1. อารามภบท

“เรียนเป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็ดีค่ะ พี่เสือล่ะคะเหนื่อยไหม หน้าเครียดเชียว” เด็กสาวในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาวางกระเป๋าถือและกระเป๋าผ้าสำหรับใส่หนังสือลงบนโต๊ะ

ร่างสะโอดสะองสวมกระโปรงทรงเอเข้ารูปสั้นเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย สาวเท้าเข้าไปหาร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดทำงาน แต่ถอดสูทตัวนอกออก เหลือไว้เพียงเชิ้ตสีดำตัวในพับขึ้นมาถึงศอก

แขนแกร่งอ้ารับตัวเธอยามที่เด็กสาวนั่งลง จมูกโด่งของผู้ชายวันสามสิบหกกดหอมแก้มขาวนุ่มไปเสียหลายฟอด ถึงอย่างนั้นก็ยังได้รับความร่วมมือจากคนโดนหอมเป็นอย่างดี

“มีเรื่องเครียดนิดหน่อยค่ะ ทำไมวันนี้กลับเย็นจังคะ ไม่เห็นบอกผมเลย” เขาถาม เพราะปกติยัยคนสวยจะกลับหลังเรียนเสร็จเลย มีบางวันไปเดินเที่ยวหรือกินข้าวกับเพื่อนบ้าง แต่ก็ไม่เคยไปจนฟ้ามืด และไม่เคยไปโดยไม่ขอก่อน

เขาก็ไม่ได้หมายถึงว่าต้องขอทุกรอบหรอกนะ เขาไม่ใช่ไอ้พี่ชายตัวดีที่หึงบ้าบอประสาทแดก แค่สงสัยก็เพราะเธอไม่เคยทำก็เท่านั้น

“ปรึกษาวิจัยอยู่ค่ะ ใช้โทรศัพท์ไม่ได้”

“แต่ก็ยังบอกคุณสิงห์ได้นี่คะ ทำไมบอกผมไม่ได้ล่ะ” อย่างที่บอกว่าเขาไม่ได้เหมือนพี่ชายที่เธอต้องรายงานตลอดเวลา แต่ถ้าจะบอกว่าไม่น้อยใจก็คงไม่ถูกนัก

คนสวยรักผัวไม่เท่ากันมันก็น่าน้อยใจอยู่

“มันประจวบเหมาะอาจารย์ว่างพอดีค่ะหนูเลยไม่ได้ส่งให้พี่เสือด้วย ไม่งอนนะคะ” เด็กสาวเอ่ยขึ้นก่อนจะใช้มือลูบแผงอกแกร่ง จมูกกระจุ๋มกระจิ๋มถูไถกับข้างแก้มของชายหนุ่มอย่างออดอ้อน

แล้วจะไม่งอนได้ยังไง ในเมื่อคนง้อน่ารักขนาดนี้

“คุณสิงห์มันส่งมาอวดผมใหญ่ว่าหนูส่งรูปให้ ผมมีอะไรให้อวดล่ะดูสิ”

“หนูไม่ได้ส่งให้ก็จริงแต่หนูคิดถึงพี่เสือมากเลยนะคะ ไปเชียงใหม่ไม่ได้เจอตั้งสองวัน”

สุดที่รักเอ่ยตอบเจื้อยแจ้วเมื่อเห็นว่าผู้อุปการคุณตีหน้าเศร้า ปกติคุณเสือไม่ใช่คนพูดอะไรมากแต่เวลาพูดก็พุ่งตรงลงประเด็น เล่นเอาเธอใจอ่อนยวบไปเหมือนกัน

ด้านคุณพยัคฆ์พอได้ยินอย่างนั้นก็พลันยิ้มกริ่ม นึกถึงแชทที่พี่ชายฝาแฝดส่งมาอวดเป็นปกติ นึกถึงหน้าอ้อนๆ กับเนื้อความในแชท ก่อนที่แขนแกร่งจะรวบกายบอบบางขึ้นมานั่งบนตัก

มือหนาล้วงเข้าไปในกระโปรงทรงเออย่างจาบจ้วง

“เพิ่งส่งรูปไปอ้อนอีกคน ตอนนี้ก็มาบอกคิดถึงอีกคน กะเอาให้พวกผมตายคาอกเลยหรือเปล่าคะ”

“นะ หนูเปล่าสักหน่อย” สุดที่รักหน้าแดงขึ้นมาเมื่อฝ่ามือร้อนนั้นทาบลงที่ส่วนสงวนใต้กระโปรง พวกตาแก่นี่มันลามกจริงๆ เธอยังอยู่ในชุดนักศึกษานะ!

