本棚
検索
ホーム / รักโบราณ / หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก / บทที่ 20

共有

บทที่ 20

作者: Karawek House
last update 最終更新日: 2025-08-25 20:51:58

หลังจากผ่านพ้นคืนฝนคลั่งพายุโหมกระหน่ำ หนิงซินก็เกิดตัวร้อนไข้ขึ้น ล้มป่วยขึ้นมา

นางมิได้คันคอหายใจติดขัดดังที่เคยล้มป่วยในวัยเยาว์ ทว่ากลับปวดเมื่อยไปทั่วทั้งร่าง ซ้ำยังเจ็บร้อนที่ส่วนนั้น เนื้อตัวร้อนเป็นไฟ ปวดศีรษะ สะบัดร้อนสะบัดหนาว อ่อนแรงจนฝืนลุกขึ้นจากฟูกไม่ไหว ได้แต่ห่มคลุมอาภรณ์จิ้งจอกขาวและกอดมันเอาไว้ คิดเพียงว่าต่อให้ต้องตายก็ต้องตายหลังจากแคว้นป๋ายและเฮยเซ่อเย่ว์เจรจาสงบศึกกันได้สมความคิด มิเช่นนั้น หากแคว้นป๋ายพบว่าองค์หญิงศักดิ์สิทธิ์ที่เดินทางมาเจรจายื่นข้อเสนอต่างฑูตสงครามได้รับความอัปยศ หรือได้รับภยันตรายจนถึงแก่ชีวิต การเจรจาอาจไม่เพียงไม่สัมฤทธิ์ผล ยังอาจเป็นเหตุให้เกิดจลาจล เกิดสงครามกลางเมืองขึ้นอย่างน่าอดสู

ช่วงวันสองวันมานี้ หนิงซินอดครุ่นคิดไม่ได้...แท้จริงแล้วสตรีอัปมงคลที่เป็นต้นตอของความวุ่นวายทั้งหมดอย่างนางถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อสิ่งใดกันแน่ หรือนางจะเป็นนางปีศาจจิ้งจอกที่จุติขึ้นมาเพื่อล่อลวงบุรุษสังหารผู้คน ล่มบ้านล่มเมือง ดังที่เฮยอ๋องเทียนหลงแคว้นเฮยเซ่อเย่ว์ปรามาสเอาไว้จริงๆ

แท้จริงแล้วนางทำสิ่งใดผิดพลาดไปกันแน่ ทั้งหมดตั้งแต่แรก นางก็เพียงทำตามที่เสด็จพ่อรับสั่ง ร่ำเรียนศิลปะทุกศาสตร์ทุกแขนงให้แตกฉานจนเป็นที่พอพระทัย จากนั้นก็ออกปรากฏกายแสดงศิลปะให้ผู้มาเยือนแว่นแคว้นได้ดูชมเป็นครั้งคราว

เป็นความผิดของนางเช่นนั้นหรือ ที่ชื่อเสียงของนางถูกเล่าขานออกไป

เป็นความผิดของนางเช่นนั้นหรือ ที่ภาพเหมือนของนางแพร่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว

เป็นความผิดของนางเช่นนั้นหรือ ที่เมื่อถึงวัยออกเรือน เสด็จพ่อที่ไม่รู้จะทำประการใดกับหนังสือและราชสาสน์สู่ขอจำนวนมหาศาล ได้จัดให้มีการประลองทั้งคุณธรรมและความสามารถควบรวมไปถึงการประลองยุทธ์เพื่อคัดเลือกราชบุตรเขยที่ ‘ดีที่สุด’ จากกลุ่มคนที่มาสู่ขอทั้งหมด

เป็นความผิดของนางเช่นนั้นหรือ ที่เหล่าผู้เข้าประชันขันแข่งฆ่าฟันกันทั้งในที่ลับและที่แจ้ง ผู้ที่พ่ายแพ้ก็ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ ลอบสังหารผู้ชนะ ต่อมาก็ถึงกับก่อให้เกิดสงครามระหว่างแคว้นไปทั่วทั้งแผ่นดิน กระทั่งนางละทางโลก ถวายตัวต่อเทพเจ้า กลายเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ต้องครองพรหมจรรย์ไปจนชั่วชีวิต พวกเขาก็ยังคงรบราฆ่าฟันไม่สิ้นสุด

เป็นความผิดของนางจริงๆ เช่นนั้นหรือ?

หรือว่าทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นความผิดของนางจริงๆ เป็นความผิดของตัวนางเองที่เชื่อฟังบิดา เป็นความผิดของตัวนางเองที่ร่ำเรียนศิลปะดนตรี หรือว่า...หรือว่าที่แท้แล้วนางจะไม่สมควรมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ หรือที่แท้แล้วจะเป็นความผิดของตัวนางเองที่ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ตั้งแต่แรก...

