ลูกหนี้ที่แม่ก่อ(3)

หวัง จางเหว่ย ที่เดินผ่านไปแล้วไม่กี่ก้าว ก็ต้องหยุดฝีเท้าลง เดินย้อนกลับมาใหม่ แล้วก็ตรงดิ่งไปยัง ศจี กับกวิตา

“สวัสดี ตอนเช้าค่ะ คุณหวัง”

น้ำเสียงที่สั่นเครือ กล่าวทักทายคนเป็นเจ้าหนี้ พร้อมกับดึงแขนกวิตามายืนข้างๆ หญิงสาวเมื่อเห็นชายหนุ่ม ก็ถึงกับตะลึงในความหล่อเหล่า สายตาที่ทั้งสองมองกันนั้น หากเป็นที่ลับตาคนก็คงกระโจนเข้าหากันเพื่อสร้างความสัมพันธ์สวาทเสียแล้ว

“สวัสดีครับ คุณ…?”

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำทักทายหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้วยซ้ำ แต่กลับหันไปถามสาวน้อยที่ยืนอยู่ด้วยกันต่างหาก กวิตาเห็นว่าชายหนุ่มอยากสนทนากับเธอก็รีบตอบทันที

“กวิตาค่ะ”

หญิงสาวส่งยิ้มให้ดวงตาแพรวพราวดุจนางกวางสาวมาล่อกวางหนุ่ม

“หล่อ” นั้นคือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ หวัง จางเหว่ย พยักหน้าให้ แล้วก็เดินจากไปพร้อมลูกน้องที่เดินตามหลังเป็นพรวน นับตั้งแต่วันที่ถูกลอบยิง จินหั่วก็เพิ่มบอดี้การ์ดขึ้นอีกเป็นสองเท่า

มนสิชาที่เดินออกมาจากลิฟต์เห็นแค่หลังไวของกลุ่มคนที่เหมือนจะยืนคุยกับแม่ตนเอง

“ใคร เหรอคะแม่ ทั้งหล่อ ทั้งเท่” กวิตาชะเง้อคอมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินขึ้นรถไป

“นั่นสิแม่ ใครเหรอ”

มนสิชาถามคนเป็นแม่ทั้งๆ ที่ขายังก้าวไม่ถึงด้วยซ้ำ

ศจีอึกๆ อักๆ อยู่นานก่อนจะตัดบทว่าอย่าถามมากได้ไหม แล้วก็ทำหน้าหงุดหงิดใส่ ก่อนจะเดินนำหน้าออกไป ยังจุดหมายปลายทางที่จะพากันไปเที่ยว

“ส่งคนของเรา ตามติดสองคนแม่ลูกนั้นไว้”

หวัง จางเหว่ย บอกลูกน้องคนสนิท เพราะเขาไม่ไว้ใจความเจ้าเล่ห์ของผู้หญิงไทยคนนั้น หากดูจากท่าทางที่หวงลูกสาวขนาดนี้ คงไม่ยอมให้มาเป็นนางบำเรอเขาแน่ๆ

เมื่อกลับมาจากไปเที่ยว ศจีบอกให้กวิตากลับไปยังห้องก่อน ส่วนตัวเองก็เดินตามหลังลูกสาวคนโตไป

“มีอะไรหรือเปล่าแม่ เห็นเดินตามมา”

“ไม่มีอะไร ตอนที่ไปเที่ยวฉันเห็นว่ามีชาจีนขาย เขาบอกว่าตัวนี่ดี บำรุงสมอง แถมช่วยทำให้หลับสบายด้วย ก็เลยแวะเอามาชงให้แกกินสักหน่อย”

“มนว่า วันนี้แม่ทำตัวแปลกๆนะเนี่ย ทำดีกับมนผิดปกติ ทำผิดอะไรมาหรือเปล่า”

“แกนี่ ก็ชอบจับผิดฉันเหลือเกินนะ เหมือนพ่อแกไม่มีผิด เอ้านี่ ฉันชงเสร็จแล้ว กินเข้าไปซะ”

ศจีคะยั้นคะยอให้มนสิชากินชาจีนที่ชงให้ เธอจึงรับมากินแบบปฏิเสธไม่ได้

“นี่ ยัยมน แม่รู้ว่าแกเป็นคนเก่ง เป็นคนฉลาด หากวันใดวันหนึ่งแกเจอสถานการณ์ที่ลำบากแม่เชื่อเสมอว่าแกเอาตัวรอดได้ แม่รักแกนะ…มน”

มนสิชาถึงกับมึนงง ที่จู่ๆ แม่มาบอกรักเธอ ทั้งๆ ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอสักที ศจีอยู่คุยกับมนสิชา จนแน่ใจแล้วว่ายานอนหลับที่เธอเอาใส่ในชาจีนเริ่มออกฤทธิ์แล้ว จึงโน้มตัวลงหอมหน้าผากพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงหล่น ก่อนจะรีบออกจากห้องไป