“แล้วอะไรคะ”

“ก็พี่เสืองอนนี่คะ หนูแค่อยากง้อเอง”

“ถ้าไม่งอนก็ไม่ง้อเหรอคะ”

“ง้อค่ะ ไม่งอนก็ง้อ อย่างโกรธหนูเลยนะคะ ทีหลังหนูจะไม่ลืมอีกแล้ว” แต่เธอจะไปทำอะไรได้ในเมื่อนั่งอยู่บนตักของเขาขนาดนี้

“พูดแล้วนะคะ”

สุดท้ายก็จำต้องปล่อยเลยตามเลยให้คุณเสือจับปอกเปลือกจนเหลือเพียงชุดชั้นในสีหวานที่พวกเขาสรรหาซื้อมาให้ ร่างเล็กจ้อยถูกเขาจับให้นั่งคร่อมบนตัก

บราเซียสีชมพูถูกดึงลงจนเผยให้เห็นจุกนมสีอ่อน ดวงตาสวยมองเขาคาบมันเข้าปากก่อนจะเริ่มดูดราวกับหิวโหยเสียเต็มประดา ส่วนหน้าที่เธอนั่งทับอยู่ก็แข็งดุนขึ้นมาแถมร้อนมากจนรู้สึกได้

มือหนาข้างหนึ่งขยำเข้านิ่มพลางสั่นเบาๆ ทว่าอีกข้างกลับสอดเข้าไปในกางเกงในลูกไม้สีชมพูตัวบาง เคล้นคลึงแก้มก้นนุ่มนิ่มไม่ละไปไหน เล่นเอาเด็กสาวบิดเร้าอย่างกระสัน

อารมณ์สยิวลุกโชนขึ้นมาอย่างง่ายดาย สองคนนี้ฝึกเธอจนกลายเป็นหญิงสาวร่านสวาทไปเสียแล้ว

“อื้อ…พะ พี่เสือขา”

แกร็ก

ทว่าขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่นั้น จู่ๆ ประตูทางเข้าชั้นในก็เปิดออก ตามด้วยร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลสวมแว่นตาทรงเหลี่ยม ทว่าใบหน้าเหมือนเจ้าของตักราวกับแกะเดินเข้ามาในห้อง

เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้นหลังจากนั้น

“กูแค่ส่งรูปเมียไปอวด มึงถึงขั้นต้องบินด่วนกลับมาจากเชียงใหม่เลยเหรอไอ้เสือ งานการไม่ต้องทำแล้วมั้งไอ้น้องเวร”

หลายเดือนก่อนหน้า

"จานนี้โต๊ะสอง จานนี้โต๊ะสี่นะรัก เอาไปเสิร์ฟเลย"

"จ้ะพี่"

เสียงพูดคุยจอแจและความวุ่นวายภายในร้านอาหารตามสั่งขนาดกลางในช่วงพักเที่ยงยังคงดำเนินไปเช่นเดียวกับทุกวัน เนื่องจากตำแหน่งของร้านนั้นอยู่ในละแวกออฟฟิศของหลายบริษัท ช่วงเวลานี้จึงมีพนักงานมารับประทานอาหารกันอย่างคับคั่ง

ร่างสะโอดสะองของหญิงสาววัยยี่สิบย่างยี่สิบเอ็ดปีหอบจานบรรจุอาหารหน้าตาน่ารับประทานเอาไว้สามจานเต็มอ้อมแขน สองขาก้าวเดินไปเสิร์ฟโต๊ะนั้นโต๊ะนี้อย่างคล่องแคล่ว

เสิร์ฟโต๊ะนั้นเสร็จก็เดินกลับมาที่ครัวใหม่ หอบจานอาหารใส่ถาดมาอีกสี่ใบเดินไปเสิร์ฟให้อีกโต๊ะที่เข้ามาทีหลัง เรียกได้ว่าอึดถึกทนมากกว่ารูปลักษ์ภายนอกหลายเท่าจนพวกคนครัวอดไม่ได้ที่จะชื่นชม

น้องรักหรือ สุดที่รัก นาคาปรก เป็นเด็กเสิร์ฟพาร์ทไทม์คนใหม่ที่เพิ่งมาทำงานได้ไม่ถึงสัปดาห์ ทว่ากลับทำงานเก่งว่องไวแบ่งเบาภาระคนอื่นๆ ไปได้มาก

