ต่อรองเจ้าหนี้(1)

ช่วงสายของวันต่อมารถหรูทรงยุโรปวิ่งเข้ามาจอดหน้าโรงแรม บอดี้การ์ดบางส่วนที่ขับรถล่วงหน้ามาก่อนแล้ว รีบวิ่งมาตั้งแถวรอรับท่านประธานหวัง โดยที่มี จิน หั่ว ลูกน้องมือขวา เดินตามมาขนาบข้างด้านคู่กัน

ระหว่างที่เดินจะถึงลิฟต์เขาต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อลูกน้องที่เขาสั่งให้ไปเฝ้าลูกหนี้ชาวไทย ได้เดินสีหน้าเจื่อนๆ เข้ามาหาพร้อมกับกระซิบว่าสองแม่ลูกนั้นได้หนีกลับประเทศไทยไปแล้ว จิน หั่วเมื่อได้ยินดังนั้นถึงกับคิ้วขมวด แล้วเดินตามไปรายงานผู้เป็นนายที่เดินนำหน้าเข้าลิฟต์ไปแล้ว

“คุณหวังครับ คือว่าผู้หญิงไทยกับลูกสาวหนีกลับเมืองไทยไปแล้วครับ”

สิ้นสุดคำรายงานของลูกน้อง หวัง จางเหว่ย ขบกรามแน่น พ่นลมหายใจเบาๆ ใบหน้าจากที่เรียบเฉยส่อแววว่าจะมีมรสุมเข้า

“แต่แปลกมากครับ แม่บ้านสาวที่มาด้วยเธอไม่ได้กลับไปพร้อมกันครับ จากที่คนของเราดูในกล้องวงจรปิดหน้าห้อง เห็นว่าน่าจะยังอยู่ในห้อง ยังไม่เห็นออกไปไหนเลยตั้งแต่เมื่อคืนครับ”

 “ไปเค้นเอาคำตอบมาว่าแม่ลูกสองคนนั้นหนีไปที่ไหน”

“ครับ” จิน หั่ว รับคำสั่งแล้วก็ออกจากลิฟต์เดินแยกฝั่งไปอีกทางหนึ่ง ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทางไปห้องทำงานของเจ้านาย

เสียงกริ่งหน้าห้องที่มนสิชาพักดังขึ้นรัวติดต่อกัน ทำให้เธองัวเงียตื่น ก้าวขาลงเตียงด้วยความโงนเงนเพราะฤทธิ์จากยานอนรับที่เธอกินเข้าไป แล้วก็สงสัยว่าทำไมแม่ต้องมากดกริ่ง เรียกแต่เช้า

“มาแล้วๆ จะกดอะไรนักหนา”

มนสิชากระชากประตูเปิดออกโดยที่ไม่ได้ส่องตาแมวดูด้วยซ้ำว่าใครมา

พลั่ว!! ตึก!!

เสียงผลักประตูเข้ามาทำให้มนสิชาที่ไม่ทันได้ระวังถึงกับล้มลงก้นกระแทกพื้น พอเธอสะบัดหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นผู้ชายราว4-5คน เดินเข้ามา เธอเองตกใจลุกขึ้นได้ก็ถอยหลังเพื่อหนีเอาตัวรอด สัญชาตญาณบอกให้เธอรู้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้ไม่ได้มาดีแน่

“พวกแกเป็นใคร” มนสิชาถามออกมาด้วยภาษาอังกฤษ พร้อมกับค่อยๆ เขยิบไปหาแจกันแล้วถือเอาไว้เพื่อป้องกัน

“เจ้านายเธอ อยู่ที่ไหน” จิน หั่วย่างสามขุมเข้าหาช้าๆ

 “เจ้านาย? เจ้านายอะไร ฉันไม่เข้าใจ” เธอตอบผู้ชายหน้าตาท่าทางใจดี แต่การกระทำตอนนี้ตรงข้ามกับหน้าตามาก

“ก็ผู้หญิงไทยสองคนที่มาพร้อมเธอไง”

“คุณหมายถึงแม่ กับ น้องสาวฉันเหรอ”

“เธอเป็นลูกสาวอีกคน ไม่ใช่คนรับใช้ที่ติดส่อยห้อยตามมาด้วยเหรอ” จิน หั่ว จ้องมองใบหน้าขาวซีดที่ไร้เครื่องสำอาง

“ใช่ ฉันเป็นลูกสาวเขา คุณมีธุระอะไรกับแม่หรือเปล่า”

เธอเองก็มองสำรวจผู้ชายที่อยู่ ตรงหน้าไม่ต่างกัน สายตาเลื่อนลงมาเจอเข็มกลัดที่เป็นรูปมังกรสีดำที่ติดอยู่ตรงหน้าอกก็ทำให้เธอจำได้ว่าเคยเห็นเมื่อวานนี่

“แม่เธอติดหนี้เจ้านายฉัน แล้วตอนนี้ก็หนีกลับเมืองไทยไปแล้ว”

“ไม่จริงอ่า เมื่อคืนแม่ยังมาอยู่กับฉันที่ห้องอยู่เลย พวกแกโกหก พวกแกจับแม่กับน้องฉันไปใช่ไหม ยังไงแม่ก็ไม่มีทางทิ้งฉันไว้ที่นี่แน่ๆ ”

มนสิชา เถียงออกไปทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าแม่ทิ้งเธอไปจริงๆ หรือเปล่า ก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ในสมองตีกันสับสนวุ่นวายไปหมด

ระหว่างที่มนสิชากำลังเผลอ จิน หั่ว ก็พยักหน้าเป็นสัญญาณให้ลูกน้องเข้าไปแย่งแจกันเพื่อที่จะลากเธอไปเจอกับหวัง จางเหว่ย แต่มนสิชาที่ระแวดระวังตัวอยู่ก่อนแล้วก็ขว้างแจกันออกไป ทำให้แจกันแตกกระจายเต็มพื้นกลุ่มลูกน้องมาเฟียถึงกับกระโดดหลบ

เธอจึงถือโอกาสนี้คว้าเอาเศษแจกันที่แตกขึ้นมาถือขู่หากใครเข้ามาตอนนี้เธอแทงไส้ไหลแน่นอน แล้วค่อยๆ ถอยหลังไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือ เดินออกจากห้องช้าๆ

เมื่อตั้งหลักได้เธอก็รีบวิ่งลงบันไดหนีไฟไปยังห้องที่แม่กับน้องสาวอยู่ หวัง จางเหว่ย ที่ได้ยินเสียงดังมาจากห้องที่อยู่อีกฝั่ง เขาจึงเดินออกมาดู ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาพร้อมกับถือเศษแก้วในมือ ด้วยความตื่นตระหนกหรือตกใจก็ตามแต่ เธอคงลืมตัวเลยกำไว้จนมันบาดมือจนเห็นเลือดหยดลงพื้น

หวัง จางเหว่ย เห็นลูกน้องเดินออกมาจากห้องก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ พร้อมกับยกมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์บอกว่าเดี๋ยวเขาจะเป็นคนจัดการเอง

มนสิชาวิ่งมาถึงหน้าห้องเธอจึงเปิดประตูเข้าไป เพราะมันไม่ได้ล็อก สิ่งแรกที่มนสิชาเห็นก็คือห้องที่ว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของใครสักคน

ไม่จริงหรอก ยัยตากับแม่ ไม่มีวันทิ้งมนแน่ๆ พวกเขาคงหิวแล้วออกไปหาอะไรกิน มนสิชาปลอบใจตัวเอง

เธอพยายามกดหมายเลขโทรศัพท์หาทั้งแม่และน้อง ที่สิ่งที่ได้ยินกลับมาก็มีแค่....

“หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะ ลองทำรายการใหม่อีกครั้ง”

ต่อให้กดโทรไปกี่ครั้งก็ได้ยินแต่ข้อความเดิมๆ แม่ไปติดหนี้พวกคนโหดร้ายป่าเถื่อนแบบนั้นได้ยังไง ลางสังหรณ์ที่เธอเคยคิดไว้ทำไมมันไม่เคยพลาดเลยนะ เธอต้องกลับบ้าน ใช่แล้วเธอต้องกลับไปถามแม่ที่เมืองไทย นึกขึ้นได้เธอก็หมุนตัวกลับ เพื่อที่จะขึ้นไปเอาpassport

