13 แค่น่้องนะกร...อย่ามากกว่าน้อง

เขาอาทรต่อหล่อน ถามไถ่อย่างอ่อนโยน แตะหลังมือที่หน้าผากและซอกคอของหล่อน สัมผัสแบบนั้นน่าจะทำให้หล่อนวูบวาบได้บ้างแต่ไม่มีเลย….มันไม่มีจะวูบวาบสักนิด

มันเย็นชืดสนิท…ก็ช่างเหลือเชื่อที่หล่อนกับภากรคบหากันมานานเหลือเกิน ทุกอย่างก็ไม่เคยมีรุกล้ำไปถึงความสัมพันธ์ทางเพศ มันไม่เคยเกิดขึ้นเหมือนหนุ่มสาวยุคไฮเทคอีกหลายคู่

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาหรือหล่อนกันแน่….เขาอาจจะปรารถนาเกินไปจนไม่ล่วงละเมิดต่อวัยสาวของหล่อนและภคินีเองก็ไม่เคยแน่ใจว่าชายคนนี้หล่อนรักเขาหรือเปล่า….หรือเพียงแต่หลงใหลกับความมีเงินของเขา หล่อนบูชาเงิน…ภคินีเชื่อว่าเงินคือพระเจ้าของชีวิต เงินจะซื้อได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

แล้วที่หล่อนเห็นมาล่าสุดก็คือเงินซื้อได้กระทั่งชีวิตคนตาย…อย่างเรื่องแม่คนนั้นที่ตายกลางถนนและเด็กหนุ่มที่จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นจริง ๆ เป็นอย่างไร คืนนั้นหากไม่ใช่เพราะครอบครัวภากรมีเงินมีอิทธิพลแล้ว หล่อนอาจจะเข้าคุก แม้ภากรจะรับสมอ้างว่าเขาขับรถ แต่คนอย่างคุณนายแสงเดือนหรือจะยอมเชื่อง่าย ๆ เธอจะต้องขุดและคุ้ยจนหล่อนต้องรับสารภาพ

นึกถึงแล้วภคินีก็ขนลุกซู่ หล่อนกลัวคุก…หล่อนกลัวการถูกจองจำให้หมดอิสรภาพ กลัวมากที่สุด

“ตัวสั่นอีกด้วยแน่ะ”

น้ำเสียงของภากรบอกมาอีก เขาห่วงใยหล่อนจริง ๆ จัง ๆ ภคินีปัดมือของเขาออกไป

“นีไม่เป็นอะไร” ฝืนเสียงให้เป็นปกติ “นี่เราจะไปกันถึงไหน”

“ก็หาของอร่อยกิน ฟังเพลง แล้วก็จะพาไปส่งบ้าน” รถยนต์ของเขาไม่มีรอยบุบสลาย แต่ภคินีก็นั่งอยู่บนรถคันนี้อย่างปอด ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้น แล้วหล่อนก็เอ่ยถามออกมาลอย ๆ

“เด็กนั่นเป็นยังไงบ้าง”

“ก็เข้าไปอยู่ในบ้านแล้ว พ่อกรุณาเด็กนั่นมาก….”

“ก็ต้องรับภาระไปอีกนานซินะ”

“เทียนไม่มีใครอีกแล้ว”

หล่อนไม่ชอบน้ำเสียงของภากรยามนี้เลย มันอ่อนโยนและนุ่มหูมากเกินไป อารมณ์แบบผู้หญิงกลับเข้าครอบงำหล่อนอีกหนหนึ่ง แล้วภคินีก็เกือบจะไม่รู้สึกตัวว่าหล่อนทำเสียงน่าชังออกไป

“คงจะไม่ถึงกับยกย่องเชิดชูกันเป็นคุณชายคนใหม่ประจำคฤหาสน์เสียล่ะ”

ภากรหันมามองแวบหนึ่งก่อนจะหันมองตรงไปข้างหน้า เขาไม่เข้าใจกับน้ำเสียงแบบนั้นของหล่อนเลย

“เด็กนั่นน่าสงสารมากนะ นี แกไม่มีพ่อ และนี่ก็ไม่มีแม่อีกแล้วด้วย ญาติพี่น้องก็ไม่มี บ้านก็ยังงั้น ๆ จะให้ไปอยู่คนเดียวได้ยังไง”

“ท่าทางกรจะอินังขังขอบเด็กนั่นมากอยู่”

“ผมไม่เคยมีน้อง” เขาบอก “ผมรู้ว่าการเป็นลูกคนเดียวนี่มันเหงานะ” เขาไม่เห็นว่าภคินีมองไปข้างรถนั่น เพราะหล่อนแอบเบ้ปาก หล่อนซิอยากเป็นลูกคนเดียว หล่อนไม่อยากมีพี่น้องยั้วเยี้ยที่เกิดมาเหมือนช่วยกันทึ้งช่วยกันแทะส่วนที่ควรจะเป็นของหล่อนคนเดียวไปจนหมดกระนั้น….

“ผมอยากมีพี่หรือน้องอีกสักคน…ผมอยากมีจริง ๆ นะ ได้เทียนมาเป็นน้องอีกคนก็ยังดี….อาทิตย์หน้าแกจะไปโรงเรียน ผมก็กะว่าจะรับส่งแก”

ภคินีหันขวับมา “รับส่ง…” เสียงหล่อนแหลม

“ใช่”

คนตอบยังภาคภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองจะทำ จนไม่ทันสังเกตอารมณ์ของแฟนสาว

ภคินีหงุดหงิดจนอยากจะร้องกรี๊ด ๆ ให้ลั่นรถ หล่อนได้แต่กำมือซ้ายเข้าด้วยกันแน่น เล็บเจียนมนยาวกดลงกลางผ่ามือจนรู้สึกเจ็บ

“ตอนเช้าก็ไปส่ง เย็นไปรับ นี่ผมก็กะว่าจะติวให้แกนะ…แกจะสอบเอนทรานซ์ปลายปีนี้ เสียดายตรงที่ผมจะไม่ได้อยู่ถึงตอนนั้น…ผมคงจะเดินทางไปเสียก่อน แต่ผมก็เห็นเชาว์ปัญญาของแกอยู่แกคงจะเอนได้ แต่ถ้าเอนไม่ได้ พ่อก็คงจะส่งให้แกเรียนมหาวิทยาลัยเอกชน”

“แหม…”

กว่าจะทอดเสียงออกมาให้ฟังเหมือนหล่อนไม่ได้ขุ่นข้องหมองใจได้ ภคินีต้องพยายามเกือบสุดความสามารถ “อยู่ ๆ ก็ได้โชคมหาศาลนะ เสียแค่แม่ตายไปคนเดียวก็แจคพอท…ร่ำรวยเป็นเศรษฐีน้อย ๆ ขึ้นมาทีเดียว เด็กนั่นคงจะดีใจจนเนื้อเต้น…แต่รักอย่างน้องน่ะได้นะ กร ให้ได้แค่นั้น เอ็นดูได้แค่น้อง แต่อย่าทำอะไรออกนอกลู่นอกทางไปกว่านั้นเป็นอันขาด”

ภากรตกใจ “เทียนเป็นเด็กผู้ชายนะ นี พูดอะไร”

ภคินีถึงเงียบไป

นั่นสิ หล่อนพูดอะไรออกไป