บทที่ 7

คลีฟตอบสั้น ๆ โดยที่ลอว์สันไม่สังเกตเห็นรอยสันกรามบนใบหน้าคร้ามเข้มนั้นถูกขบแน่นกว่าเดิม

“คลีฟ...ขอบใจมากนะเพื่อนที่นายช่วยนิต้าไว้ เธออยากทำงานเก็บเงินสักพักก่อนกลับเมืองไทย และเพื่อที่ว่าเธอจะได้ตามหาคนที่เธออยากพบด้วย” ซึ่งเธอพบเขาแล้วในบัดนี้...เธอได้พบเขาแล้ว...บุคคลผู้มีใบหน้าท่าทางเหมือนคนที่เธอเคยรู้จักทุกประการ หากแต่กลับไม่ใช่ตัวตนและวิญญาณของบุคคลที่เธอดั้นด้นมาหา นิตากลืนเก็บคำตอบที่ควรจะบอกลอว์สันไว้ในส่วนที่ลึกสุดลึก

“แล้วนายจะให้เธอเริ่มทำงานเมื่อไหร่” ลอว์สันหันกลับมาถามเพื่อนของเขา

“วันนี้” คลีฟตอบสั้น ๆ แต่ทำให้เพื่อนของเขาเลิกคิ้วด้วยความฉงน / “จริงเหรอ?...ทำไมเร็วจัง”

“พอดีพนักงานที่แผนกรองเท้าบุรุษลาออกไปคนหนึ่ง ที่สำคัญคุณนิต้าเธอพร้อมที่จะทำงานไม่ใช่หรือ ฉันคิดว่าเธอคงอยากทำงานเร็ว ๆ” นิตาไม่แสดงความเห็น ความตื่นเต้นในตอนแรกดิ่งวูบจนเหลือเพียงความหดหู่ ในลำคอของหญิงสาวแห้งผาก ริมฝีปากเคลือบกลอสสีชมพูก็พลอยดูแห้งผากไปด้วย

“ว่ายังไงล่ะ คุณนิต้า” คลีฟหันมาถามหญิงสาวที่ยืนในท่าสงบนิ่ง เธอจะพูดอะไรได้เล่านอกจาก

“ค่ะ...ฉันพร้อมที่จะทำงานวันนี้ค่ะ”

ลอว์สันยิ้มกว้าง “โอ...ฉันคิดไม่ผิดเลยที่ให้นายช่วยเหลือ ผมบอกคุณแล้วนิต้าว่าเพื่อนของผมคนนี้เป็นคนใจกว้างมากทีเดียว”

ลอว์สันและคลีฟต้องชะงักเมื่อนิตายกมือขึ้นพุ่มไหว้ โดยเฉพาะคลีฟ หัวใจของเขากำลังถูกสั่นไหวจากทุกการกระทำของหญิงสาวชาวไทยที่เธอทำเสมือนว่าไม่เคยรู้จักเขา

“ขอบคุณมากนะคะท่านประธาน...ดิฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณของท่านไปชั่วชีวิต” น้ำเสียงของนิตาดูเหมือนปกติหากทว่ามันกลับเป็นน้ำเสียงที่แปลกเปลี่ยนไปสำหรับประธานเวสเนอร์ กรุ๊ป แต่บุรุษเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มราวประกายของแซฟไฟร์กลับกดเก็บความรู้สึกบางอย่างที่กำลังทะลักล้นขึ้นมาจากใต้จิตสำนึกไว้ด้วยสีหน้าอันเรียบเฉย  คลีฟหันไปกดอินเตอร์คอมเพื่อเรียกเลขาหน้าห้องของเขาเข้ามาขณะที่ลอว์สันเดินมาหยุดข้างหญิงสาว

“ฉันจะให้แองเจิลพาคุณนิต้าไปที่แผนกรองเท้าบุรุษพร้อมทั้งให้เธอจัดเตรียมชุดฟอร์มของพนักงานให้คุณนิต้าด้วย...หวังว่าคุณคงจะทำงานที่เวสเนอร์อย่างมีความสุข” น้ำเสียงของคลีฟหนักแน่นในตอนท้ายและมีเพียงนิตาเท่านั้นที่จับสำเนียงนั้นได้ หญิงสาวเก็บกลั้นลมหายใจที่อยากจะระบายออกมา สิ่งที่เธอคิดฝันราวสูญสลายกลายเป็นอากาศธาตุ เธอคิดว่าสิ่งแรกที่จะทำหากได้เจอ เขาคนนั้น คือการเข้าไปสวมกอดและมอบริมฝีปากหวานฉ่ำแก่เขาอย่างที่เธอเคยปฏิบัติมันมาเสมอ จุมพิตแสนหวานที่ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของหญิงสาว ทว่าบัดนี้เธอสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่าและความเจ็บปวดของตัวเธอเอง

ความมืดโรยตัวลงมาโอบล้อมมหานครนิวยอร์คอีกครั้ง นิตาในชุดฟอร์มพนักงานของห้างเวสเนอร์กลับมายังห้องชุดที่ลอว์สันบอกว่ามันเป็นห้องที่คลีฟซื้อเอาไว้ได้ประมาณปีหนึ่งแล้วตั้งแต่เขาขึ้นรั้งตำแหน่งประธานใหญ่ของกลุ่มบริษัทเวสเนอร์ กรุ๊ป  เพื่อนใหม่ที่ดีที่สุดของเธอในเวลานี้กลับไปแล้วหลังจากที่เขามาส่งเธอถึงหน้าห้อง ทว่าคำพูดของลอว์สันที่กล่าวถึงประธานเวสเนอร์ กรุ๊ป เพื่อนของเขายังล่องลอยในความคิดของหญิงสาว

“ผมพึ่งสนิทกับคลีฟเมื่อตอนที่เขากลับมาจากสนามรบในอิรัก ใช่...คุณคงไม่เชื่อล่ะซีนิต้า ว่าประธานกลุ่มเวสเนอร์ กรุ๊ป บริษัทที่มีมูลค่าสูงสุดของสหรัฐจะเคยเป็นทหารและผ่านสมรภูมิสุดโหดในประเทศตะวันออกกลางมาก่อน...จริง ๆ แล้วคลีฟเป็นลูกบุญธรรมเพียงคนเดียวของตระกูลเวสเนอร์ ก่อนหน้าที่โธมัส เวสเนอร์พ่อบุญธรรมของเขาจะเสียชีวิตได้ทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินทั้งหมดให้คลีฟและให้เขาเข้ามารับตำแหน่งประธานบริหารสูงสุดของเวสเนอร์ กรุ๊ปหลังจากที่เขากลับมาจากอิรักได้ประมาณหนึ่งปี คลีฟลาออกจากหน่วยรบพิเศษของกองทัพบกและเข้ารับตำแหน่งใหญ่ในกลุ่มบริษัทเวสเนอร์ กลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัวซึ่งเขาก็ทำมันได้ดีเสียด้วย...แค่เพียงไตรมาสแรกที่เขาเข้ารับตำแหน่งก็ทำให้เวสเนอร์ กรุ๊ปมีทรัพย์สินเพิ่มขึ้นจากการทำกำไรทั้งในสหรัฐและทั่วโลก...เกินร้อยเปอร์เซ็นต์”

ลอว์สันบอกเธอเช่นนั้น มันเป็นคำอธิบายเกี่ยวกับภูมิหลังของคลีฟซึ่งเธอไม่เคยรู้มาก่อนและเป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับหญิงสาวที่เดินทางมาไกล ข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงอเมริกาเพื่อจะรับรู้ความเปลี่ยนแปลงอย่างคาดไม่ถึง