แวะไปกินข้าวบ้านสาว

เช้าวันใหม่ ไพลินตื่นแต่เช้าสดชื่นมากมาย เมื่อคืนเธอนอนหลับสนิทแบบมีความสุขมาก สบายใจดีใจที่แดนไทยกลับกรุงเทพฯ ดีเนอะนึกอยากจะมาก็มานึกอยากจะไปก็ไป ก็ดีแล้วไปเสียได้ก็ดี เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเวลาที่อยู่ใกล้ๆ เขา

หญิงสาวหุงข้าวทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เข้าไปทำความสะอาดห้องที่เขาพัก เธอปัดกวาดนิดหน่อยปลดมุ้งลงปิดหน้าต่างไว้เหมือนเดิม วันนี้ตั้งใจว่าจะคุยกับยายเรื่องมองหางานใหม่ทำ ไม่อยากทำงานบัญชีแล้ว แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร แถวบ้านยายอยู่จะทำอะไรขายได้ ร้านกาแฟก็มากมาย ร้านอาหารก็เยอะแยะ หรืออาจเอาผลผลิตในสวนมาแปรรูปขายดี คงต้องหาข้อมูลสักพัก ถ้าจะมาอยู่เฉยๆ เธอคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ที่สำคัญงานหลักของเธอคือดูแลยาย

บางทีอาจจะต้องมาเริ่มงานวาดรูปใหม่แล้วล่ะ งานถักที่เธอเคยทำก็น่าลอง ที่ผ่านมาหญิงสาวทำบ้างไม่ทำบ้าง เอาจริงๆ ลูกค้าเธอก็เยอะมาก เสียแต่ว่างานบางตัวอยู่ที่คอนโด อุปกรณ์บางอย่างเธอไม่ได้ขนกลับมาด้วยเลย ไพลินเข้าห้องค้นงานถักและงานวาดออกมาสำรวจอีกครั้ง เปิดเมลที่เคยติดต่องานกับลูกค้าต่างประเทศ มีลูกค้าทักมาหลายคน พายเอ้ยนี่เธอไปทำอะไรอยู่ มัวแต่ทำงานไม่ได้เปิดดูเมลขายงานเลย ลูกค้ายังคงต้องการงานถักของเธอ บางคนส่งรูปมาให้ หญิงสาวรู้สึกผิดต่อลูกค้ามากที่ละเลย ต่อไปนี้เธอต้องตั้งใจแล้ว งานวาดและงานถักเธอสามารถทำที่บ้านได้ ทำไมเพิ่งมาคิดได้นะพาย เกือบลูกค้าหนีหมดแล้ว

ครบเจ็ดวันแล้วที่ไพลินกลับมาอยู่บ้านกับยาย หลังเตรียมข้าวให้ยายกินแล้วหญิงสาวกำลังจะออกไปรับบัวชมพูมาพักที่บ้านด้วยกันบัวชมพูได้หยุดสองวัน ยังไม่ทันที่จะออกจากบ้านเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น พ่อโทรมาหญิงสาวขมวดคิ้วปกติพ่อไม่ค่อยโทรหาเธอบ่อยนักหรอก เพิ่งเจอกันก่อนที่จะกลับบ้านสวนนี่นายังไม่ครบเดือนเลย

“สวัสดีค่ะพ่อ เป็นยังไงบ้างคะสบายดีไหมมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ลูก หนูพายอยู่ที่ไหนอยู่กับยายเหรอ”

“ใช่ค่ะพ่อพายกลับมาอยู่บ้านสวนกับยายแล้ว เสียงพ่อไม่ดีเลยทำไมเสียงเหมือนอยู่โรงพยาบาลเลยล่ะคะพ่อ นี่พ่อไม่สบายถึงต้องเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอคะ”

ไพลินหาข้อมูลโรงพยาบาลที่พ่อพักรักษาตัว มันต้องมีอะไรแน่ๆ ฟังเสียงพ่อดูเหนื่อยมากวานให้บัวชมพูสอบถามเพื่อนที่โรงพยาบาลที่พ่อเธอพักรักษาตัวว่าพ่อเป็นอะไรกันแน่ เธอโทรไปสอบถามแล้ว เจ้าหน้าที่ตอบคำถามแบบเลี่ยงๆ