จากที่เมื่อก่อนพอถึงเวลาพักเที่ยงทีก็มีลูกค้าจากออฟฟิศรอบๆ เทเข้ามาจนทำอะไรไม่ทัน เสิร์ฟช้าบ้าง เสิร์ฟผิดบ้าง มีปัญหามากมายหลายอย่าง แต่พอมีเด็กคนนี้เข้ามาทุกอย่างก็คล้ายกับจะมีโฟลว์มากขึ้น ทำงานกันสนุกขึ้น

จากที่เสิร์ฟไม่ทันก็ทันขึ้นมาเพราะเด็กคนนี้เดินเสิร์ฟแบบเท้าไฟสับตีนแตก ความจำดีเยี่ยมใครสั่งอะไรเอาไปเสิร์ฟถูกโต๊ะไม่มีพลาดเลยสักครั้ง ไหนจะมารยาทงามยิ้มแย้มแจ่มใสมีใจบริการอีก

นี่แหละใครว่าตำแหน่งเล็กๆ พวกนี้ไม่สำคัญ มันสำคัญหมด ทุกตำแหน่งต่างมีเนื้องาน แต่ละเนื้องานมันก็มีชาเล้นจ์เป็นของตัวเองทั้งนั้น

“พี่สั่งไข่ดาวด้วยนะหนู ทำไมไม่มีไข่ดาวล่ะ” จะมีก็ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ลูกค้าท้วงยามที่เธอเอาจานอาหารไปวางตรงหน้า สุดที่รักเลิกคิ้วเล็กน้อยก้าวเดินชะงักไปฉับพลัน

“เหรอคะ งั้นเดี๋ยวหนูเอาไปเปลี่ยนให้นะ” ทว่าปัญหาเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้เธอเจอมาแล้วนักต่อนัก ตั้งแต่ยังเสิร์ฟไม่เก่งจนตอนนี้ทำได้อย่างคล่องแคล่ว

เพราะแบบนั้นจึงยื่นมือจะหยิบจานเพื่อเดินกลับไปหลังร้านเพื่อทำไข่ดาวให้เพิ่ม เธอไม่ได้ตกใจหรือคิดจะเถียงกับลูกค้าเพราะถือตัวเองก็คนไม่ใช่คอมพิวเตอร์ พอมีลูกค้าเยอะขึ้น ข้อมูลที่ต้องจำมากขึ้นจะรวนบ้างก็ไม่แปลก

“เดี๋ยวๆ” ทว่ายามที่เด็กสาวกำลังจะหยิบจานนั้นขึ้นมา ลูกค้าหนุ่มใส่ชุดไปรเวทห้อยป้ายพนักงานออฟฟิศก็ดึงจานกลับ ใบหน้าปรากฏยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าเด็กเสิร์ฟสาวสวยเล่นตามเกมของตน

“อ้าว ไม่รับไข่ดาวแล้วเหรอพี่” แม้เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นบ่อยจนขี้เกียจนับ แต่สุดที่รักก็ยังถามต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อให้รู้ว่าไอ้พวกหัวงูนี่ต้องการอะไรแต่เธอจะไปทำอะไรได้

เป็นแค่เด็กเสิร์ฟเกิดไปด่าลูกค้ามีหวังได้โดนไล่ออกพอดี

ภาระในชีวิตเธอมีอีกมากมาย ทั้งค่ากินใช้ ค่าหอ ไหนจะค่าเทอมที่ยังต้องแบกเองจนหลังแอ่น ขืนโดนไล่ออกตอนนี้มีหวังได้วิ่งหางานใหม่กันขาขวิด เพราะแบบนั้นอะไรที่มันไม่มากเกินเหตุเธอจึงพยายามมองผ่าน

ชีวิตคนยากคนจนในประเทศเฮงซวยแห่งนี้นี่มันไม่โรแมนติกเลยสักนิด

“รับไข่อย่างอื่นได้ไหมจ๊ะ ร้านนี้มีไข่อะไรที่มันเบิ้มๆ บ้าง” ขณะที่เอ่ยคำว่าเบิ้มๆ ผู้ชายคนนั้นมองโลมเลียหน้าอกของเธออย่างตั้งใจ เพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันก็สะกิดกันไปกันมามองตาหวานกันทั้งโต๊ะ

สำหรับผู้หญิงที่นมค่อนข้างใหญ่มาทั้งชีวิตถือว่าเรื่องนี้ไม่แปลกใหม่ เรียกง่ายๆ ก็ชินชาไปแล้วนั่นแหละ ขอแค่ไม่เอื้อมมือมาจับก็ถือว่ายังพอให้อภัยกันได้

“ไม่มีหรอกพี่ ยังรับไข่ดาวอยู่ไหมคะ เดี๋ยวหนูต้องไปเสิร์ฟคนอื่นต่อจะได้เอามาให้พี่เลยทีเดียว” สุดที่รักทำตีมึนเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายโต๊ะนั้นสื่อ เธอถามด้วยหน้าเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว

พอมุกวืดจากที่ยิ้มอยู่ก็พลันแหย จะโมโหแก้เขินก็ไม่ได้ด้วยเพราะสาวเจ้าไม่ได้วีนแตกอะไรเลยจำต้องพยักหน้าเออออ เห็นอย่างนั้นสุดที่รักจึงยิ้มหวานหยิบจานอย่างว่องไว

ก่อนจะถอยออกมาให้พ้นรัศมีที่แขนของไอ้บ้านั่นจะคว้ามาได้ แล้วหันหลังโกยอ้าวกลับเข้าหลังร้านมาแบบราบรื่นไร้รอยขีดข่วน

“เอาอีกแล้วเหรอเรา” เสียงทักจากพี่แหนม ผู้ช่วยพ่อครัวเอ่ยขึ้นขณะที่เอาจานใหม่มาวางบนถาด ท่าทางและคำถามฟังดูเคยชินมาก เพราะเรื่องนี้เกิดขึ้นบ่อยชนิดที่เรียกได้ว่าทุกวัน วันละหลายรอบ

“จ้ะพี่ ทำไข่ดาวให้เขาเพิ่มด้วยนะ เดี๋ยวหนูเขียนเพิ่มในบิล” สุดที่รักพยักหน้ารับ เป็นที่รู้กันดีว่าลูกค้าเมื่อกี้ไม่ได้สั่งไข่ดาวมาตั้งแต่แรก ที่ถามหาเพราะอยากเล่นมุกอุบาทว์เท่านั้น

“อืม เดี๋ยวจัดการให้”

พอฝ่ายนั้นรับคำหญิงสาวจึงจดลงไปในบิลที่แปะอยู่บนบอร์ด ก่อนจะเอาไปยื่นที่โต๊ะแคชเชียร์ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักแล้วหันมาหยิบถาดที่เต็มไปด้วยจานอาหารขึ้นมาเตรียมไปเสิร์ฟอีกครั้ง

“ไม่รู้ว่าเสิร์ฟอาหารหรือเสิร์ฟอย่างอื่นด้วย กับผู้ชายล่ะระริกระรี้ ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู” ทว่ายังไม่ทันได้เดินออกไปถึงไหนก็ได้ยินคำพูดจากคนอาชีพเดียวกันที่เดินสวนมา

เท้าเล็กภายใต้รองเท้าผ้าใบราคาถูกสีดำชะงักไปเล็กน้อย เธอหันมองไปยังต้นเสียงเพราะเมื่อครู่มัวแต่ระวังอาหารไม่ทันได้มองหน้าว่าใครเดินสวน

พอหันไปจึงได้ร้องอ๋อในใจแล้วเดินต่อ เพราะคนพูดนั้นเป็นเด็กเสิร์ฟคนเก่าคนแก่ อายุมากกว่าเธอราวสองสามปีและเป็นคนสนิทของเมียเจ้าของร้านอยู่ในขณะนี้

ไม่แปลกหรอกที่จะกระแนะกระแหนทุกครั้งที่มีโอกาส เมียเจ้านายไม่ชอบเธอนี่นะ เป็นลูกจ้างอยากเลียแข็งเลียขาก็ต้องไม่ชอบตามไปด้วย แม้ว่าเธอจะไม่เคยทำอะไรให้ก็ตาม

“อยากได้อะไรเพิ่มเรียกได้เลยนะคะ” เพราะรู้แบบนั้นมาตั้งแต่อาทิตย์แรกๆ เธอจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ทำเพียงมองข้ามแล้วตั้งใจทำงานของตัวเองตามปกติจนเสร็จสิ้น

แต่พอหมดช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ลูกค้ากลับไปทำงานกันหมดแล้วเดินกลับมาหลังร้านก็เหมือนว่าสงครามจะยังไม่จบ เพราะคนปากเปราะคนเดิมยังคงยืนกอดอกมองอยู่กับเพื่อนอีกคนที่ดูจะไม่ได้ใส่ใจเธอนัก