แต่ยังที่ไม่ทันที่เธอจะก้าวขาออกจากห้องด้วยซ้ำ ก็มีผู้ชายตัวโตแถมยังสูงจนเธอต้องแหงนคอมอง หน้าตาที่เรียบนิ่ง แถมแววตายังดูดุดัน เดินเข้าหาเธอช้าๆ

ยังไงเธอต้องเอาตัวเองให้รอดจากจุดนี้ก่อน เอาวะตายเป็นตาย มนสิชาใช้เศษแก้วจากแจกันที่ถือมาเดินเข้าหาหวัง จางเหว่ยเหมือนไม่เกรงกลัวสักนิด ทำเอาชายหนุ่มถึงกับแปลกใจ ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นี้ริอาจจะมากับสู้เขา

มนสิชาใช้เศษแก้วพุ่งเข้าหาเขาหวังเพียงแค่ให้เขาหลบทางให้เธอได้หนี แต่ หวัง จางเหว่ย ก็เบี่ยงตัวหลบ พร้อมกับกระชากข้อมือน้อยๆ ดึงรั้งเข้าหาตัวเอง แรงเหวี่ยงทำให้มนสิชาถึงกับเซถลา

พอมนสิชาเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกผู้ชายตรงหน้าฉีดละอองสเปรย์อะไรสักอย่างเข้าที่ใบหน้า แล้วเธอก็รู้สึกว่าหนังตาดูหนักอึ้ง เหมือนจะลืมไม่ขึ้น สติที่มีก็ล่องลอยเธอเห็นใบหน้าเขาไม่ชัด สายตาเริ่มพร่ามัว แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง

หวัง จางเหว่ย เอาแขนมารับร่างผอมที่หัวกำลังจะฟาดพื้นไว้ทันก่อนจะประคองไว้ในอ้อมแขนแล้วรวบขาขึ้นอุ้ม เดินไปยังลิฟต์กลับไปยังห้องทำงาน ของเขา ที่อยู่อีกชั้น

ผู้หญิงตัวแค่นี้ฤทธิ์เยอะชะมัด ยังไม่ทันจะได้พูดคุยทักทายกัน ยัยลูกเป็ดพันธุ์ผสมห่านดำก็จะเอาเศษแก้ววิ่งมาแทงเขาซะแล้ว ฟื้นขึ้นมาเมื่อไร ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ อย่ามาลูบคมหนวดมังกรอย่างเขาอีก

หวัง จางเหว่ย นั่งดูเอกสารในมือ ที่จิน หั่วสั่งคนไปค้นประวัติผู้หญิงที่นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่ตรงโซฟาไม่ไกลมาให้อ่าน

“มนสิชา รัตนทัศน์”

เขาพึมพำชื่อเบาๆ แล้วก็หยิบโฉนดที่ดินและโฉนดบ้านที่ศจีบอกว่าจะเอามาใช้หนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าชื่อเจ้าของจริงๆ กลับเป็นชื่อลูกสาวซะงั้น

ทีแรกก็เขาคิดว่าเจ้าของจริงๆ จะเป็นแม่สาวกวางน้อยที่เขาจองไว้เป็นเหยื่ออันโอชะ ที่นานๆ จะผ่านมาให้เขาได้ลิ้มลอง แต่ก็ดันหลุดมือไปแล้วและดันได้แกะดำหลงฝูงมาแทน

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงมนสิชาเริ่มได้สติและรู้สึกตัว เปลือกตาบางค่อยๆ กะพริบถี่ๆ เพื่อปรับสภาพรับกับแสงไฟจ้า ที่กำลังแยงดวงตา

เมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วนเธอจึงได้สติว่าตนเองกำลังหนีกลุ่มมาเฟียอยู่ คิดได้เท่านั้นจากที่นอนอยู่ เธอถึงกับดีดตัวลุกขึ้นนั่งตั้งท่าจะหนีอีก

แต่ทว่าก็คงทำได้เพียงนั่งจมปุกอยู่กับที่เมื่อ เธอหันไปเห็นปากกระบอกปืนสีเงินมันวาว จ่อปลายกระบอกมาทางตนเองราว3-4กระบอก หากเธอก้าวขา หรือ ขยับที่จะหนีแม้แต่ก้าวเดียว สมองได้ไหลมากองรวมกันอยู่ปลายตีนเป็นแน่