“พายทางโน้นไม่ตอบแต่หนักน่าดู พูว่าพายรีบไปเยี่ยมพ่อเถอะเดี๋ยวจะช้าเดี๋ยวพูให้เพื่อนไปส่งที่บ้านยายเองไม่ต้องห่วงรีบไปเถอะ”

“ขอบใจมากนะพู พายฝากยายด้วยนะ”

“ยายจ๋าพายจะเข้ากรุงเทพฯไปดูพ่อ ตอนนี้พ่อรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลค่ะพายใจไม่ดีเลยค่ะยาย”

“คงไม่เป็นไรหรอกมั้งลูก งั้นก็รีบไปเถอะขับรถดีๆ นะ”

ไพลินไม่ต้องเตรียมอะไรมากกระเป๋าใบเดียวเธอก็เดินทางได้แล้ว หญิงสาวลายายแล้วรีบออกเดินทางทันทีกะไว้ว่าจะไปให้ถึงกรุงเทพฯก่อนค่ำ ไม่เห็นพ่อพูดถึงแม่เลี้ยงกับน้องเลี้ยงของเธอเลย มีอะไรหรือเปล่านะขับรถไปไพลินก็คิดไปต่างๆ นาๆ หญิงสาวใช้ความเร็วอย่างสม่ำเสมอแต่บางครั้งก็เผลอเหยียบเร็วกว่าที่คิดไว้เหมือนกัน นึกห่วงงานเธอเพิ่งรับงานถักเพิ่ม ลูกค้าต่างชาติทั้งนั้นไม่เป็นไรไว้กลับจากเยี่ยมพ่อค่อยกลับมาทำ ในใจหวิวๆ บอกไม่ถูกรู้สึกกังวล ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องให้กังวล ไม่สบายใจเลย

ระหว่างที่ขับรถมีสายแปลกๆ โทรเข้ามาหาเธอสองครั้ง ไพลินกำลังตัดสินใจว่าจะรับดีหรือไม่รับดี ในที่สุดหญิงสาวก็แวะเติมน้ำมันและเข้าห้องน้ำ คิดว่าถ้าเบอร์แปลกนั่นโทรมาอีกเธอจะรับ และแล้วก็โทรมาจริงๆ เธอเลือกที่จะเข้าไปนั่งคุยบนรถ

“สวัสดีครับ คุณไพลิน กิจษานุรักษ์ ลูกสาวของคุณ พายัพ กิจษานุรักษ์ ใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ คุณเป็นใครคะ แล้วรู้จักฉันได้ยังไง”

“ผมชื่อ อำพล อินทร์สุข เป็นทนายความของบริษัทฯในเครือ เลิศวัฒนากิจ นะครับ ผมเข้าเรื่องเลยนะครับ ทางบริษัทฯเราอยากนัดเจอกับคุณไพลิน เพื่อพูดคุยเรื่องหนี้สินของคุณพายัพ พรุ่งนี้ผมขอเชิญคุณเข้ามาที่สำนักงานตามเวลาที่ผมแจ้งด้วยนะครับ สำคัญมาก”

“ฉันขอถามหน่อยนะคะ แล้วภรรยาและลูกสาวของคุณพายัพมาด้วยไหมคะ ฉันหมายถึงคุณสายสมรและสายทิพย์”

“ผมนัดคุณพายัพ คุณสายสมร คุณสายทิพย์ ไว้แล้วทุกคนจะมาพร้อมกันที่สำนักงานทนายความของเจ้านายผมแล้ว พรุ่งนี้เก้าโมงตรง รบกวนคุณไพลินด้วยนะครับ ผมทำตามหน้าที่หวังว่าคุณจะเข้าใจ เรื่องที่เราจะคุยกันสำคัญมาก และคุณซึ่งเป็นทายาทต้องรับรู้”

"คุณคะแต่เวลานี้พ่อฉันอยู่โรงพยาบาลนะคะจะไปได้ยังไงคะ และดูเหมือนว่าท่านจะไม่สบายมาก พอดีฉันกำลังเดินทางจากต่างจังหวัดเพื่อเยี่ยมพ่อค่ะ ฉันไม่แน่ใจว่าท่านจะไปพบคุณได้ไหม” ไม่รู้ล่ะเธอต้องปกป้องพ่อก่อน

“ผมทราบครับ แต่พรุ่งนี้คุณพายัพต้องเข้ามาพบผมและเจ้านายตามที่ได้นัดกันไว้ ผมไม่สามารถอธิบายทางโทรศัพท์ได้ พรุ่งนี้คุณจะทราบทุกอย่างพร้อมกับทุกคน ยังไงก็ต้องเข้ามานะครับ พรุ่งนี้พบกันสวัสดีครับ"

คนที่อ้างว่าเป็นทนายชื่ออำพล วางสายไปแล้ว ไพลินงงจับต้นชนปลายไม่ถูกมันคืออะไร แล้วเธอจะต้องทำยังไงต่อ หญิงสาวโทรเข้าโรงพยาบาลเพื่อเช็คว่าพ่อเธอยังอยู่ที่โรงพยาบาลไหม สรุปว่าพ่อเธอออกจากโรงพยาบาลแล้วเมื่อบ่ายสามโมง หลังจากที่โทรหาเธอไม่นาน จากที่ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลแล้วกลับบ้านเลย กลายเป็นว่าคืนนี้เธอต้องพักที่คอนโดก่อน คงต้องคุยกับพ่ออีกครั้งว่าเรื่องราวเป็นยังไง

คุณอำพลที่ว่านี่ฟังน้ำเสียงเขาพูดน่าเชื่อถือ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเธอ หรือเรื่องที่เธอเคยได้ยินมาจะเป็นเรื่องจริง พ่อเธอมีปัญหาเรื่องธุรกิจที่ทำ ไพลินไม่อยากคิดไปไกลกว่านั้น หญิงสาวตั้งสติขับรถตรงไปที่คอนโด เธอคงไม่โชคร้ายเจอผู้ชายคนนั้นหรอกนะ หญิงสาวแวะซื้ออาหารเย็น และสำหรับพรุ่งนี้เช้าพรุ่งนี้ ใจไม่ดีเลยเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่และยืดยาว ที่สำคัญดูเหมือนว่าคุณอำพลตั้งใจโทรหาเธอ แสดงว่าเธอต้องมีส่วนในเรื่องของพ่อเหรอ เป็นไงเป็นกันอยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเธอกันแน่ สบายใจที่ชมพูไปอยู่เป็นเพื่อนยายไม่งั้นคงห่วงหลายทาง รู้สึกไม่สบายใจไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย

ไพลินใช้เวลาขับรถจากบ้านสวนถึงคอนโดสองชั่วโมงนิดๆ เวลายังไม่ถึงเดือนที่เธอลาออกจากงาน มีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นกับเธอมากมาย หรือเขาเรียกว่าเข้าวัยเบญจเพศหญิงสาวจะอายุครบยี่สิบห้าปีเต็มอีกไม่กี่วันนี้ ขออย่าให้มีอะไรร้ายแรงเลย หวั่นใจเหลือเกิน

“ยายจ๋าพายถึงคอนโดแล้วนะคะ พอดีพ่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว พรุ่งนี้พายนัดเจอกับพ่อ กลับวันไหนเดี๋ยวพายโทรบอกอีกทีนะคะยาย”

"ไม่เป็นไรหรอกหนูพาย ชมพูก็อยู่กับยายตาปานกับเมียก็อยู่ ทำธุระให้เสร็จ จำไว้ว่ามีสตินะลูกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต้องตั้งสติให้ดี"

"ได้ค่ะยาย ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร พายจะมีสติให้มาก ยายพักผ่อนนะคะไม่ต้องห่วงพาย"

หลังคุยกับยายแล้วไพลินจัดการกับอาหารเย็นที่ซื้อมาเมื่อบ่าย และเตรียมอาหารไว้สำหรับพรุ่งนี้เช้า เธอต้องกินให้อิ่มก่อนออกไปตามที่นัดกับคุณอำพล ดูจากสถานที่ๆ คุณทนายอำพลส่งมาให้ไกลจากคอนโดเธอมาก ก่อนที่จะอาบน้ำนอนไพลินค้นหางานวาดและงานถักของเธอที่ทำค้างไว้ เก็บด้ายกระดาษดินสอสำหรับวาดรูป ใส่ตะกร้าเตรียมนำกลับไปที่บ้านสวน ใช้เวลาเหมือนกัน เสร็จแล้วอาบน้ำวันนี้วันพระคืนนี้เธอตั้งใจสวดมนต์ก่อนนอนใช้เวลาเกือบชั่วโมงหญิงสาวก็สวดมนต์ กรวดน้ำที่ระเบียงเสร็จแล้วเตรียมตัวนอนสี่ทุ่มครึ่งพอดี

