บทที่ 3

“ค่ะ...เอ้อ...พี่เนเน่ทำใจดี ๆ ไว้นะคะ”

พริตตี้สาวยิ้มกับลลิลทั้งที่ใบหน้าเริ่มเผือดสีจนเป็นที่สังเกตของร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนมองอยู่ไม่ห่าง ก่อนกลับหญิงสาวไม่ลืมที่จะเข้าไปชื่นชมความน่ารักของทารกหญิงตัวน้อยสมาชิกใหม่ของบ้านล็อคก่อนเดินกลับออกไปโดยไม่สนใจจะกล่าวลาใครอื่นนอกจากเจ้าของบ้าน ลลิลเดินกลับมาที่นิโคลัสอีกครั้งเขาจึงถามขึ้น

“มีอะไรหรือลาริมาร์ ท่าทางเพื่อนคุณรีบร้อนมากทีเดียว”

“เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นค่ะ พี่เนเน่ต้องรีบไปโรงพยาบาลตอนนี้ค่ะเพราะน้องชายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กะโหลกร้าวต้องผ่าตัดด่วน”

ปื้นคิ้วหนาเลิกขึ้น เหนือดวงตาสีทองแดงจัดฉายประกายคมกล้า นิโคลัสขบสันกรามบนหน้าคมคร้ามนูนเป็นสัน

“น้องชายประสบอุบัติเหตุและต้องผ่าตัดด่วน...อย่างนั้นหรือ...อืม...น่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงจริงๆ”

บทที่ 2 indecent proposal เงินแลกชีวิต

โรงพยาบาลนิวยอร์ค 00:30 น.

เป็นเวลานานหลายชั่วโมงเลยทีเดียวที่ภิณไลย์ญายังอยู่ที่โรงพยาบาลหลังออกจากบ้านของลลิล หญิงสาวไม่ได้รอหน้าห้องฉุกเฉินแต่เลือกที่จะมานั่งในสวนเล็ก ๆ ของโงพยาบาลเพียงลำพังซึ่งในเวลานั้นมีแต่ลมหนาวและความกระวนกระวายข้างในรุมเร้าความรู้สึกของพริตตี้สาวที่แทบไม่มีสมาธิและกำลังใจทำอะไรเลยตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลว่า พิทย์ น้องชายคนเดียวของเธอซึ่งทำงานเป็นพนักงานส่งของบริษัทเล็ก ๆ ประสบอุบัติเหตุรถยนต์เสียหลักพลิกคว่ำ เขาไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยทำให้กระเด็นออกจากตัวรถและศีรษะกระแทกพื้นอย่างแรง ทางโรงพยาบาลแจ้งในเบื้องต้นว่าเขาต้องเข้ารับการผ่าตัดอย่างเร่งด่วนเพราะกะโหลกศีรษะร้าว

เธอต้องโทรไปยกเลิกงานทั้งหมดหลังออกจากบ้านของลลิลและมุ่งตรงมายังโรงพยาบาล ไม่กล้าโทรไปบอกมารดาซึ่งเหลืออยู่เพียงคนเดียวที่อพาร์ทเมนท์จนกระทั่งป่านนี้แล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าน้องชายของเธอจะออกมาจากห้องฉุกเฉิน

ร่างบอบบางนั่งบนม้านั่งในสวนที่แวดล้อมด้วยต้นไม้ท่ามกลางแสงไฟสปอร์ตไลท์เพียงเดียวดาย ในมือเรียวบางกุมโทรศัพท์ไว้แน่น เธอไม่อยากอยู่ที่นั่น หน้าห้องฉุกเฉินหรือ ER เพราะไม่สามารถทำใจได้เลยหากนายแพทย์กลับออกมาและรายงานถึงสภาวการณ์ที่เลวร้ายเกินหัวใจเธอจะรับ ภิณไลย์ญาสูดลมหายใจลึกเพื่อปัดเป่าความวิตกหากแต่น้ำตากลับหยดลงบนแก้มนวลซีดเซียว

ความเหนื่อยล้าทำให้หญิงสาวหลับตาลง เธอกำลังจะหลับจริง ๆ หากไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ปลุกสำนึกให้ตื่นจากภวังค์ฝันเสียก่อน และเมื่อเห็นหน้าจอเธอกลับนิ่งอึ้งไป ความง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้งหากก็รอฟังเสียงเรียกเข้าที่ดังอยู่นานก่อนตัดสินใจรับสาย

“ค่ะ...คริสต์”

“เนเน่...”

