่ยมด้วยอะดรีนาลีนหลั่งไหลกระหายต้องการร่างสาว แม้ว่าได้ปลดปล่อยไปบ้างในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา แต่มันยังไม่เพียงพอ ต้องเป็นลลิตเท่านั้น

โจวเว่ยได้แต่พยักหน้ารับพยายามไม่กลืนน้ำลายหวาดหวั่นแทนบอสสาว เดินออกไปถ่ายทอดคำสั่ง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปยังภคินี