MasukShare
บทที่ 4
Terakhir Diperbarui:
2025-12-03 21:49:37"หึ..." เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ในยามที่ดวงตาคมกริบ มองตามร่างบอบบางที่เดินกระแทกเท้า ปั้นสีหน้าบึ้งตึงตั้งแต่ตอนที่เดินมาถึง
จีน่ายังเป็นคนที่ชัดเจนต่อความรู้สึกของตัวเองในบางครั้ง ในสายตาของเซย์ จีน่าชัดเจนแค่บางครั้งเท่านั้น ไม่มีอะไรที่ทำให้ล่วงรู้ทั้งหมด โดยเฉพาะความรู้สึกที่อยู่ในใจ "ตกลงนายเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่ เพื่อน ทาสรับใช้ หรือเห็นเป็นผู้หญิงแบบไหนที่นายจะเรียกร้องให้อยู่กับนายตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้" "เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบให้ฉันไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น" คนถูกย้อนถามชะงัก ไม่นานก็หันกลับมาเผชิญหน้ากันทันที "ฉันรู้ว่าฉันเคยพูด แต่สิ่งที่นายทำมันอาจจะทำให้คนอื่นสงสัย" "ช่างหัวมันสิ หรือเธอแคร์ใคร?" ดวงตาคมกริบหรี่มอง ใบหน้าคมคายซีดมากเพราะพิษไข้ คนที่ถูกจ้องจับผิด ถึงกับถอนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เลิกพูดเพราะขี้เกียจเถียง ระหว่างเธอและผู้ชายที่ชื่อเซย์มันมีแค่นี้จริงๆ! "ยังปวดหัวอยู่ไหม อยากกินอะไรหรือเปล่า" ไม่มีคำตอบจากคนที่ป่วย ขายาวก้าวผ่านหน้า ในยามที่ตากลมกลิ้งมองตามร่างสูงจึงเห็นว่าคนตัวโตปลดกระดุมเสื้อที่ใส่ก่อนจะโยนมันออกไปให้พ้นทาง "อยากนอน" "อืม งั้นก็นอน" จีน่าปลดกระเป๋าสะพายข้างออกจากบ่า ในเมื่อเลือกอะไรไม่ได้แล้ว สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือเฝ้าไข้คนที่เป็นเหมือนเจ้าชีวิต การพูดแบบนี้มันคงไม่ผิดอะไรเพราะถ้าให้มองดีๆ เซย์เป็นแบบนั้นจริงๆ มือเรียวคว้ารีโมททีวีมาลดเสียงสลับกับการตวัดสายตาไปยังเตียงกว้าง จีน่าไม่ได้เข้าไปวุ่นวายอะไรกับเซย์ตั้งแต่มาถึง เขานอนแบบที่บอกว่าอยากนอน ส่วนเธอทำตัวตามสบายแบบที่เคยทำ หิวก็หาอะไรมากิน เขาบอกว่าเพื่อนสามารถกินอะไรของเพื่อนก็ได้ จนกระทั่งบะหมี่คัพสำเร็จรูปหมดถ้วยจึงยอมเดินไปดูอาการคนตัวโต อย่างน้อยๆ ก็ในฐานะที่ถูกลากให้มาดูแล หลังมือขาวผ่องแตะลงบนหน้าผากของคนตัวโตเมื่อสังเกตริมฝีปากหยักได้รูปแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ ตัวร้อนๆ ที่สัมผัสกับหลังมือเรียวทำจีน่าชะงัก ตกใจจนกระทั่งลืมตัวเผื่อวางมือสัมผัสลำคอแกร่ง ก่อนที่ข้อมือจะถูกกระตุกแรงๆ จนล้มลงไปบนเตียง "อื้ออ!" จีน่าร้องเสียงหลง แก้มเนียนแนบกับเนื้อตัวอุ่นร้อน หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเมื่ออยู่ๆ คนที่เหมือนจะหลับไปแล้วก็ลืมตาขึ้นมา "อ่อยฉันอยู่เหรอ" "บะ บ้า ใครทำแบบนั้นกัน แล้วสรุปนี่นายไม่ได้หลับเหรอ" "ถ้ารู้ว่าฉันหลับเธอจะทำอะไรฉันเหรอ จะแอบลักหลับฉัน?" "เซย์!" "ดุทำไม ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะห้าม" "อะไรนะ" "ตอนที่ฉันหลับอยู่ มันไม่ได้ตื่นเต้น เหมือนตอนที่ฉันลืมตาหรอกนะ" "นายคิดว่าฉันจะทำอะไรคนป่วยๆ แบบนายงั้นเหรอ" "ป่วยแล้วไง ไม่เคยบอกว่าป่วยแล้วทำไม่ได้" คนหน้ามึนตอบกลับหน้าตาเฉย ฝ่ามืออุ่นร้อนวางทาบที่เอวคอดก่อนจะรั้งคนตัวเล็กกว่าเข้ามาหาตัวดีๆ "ถอดเสื้อออก" "บ้าเหรอเซย์ นายป่วยอยู่นะ" "เป็นห่วงฉัน?" "ก็ถ้านายต้องป่วยแบบนี้นานๆ ฉันก็ต้องมาเฝ้าไข้นายจนไม่เป็นอันทำอะไรแบบนี้ไง" "เธอจะบอกว่าฉันเป็นภาระ?" จีน่ากรอกตาไปมาตอบรับความคิดเองเออเองของคนที่กำลังเอาแต่ใจ ไม่ว่าฝ่ามือใหญ่จะแตะต้องไปตรงไหนร่างกายก็พานร้อนวูบวาบ สติกระเจิดกระเจิงเมื่อเซย์แตะจูบลงมาที่ลำคออย่างอ่อนโยน "มักมาย นายจะกินเก่งไปถึงไหนกัน" "ฉันแค่กำลังเก็บเกี่ยวประสบการณ์" "เอาไปไว้ใช้กับว่าที่เมียในอนาคตน่ะเหรอ?" จีน่าเชิดใบหน้าขึ้น รู้สึกหงุดหงิดทุกทีที่นึกถึงบุคคลที่สาม ซึ่งรู้อยู่เต็มอกว่าคนคนนั้นเป็นคนที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตของผู้ชายที่ชื่อเซย์ "แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ" คนตอบแบบไม่ใส่ใจสอดมือเข้ามาในเสื้อ หน้าอกใหญ่ถูกกอบกำซึ่งคนที่ทำอารมณ์ดีขึ้นมาก ต่างจากคนถูกกระทำที่กำหมัดแน่น เกลียดหมอนี่ที่เอาแต่ใจ เกลียดที่หมอนี่เห็นเธอเป็นแค่ตุ๊กตาที่มีไว้ใช้ประโยชน์และเพื่อคั่นเวลา "แข็งแล้ว" คำพูดหยาบโลนที่หลุดออกมาจากปากไม่มีอะไรเกินจริงเลยสักนิด มุมปากหนาผุดรอยยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นว่าคนที่ทับอยู่บนตัวเขาหน้าตึงแค่ไหน เพียงแค่คิดว่าคนตัวเล็กไม่พอใจแม้จะไม่เคยบอกตรงๆ แต่ก็ยังอารมณ์ดี "เก็บเกี่ยวประสบการณ์เยอะๆ ระวังนะ เวลาที่ได้ใช้งานจริงมันจะหมดแรง" "ก็แค่สลับกันทำ" คนป่วยดันสาบเสื้อของจีน่าให้พ้นตัว นิ้วยาวเหยียดเกี่ยวไปมาไม่กี่วินาทีตะขอบราก็หลุด เปิดทางให้หน้าอกใหญ่เกินขนาดโผล่พ้นออกมาทักทายสายตา ตาคมละจากใบหน้าสะสวยมาหยุดมองที่หน้าอกใหญ่เกินขนาด สองมือดันร่างบางเพื่อรักษาระยะห่างก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะประกบเข้าหาปลายถัน เรียวลิ้นตวัดหยอกล้อเหมือนทุกครั้ง ซึ่งคนถูกกระทำก็มีอารมณ์ร่วมด้วยกันทุกที "อ๊ะ! นายมันเอาแต่ใจที่สุดเลย" "ในเมื่อเธอรู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นคนเอาแต่ใจ เธอเองก็ควรยอมให้ฉันเอาดีๆ" "เกินไปแล้วเซย์" "เอามือออก ฉันจะกินนม" มือปลาหมึกซุกซนไปตามร่างกาย เสมือนต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ เซย์แตะต้องทุกที่ที่เป็นจุดอ่อนไหว ปากและลิ้นทักทายอกอวบกระทั่งปลายถันเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายใส "เอาเถอะ ถึงยังไงซะฉันเองก็คงได้ประโยชน์จากเรื่องนี้เหมือนกัน" "ประโยชน์อะไร" "นายเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปไว้ใช้กับผู้หญิงของนาย ฉันเองก็มีสิทธิ์คิดแบบนั้นเหมือนกัน" มุมปากบางยิ้มเยาะเมื่อเห็นว่าอีกคนชะงัก ในเมื่อหมอนี่มีความสุขกับร่างกายของเธอโดยปราศจากความทุกข์ แล้วเรื่องอะไรเธอจะยอมทุกข์อยู่ฝ่ายเดียว! "ใคร" "ทีนายยังไม่เคยบอกฉันเลยว่าว่าที่เมียของนายคือใคร เรื่องอะไรฉันจะบอกนาย" "ไม่บอกหรือไม่มี?" "นายอย่ามามีปัญหากับฉันเลยดีกว่า แฟร์ๆ กันทั้งสองฝ่ายก็ดีแล้วไหม อย่ามาทำตัวมีปัญหา" "หึ! ฉันก็หวังว่าวันนี้เธอจะมีปัญญาลงจากเตียง!" --------------- แค่บอกว่าเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้ใช้กับคนอื่นในอนาคตเหมือนกัน แค่นี้ถึงกับหน้าตึงหนักมาก อย่าลืมนะเซย์ แค่เพื่อนกันเอง 5555555 นักเขียนต้องการกำลังใจหนักมากอ่านจบแล้วขอคนละ 1 คอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
Bab terbaru
สุดทางเพื่อน บทที่ 6
"แน่ใจเหรอว่าถ้าบอกจะไม่ร้องไห้" คำถามช่วยกระตุ้นคนฟังให้หน้าชาได้เป็นอย่างดี จีน่าเม้มปากแน่น พยายามมองสบตากับคนที่เย็นชาแม้กระทั่งลืมนึกถึงความรู้สึกของกัน พยายามที่จะจ้องลึกเข้าไปในตาคู่นั้นทว่ากลับไม่สามารถมองหาอะไรได้เลย"ก็ลองบอกก่อนดิ หรือนายรู้ตัวว่าการกระทำของนายมันจะทำให้ฉันเสียน้ำตา""…""ปล่อย ฉันอยากกลับแล้ว" จีน่าดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างก่อนจะดันตัวลุก อยู่ดีๆ ก็รู้สึกจุกอยู่ในอกจนน้ำตาพานจะไหล ทำไมจะไม่รู้ตัวว่าความใกล้ชิดที่มันมากขึ้นทุกวันมันกำลังทำให้เธอเก็บกั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหว คนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่ตัวเธอเองรู้ดีว่าไม่มีทางนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้สึกอะไรด้วยได้อย่างแน่นอน เพราะรักถึงยอมให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เพราะคำนี้คำเดียว!"ไปไหน" เซย์ร้องถามเมื่อพบว่าคนที่หายเข้าไปในห้องน้ำตั้งนานสองนานกลับออกมาอีกครั้งด้วยสภาพที่พร้อมจะไปที่ไหนก็ได้ ตากลมหันมาจ้องมองคนถาม นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมไปทัดที่ใบหูเล็กก่อนจะยอมเดินไปหาคนถามแต่โดยดี"ฉันจะกลับแล้ว""ไปไหนต่อ?""กลับเลย ไม่ได้ไปไหนต่อทั้งนั้นแหละ ยานายฉันวางไว้บนโต๊ะนะ""ยังปวดหัวอยู่เลย เช็ดตัวให้หน่อยได้ไหม"
สุดทางเพื่อน บทที่ 5
ปึก~ "โอ๊ย!" จีน่าร้องเสียงหลงเมื่อโดนอีกคนเหวี่ยงขึ้นเตียงแบบไม่ทันได้ตั้งตัวความเจ็บไม่ได้มีมากนัก แต่ที่มากที่สุดเห็นจะเป็นความรู้สึกตื่นเต้นและตกใจในเวลาเดียวกัน"อยากมีประสบการณ์มากเลยไม่ใช่เหรอ เอาสิ ในเมื่อเรารู้สึกแบบเดียวกันแล้วเธอจะมัวรออะไร" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ไม่ทันได้เปิดปากพูดอะไรต่อจากนั้นริมฝีปากหยักได้รูปก็ตะโบมดูดดุนลงมาบนประทุมถันอย่างรวดเร็ว"เซย์ อ๊าส์!" จีน่าบิดกายเร่าๆ เสมือนร่างกายกำลังถูกแผดเผาด้วยของร้อนทั้งที่ความเป็นจริงมีเพียงลิ้นสากที่โลมเลียลงมาอย่างบ้าคลั่งใครจะคิดกันว่าผู้ชายพูดน้อย ยิ้มยากจะเก่งมากเรื่องบนเตียง"อื้ออ! อ๊าง~" อกอวบอีกข้างถูกบีบเคล้นอย่างแรงก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มเข้าไปประชิด ริมฝีปากหยักได้รูปขบเม้มเบาๆ ก่อนจะเผยอปากเพื่อดูดดุน ความเสียวซ่านเล่นงานจนต้องเชิดใบหน้าขึ้น หลุดเสียงครวญครางจนอีกคนยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพอใจ"แล้วเธอจะรู้ว่าการอยากเก็บเกี่ยวประสบการณ์ของเธอมันจะทำให้เธอไม่มีปัญญาก้าวลงจากเตียง" ปราการชิ้นล่างถูกถอดในเวลาต่อมา ชั้นในชิ้นสุดท้ายถูกเกี่ยวด้วยนิ้วเรียวยาว แหวกให้มีช่องว่างก่อนที่ความใหญ่โต
สุดทางเพื่อน บทที่ 4
"หึ..." เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ในยามที่ดวงตาคมกริบ มองตามร่างบอบบางที่เดินกระแทกเท้า ปั้นสีหน้าบึ้งตึงตั้งแต่ตอนที่เดินมาถึงจีน่ายังเป็นคนที่ชัดเจนต่อความรู้สึกของตัวเองในบางครั้ง ในสายตาของเซย์ จีน่าชัดเจนแค่บางครั้งเท่านั้น ไม่มีอะไรที่ทำให้ล่วงรู้ทั้งหมด โดยเฉพาะความรู้สึกที่อยู่ในใจ"ตกลงนายเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่ เพื่อน ทาสรับใช้ หรือเห็นเป็นผู้หญิงแบบไหนที่นายจะเรียกร้องให้อยู่กับนายตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้" "เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบให้ฉันไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น" คนถูกย้อนถามชะงัก ไม่นานก็หันกลับมาเผชิญหน้ากันทันที"ฉันรู้ว่าฉันเคยพูด แต่สิ่งที่นายทำมันอาจจะทำให้คนอื่นสงสัย" "ช่างหัวมันสิ หรือเธอแคร์ใคร?" ดวงตาคมกริบหรี่มอง ใบหน้าคมคายซีดมากเพราะพิษไข้ คนที่ถูกจ้องจับผิด ถึงกับถอนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเลิกพูดเพราะขี้เกียจเถียง ระหว่างเธอและผู้ชายที่ชื่อเซย์มันมีแค่นี้จริงๆ! "ยังปวดหัวอยู่ไหม อยากกินอะไรหรือเปล่า" ไม่มีคำตอบจากคนที่ป่วย ขายาวก้าวผ่านหน้า ในยามที่ตากลมกลิ้งมองตามร่างสูงจึงเห็นว่าคนตัวโตปลดกระดุมเสื้อที่ใส่ก่อนจะโยนมันออกไปให้พ้นทาง"อยากนอน
สุดทางเพื่อน บทที่ 3
วันต่อมามหาวิทยาลัย ปึก~เสียงขวดน้ำดื่มถูกโยนลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางของทุกคนในตอนนี้ การกระทำที่ป่าเถื่อนเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะตากลมสวยของผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่มมือที่ประคองโทรศัพท์อยู่รีบปรับระดับลงต่ำ ความสับสนละคนห่วงใยที่ทำงานแทบทุกวินาทีไม่ได้หมดลงเพียงแค่เห็นหน้า ทว่าต้องเก็บอาการเพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอ"ไม่โยนมาบนหัวกูเลยครับไอ้เพื่อนรัก" ฉลามประชดประชันพร้อมกับปรายตามองสีหน้าของคนไม่สบอารมณ์"ถ้ามึงต้องการแบบนั้นวันหลังกูจะจัดให้งามๆ" ริมฝีปากหยักได้รูปพึมพำบอก ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉย ย้อนแย้งกับความหงุดหงิดที่หนุ่มหล่อหลุดออกมาโดยสิ้นเชิง"ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้วะ พวกกูเพิ่งเลิกคลาสเมื่อกี้เลยนะ" ลีโอเคาะบุหรี่ออกมาจากซองตามด้วยการยื่นคืนให้เจ้าของอย่างฉลาม คีบใส่มือไว้แบบนั้นยังไม่ยอมลุกไปไหนคล้ายกำลังรอคำตอบจากคนมาสายเสมือนเป็นเรื่องสำคัญ"สำคัญด้วยเหรอว่ากูจะมาตอนไหน""...อะไรวะเนี่ย คือกูก็แค่ต้องการเหตุผลสั้นๆ ไหม กวนตีนเหมือนหน้าตา จี...สรุปจะยังยืมมือถือปะ" ลีโอเลิกคุยกับคนกวนประสาทและหันหาคนที่บอกว่าขอยืมโทรศัพท์ขอ
สุดทางเพื่อน บทที่ 2
เท้าเปลือยแตะพื้นหลังจากที่ค่อยๆ ดันประตูห้องน้ำให้เปิดออกอย่างแผ่วเบา ตากลมโตกวาดมองออกไปรอบๆ เพื่อมองหาสิ่งมีชีวิตที่เป็นเจ้าของห้องชุด พอพบว่าเซย์ไม่ได้อยู่ในรัศมีสายตา จีน่ารีบก้าวขาเพื่อตรงไปยังโซนแต่งตัวทันทีนิ้วเรียวคลี่ชุดที่อยู่ภายในตู้ขนาดใหญ่อย่างเชื่องช้า กลิ่นน้ำยาซักเสื้อผ้าและน้ำยาปรับผ้านุ่มอย่างดีติดอยู่ที่ปลายจมูก การมาอยู่ตรงนี้ในที่ของเขาเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย บางครั้งก็อยากรู้ว่าสุดท้ายผู้หญิงที่จะมาเคียงข้างเซย์จริงๆ คือใคร ทั้งที่รู้ว่าพอรู้เข้าจริงๆ จะต้องเจ็บมากแน่ๆ แต่มันก็ยังอยากรู้อยู่ดี"ฉันยืมเสื้อตัวนี้นะ หวงปะ" เซย์มองเสื้อยืดสีดำของตัวเองบนร่างบอบบางด้วยสายตาว่างเปล่า เขาสูงชนิดที่ว่าจีน่าใส่แค่เสื้อยืดของเขาแค่ตัวเดียวความยาวของเสื้อมันก็ปกปิดลงมาจนถึงต้นขาขาว"ถ้าบอกว่าหวงเธอจะถอดให้?""