ไพลินล้มตัวลงนอนแล้วต้องสะดุ้งเธอเปิดโทรศัพท์และชาร์ตแบตไว้ช่วงนี้ไม่อยากปิดเครื่องเลยเผื่อยาย พ่อ หรือชมพูโทรมา แต่สายที่โทรเข้ามาไม่ใช่ทุกคนที่เธอคิดถึง แดนไทย หญิงสาวถอนหายใจรับหรือไม่รับเธอมัวแต่คิดเรื่องของพ่อ จนลืมไปเลยว่าห้องเขาอยู่ตรงข้ามกับห้องของเธอ หรือเขาเห็นว่าเธอมาไพลินปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น

เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ เหมือนเสียงโทรศัพท์จนเธอทนไม่ไหวเกรงใจห้องข้างๆ นึกโมโหเป็นเขาจริงๆ แดนไทยยืนอยู่หน้าห้อง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ เคาะไม่เกรงใจชาวบ้านเลย” สุดท้ายเธอก็ต้องเปิดประตู

“ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ นั่งไงเสียงยังดังอยู่เลย อย่ามาว่าฉันเลยว่าเคาะประตูไม่เกรงใจใคร เป็นเพราะเธอไม่ยอมรับสาย”

“คุณมีอะไรด่วนไหมคะ ฉันง่วงจะนอนแล้ว”

“ทำไมนอนเร็วเพิ่งสี่ทุ่มกว่าเอง อยู่บ้านสวนเธอนอนดึกจะตาย พอมากรุงเทพฯทำเป็นจะนอนหัวค่ำ อย่ามาโกหกฉันเลย”

“ฉันหิวมีอะไรให้กินไหม”

“เอ่อ....” ไพลินพูดได้แค่นั้น แดนไทยเบียดตัวเข้ามาภายในห้องของเธอแล้ว เขาเดินไปที่ส่วนครัวเปิดตู้เย็นสำรวจดูว่ามีอะไรพอจะกินได้บ้างทำยังกับเป็นห้องของตัวเอง

“ถอยไปค่ะเดี๋ยวฉันทำเอง แต่รับปากก่อนนะคะว่ากินอิ่มแล้วต้องรีบกลับไปห้องคุณ”

“รีบทำมาเถอะน่า ฉันหิวจะแย่แล้วจะยังไงเธอก็ต้องทำอยู่แล้ว จะมามีข้อแม้อะไร”

ไพลินหน้างอ แสดงออกว่าไม่พอใจ

” แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันต้องคอยตามใจคุณตลอดเวลา ฉันว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย เรื่องที่ฉันติดค้างคุณฉันก็ใช้คืนหมดแล้วยังจะมีอะไรที่ต้องข้องเกี่ยวกันอีก ฉันทำให้กินก็ได้แต่พูดดีๆ หน่อยได้ไหม มาขอข้าวเขากินก็พูดให้ดีๆ หน่อย ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องมาเจอคุณอีกจนได้ มีธุระหรอกนะถึงได้มาพักที่นี่ ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญจ้างให้ฉันก็ไม่มา มาแล้วยังมาเจอคนแบบคุณอีก มันน่าเบื่อรู้ไหมคะ”

“ไพลินนี่เธอจะพูดเรื่อยเปื่อยแบบนี้อีกนานไหม แค่ฉันมาขอข้าวเธอกินแค่นี้เธอคิดไปถึงไหนกัน ไม่ใช่เราไม่รู้จักกัน แค่นี้เธอไม่มีน้ำใจเลยเหรอ ไม่เห็นนิสัยเหมือนยายเลย ยายเธอใจดีไม่เรื่องมากไม่พูดมากเหมือนเธอ”

“ไปนั่งรอที่โต๊ะ แล้วก็หยุดพูดทุกอย่างเลย” หญิงสาวถอนหายใจหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่แล้วเริ่มทำกับข้าว ดีที่เธอหุงข้าวไว้แล้วเมื่อเย็นแค่ สุดท้ายก็ได้ไข่เจียวกับแกงจืดสองอย่าง

