14 ภคินีสอบตก

รายงานจากคนติดตามภากรมาถึงเธอแล้ว คุณนายแสงเดือนเม้มปากแน่นเข้าหากันด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง

ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรกับภากรเลยจนนิดเดียว

มองด้านใดก็ไม่เห็น เธอไม่ปรารถนาจะรับภคินีมาเป็นลูกสะใภ้ ภคินีสอบไม่ผ่าน

“เอาล่ะ” เธอบอกออกมาในที่สุด “ยังไม่ต้องเลิกติดตามเขานะ โดยเฉพาะเวลาที่เขามีแม่คนนั้นไปด้วย” แต่เธอก็บอกว่าเธอจะต้องไปพบภคินีอีกหนหนึ่ง โดยที่ภากรไม่รู้เรื่อง เธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้ามายุ่งกับลูกชายของเธอ อนาคตของภากรยังอีกยาวไกลนัก แต่เธอจะทำออกนอกหน้าไม่ได้ด้วย

เธอไม่อยากจะเสียความเข้าใจอันดี ระหว่างตัวเองกับภากรไป

เพราะเขาเป็นลูกคนเดียวที่เธอมี

และภากรก็กลับมาถึงเกือบจะสี่ทุ่ม คุณนายยังไม่ได้ขึ้นนอนภากรโผล่เข้ามาเห็น สีหน้าของชายหนุ่มแสงเดือนนัก “แม่ยังไม่นอนอีกรึนั่น” เขาเดินเข้ามา นับแต่เติบโตแล้วเขาไม่ค่อยจะใกล้ชิดกับเธอนัก หากมีเวลาภากรมักจะขลุกกับพ่อมากกว่า “หน้าตาแม่เหมือนคิดอะไรอยู่”

“มีเรื่องที่แม่คิดไม่ตก นั่งก่อนซิ แม่อยากคุยด้วย เรื่องจะไปเรียนน่ะรีบไปไม่ดีหรือ ไปทำตัวให้คุ้นเคยเสียก่อน”

“ผมคิดว่าคงไม่มีอะไรให้ปรับตัว ภาษาก็ไม่มีปัญหาอีกด้วย”

“แม่เองคิดว่าแม่ยากจะไปเที่ยว แม่อาจจะไปส่งลูกด้วย ดีไหมจ๊ะ” เพราะเธอคิดว่านั่นจะเป็นการป้องกันภากรได้ดีที่สุด “แม่ไม่ได้ออกไปนอกประเทศนานแล้ว”

เขาหรือจะขัดขวางเธอได้

“แม่จะชวนเพื่อนไปอีกสักสองสามคน ไปเที่ยวกันก่อน แล้วรอส่งกรเข้าหอพักของมหาวิทยาลัยค่อยกลับ”

ชายหนุ่มกำลังนึกถึงภาพสาวใหญ่วัยคราวแม่ที่จะกิ๊วก๊าวตามกันไป แล้วเขาก็จะมีสภาพไม่แตกต่างจากเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่แม่ยังต้องจูงไปส่งเรียนหนังสือ แค่นึกเขาก็รู้สึกไม่สนุกเลย แต่เขาก็คัดค้านแม่ไม่ได้ หากคุณนายแสงเดือนตั้งใจแล้วเธอก็จะไม่เปลี่ยนแปลงเด็ดขาด

“แม่จะได้นัดเพื่อน ๆ ขอวีซ่ากันใหม่ดูเหมือนจะขาดอายุแล้วนะ  แล้วก็จะได้เตรียมกำหนดการเดินทาง วางแผนกันเสียแต่ที่นี่เลยว่าจะแวะไปที่ไหนบ้าง มีกรไปด้วยก็ดีนะ จะได้มีหนุ่มคอยบริการแม่คอยบริการแม่คอยบริการคุณน้าคุณป้า”

เขานึกถึงสภาพหนักอกตั้งแต่เดี๋ยวนี้ทีเดียว แต่ก็เหมือนถูกมัดมือชก แก้ไขสิ่งใดไม่ได้อีกแล้ว นอกจากปล่อยเลยตามเลย  อะไรจะเกิดเขาก็ต้องปล่อยให้มันเกิดขึ้น

