ตอนที่ 34 ความแค้นเริ่มแปรเปลี่ยน

“พระพายเป็นอะไรเหรอ ไม่สบายใจเรื่องอะไร...เอ่อพักนี้เส้นด้ายไม่ค่อยเห็นพี่วีร์เลย พี่เขางานยุ่ง หรือว่าทะเลาะกันหรือเปล่า พระพายบอกเส้นด้ายกับรัณได้นะ”

          “พระพายเลิกกับพี่วีร์แล้ว”

          “ห๊ะ!”

          “อะไรนะ!”

          “อืม...พึ่งเลิกกันน่ะ ส่วนเหตุผลที่เลิกเรื่องมันยาวมาก     พระพายเองก็ไม่รู้จะเล่ายังไงดี”

          “เอาแบบสั้นๆ ย่อๆ ได้มั้ย หรือวันนี้หลังเลิกเรียน เราไปหาไรกินกันมั้ย ไม่ได้ไปนานแล้ว”

          “พระพายต้องรีบกลับบ้าน”

นันท์นลินไม่กล้าบอกความจริงเรื่องนี้กลับเพื่อนของเธอ ว่าเธอต้องกลับไปเป็นข้ารับใช้ให้กับเจ้าหนี้ของเธอ

          “แต่พระพายมีเรื่องไม่สบายใจไม่ใช่เหรอ คือพวกเราอยากรู้ และเผื่อจะช่วยพระพายได้ ไปเถอะนะ...อืม...ไปคลับของรัณก็ได้ใกล้ๆ”

          “ใช่...ไป ‘คลับรัณทาร์ม’ ฉันก็ได้นะฟรีด้วย...ไปนะดื่มอะไรนิดหน่อย ฟังเพลงเบาๆ ผ่อนคลาย”

          “ไปเถอะพระพาย...เรื่องที่พระพายเลิกกับพี่วีร์พวกเราตกใจและเป็นห่วงพระพายมากเลยนะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไม  พระพายถึงไม่เล่าให้พวกเราฟังบ้าง จะเก็บไว้คนเดียวทำไม หรือพระพายไม่เห็นพวกเราเป็นเพื่อนแล้วเหรอ...น่าน้อยใจจริงเชียว”

          “อืม...พระพายคิดว่าตัวเองจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ แต่มันก็ยากเหมือนกันนะ...โอเค...วันนี้พระพายจะเล่าให้ทุกคนฟัง เรื่องของพระพายทั้งหมด”

นันท์นลินตัดสินใจที่จะออกไปผ่อนคลายตามคำแนะนำของเพื่อนๆ เธอรู้สึกอึดอัดมาหลายวันแล้วหลังจากที่เกิดเรื่องราวของพ่อเธอขึ้น เขาก็ไม่ได้คอยมาคุมชีวิตประจำวันของเธอตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่ เวลาที่เธอจะเจอเขาก็เพียงแค่ ‘เวลาบนเตียงเท่านั้น’

.......................

          [คฤหาสน์หลังใหญ่...]

          “ป้าดาวคะ...ตาธัญญ์ไปทำงานหรือยังคะ ธาราไม่เห็นธัญญ์เลยค่ะวันนี้”

          “ค่ะ...คุณธัญญ์ออกไปทำงานเมื่อช่วงสายค่ะ ทิ้งให้คุณ...เอ่อ...คุณเจนิสนอนอยู่ข้างบนค่ะ”

          “ห๊า...อะไรนะคะป้าดาว...เจนิสนอนที่นี่ได้ยังไงคะ”

เมื่อคืน...กว่าที่พรินทร์จะกลับจากดินเนอร์ก็ปาไปเที่ยงคืนกว่าๆ กวินกานต์รุกเธอหนักมาก พรินทร์ก็ยังงงไม่หายเลยกับการกระทำของเขา

          “พอดีคุณเจนิสกับคุณธัญญ์ทะเลาะกันค่ะ แต่ก็เคลียร์กันเรียบร้อย...เลยนั่งดื่มกัน...คุณเจนิสเมามากคุณธัญญ์เธอเลยให้นอนที่นี่ค่ะ...”