ไม่อ่ะ นายไม่มีสิทธิ์มาเอาแต่ใจหรอก นายเป็นคนบอกให้ฉันนอนนี่เอง" นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมอ่อนนุ่มไปทัดที่ใบหูเล็กก่อนจะเดินผ่านหน้าคนตัวโตไปที่เตียงถ้าจะว่ารู้สึกแปลกๆ มันก็ใช่ ถึงจะเคยมีอะไรกัน แต่ก็ไม่เคยเลยที่จะนอนด้วยกันทั้งคืน จนมาถึงช่วงนี้นี่แหละที่เซย์ทำ
สุดทางเพื่อน บทที่ 1
ภายในเพนท์เฮาส์หรูชั้นที่สูงสุดเสียงครวญครางเล็ดลอดออกมาจากห้องนอนไม่ขาดสาย ไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบลงมาบนสองร่างที่แนบชิดติดกันบนเตียงนับชั่วโมงเต็มไม่สามารถดับความร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นและยากจะดับลงเฉกเช่นทุกครั้งเซย์ รัวสะโพกเข้าหาช่องทางคับแคบไม่ยั้ง แม้จะมีเกราะป้องกันขวางกั้นถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถต้านทานความเสียวซ่านเอาไว้ได้เลย"อ๊ะ! มันแรงเกินไปแล้วนะเซย์" "รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าฉันชอบแบบไหน" มุมปากหนาผุดรอยยิ้มเล็กๆ อย่างพอใจ ดวงตาคมกริบมองร่างบอบบางที่กระเพื่อมตามจังหวะของการกระแทกกระทั้น ลมหายใจหอบถี่เคลื่อนไหวต่อเนื่องจนหน้าอกใหญ่เกินขนาดกระเพื่อมตาม ใบหน้าที่สวยจนหาที่ติไม่ได้กระตุ้นความกระสันได้เป็นอย่างดี"พ้นคืนนี้ฉันของดสามวัน ไม่ต้องโทรตามเลยนะ" มือเรียวยกขึ้นดันใบหน้าหล่อเหลาที่เอาแต่คลอเคลียไม่ห่าง เซ็กซ์ของเซย์เคยดุดันและร้อนแรงแบบไหนมันก็ยังเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยนแปลง"เราตกลงกันแบบนั้นเหรอ?""ไม่ได้ตกลงแบบนี้ แต่นายจะเอาฉันทุกเวลาที่อยากเอามันก็ไม่ได้ไหม" "กอดฉัน""เซย์!" "ห้ามต่อต้านฉันนี่คือข้อตกลงของเรา" จีน่ากัดฟันกรอด เดี๋ยวสั่งให้กอด เดี๋ยวสั่งให้จูบ
Anda juga akan menyukai
ภรรยาในนาม
ชะนีติดมันส์266.1K Dibacaรักร้ายจอมทระนง
หิมะที่ปลิดปลิว340.3K Dibacaรอวันหย่า คุณสามีร้าย
เงียบสงัด307.2K Dibacaหนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ
ดั่งสายน้ำ84.2K DibacaMY KiNG เพื่อนที่รัก(ของ)ฉัน
อะพอลโล่_483 Dibacaฟ้าจรดฟาร์ม NC24+
ลมหนาวปลายตุลา988 Dibacaขังรักคลั่งเสน่หา
จินต์พิชา622 Dibacaลุงคนนี้คือสามีของหนู
หมูมีฝันตะวันส่องดาว142 Dibaca