เสียงตามสายที่ดังมานั้นทำให้ความรู้สึกที่กำลังดิ่งลงต่ำของภิณไลย์ญาแช่มชื่นขึ้นเล็กน้อย เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะนั่นคือเสียงของ คริสต์ ซาเวียร์ ผู้ชายที่เธอเคยรักเขามากหากก็ต้องตัดใจออกห่างด้วยเหตุผลของความเหมาะสมและกลัวการถูกคุกคามจาก นิโคลัส ซาเวียร์ พี่ชายจอมอหังการของเขา  เธอพยายามปรับอารมณ์ตัวเองก่อนตอบกลับไปว่า

“นี่คุณยังไม่นอนอีกเหรอคะคริสต์”

“ยังหรอก แล้วคุณล่ะเนเน่ ยังไม่นอนอีกเหรอ คุณทำอะไรอยู่”

“ฉัน...นอนไม่หลับค่ะ ยังไม่ถึงเวลานอน”

หญิงสาวหลีกเลี่ยงที่จะบอกความจริงว่าเธออยู่โรงพยาบาลเพราะเกรงว่าหากบอกไปคริสต์อาจจะยิ่งเป็นกังวลเรื่องของเธอขึ้นมาอีกก็ได้ หญิงสาวแค่ตอบกลับไปว่า

“แล้วคุณล่ะคะ โทรมาหาฉันดึกอย่างนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่า...เอ้อ...ผมแค่...คิดถึงคุณ”

“คุณจะพูดอะไรอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้วนะคะ คริสต์ ในเมื่อคุณก็รู้ดีว่าตอนนี้สถานะระหว่างฉันกับคุณเป็นยังไง ที่สำคัญคุณก็มีคู่หมั้นแล้วนะคะ”

“ผมแค่อยากได้ยินเสียงของคุณ ผมคิดถึงคุณนะเนเน่”

เสียงปลายสายนั้นเว้าวอนและทำให้ภิณไลย์ญาแทบจะอ่อนแรงลงด้วยความเจ็บปวด เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่หากแต่ต้องปรับน้ำเสียงให้เหมือนเป็นปกติ

“คุณคิดถึงฉันได้ค่ะคริสต์...แต่...คุณจะทำอย่างแต่ก่อนไม่ได้อีกแล้ว ถ้าคู่หมั้นของคุณรู้เรื่องนี้เธอคงเสียใจ”

“ผมแค่อยากบอกเท่านั้นว่าผม...ยังลืมคุณไม่ได้ เนเน่...ถ้าผมได้พบคุณอีกครั้ง...”

“เราก็จะเป็นเพียงเพื่อนที่ทักทายกัน เป็นคนที่รู้จักกันกันและยิ้มให้กัน...แค่นั้นค่ะ”

“เนเน่...เนเน่...”

เสียงเรียกนั้นไม่อาจฉุดรั้งให้หญิงสาวยังคงฟังเสียงเขาได้ ภิณไลย์ญาวางโทรศัพท์ลงและกดสายทิ้งทั้งที่หัวใจของเธอเหนื่อยล้ามากจนมันแทบจะแหลกละลาย ทำไมเธอจะไม่รักเขา ไม่อยากเจอเขา ในเมื่อคริสต์คือรักครั้งแรกของเธอ เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นหากแต่ด้วยเหตุผลหลายอย่างกีดกั้นเธอออกห่างจากคนรัก