          “แล้ว...” พรินทร์กังวลใจมานานเกี่ยวกับเรื่องของรมิตา พรินทร์กับรมิตาไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ เหตุผลนั้นคงเป็นเรื่องราวในอดีต แฟนเก่าของรมิตามาชอบเธอ ทำให้รมิตาไม่พอใจ สุดท้ายทั้งคู่ก็เลิกกัน...และไปๆ มาๆ รมิตากลับมาคบกับพริษฐ์น้องชายของเธอ โดยที่พรินทร์ก็พึ่งจะรู้ก็เมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง

          “คุณธาราจะหมายถึงว่า สองคนนี้นอนด้วยกันหรือเปล่า...ใช่มั้ยคะ”

          “ค่ะ”

          “ไม่ค่ะ...ป้าเห็นคุณเจนิสนั่งดื่มกับคุณธัญญ์จนดึกนะคะ สุดท้ายคุณเจนิสเมาและก็หลับไปค่ะ”

          “อ่าว...เหรอ”

พรินทร์รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอเองไม่ชอบรมิตาสักเท่าไหร่ แต่ก็ห้ามน้องชายตัวเองไม่ได้ พริษฐ์จะรักใครนั่นก็แล้วแต่น้องชายของเธอจะเลือก ซึ่งเธอจะไม่ขัดหรือห้ามน้องเลย

          “ค่ะคุณธารา...อ่าวแล้วนี่คุณธาราจะไปไหนคะ...ถือกระเป๋าเดินทาง”

แววดาวเหลือบมองกระเป๋าสัมภาระขนาดใบย่อมที่คุณหนูของเธอถือพร้อมเดินทาง

          “เอ่อ...ธาราจะไปเชียงใหม่สักสองวันค่ะป้าดาว”

          พรินทร์มีท่าทีอึกอักเล็กน้อย เธอกลัวว่าป้าดาวจะรู้ว่าเธอหนีงานไปเที่ยวกับผู้ชาย ‘ใช่! กวินกานต์ชวนพรินทร์ไปบ้านพักตากอากาศของเขา’ พรินทร์ตอบตกลงโดยไม่ลังเลแม้แต่นิด เธอชอบเขามาก กวินกานต์คือคนที่พรินทร์แอบปลื้มมานาน เขาบอกว่าอยากคบกับเธอ อยากให้เธอเปิดใจคบเขาเป็นแฟน...พรินทร์ดีใจอย่างที่สุด ‘เขาก็ชอบเธอเหมือนกัน’

          “แล้วคุณธาราบอกคุณธัญญ์หรือยังคะ...”

          แววดาวห่วงเรื่องสุขภาพของคุณหนูของเธอ แววดาวกลัวอาการคุณหนูเธอจะกำเริบ ‘โรคแพนิค คือภาวะตื่นตระหนก วิตกกังวล หรือความกลัว ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเหมือนโดนจู่โจมทั้งที่ไม่ได้เผชิญกับเหตุการณ์หรือสถานการณ์ที่อันตรายใด ๆ’ นั่นก็เป็นเพราะเรื่องราวในอดีตที่ทำให้คุณหนูของเธอเป็นแบบนี้

          “เดี๋ยวธาราจะโทรบอกค่ะ คงไม่มีอะไรหรอกค่ะป้าดาว ธาราโตแล้วนะคะ อายุสามสิบแล้วค่ะ ไม่ใช่เด็กสาวซะหน่อย ป้าดาวไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ กลับมาจะซื้อขนมมาฝากนะคะ”

          “จ้า...ดูคุณหนูธารามีความสุขนะคะ แก้มแดงใหญ่เลยค่ะ แสดงว่าต้องไปกับหวานใจแน่ๆ เลย ใช่ไหมคะ”

