บทที่ 6

"แน่ใจเหรอว่าถ้าบอกจะไม่ร้องไห้" คำถามช่วยกระตุ้นคนฟังให้หน้าชาได้เป็นอย่างดี

จีน่าเม้มปากแน่น พยายามมองสบตากับคนที่เย็นชาแม้กระทั่งลืมนึกถึงความรู้สึกของกัน พยายามที่จะจ้องลึกเข้าไปในตาคู่นั้นทว่ากลับไม่สามารถมองหาอะไรได้เลย

"ก็ลองบอกก่อนดิ หรือนายรู้ตัวว่าการกระทำของนายมันจะทำให้ฉันเสียน้ำตา"

"…"

"ปล่อย ฉันอยากกลับแล้ว" จีน่าดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างก่อนจะดันตัวลุก อยู่ดีๆ ก็รู้สึกจุกอยู่ในอกจนน้ำตาพานจะไหล ทำไมจะไม่รู้ตัวว่าความใกล้ชิดที่มันมากขึ้นทุกวันมันกำลังทำให้เธอเก็บกั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหว คนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่ตัวเธอเองรู้ดีว่าไม่มีทางนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้สึกอะไรด้วยได้อย่างแน่นอน

เพราะรักถึงยอมให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เพราะคำนี้คำเดียว!

"ไปไหน" เซย์ร้องถามเมื่อพบว่าคนที่หายเข้าไปในห้องน้ำตั้งนานสองนานกลับออกมาอีกครั้งด้วยสภาพที่พร้อมจะไปที่ไหนก็ได้

ตากลมหันมาจ้องมองคนถาม นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมไปทัดที่ใบหูเล็กก่อนจะยอมเดินไปหาคนถามแต่โดยดี

"ฉันจะกลับแล้ว"

"ไปไหนต่อ?"

"กลับเลย ไม่ได้ไปไหนต่อทั้งนั้นแหละ ยานายฉันวางไว้บนโต๊ะนะ"

"ยังปวดหัวอยู่เลย เช็ดตัวให้หน่อยได้ไหม" น้ำเสียงของคนร้องขอที่แผ่วลงอย่างเห็นได้ชัดส่งผลให้ขนตางอนยาวตวัดพร้อมกับตากลมสวย

คนที่หาเรื่องให้เจ็บหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่ามองเธอตาละห้อย พอบอกว่าจะกลับก็หาเรื่องให้อยู่ต่อ ใครมันจะไปปรับอารมณ์ได้ทัน!

"ไม่เรียกผู้หญิงของนายมาเช็ดให้ล่ะ"

"อย่าหึงไม่เข้าเรื่อง"

"นายคิดว่าฉันหึง?"

"ตอนนี้ฉันอยู่กับเธอ ไม่ต้องการให้ใครมาทับที่เธอโอเคไหม"

"...เลิกพูดเหมือนฉันสำคัญเถอะ นายก็แค่หลอกใช้ฉันไปวันๆ"

"แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้คิดแบบนั้นล่ะ"

"งั้นก็บอกดิว่าคิดอะไร"

"คิดว่าอยากให้คนที่อยู่กับฉันตอนนี้คือเธอไง"

"รำคาญ" จีน่าชักสีหน้ากลับอย่างหงุดหงิด นอกเหนือจากหงุดหงิดให้คนที่เอาแต่ใจ เห็นจะเป็นหงุดหงิดให้ตัวเองที่ต้องยอมใจอ่อนให้หมอนี่ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ็บไม่จำ สุดท้ายก็ต้องยอมซ้ำๆ ไม่จบสักที

"ถอดกางเกงปะ"

"ทะลึ่ง!" คนตัวเล็กถลึงตาใส่เมื่ออีกคนออกลายหาเรื่องพูดถึงเรื่องแบบนั้นทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน

มือเรียวบิดผ้าผืนเล็กในมือพอหมาดก่อนจะมองหน้าคนตัวโตที่กำลังมองหน้าเธอไม่วางตา

"หันหน้าไปทางอื่น'

"จะให้หันไปไหนไม่มีอะไรน่ามอง"

"มองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หน้าฉัน ฉันไม่ถนัด"

"ถ้าบอกว่าไม่มีอะไรน่ามองเท่าเธอล่ะ"

"สรุปจะไม่หยุดใช่ปะ จะให้ฉันเช็ดตัวให้หรือนายจะเช็คเองเลือกมาเลย"

"ดุว่ะ แค่มองทำไมต้องไม่ได้ด้วยวะ มากกว่ามองยังเคยทำมาแล้วเลย"

"รำคาญ!"