เหมือนเห็นว่าเด็กกว่าและไม่เถียงเลยยิ่งได้ใจ

“อีจอย กูได้ยินเจ๊เขียวเขาบอกว่าจะเปลี่ยนชุดพนักงานใหม่ เขาว่าเสื้อเด็กเสิร์ฟเล็กเกิน เดี๋ยวลูกค้าเข้าใจผิดว่าร้านนี้ไม่ได้ขายอาหารแต่ขายอย่างอื่นแทน”

เรื่องแซะก็เรื่องหนึ่ง แต่เรื่องที่เธอไม่เข้าใจเลยว่าเวลาจะด่าผู้หญิงด้วยกันทำไมต้องพยายามด้อยค่าด้วยการด่าว่าเป็นกะหรี่ ขายตัว หรือไม่ก็อะไรเทือกๆ นี้ด้วย

ทั้งที่คนจะทำงานแบบนั้นได้มันต้องสวยทั้งหน้าทั้งผิว ไหนจะองค์ประกอบอย่างอื่น สกิลก็ต้องมี เรื่องเซ็กซ์ก็ต้องพิเศษให้ลูกค้าประทับใจ ไม่ใช่ว่าคว้าๆ แล้วเอามาขายได้เลยเสียเมื่อไหร่

“จริงเหรออีบิวตี้ งี้แกทำเสื้อแจกไหมวะ หรือให้ซื้อเอง ”

“เห็นแกบอกกูว่าจะทำแจกอยู่ ให้ซื้อเองเดี๋ยวก็ซื้อเล็กๆ มาใส่รัดนมโชว์อีก ทั้งลูกค้าทั้งคนครัวไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี” ฝ่ายนั้นยังคงไม่ลดละ ยิ่งเห็นว่าเธอยืนฟังเงียบๆ ก็ยิ่งพูดไม่จบ

สุดที่รักเดาว่าคงเพราะพี่บิวตี้คิดว่าตัวเองมีคนถือหาง ซึ่งถามว่าถือจริงไหมก็คงต้องบอกว่าจริง เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาก็มักเป็นคนที่โดนด่าในทุกสถานการณ์เสมอ

อย่างว่า เจ้เขียวเมียเจ้าของร้านเขาไม่ชอบขี้หน้า ผิดไม่ผิดเขาก็อยากให้ผิดอยู่วันยังค่ำ ต่อให้วันนี้เธอจะเป็นคนผิดอีกรอบก็คงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอยู่ดี

เพราะงั้น…วันนี้ก็ผิดจริงๆ ไปเสียเลยดีกว่า เขาจะได้ไม่ต้อเสียเวลาใส่ร้าย

“แหมพี่ ไม่น่าต้องลำบากเจ้แกเลยนะหนูว่า ร้านนี้มันจะไปขายอย่างอื่นนอกจากอาหารได้ยังไง๊ จะขายอย่างอื่นน่ะเด็กมันต้องสวยด้วยนะ”

“...”

“อย่างพี่จอยน่ะพอได้อยู่ แกหน้าคมมีดั้งมีนม แต่หน้าอย่างเราๆ เนี่ย หนูว่าขายห้าบาทลูกค้ายังไม่น่าอยากซื้อ แถมปากไม่ดีแบบนี้หนูว่าน่าจะโดนตบแทนนะพี่”

เด็กสาวเอ่ยเสียงหวานพร้อมกับรอยยิ้มที่หวานยิ่งกว่า แต่เน้นคำว่าตบประโยคท้ายมาก จนแม้กระทั่งหมาหน้าร้านก็ยังฟังออกว่าเธอกำลังด่าอยู่

แซะใครไม่แซะมาแซะคนอย่างอีรัก เห็นไม่ใส่ใจหน่อยไม่ได้เชียว เดี๋ยวได้รู้เลยว่าเด็กเปรตเป็นยังไง

“อีรัก!มึงว่าใคร” ฝ่ายนั้นพอฟังจบใบหน้าที่ตึงอยู่แล้วก็ยิ่งตึงมากขึ้น เหมือนจะกลายร่างเป็นพญานาคตามพี่กะเทยเชียร์นางงามในโซเชียลไปเสียแล้ว

ได้ยินอีกฝ่ายเริ่มเกรี้ยวกราดแบบนั้นรอยยิ้มที่หวานอยู่แล้วก็ยิ่งหวานขึ้นอีก หันไปมองพี่คนครัวที่ยืนฟังอยู่แต่ละคนก็กำลังยืนอมยิ้ม มีคนหนึ่งแอบหันไปขำด้วย

“เอ้า หนูก็พูดอยู่ว่าหน้าอย่างเราๆ ว่าตัวเองน่ะจ้ะพี่บิวตี้ ไม่สวยก็เหนื่อยหน่อยแหละเนอะ” มีใครฟังไม่ออกบ้างเล่า ว่าไอ้คำว่าเราๆ น่ะมันไม่ได้รวมตัวเธออยู่ด้วย ฟังออกกันทั้งนั้นแหละ คนโดนด่าก็ฟังออก

“อีนี่!”

“อย่างเอ็งไม่สวยแล้วใครสวยล่ะไอ้รัก ไอ้บิวตี้เรอะ” หากจะมีคนไม่รู้ก็คงเป็นพี่ดี๋พ่อครัว เพราะแกไปเข้าห้องน้ำเพิ่งกลับมาได้ยินปลายเรื่อง แถมตั้งคำถามได้ตรงมากจนเด็กเสิร์ฟคนเก่าหน้าม้าน

“พี่ดี๋!!”

“เอ็งจะเสียงดังทำไมวะไอ้บิวตี้ คนแก่ตกใจหมด เอ้อ”

ชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อครัวหันมาเอ็ดเบาๆ ก่อนจะเดินไปอีกฝั่งของครัว ไม่ได้รู้หรือใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ฝั่งนี้ จึงไม่เห็นว่าแต่ละคนกำลังกลั้นขำกันจนหน้าแดงขนาดไหน

จะมีก็แค่สุดที่รักที่ขำไม่ออกแม้ว่าตัวเองจะเป็นคนด่า เอาจริงๆ เธอไม่ได้เอ็นจอยกับการบูลลี่หน้าตาคนอื่นเลยแม้แต่น้อย บิวตี้สแตนดาร์ดเป็นอะไรที่เธอเกลียดมากเพราะมันเป็นพิษกับทุกคน

คนที่ไม่เป็นไปตามนั้นก็เจ็บเพราะมัน คนที่ตรงตามสแตนดาร์ดเองก็เจ็บไม่ต่าง เพราะบางทีความสวยก็เป็นภัยจนโดนเกลียดโดนกระแนะกระแหนทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร

ถามว่ารู้สึกผิดไหมที่ไปว่าจี้ปมอีกฝ่ายอย่างนั้นก็คงต้องบอกว่ารู้สึกมาก แต่ในเมื่ออีกฝ่ายมาทำเธอก่อนหากไม่สู้กลับบ้างก็คงโดนแบบนี้อยู่ร่ำไป

มันไม่ถูกต้องหรอกแต่ถูกใจ เพราะเธอก็มนุษย์ขี้เหม็นคนหนึ่ง คนอย่างสุดที่รักเคารพผู้ใหญ่เสมอแต่ถ้าผู้ใหญ่ทำตัวแบบนี้ก็พร้อมปกป้องตัวเองเหมือนกัน

“หนูไปรับตังค์ก่อนนะจ๊ะพี่ๆ วันนี้มีเรียนบ่าย” พอพี่ดี๋เดินไปแล้วเด็กสาวจึงเอ่ยขึ้นพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ทุกคนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กเสิร์ฟรุ่นพี่ที่กำลังมองเธอด้วยสายตาอาฆาต และมีพี่จอยคอยรั้งไม่ให้พุ่งใส่เธออยู่ใกล้ๆ บอกเสร็จแล้วก็ยกมือไหว้รอบวงก่อนจะเผ่นแผล็วเข้ามาในออฟฟิศ ไม่ทันให้มีคนได้กลายร่างเป็นพญานาคเข้าจริงๆ

ท่ามกลางสายตาขบขันปนชื่นชมของพี่ๆ คนครัว พอเด็กสาววิ่งหายไปแล้ว คนโดนด่าก็สะบัดมือเพื่อนที่จับอยู่ทิ้ง คนครัวที่ยืนมองอยู่เองก็หันกลับไปทำงานเหมือนเดิม

ทว่าความเอ็นดูในใจนั้นไม่ได้จางหายไป ไม่ใช่แค่เรื่องรูปร่างหน้าตาที่น่ามอง แต่ยังรวมไปถึงนิสัยไม่ยอมคนแต่ก็ไม่ทำใครก่อน รวมถึงสกิลการเอาตัวรอดเป็นยอดดีนั้นด้วย

“มันแสบได้ใจจริงๆ ไอ้เด็กคนนี้”