          “อืม...ก็ประมาณนั้นแหละค่ะป้าดาว”

ใบหน้าสวยร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงชายหนุ่มคนที่นัดหมายเธอไปเที่ยวด้วยกัน ‘คนนี้พรินทร์จริงจังถึงขั้นแต่งงานเลยนะ’

          “อุ้ย..คุณหนูของป้าดาวจะมีแฟนแล้วเหรอคะ ป้าดาวดีใจจังเลยค่ะ”

          “ค่ะ...เอาล่ะ...งั้นธาราไปก่อนนะคะ อีกสองวันเจอกันค่ะ”

          “ค่ะ...เที่ยวให้สนุกนะคะคุณหนู”

          “โอเคค่ะ ^_<>^”

          [บริษัทอัครกิจวัฒนา]

“สรุปปลายปีนี้บริษัทจะขยายสาขาที่มาเลเซีย ทางทีมงานได้เตรียมความพร้อมของบุคลากรและทรัพยากรต่างๆ เรียบร้อยแล้วครับ...คุณพริษฐ์”

ราเมษผู้จัดการบริษัทอัครกิจวัฒนารายงานผลการประชุมให้กรรมการบริหารของบริษัทได้รับทราบ ในการประชุมใหญ่สามัญประจำไตรมาสของบริษัท เขาหันไปที่ท่านประธานใหญ่เพื่อส่งต่อสรุปปิดจบอีกครั้ง แต่ทว่า...

“...” ‘จะไปไหนตามใจตัวเองก็ได้งั้นสิ ไม่คิดที่จะรายงานกันบ้างเลยเหรอว่าไปไหน ทำอะไร กลับมาเมื่อไหร่เห็นทีจะต้องสั่งสอนกันบ้างแล้ว’ พริษฐ์นึกถึงดวงหน้าสวยขึ้นมาก็รู้สึกเดือดดาลอย่างที่สุด เมื่อตอนสายพริษฐ์แวะเข้าไปที่เพนท์เฮ้าส์ เขาหวังว่าจะเจอเธอที่นั่น แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่าไร้ร่างของเธอ เห็นแต่เพียงของสัมภาระของเธอเท่านั้น...

“คุณพริษฐ์ครับ คุณพริษฐ์ คุณพริษฐ์ครับ”

 น้ำเสียงของผู้จัดการหนุ่มกระชากออกมาเบาๆ เพื่อเรียกเจ้านายของตัวเองที่กำลังเหม่อลอยติดห้วงภวังค์อะไรบ้างอย่าง คณะกรรมบริหารบริษัทต่างมองมาที่ท่านประธานใหญ่ด้วยความแปลกใจกับภาพที่เกิดขึ้น

“หือ? ครับ มีอะไรครับ คุณราเมษเรียกเอาผมตกใจหมดเลย”

“ผมเรียกคุณพริษฐ์สามครั้งแล้วนะครับ เอ่อ เรากำลังสรุปรายงานครับคุณพริษฐ์...คุณพริษฐ์ควรสรุปได้แล้วครับ”

 เสียงผู้จัดการหนุ่มเอ่ยกระซิบข้างหูท่านประธาน

“เอ่อ...อ๋อ...ครับ...ตามที่ผู้จัดการรายงานครับ ปลายปีนี้บริษัทอัครกิจวัฒนาจะขยายสาขาไปอีกหนึ่งสาขาครับ ที่มาเลเซียครับ...ขอบคุณทุกท่านมากนะครับ...ผมขอปิดประชุม”

“อ๋อครับ...ทุกคนปิดประชุมครับ”

ผู้จัดการหนุ่มมองหน้าทุกคนและท่านประธานอย่างเลิ่กลั่ก ‘วันนี้คุณพริษฐ์เป็นอะไร...เหม่อลอยพิกล’