"สุดท้ายก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่ดี" จีน่าได้แต่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อยากจะถามซะเหลือเกินว่าทำไมตอนที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นถึงเก็บกดได้มากขนาดนั้น ต่างจากตอนนี้ที่พูดเก่งจนแทบพูดไม่ทัน

"เธอว่าฉันหุ่นดีไหม"

"อะไรนะ" ตากลมตวัดขึ้นมองคนถามที่อยู่ดีๆ ก็ถามคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเขา

"ก็เธอเป็นคนเดียวที่เห็นหุ่นฉัน ได้สัมผัสได้แตะต้อง ฉันก็แค่อยากรู้ว่าในมุมมองของเธอฉันหุ่นดีหรือเปล่า"

"เพี้ยนไปแล้วเหรอเซย์"

"ตอบดีๆ ก็จบไหม ลีลาเหมือนเขินไปได้"

"ไม่เขิน ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น"

"เธอมันไม่มีหัวใจ"

"อื้อ!" จีน่าร้องค้านเมื่อนิ้วยาวเหยียดจิ้มแรงๆ ที่หน้าผากมนเสมือนกำลังลงโทษที่เธอตอบออกไปได้ไม่โดนใจ

"ปวดหัวหรือเปล่า สรุปก่อนหน้านี้นายไม่ได้หลับใช่ไหม"

"หลับ แต่เธอนั่นแหละที่ปลุก"

"อย่ามั่ว ฉันปลุกนายตอนไหน"

"ตอนที่เอานมมาถูแขนฉันไง"

"ไอ้บ้า นายมันพูดจาไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นไม่ได้ทำแบบเด็ดขาด อย่ามากล่าวหากันแบบหน้าด้านๆ เลยจะดีกว่า" เซย์ยิ้มออกมาตอบรับเสียงโวยวาย ก่อนที่จู่ๆ ฝ่ามือใหญ่จะเลื่อนมากุมมือเล็กที่ยังกุมผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก น่าแปลกที่อยู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและจริงจังที่มันกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

"ช่วงนี้ที่บ้านเป็นไงบ้าง พ่อยังไปที่นั่นอยู่ปะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าจะบอกว่าเซย์เป็นคนเพียงคนเดียวที่เธอคุยเรื่องนี้ด้วยได้มันก็ไม่ผิดอะไร

"บางทีมันก็น่าน้อยใจเหมือนกันนะ นายว่าถ้าเขารู้ว่าฉันต้องพยายามและทุ่มเทขนาดไหนเขาจะรู้สึกผิดปะ"

"บางทีมันอาจจะสนุกจนเขาเลิกทันทีไม่ได้ไง"

"เหตุผลบ้าบออะไรของนาย โดนขนาดนั้นนี่ยังจะสนุกได้ลงอีกเหรอ"

"คิดมาก" ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาครอบทับที่ศีรษะทุยเล็ก ความอบอุ่นและอ่อนโยนเกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

"เขาอาจจะยังเลิกไม่ได้เพราะสงสารเธอก็ได้นะ"

"เป็นการปลอบที่เป็นไปไม่ได้เลยสักนิด ถ้าเขาสงสารฉันจริงๆ เขาต้องเลิกแบบเด็ดขาดดิ" จีน่าไม่ได้ปัดมือหนาออกห่าง หากจะบอกว่าเธออยากปล่อยทุกอย่างไว้แบบนี้เพราะอย่างน้อยๆ มันก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ทำให้รู้สึกดีมันก็คงไม่ผิดอะไร

"โกรธพ่อไหมจี"

"มันก็ต้องมีบ้างแหละ เขาควรจำและเลิกแบบเด็ดขาดไหมล่ะ"

"แล้วเธอเสียใจไหม"

"ก็เสียใจไง"

"หมายถึงเสียใจไหมที่ต้องช่วยพ่อด้วยการเลือกฉัน" จีน่าตวัดสายตาขึ้นมองคนถาม ซึ่งเซย์เองก็กำลังมองเธอเช่นกัน

"ฉันควรขอบคุณนายนายรู้อยู่แล้วปะ" ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น จากที่เบือนหน้าหนีเพื่อเลี่ยงการสบตาฝ่ามือหนากลับประคองใบหน้าของเธอให้หันกลับไปมองเขาตามเดิม

"แค่บอกความรู้สึกจริงๆ ออกมามันยากตรงไหน"

"แล้วสิ่งที่ฉันพูดมันไม่จริงตรงไหน นายช่วยฉัน ฉันก็ขอบคุณและ…ตอบแทนนาย"

"ถ้าวันนึงต้องเลือกอีกครั้ง เลือกใครสักคนเพื่อช่วยเหลือครอบครัวอีกที แต่ครั้งนี้มันจะแตกต่างจากครั้งนั้นก็ตอนที่เรื่องของความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าคนคนนั้นเป็นคนที่เธอรัก เธอจะยอมให้เขาช่วยไหม"

"ฉันไม่อยากเอาเปรียบใคร ระหว่างความรักกับผลประโยชน์มันเอามารวมกันไม่ได้อยู่แล้ว ฉันจะไม่เลือกแบบนั้นเด็ดขาด"

"ถ้าคนคนนั้นเป็นคนที่เธอรัก เขาเต็มใจช่วยเธอ เธอก็จะไม่รับความช่วยเหลือนั้น?"

"ฉันบอกแล้วว่าความรักกับผลประโยชน์มันไม่ควรมาควบคู่กัน ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ดีขนาดนั้น แต่ถ้าฉันต้องหลอกเขา หวังผลประโยชน์จากเขาแค่ฝ่ายเดียว ฉันไม่ทำ"

-------------