การพบเจอกันอีกครั้ง

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านไหมบางเบาในห้องนั่งเล่นของบ้านทรงไทยหลังงาม ทว่าบรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความตึงเครียดและเงียบงัน แพรไหม นั่งกอดเข่ามองเอกสารในมือด้วยดวงตาที่พร่าเลือน ตัวเลขหนี้สินที่สูงจนน่าตกใจราวกับโซ่ตรวนที่กำลังรัดคอครอบครัวของเธอ

เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังมาจากร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ผู้เป็นมารดา ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำจากการร้องไห้ ส่วนผู้เป็นบิดา นั่งกุมมือภรรยาแน่น ราวกับต้องการส่งผ่านความเข้มแข็งทั้งหมดที่มีไปให้

"พ่อคะ แม่คะ..." แพรไหมเอ่ยเสียงสั่นเครือ พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ "เรา...เราหมดหนทางแล้วใช่ไหมคะ"

ผู้เป็นบิดาเงยหน้าขึ้น มองลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "พ่อขอโทษนะลูก ที่ไม่สามารถรักษาสมบัติของบรรพบุรุษไว้ได้ โรงงานของเรา..." เสียงของเขาขาดหายไป

มารดาของแพรไหมรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดลูกสาวแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม "ไม่ใช่ความผิดของลูกเลยแพรไหม ทุกอย่างมัน...มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป"

แพรไหมซบหน้าลงบนไหล่มารดา ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่ แต่ในส่วนลึกของจิตใจกลับมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ราวกับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

"แต่ว่า..." แพรไหมผละออกจากอ้อมกอดมารดา ดวงตาของเธอมุ่งมั่นขึ้น "ยังมีอีกทางค่ะ"

ผู้เป็นบิดามองลูกสาวอย่างสงสัย "ทางไหนลูก?"

"บริษัท MJ ค่ะ" แพรไหมตอบเสียงหนักแน่น "บริษัทเสื้อผ้าหรูนั่น พวกเขาต้องการผ้าไหมคุณภาพดีจำนวนมาก ถ้าเราได้โปรเจ็กต์นั้น...เราจะสามารถใช้หนี้และกอบกู้โรงงานของเราได้ค่ะ"

มารดาของแพรไหมขมวดคิ้ว "บริษัทใหญ่ขนาดนั้น...เขาจะสนใจโรงงานเล็กๆ ของเราเหรอแพรไหม?"

"ต้องลองดูค่ะแม่" แพรไหมลุกขึ้นยืน สีหน้าแน่วแน่ "ไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้ว"

วันรุ่งขึ้น แพรไหมในชุดสุภาพแต่เรียบง่าย ยืนอยู่หน้าอาคารสูงระฟ้าของบริษัท MJ หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความประหม่าและความหวัง เธอไม่รู้เลยว่าคนที่กุมบังเหียนบริษัทแห่งนี้คือ เพทาย ชายหนุ่มที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอเมื่อครั้งยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย และถูกเธอปฏิเสธรักไปอย่างไม่ไยดี

เมื่อเข้าไปติดต่อประชาสัมพันธ์ แพรไหมได้รับการนัดหมายให้เข้าพบผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม เธอเตรียมเอกสารและตัวอย่างผ้าไหมที่ดีที่สุดของโรงงานไปอย่างตั้งใจ

ในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แพรไหมนั่งรอด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มร่างสูงสง่า ใบหน้าคมคายที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี...เพทาย

ดวงตาของแพรไหมเบิกกว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย "คุณ...คุณเพทาย?"

เพทายเลิกคิ้วเล็กน้อย มองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "คุณคือ...?"

"แพรไหมค่ะ...จากโรงงานทอผ้าไหม..." เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น

"อ้อ..." เพทายพยักหน้าช้าๆ แววตาของเขาฉายแววเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด "จำได้แล้ว...คุณนักศึกษาพาร์ทไทม์ที่ผับเก่าสินะ"

ความทรงจำในอดีตหวนคืนมาในความคิดของแพรไหม ภาพชายหนุ่มที่คอยตามตอแยเธอในสมัยเรียนผุดขึ้นมาอย่างชัดเจน

"ค่ะ" แพรไหมตอบเสียงเบาลง

"แล้วมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ คุณแพรไหม" น้ำเสียงของเพทายเปลี่ยนไปเล็กน้อย เจือไปด้วยความเย้ยหยัน

"ดิฉัน...เอ่อ...ต้องการเสนอโปรเจ็กต์ผ้าไหมให้กับบริษัทของคุณค่ะ" แพรไหมรีบเปิดกระเป๋าและหยิบเอกสารออกมาวางบนโต๊ะ

เพทายมองเอกสารเหล่านั้นด้วยสายตาที่ไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ผมเสียใจด้วยนะครับ คุณแพรไหม บริษัทของเรามีซัพพลายเออร์อยู่แล้ว และผมไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเปลี่ยน"

ความหวังของแพรไหมราวกับถูกดับวูบลงทันที "แต่ว่า...ผ้าไหมของเราเป็นผ้าไหมแท้คุณภาพดี..."

"คุณภาพดีอย่างเดียวมันไม่พอหรอกครับ" เพทายพูดแทรกขึ้นมา ดวงตาของเขามองจ้องแพรไหมอย่างมีความหมาย "บางครั้ง...ความสัมพันธ์ที่ดีก็สำคัญกว่า"

แพรไหมรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวเขา เธอเข้าใจได้ทันทีว่าการปฏิเสธรักในอดีตของเธอ กำลังส่งผลมาถึงปัจจุบันอย่างรุนแรง

"ดิฉัน...ดิฉันมั่นใจว่าผ้าไหมของเราจะตอบโจทย์ความต้องการของบริษัทคุณได้ค่ะ" แพรไหมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ผมบอกแล้วว่าไม่สนใจ" เพทายลุกขึ้นยืน เดินไปยังหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปข้างนอก "เชิญคุณกลับได้แล้วครับ ผมมีงานต้องทำต่อ"

แพรไหมมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งผิดหวัง เสียใจ และความมุ่งมั่นที่ไม่ยอมแพ้ เธอจะไม่ยอมให้ความเย่อหยิ่งในอดีตของตัวเองมาทำลายอนาคตของครอบครัว

"ฉันจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกค่ะ คุณเพทาย" แพรไหมเอ่ยเสียงดัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องทำงานนั้นไปด้วยความแน่วแน่