ข้อเสนอ

หลังจากถูกเพทายปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แพรไหมกลับมาที่โรงงานด้วยความรู้สึกท้อแท้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของพ่อแม่ ความมุ่งมั่นในใจก็กลับมาลุกโชนอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอต้องหาทางโน้มน้าวเพทายให้ได้

วันรุ่งขึ้น แพรไหมตัดสินใจไปรอพบเพทายที่หน้าบริษัท MJ ตั้งแต่เช้าตรู่ เธอถือแฟ้มเอกสารและตัวอย่างผ้าไหมติดมือมาด้วย หวังว่าสักวันเขาจะใจอ่อนยอมเปิดโอกาสให้เธอได้นำเสนอผลงานอย่างจริงจัง

"คุณครับ ที่นี่ที่ส่วนบุคคลนะครับ เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังขึ้นเมื่อเห็นแพรไหมยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า

"ดิฉันมาพบคุณเพทายค่ะ" แพรไหมตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น

"คุณมีนัดหมายไว้หรือเปล่าครับ"

"ไม่มีค่ะ แต่ดิฉันมีความจำเป็นต้องพบท่านจริงๆ"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองแพรไหมด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สามารถอนุญาตให้เธอเข้าไปข้างในได้ แพรไหมจึงทำได้เพียงยืนรออยู่ด้านนอก ท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มร้อนระอุ

หลายชั่วโมงผ่านไป แพรไหมยังคงยืนหยัดอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าบริษัท หวังว่าเพทายจะออกมาหรือมีใครสักคนสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอ

ในที่สุด รถหรูคันคุ้นตาของเพทายก็แล่นเข้ามาจอด แพรไหมรีบเดินเข้าไปขวางหน้าด้วยความหวัง

"คุณเพทายคะ!"

เพทายลดกระจกลง มองแพรไหมด้วยแววตาเย็นชา "คุณมายืนทำอะไรตรงนี้?"

"ดิฉันแค่อยากจะขอโอกาสอีกครั้งค่ะ ได้โปรดพิจารณาผ้าไหมของเราด้วยนะคะ มันจะช่วยกอบกู้โรงงานของครอบครัวดิฉันได้จริงๆ" แพรไหมยื่นแฟ้มเอกสารให้เขา

เพทายมองแฟ้มนั้นด้วยสายตาเฉยเมย "ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมไม่สนใจ"

"แต่คุณยังไม่ได้ดูมันเลยนะคะ!" แพรไหมเริ่มรู้สึกร้อนใจ "ได้โปรดให้โอกาสดิฉันสักครั้งเถอะค่ะ"

เพทายถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย "คุณนี่มันน่ารำคาญจริงๆ"

"ถ้าความอยู่รอดของครอบครัวคุณแขวนอยู่บนเส้นด้าย คุณจะไม่ทำทุกวิถีทางเหรอคะ?" แพรไหมโต้กลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เพทายจ้องมองแพรไหมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยเลศนัย "ถ้าอย่างนั้น...ผมมีข้อเสนออื่นให้คุณ"

หัวใจของแพรไหมเต้นแรงด้วยความหวัง "ข้อเสนออะไรคะ?"

"ผมจะพิจารณาเรื่องผ้าไหมของคุณ" เพทายเว้นจังหวะเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าของแพรไหม "แต่แลกกับการที่คุณต้องมาเป็น...นางบำเรอของผม"

คำพูดของเพทายราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ แพรไหมยืนตัวแข็งทื่อ ความตกใจ ความโกรธ และความรู้สึกถูกเหยียดหยามถาโถมเข้ามาพร้อมกัน

"คุณ..." แพรไหมกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "คุณมัน..."

"ผมให้เวลาคุณคิด" เพทายพูดแทรกด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือจากผม นี่คือทางเดียว"

พูดจบ เพทายก็เลื่อนกระจกขึ้นและสั่งให้คนขับรถออกไป ปล่อยให้แพรไหมยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าวและสับสน