เดินมาถึงห้องพัก ศจีเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาพร้อมกับโยนเสื้อผ้าลงไปแบบลวกๆ แล้วก็สั่งกวิตาเสียงแข็งว่าให้เก็บของเดี๋ยวนี้

กวิตาทำตามแม่แบบงงๆ ว่าเราจะไปไหนทำไมถึงดูเร่งรีบกันนัก ศจีโมโหลูกสาวคนเล็กที่ไม่ได้ดังใจจึงตวาด ไป กวิตาเห็นว่าแม่เริ่มโมโห จึงทำตามอย่างว่าง่าย

เมื่อข้าวของถูกเก็บลงกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว เธอก็หยิบเสื้อฮู้ดสีดำออกมาให้กวิตาใส่เพื่อปิดบังใบหน้า แล้วศจีจึงโทรหาใครบางคนบอกว่าเธอพร้อมแล้ว

ผ่านไปไม่ถึง15นาที มีข้อความตอบกลับมา ศจีจึงดึงแขนลูกสาวออกจากห้องและลงลิฟต์ออกไปขึ้นรถแท๊กซี่ที่จอดรออยู่ด้านหลังของโรงแรม

ส่วนทางด้านลูกน้องที่จิน หั่ว สั่งให้เฝ้าจับตามองและติดตามสองแม่ลูกไว้ ก็ถูกหลอกโดยศจี จ้างคนที่ท่าทางเหมือนเธอกับลูกให้ตามออกไปข้างนอก พอได้เวลาประจวบเหมาะเธอก็พากวิตาหนีออกมา และตรงมายังสนามบิน เพื่อกลับไทยทันที

เธอรู้อยู่แล้วว่าเจ้าหนี้เธอต้องส่งคนมาคอยตาม ตั้งแต่ที่เธอออกไปเที่ยวกับลูก ก็จะเห็นผู้ชายสามสี่คนเดินตามตลอด

“นี่มันอะไรอ่าแม่ ตางงไปหมดแล้ว เราจะไปไหน แล้วพี่มนละ แล้วแม่กำลังหนีอะไร”

กวิตาระเบิดอารมณ์ใส่แม่ทันทีที่รถมาจอดที่สนามบิน

“ถึงไทยเมื่อไร ฉันจะเล่าให้แกฟังเอง รีบเข้าไปได้แล้วเดี๋ยวเราจะตกเครื่อง”

“ไม่ ตายังไม่ไปไหน จนกว่าแม่จะบอกว่าพี่มนอยู่ไหน”

“ยัยมน น่าจะรออยู่บนเครื่องแล้วล่ะ แม่ให้ยัยมนล่วงหน้ามาก่อนแล้ว”

ศจีจำเป็นต้องโกหกออกไปหากไม่พูดแบบนี้ลูกสาวคนเล็กคงจะไม่ทำตาม

หลังจากเครื่องบินไต่ระดับความสูงมาอยู่ในระดับปกติแล้ว กวิตาจึงลุกจากที่นั่งไปเดินดูตามที่นั่งทุกตัวว่าพี่สาวเธอนั่งอยู่ตรงไหน แต่ก็ไร้วี่แวว จนเธอเดินไปถามแอร์โฮสเตส ว่ามีผู้โดยสารที่ชื่อ มนสิชา รัตนทัศน์ โดยสารมาเที่ยวบินนี่ด้วยหรือไม่ คำตอบที่ชัดเจนคือไม่มี

“หมายความว่าไงคะแม่ พี่มนไม่ได้มากับเรา มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่มน กับแม่กันแน่”

กวิตาถามคนเป็นแม่ด้วยน้ำเสียงสะอื้น ศจีมองหน้าลูกสาวคนเล็กแล้วร้องไห้ออกมา เธอมีแต่คำว่าขอโทษอย่างเดียว กวิตาจึงรู้ได้แน่ชัดแล้วว่าแม่ทิ้งพี่สาวเธอไว้ที่ฮ่องกง แต่ที่เธอไม่รู้คือแม่ทำแบบนี้กับพี่มนทำไม

เสียงสะอื้นไห้ของสองแม่ลูก ทำให้คนบนเครื่องตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนพนักงานต้อนรับเดินมสอบถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม ศจีจึงรู้ตัว เลยบอกไปว่าเข้าใจอะไรบางอย่างกับลูกสาวผิดไป ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว

กวิตามองคนเป็นแม่ที่โกหกพนักงานด้วยความผิดหวัง ผู้หญิงคนนี้ใช่แม่ที่แสนดีในสายตาเธอจริงๆ หรือ กวิตาได้แต่มองออกไปยังหน้าต่าง ป่านนี้พี่มนจะเป็นอย่างไรบ้าง พี่จะรู้ตัวแล้วหรือยัง ว่าถูกพวกเราทอดทิ้งไว้แล้วหนีมา