“รีบกินแล้วก็รีบกลับนะคะ ดึกมากแล้วพรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องตื่นแต่เช้า”

“เรื่องอะไร บอกฉันได้ไหมเผื่อฉันช่วยได้” แกล้งถามไปงั้นแหละ

ไพลินนิ่งไปไม่ตอบคำถามของเขา หญิงสาวลุกไปรินน้ำใส่แก้วมาวางไว้ให้เขาแล้วถอยไปนั่งห่างๆ จะตอบเขาได้ยังไง เธอเองยังไม่รู้เลยว่าเรื่องที่เธอกังวลคือเรื่องอะไร เห็นทีเธอต้องอาบน้ำใหม่ไม่ชอบกลิ่นน้ำมันที่ติดตัวติดผมเวลาทำกับข้าวเลย

“ว่าไงมีเรื่องอะไรที่ทำให้เธอทุกข์ใจกว่าการเป็นห่วงยายจันเหรอ บอกฉันมาเถอะฉันช่วยได้นะ”

“บอกไม่ได้หรอกค่ะ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่แค่สงสัยว่าคงไม่ใช่เรื่องดี”

“ฉันถามใหม่ก็ได้ เธอมากรุงเทพฯทำไม”

"ไพลินนิ่ง เธอจะตอบเขาว่ายังไงมันเป็นเรื่องส่วนตัวและเธอก็ไม่อยากให้เขารู้"

"ว่าไงล่ะ ฉันว่ามันต้องเป็นเรื่องสำคัญมากใช่ไหมที่อยู่ๆ เธอก็มาปรากฏตัวที่กรุงเทพฯทั้งๆ ที่ไม่่อยากมาเลย"

"ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ฉันคิดมันถูกหรือเปล่า"

"เธอก็เล่ามาซิ ฉันช่วยได้จริงๆ นะไหนลองเล่ามาทุกอย่างที่เธอกำลังสับสนนั่นแหละเผื่อฉันปะติดปะต่อเรื่องได้"

"แล้วที่เธอมานี่ใครอยู่กับยาย ไหนวาห่วงยายนักหนาไงแล้วมาได้ยังไง"

"ฉันวานให้ชมพูมาอยู่เป็นเพื่อนยายค่ะ จริงๆ ฉันคิดว่ามาแล้วจะกลับเลยแต่มันมีเรื่่องที่จะต้องให้อยู่ต่อเลยต้องอยู่"

"ก็พูดมาสักทีซิ ร่ำไรอยู่นั่นไม่พูดเมื่อไหร่จะได้รู้สักที บางทีการที่เธอได้พูดออกมาอาจทำให้เธอนอนหลับสนิทก็ได้นะ"

"คุณไว้ใจได้เหรอคะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใครแล้วจะให้ฉันเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังได้ยังไงกัน"

"นี่เธอยังไม่รู้จักฉันอีกเหรอ เราพบกันตั้งหลายครั้งแล้ว กินข้าวด้วยกัน ฉันก็ไปบ้านยายของเธอมาแล้ว อีกอย่างเธอก็รู้ว่ายายเธอชอบฉันมาก นี่ยังไม่เรียกว่ารู้จักกันอีกเหรอ"ท้ายเสียงเขากระตุกนิดหน่อย อย่ามองโลกในแง่ร้ายนักเลยไพลิน

"ยายชอบคุณ แต่ฉันไม่ได้ชอบคุณนี่คะ คุณไม่น่าไว้ใจ ฉันคิดแบบนี้จริงๆ"

"ก็แล้วแต่ นี่ฉันใจดีแล้วนะปกติฉันไม่ได้ใจดีกับใครง่ายๆ หรอกโดยเฉพาะผู้หญิง ตามใจไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า อย่ามาเสียใจตามหลังล่ะกัน ถึงเวลานั้นใครก็ช่วยเธอไม่ได้" แดนไทยพูดจบแล้ว เขาก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย แค่ไข่เจียวกับแกงจืดทำไมมันอร่อยจังเลย

ไพลินนั่งกอดอกมองแดนไทยกินข้าว นึกขวางเขา เป็นญาติก็ไม่ใช่แค่คนห้องตรงข้าม แค่คุยกับยายถูกคอ แต่เธอต้องมานั่งทำกับข้าวให้กิน