และภากรไม่เคยกระด้างกระเดื่องกับเธอ ไม่ว่าเขาจะพอใจหรือไม่ก็ตามที

“แล้วนี่ลูกไปไหนมา”

เขาย่อมจะไม่โกหก

“ไปกับนีฮะ”

“ยังเจอกันอยู่อีกรึ”

ซุ่มเสียงของเธอเฝื่อน ๆ หู เธอเห็นลูกชายมองเธออย่างฉงน

“แม่หมายถึงว่ายังมีเวลาอีกหรือจ๊ะ”

“ก็มีซิฮะ ตามประสาคนรักกัน”

“บางทีพอกรไปทางโน้น อาจจะเปลี่ยนคำพูดใหม่ ได้เจอคนใหม่ ๆ ที่อาจจะทำให้พอใจได้มากกว่า”

เธอนึกถึงบรรดาลูกสาวเศรษฐีมีเงินทั้งหลาย สาว ๆ พวกนั้นทั้งรวยเรียนเก่งและหน้าตาดีด้วยกันทั้งนั้น สมศักดิ์สมฐานะทุกประการ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะจมอยู่กับภคินีได้

“กรก็เพิ่งเรียนจบ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องรีบร้อนมากนัก มันไม่เหมือนสมัยก่อนแล้วนะจ๊ะ ที่ต้องแต่งงานกันตั้งแต่อายุน้อย ๆ เพราะเดี๋ยวนี้มีเรื่องอะไรต่อมิอะไรให้ได้ทำเยอะ”

“ผมคงจะไม่เปลี่ยนใจหรอกฮะ”

“ไม่แน่นะ บางทีกรไม่เปลี่ยน ภคินีอาจจะเปลี่ยน นี่แม่มองอย่างผู้หญิงมองกันเอง”

เธอเสแก้เกี้ยวเมื่อเห็นสีหน้าของลูกชายชักจะ ‘ขึง’ นิด ๆ

“ผู้หญิงคนนั้นดูคมในฝัก” เธอกระแอมนิดหนึ่ง “แม่ขอพูดอย่างตรงไปตรงมาที่สุดเลยนะ”

เขาแทบจะกลั้นใจฟังสิ่งที่จะออกจากปากสีสดสวยนั่น ริมฝีปากที่ได้รูปสวยคุณนายยังสวยไม่สร่าง

แสงเดือนเหมือนชื่อของเธอเอง ทั้งที่อายุก็เกินสี่สิบมาแล้วหลายปีอยู่ ยังเต่งตึงทั้งหน้าจนสาว ๆ ได้อาย ตีนกาไม่เคยปรากฏแถวหางตาของเธอเลยสักรอยหนึ่ง รอยปากก็ไม่มีรอยจีบเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เห็นระคายความรู้สึกทางสายตา

“แม่ว่าภคินีไม่ได้รักลูก หล่อนเพียงแต่หลงส่วนประกอบของลูกไงล่ะจ๊ะ”

เธอเอื้อมมือมาแตะบ่าเขา จากสัมผัสบอกเธอว่าเขาทำตัวแข็งมากกว่าระดับปกติไปสักนิดหนึ่ง

“เพราะลูกชายคนนี้ของแม่เป็นหนุ่มหน้าตาดี เรียนดี ฐานะก็ดีจะเอาอะไรมากไปกว่านี้อีกเล่า จริงไหมจ๊ะ”

เขาเดินขึ้นมาข้างบนได้อย่างไร ภากรก็ไม่อยากจะแน่ใจเหมือนกัน เขารู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดที่คุณนายแสงเดือนบอกว่าตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง หลังจากที่เขาเคยเลิกคิดเรื่องนี้มาแล้ว ภคินีก็เคยทำให้เขาคิดมาก หล่อนดูแปลก ๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้ในเรื่องนี้ บางครั้งหล่อนก็หวานฉ่ำกับเขา แต่บางครั้งหล่อนก็เฉยเมยเหมือนคนแปลกหน้าไม่ใช่คนรัก