หนิงซินน้ำตารินไหล แม้แต่น้ำตายังร้อนผ่าวเหมือนไฟลน

ร้อนเหลือเกิน...

ร้อนไปหมด...

หนิงซินเอื้อมมืออันอ่อนแรงคว้าจอกน้ำชาที่หลงเหลือน้ำที่น่าจะยังพอดื่มกินได้อยู่ภายในเพียงน้อยนิด ทว่าตัวนางในยามนี้กลับไม่เหลือกระทั่งเรี่ยวแรงจะยกจอกโลหะเสียแล้ว ครั้งนี้นางคงจะล้มป่วยอาการหนักยิ่งแล้ว

นางจะตายไปทั้งอย่างนี้หรือไม่?

ทว่าหากตายไปทั้งอย่างนี้แล้วแคว้นป๋ายและราชวงศ์สกุลหนิงเล่า...เหล่าผู้คนที่นางรักใคร่ห่วงใยเล่า...

หนิงซินไม่อาจห้ามน้ำตาไม่ให้หลั่งออกมา ตอนนี้นางทั้งเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง ทั้งปวดตาเหลือเกิน

เคราะห์ดีที่แม่ทัพต่ำช้าผู้นั้นไม่ได้อยู่ ณ ที่นี้ มิเช่นนั้น เห็นนางที่เป็นเช่นนี้เข้า บุรุษผู้นั้นคงสาแก่ใจยิ่งแล้ว

หยุดร้องไห้...

แข็งใจไว้...

หายใจต่อไป...

รักษาชีวิตเอาไว้...

นางพยายามบอกตัวเองในใจ ทว่ายิ่งพยายามสั่งตัวเองเท่าไหร่ กลับยิ่งห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวเท่านั้น

この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード
前のチャプター 次のチャプター

最新チャプター

  • หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก   บทที่ 45

    นางไม่แน่ใจนักว่าเป็นเสด็จพ่อหรือเสด็จแม่ของนางที่เป็นคนต้นคิด รู้เพียงสิ่งหนึ่งที่เสด็จพ่อและเสด็จแม่ของนางคาดไม่ถึง ก็คือเรื่องที่อาจเกิดมีกองทัพไร้พ่าย ที่ยิ่งรบราก็ยิ่งขยายตัว ด้วยได้เหล่าทหารของแว่นแคว้นน้อยใหญ่ที่ห้อม้าไปรบรา ชักชวนกันมาสวามิภักดิ์ ขอย้ายฝั่ง ติดตามรับใช้ รบชนะมาแล้วทั่วทั้งแผ่นดิน สุดท้ายก็ย่ำเท้าเข้าหาแคว้นป๋ายที่เป็นเป้าหมายสุดท้าย...ซึ่งบางทีสุดท้ายแล้วอาจมิใช่เพราะต้องการตัวนาง หรือต้องการลงทัณฑ์นาง แต่เป็นเพราะต้องการครองความเป็นใหญ่ รวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่ง เรื่องคว้าชัยชนะครอบครองหญิงงาม หรือลงทัณฑ์หญิงแพศยาและแคว้นที่ก่อให้เกิดภัยสงครามจนเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า ก็เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้นแต่นางจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นเพราะไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น นางจึงตัดสินใจออกมาพบคนผู้นี้ที่เลี่ยงจินอู่ตั้งแต่แรก ยอมกระทั่งใช้ตัวเองเป็นหลักประกันเพื่อให้เกิดความไขว้เขว และเพื่อสร้างทางรอดให้แคว้นป๋าย รวมถึงสร้างทางรอดให้ผู้ไม่อาจปล่อยวางจากสถานะของตนอย่างเสด็จแม่ของนางสักหนึ่งสายจะอย่างไรแคว้นป๋ายก็ไม่อาจต้านทานกองทัพเรือนแสนของเฮยเซ่อเย่ว์ เ

  • หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก   บทที่ 44

    รุ่งเช้าวันถัดมา ในที่สุดราชสาสน์จากวังหลวงแคว้นป๋ายก็เดินทางมาถึง เนื้อความในราชสาสน์สรุปสั้นๆ ได้ว่า ‘แม้เราห่วงใยทหารหาญและราษฎร แต่ทหารส่วนใหญ่รักภักดีต่อแว่นแคว้น ยอมตายไม่ยอมจำนน แม่ทัพใหญ่โปรดให้เวลาเราเกลี้ยกล่อมคนเหล่านั้น และได้โปรดส่งตัวลูกสาวเราคืนมา’ หยางหยางอ่านสาสน์แล้วแค่นหัวเราะ หนิงซินเห็นดังนั้นก็พอคาดเดาเนื้อความในราชสาสน์นั้นได้ นางแสร้งขยับตัว ก่อนร้อง ‘โอ๊ย’ เสียงดัง อันที่จริงนางตั้งใจเอาไว้ว่าจะแสร้งทำ คาดไม่ถึงว่าเพียงขยับตัวนิดเดียว จะเจ็บกร้าวร้าวระบมไปหมด หยางหยางได้ยินนางร้องเสียงดังก็ลืมตัว รีบวางสาสน์ในมือ ขยับเข้าประคองให้ร่างน้อยเอนหลังลงนอนพักดังเดิม “หญิงหม้ายสกุลอวี๋กล่าวว่าเจ

  • หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก   บทที่ 43

    เรื่องนั้นก็เรื่องหนึ่ง สถานการณ์ในยามนี้ก็อีกเรื่องหนึ่งสตรีในอ้อมกอดเขา แม้เนื้อแท้แล้วจะเป็นผู้บริสุทธิ์ ทว่าเมื่อมองอีกแง่ก็อาจกล่าวได้ว่าเรื่องทั้งหมดแม้คล้ายจะมิใช่ความผิดของนาง ความผิดอันมิได้เกิดจากความประสงค์ของตัวนางนั้น ล้วนเกิดขึ้นจากการมีอยู่ของ ‘องค์หญิงรองแคว้นป๋าย’ อย่างนางทั้งสิ้น และถึงแม้ตัวตนของนางที่เห็น นับตั้งแต่พบกันที่เลี่ยงจินอู่จนถึงยามนี้ ไม่มีส่วนใดเลยที่ดูคล้าย ‘นางจิ้งจอกแพศยา หญิงงามล่มเมืองชั่วช้า ที่เที่ยวหาประโยชน์และเล่นสนุกไปวันๆ ด้วยการหว่านเสน่ห์ยั่วยวนบุรุษให้หลงใหล' ยามนี้เขากลับค้นพบความจริงที่ชวนให้ไม่รู้ว่าสมควรสงสารเห็นใจหรือชิงชังนางเพิ่มขึ้นอีกข้อ...แม้นางจะมิได้มีเจตนา ทว่า...เพียงองค์หญิงอย่างนางขยับกายเล็กน้อยและหายใจแผ่วเบา กลับทำให้บุรุษร่างใหญ่เช่นเขาถึงกับสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างช่างเป็นสตรีที่สมควรถูกจับขังไว้ให้พ้นจากผู้คนโดยแท้หยางหยางพยายามกุมสติ กดสัญชาตญาณที่ทำให้เขาและนางมาถึงจุดนี้ จุดที่ลงมานอนกอดก่ายกันอยู่บนฟูกแม้นางจะตกเป็นของเขาแล้วก็ตาม ทว่านั่นมิใช่

  • หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก   บทที่ 42

    จู่ๆ แววตานาง ณ ยามแรกพบก็ผุดขึ้นมาในใจ หยางหยางเผลอกอดกระชับร่างน้อยในอ้อมแขนอย่างลืมตัวไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาบอกนางไปแล้วว่าจะรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ เขาไม่คิดจะกลับคำ เช่นนั้นก็ช่างอารามศักดิ์สิทธิ์ ช่างท่าทีของแคว้นป๋ายนั่นเถอะ แค่ปกป้องนางไว้ข้างกายก็พอแล้วมิใช่หรือ?เมื่อได้ข้อสรุปหยางหยางก็คร้านจะครุ่นคิด เขาปล่อยตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา ไม่เคยนึกมาก่อนว่าจะมีวันที่สามารถหลับสนิทเคียงข้างใครสักคนได้เช่นนี้ฝ่ายหนึ่งหลับใหล ฝ่ายที่แกล้งหลับแล้วกลายเป็นหลับๆ ตื่นๆ มาตลอดอย่างหนิงซินพลันรู้สึกตื่นเต็มตาเมื่อตอนถูกกอดเข้าแนบอกนางลืมตาที่แดงก่ำขึ้นช้าๆ จ้องมองหน้าอกที่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างสม่ำเสมอนิ่งค้างน่าเสียดายที่วัดจากกำลังทหารในยามนี้แล้ว ต่อให้คนผู้นี้ตายตก แคว้นป๋ายก็ต้องปราชัยและถูกทำลายลงไปอยู่ดี ดังนั้น ทางเลือกเดียวของนางในยามนี้จึงมีเพียงการปล่อยให้คนผู้นี้กอดร่างตัวเองไว้เสด็จแม่เคยสอนเอาไว้ว่าอย่างไรนะ?‘ผู้ใดเป็นศัตรู หากฆ่าไม่ได้ ก็จงควบคุม’แต่ไหนแต่ไรนางไม่ใคร่จะใส่ใจคำสอน

  • หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก   บทที่ 41

    หญิงหม้ายสกุลอวี๋ทำแผลใส่ยา ที่ใดควรแต่งบาดแผล ที่ควรเก็บเนื้อสอดประสาน ก็กระทำได้อย่างชำนิชำนาญไม่แพ้หมอตำแยตัวจริง หลังดูแลบาดแผลให้แม่นางน้อยในอ้อมแขนท่านแม่ทัพแล้วเสร็จ นางภูมิอกภูมิใจเป็นอย่างยิ่งบาดแผลโดยปกติทั่วไปนั้น หากกว้างใหญ่นัก ย่อมต้องเย็บแผลเพื่อป้องกันบาดแผลต้องสิ่งสกปรกจนกลัดหนองหรือเกิดเจ็บไข้ได้ป่วยเพราะพิษจากบาดแผลนั้น อีกทั้งยังช่วยให้เนื้อหนังผสานกันรวดเร็วยิ่งขึ้นทว่าบาดแผลที่เกิดจากการร่วมรักเช่นนี้ไม่เหมือนบาดแผลทั่วไป...สิ่งที่นางสมควรทำยามนี้ ก็มีเพียงการตกแต่งบาดแผลให้เรียบร้อยและใส่ยา จากนั้นก็ดูแลคุณหนูผู้นี้ให้ดี ให้ทั้งยากินและยาทาติดต่อกันเท่านั้น เพราะส่วนบอบบางที่ฉีกขาดนั่น...ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องถูกใช้งานอีกครั้งอยู่ดี หากเย็บให้บาดแผลสมาน เช่นนั้นแล้วไม่เท่ากับว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะต้องเจ็บปวดซ้ำเมื่อมีสัมพันธ์ครั้งต่อๆ ไปอีกหรือ? นั่นย่อมมิใช่เรื่องดีแน่อย่างไรเสีย ส่วนที่บาดเจ็บนั้นก็มีไว้เพื่อถูกทะลุทะลวงอยู่แล้วตั้งแต่แรก หน้าที่ของนางจึงมีเพียงทำให้อะไรอะไรเข้าที่เข้าทาง และบรรเทาอาการเจ็บปวดให้คุณหนูน้อยท่า

  • หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก   บทที่ 40

    แม่นางร่างน้อยหลับสนิท เอนซบร่างแม่ทัพใหญ่ น้ำตารินไหลออกมาไม่หยุด มองแล้วพาให้ปวดใจนักเห็นนางเป็นเช่นนี้แล้ว ท่านแม่ทัพก็คล้ายไม่กล้าฝืนปลุกสตรีในอ้อมแขนอีกหน ได้แต่สั่งให้ตัวแทนหมอตำแยอย่างนางตรวจอาการ คงจะคิดเองเออเองว่า หากแม่นางน้อยผู้นี้ยังหลับใหล ไม่รู้สึกตัว ก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องรู้สึกอับอายขายหน้า...ช่างคิดเองเออเองเอาอย่างง่ายๆ สมกับที่เป็นบุรุษเห็นแก่ได้ ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาโดยแท้ เฮอะ!หญิงหม้ายขยับขาแม่นางน้อยของท่านแม่ทัพออกอย่างเบามือ โล่งใจเล็กน้อยที่ร่างไร้สติของนางนั้นอ่อนยวบ ยอมปล่อยให้นางจับขยับวางโดยง่ายตอนนั้นเอง หญิงหม้ายสกุลอวี๋ที่คิดว่าตัวเองเตรียมใจมาดีแล้ว ก็ต้องตกใจเพราะภาพที่เห็นตรงหน้านี่...นี่มัน...แค่เห็นร่องรอยพรหมจารีย์ที่ถูกทำลายและอาการบวมแดงจนน่าตกใจของส่วนลับ หญิงหม้ายสกุลอวี๋ก็โกรธจนเลือดลมแทบตีกลับ ต้องพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนลมหาใจออกยาวๆ อยู่หลายครั้ง จึงสามารถประคองสติให้มั่นคงอยู่ได้ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาก็แล้วไป นี่อะไร ไม่รู้จักถนอมยังมาย่ำยีจนบอบช้ำไปหมด

続きを読む

あなたも気に入るかもしれません

無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で！お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう！
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status